"Will, alsjeblieft?" Ik keek hem op mijn liefst aan, maar hij schudde zijn hoofd. Ik begon hem intenser te zoenen, en uiteindelijk gaf hij in. "Ik wist niet dat jij zo'n Femme Fatale kon zijn," fluisterde hij. Ik giechelde alleen maar.
Will was op zijn werk toen het tijd was voor Sky's verjaardag. Mijn kleine jongen groeide als kool, en hij was een prachtige jongen. Hij zou nu al naar school gaan en waarschijnlijk erg populair worden. Maar Sky was ook veranderd, de laatste tijd verdwenen er erg vaak dingen uit dit huis...
Als ik dan aan Sky vroeg of hij wist waar het was, haalde hij het uit zijn broekzak vandaan. Hij had nooit problemen met het teruggeven van de gestolen dingen, het ging meer om het stelen zelf. Ik hoop dat het bij kleine dingen uit ons huis blijft.
Wat ik wel merk is dat Sky vaak erg alleen is. Hij speelt maar met zijn knuffel konijn om toch een vriendje te hebben. Ik wil wel met hem spelen, maar Rain vraagt ook veel aandacht. Ondertussen ben ik altijd bezig met de tuin, en Will in het lab.
Daarom kwam dit nieuws extra vervelend aan.
"Will, ik ben weer zwanger." Ik sloot mijn ogen in afwachting van zijn reactie, terwijl ik me mentaal voorbereidde op een volgende schreeuwsessie. Ik hoorde een lepel in de soep vallen, en spetters overal heen vliegen.
Ik hoorde voetstappen, een deur die dichtsloeg, en een auto die wegreed.
Had hij me nou echt verlaten?
Twee dagen later was hij nog steeds niet terug gekomen, hij kwam niet meer terug. Ik kreeg veel steun van mijn twee kinderen en steun van vrienden. Bij het lab was Will ook niet op komen dagen, en zijn vrienden hadden ook niets van hem gehoord. Hij was voor goed weg.
Sky had te maken met ernstige stemmingswisselingen. Het ene moment leek alles goed te gaan, totdat hij weer in huilen uitbarstte. Ik had zo te doen met hem, maar ik kon hem weinig troosten. Ik moest zoveel tegelijk doen!
Will miste hoe zijn zoon opgroeide tot een prachtige peuter.
Ook miste hij hoe zijn derde zoon werd geboren: Cloud Meadows.
Maanden later stond hij ineens naast mijn bed.
"Je bent terug gekomen," zei ik verbaasd. Will zuchtte. "Ja, ik ben terug. En ik moet je iets bekennen. Heel veel eigenlijk. Maar laten we eerst slapen, je ziet er uit alsof je het nodig hebt."
Hij kwam naast me liggen, net zoals vroeger. Hij rook nog steeds hetzelfde, en meteen knuffelde ik me tegen hem aan.
De volgende morgen was het tijd voor zijn 'bekentenis. Will en ik namen plaats op het bed, en Will begon zijn verhaal.
"Ik ben niet opgevoed zoals jij, Sally. Ik ben als kind in de steek gelaten door mijn ouders, en toen ik zeven was ben ik uit het weeshuis gevlucht. Daar kwam ik terecht bij mijn 'oom'. Hij was een man die arme kinderen inzette voor rooftochten. Ik deed mee, en binnen de kortste keren was ik zijn lievelingetje. Op mijn zestiende was ik klaar voor het echte werk: het opzettelijk dwarsbomen van de regering, en zoveel mogelijk geld binnenhalen via afpersing. De ene keer was het een overval, de andere keer een moord. Soms moest ik ook huizen in de brand steken van mensen die goed waren voor de economie. Ik had nog nooit de hoofdrol in dat soort missies gespeeld, maar Oom vond het tijd dat ik ook een man werd. Mijn opdracht was het in brand steken van de meest productieve boerderij van de omgeving: die van de familie Meadows."
Tot nu toe had ik met open mond zitten luisteren, maar nu duidelijk werd dat hij de reden was van mijn vaders overlijden werden mijn ogen gigantisch. "Maar hoe..." wist ik alleen uit te brengen.
"Ik ben nog niet klaar," antwoordde Will. "Ik werd er op uitgestuurd met een 'broer', maar toen ik bij de boerderij kwam, kwam ik erachter dat dit het huis was van het meisje dat ik leuk vond. Net iets te laat, want er lag al overal benzine. M'n maat stak de boel aan, en het huis ging in vlammen op. 'Broer' was al weggerend, maar ik probeerde jou en je ouders nog te redden, tevergeefs...
Ik veranderde, ik verliet 'oom' en de anderen, en probeerde mijn leven te beteren. Toen kwam ik jou tegen en deed ik je zoveel pijn, terwijl ik dat al eerder had gedaan. Je verdiende iemand beter, en bij het derde kind besloot ik te doen wat het beste was. Helaas was dat niet het beste, en ben ik nu hier om er voor jou en mijn kinderen te zijn. En vooral om jou de waarheid te vertellen."
Mijn hart vergaf, en mijn verstand wat later ook. Er was niets logisch aan mijn beslissing, maar ik hield teveel van hem om hem voor goed te verlaten. Ook hadden mijn kinderen een vader nodig. Will en ik zouden bij elkaar blijven, wat we ook hadden gedaan, of nog gingen doen.