Hoi, dit verhaal gaat over Malou Eenzaam. Jammer genoeg ( ook voor mij) vrees ik dat ik de titel nog niet meteen waar kan maken, maar kan het sowieso in generatie 2. ik hoop wat eerder, maar dan in ieder geval. En nee, dat is geen 10G dagboek. Ik kijk tot waar ik kom!
Veel plezier met lezen!

2/4/2011: Sorry! Foutje gemaakt met naam van dit dagboek. Na update 13 krijgt dit Dagboek pas een nieuwe naam, in verband een gebeurtenis. Ik had een foutje gemaakt
2/4/2011: Door dit^ foutje heb ik update 13 vervroegd. En de naam is dus veranderd in 7G van Roses. De uitleg vind je na Update 13.
___________________________________________________________________________________
Malou
Inleiding
1.Mijn leven als Malou Eenzaam
2.Het echte begin in Sunset Valley
3.Twee kinderen in een
4.De Jeugd van Sem, Deel 1
5.De jeugd van Sem, Deel 2
6.Jaren later

Amy

7.Alleen
8.Een nachtmerrie, een visioen of Real Life?
9.Het is echt zwaar...
10.Oh nee he..
Me leven in vogelvlucht
Terug naar het begin
Goede keuze. of niet?
______________________________________________________________________________

_____Dit dagboek is Gestopt!______

Voorstukje


Hoi, ik ben Malou Eenzaam.
Rare achternaam hè? Vind ik ook, hoewel hij heel goed bij me past. Niet dat ik zo’n rare einzelgänger ben hoor, maar ik hou gewoon van rust. Je zal me wel niet kennen, want ik ben nieuw in Sunset Valley. En ik woon ook erg afgelegen.
Zover ik weet heb ik geen familieleden, daarom word ik een beetje doodgezwegen in Sunset Valley door de mensen die me ooit gezien hebben.
Ik ga proberen om aan de kost te komen als fulltime tuinierster en visser. Een saaie kantoorbaan midden in het centrum is niks voor mij. Daarom heb ik hiervoor gekozen.
Ik ben benieuwd wat het lot me zal brengen…

ben benieuwd

Klinkt leuk

Hoofdstuk 1
Dit is mijn huis. Foeilelijk en veel te groot. De bouwvakkers hadden me dus toch verkeerd begrepen. Door hun blunder ben ik nu nog armer. Maar ja, ik kan geen geld missen voor andere bouwvakkers om de extra muren te slopen en de vloer er uit te halen. En zin om te bedelen bij wildvreemde mensen heb ik ook niet.
En dat kleine hokje wat je daar ziet, helemaal in het begin, is een wc hokje zonder wc en douche of bad.


En dit is mijn slaapkamer. Superleeg, maar wel een goed bed.
En dat mag, want dat bed is echt reuze duur. Daar had ik misschien een heel slecht bed en een gore wc van kunnen kopen. Maar ik mag niet zeuren, want ik heb tenminste een huis.
En Sunset Valley. Hoewel ik nou niet een ‘trotse sim van Sunset Valley’ ben geworden.
Totaal niet.


Een voordeel van dit huis was dat het naast een soort park ligt. Met een prachtige waterval.
Gelukkig zwommen er aardig wat vissen, dus daarom ging ik meteen mijn visserskunsten uitproberen.
Er lag een klein mini eilandje in het water. Een perfect stukje om de hengel uit te werpen.


Opeens werd ik bang. Geen idee waarom, maar ik voelde angst. Voor Sunset Valley? Voor de beruchte Agnes Rimpelbil en haar dode echtgenoot? Ik had echt geen idee waarom. Ik probeerde mijn aandacht bij het vissen te houden, maar dat lukte niet echt.
Dan maar planten inslaan, dacht ik geïrriteerd. Ik haat piekeren, en doe het ook zo min mo
gelijk. Maar als het wel gebeurd word ik chagrijnig. En goed ook.


En of dat niet genoeg was kreeg ik ook nog een irritante chauffeur. “Waar ga jij nou heen
moppie?” vroeg hij telkens. Op zo’n idiote vraag ga ik echt niet antwoorden. Mag ik ook een privéleven hebben? Dat ‘het moppie’ zweeg irriteerde hem blijkbaar, want toen ik uitstapte vroeg hij een absurd hoge prijs. Maar ik had geen zin in ruzie, helemaal niet op mijn eerste dag. Dus ik gaf hem het geld en keek naar de plaatselijke supermarkt van Sunset Valley.


Chips! Net op me eerste dag hier moest ik Agnes Rimpelbil tegenkomen. En een jongen die de hele tijd zat en in het niets staarde. Maar het gaat om de supermarkt, niet om z'n (rare) klanten.
Dus kocht ik snel wat groentes voor mijn nieuwe moestuin.


Toen ik thuis was plantte ik meteen het fruit. Voor de nieuwsgierige aagjes tussen ons, ik had de zelfde irritante chauffeur terug. Ik vond het echt spannend. Vooral omdat ik vergeten ben wat ik precies gekocht had. Maar misschien kon ik het morgen al zien?


’s Avonds klom ik op een berg. Snel had ik een foto geschoten. Wow, dat maakte wel even indruk. Nooit gedacht dat Sunset Valley zo mooi kon zijn. Ik wil trouwens morgen of overmorgen een kind adopteren! Ik ben nieuw, en ik ben al volwassen. En ik ga echt geen kind adopteren als ik al een oud omaatje ben. Maar ik wil geen 10 generatie wedstrijd aangaan, wat nu dus populair is.
Ik weet niet eens of ik een goede moeder ben. Dus wat moet ik doen? Adopteren, of niet?

Leuk hoor!

Leuk!
Mss een kleine tip; de instelling van de screenshots wat hoger zetten , of de instellingingen van de kwaliteit in je game. Het hoeft niet heurr, het viel alleen op

inderdaad, viel me net ook op. bedankt voor het zeggen! ik kijk wel wat ik kan doen, want ze zijn nu wel heel vaag.
EDIT: blijkbaar had ik al wat screens gemaakt die ik niet overnieuw kan doen. maar voor de rest worden het ( hopelijk) betere screens.

sorry voor de powerpost & als de foto's even vaag blijven, vrees ik dat het aan de site ligt waar ik me screens upload, want de orginele screens zijn juist scherp.

Update 2


Ik schrok de volgende dag wakker van een raar geluid. Dat was dus mijn maag. Natuurlijk, iedereen gaat toch naar de buurtsuper en vergeet de boodschappen voor het eten? Gelukkig is de buurtsuper dag en nacht open.


Blijkbaar was het niet snel genoeg, want toen ik net bezig was met het eten te bereiden, kreeg ik echt een enorme pijn in me buik. Ik gilde, zo pijn deed het.
Dat is een reden waarom ik geen kinderen wil krijgen. Ik word soms misselijk als ik last van mijn buik krijg. En dat is alleen al van de honger. Nou, dan wil ik niet weten hoe het gaat als ik zwanger of moet bevallen.


Omdat ik thuis nog geen douche of bad heb moest ik bij het openbare zwembad douchen.
Het eerste wat ik doe als ik geld heb van de oogst of van het vissen is een douche/bad kopen.
Het was daar echt vies! In het afwasputje vond ik allemaal haren. Jakkes!


En of het niet al erg genoeg was, kwam ik Agnes Rimpelbil weer tegen. Haat ze me, dat ze me telkens achtervolgd? Sorry dat ik zo hysterisch reageer, maar ik krijg echt de kriebels van dat mens.
Maar ja, je moet doen wat je niet laten kan, hoewel mensen achterna lopen wel een hele rare hobby is.


En eindelijk heb ik me huis verbouwd. Toen ik het tegen de bouwvakkers vertelde dat ze het huis te groot hadden gemaakt, moesten ze lachen. Weet je waarom? Het bleek dat ze garantie gaven tot de zelfde dag. Dus zou ik mijn geld gewoon terug gekregen hebben. Maar nu trokken ze wel weer wat geld er van af.


Dit is nu de indeling. Eindelijk een bad en wc! Ik ben nu helemaal happy. Alleen vind ik dat de meubelshops van Sunset Valley wel erg duur zijn. Ik ben nu helemaal blut! Fijn als er morgen of overmorgen al weer rekeningen op de mat liggen. Een voordeel, omdat ik het licht nooit aandoe zijn de rekeningen een stuk lager.


Ik heb de knoop doorgehakt, ik adopteer een kind. Hopelijk kan zo'n kind alleen thuis blijven als ik ga vissen. Ik ga wel wat minderen hoor, want anders word hij nog opgehaald door een maatschappelijk werker.
Ik ben benieuwd, want ik weet niet of het een jongen of een meisje wordt. En ik ben er ook nog niet uit of het een baby, peuter of een kind wordt. Spannend…

Leuk, maar ik zou als ik jou was van hosting veranderen... Vooral als de originele screens wel scherp zijn...

Waarmee upload je ze?
Ik doe ze altijd met photobucket. Je kan ze ook met google foto's uploaden maar ik vind dat je screens dan altijd overscherpt raken

met tinypic. ik ga ze wel ergens anders uploaden, want ik werd toch gek van die codes elke keer intoetsen
YES! bij photobucket geregistreerd, dus kan voorlopig weer update. dus verwacht morgen/overmorgen misschien een powerpost

Sorry dat het zo lang duurde voordat hij kwam, maar de site van de plaatjes deed weer moeilijk. Maar zijn de plaatjes wat beter?
UPDATE 3


’s avonds laat kwam de maatschappelijk werkster langs. Oh, wat vond ik dat spannend!
Ik had al gekozen weliswaar, maar het bleef spannend. Toen ik de maatschappelijk werkster zag, schrok ik wel even. Wat keek zij chagrijnig. Maar misschien verveelde het werk snel. Maar mij leek het wel leuk werk.


Dit is mijn zoon nu. Hij zag er eerst wel wat anders uit, maar hij wou zelf wat andere kleding. En hij heet Sem. Dat is wel toeval, want vroeger fantaseerde ik altijd hoe ik mijn kinderen later zou noemen ( ja, toen wou ik nog kinderen!). en dan was Sem altijd de naam voor een jongen.


Meteen toen hij het huis binnenkwam gaf hij me een knuffel. Dat vond ik wel stoer hoor, meteen een wildvreemde een knuffel geven. Maar ik heb erg met hem geboft.


Maar nu ik ook verantwoordelijk ben voor een kind moet ik jammer genoeg wel een extra baan nemen, want mijn planten zijn nog niet groot genoeg om te kunnen oogsten, hoe erg ik mijn best ook doe. Ik besloot om bij het kuuroord te solliciteren voor een parttime baan als receptionist. Gelukkig was ik de enige die dat wou, dus kreeg ik de baan.


De volgende ochtendstond hij meteen te vissen terwijl ik nog lekker lag te slapen. Hij leek dus echt op me. Jammer genoeg had hij geen vissen gevangen.


Ik was intussen ook opgestaan, en belde de maatschappelijke werkster. Ik had beloofd dat ik zou zeggen hoe het ging. Ook ben ik van plan een meisjes peuter te adopteren. Toen ik dat vertelde, schrok Sem wel even. Maar toen ik hem verzekerde dat het niet aan hem lag, was hij nog enthousiaster dan ik!


De zelfde mevrouw leverde Amy bij me af. Ze lag in een klein mandje, wat mij nog nieuwsgieriger maakte. Sem was even daarvoor mopperend omdat hij er niet bij kon zijn naar school vertrokken.
Ik wou de vrouw nog vragen of ze een kopje koffie wou, maar ze rende al weg.


En dit is Amy. Ook met andere kleren en haar, want Sem wou graag dat ze dezelfde haarkleur hadden. En dat is wel het minste wat ik kan doen. Bovendien staat dat bruine haar Amy leuk.


Meteen toen Sem thuiskwam omhelde hij zijn nieuwe zusje. Amy had net liggen slapen, vandaar de slaapkleding. Toen Amy haar flesje kreeg vroeg ik of hij me wat wou vertellen over zijn jeugd. Geheel vrijwillig natuurlijk. Hij aarzelde even, maar knikte toen. Hij begon te vertellen…

Leuk!
volgens mij zijn je screens beter

Ja, de screens zijn beter, maar het staat misschien beter als je de screens maakt met de muren omhoog. Je hoeft hier niks mee te doen, het is gewoon een tip.

huh, ik probeer daar ook op te letten, maar blijkbaar mislukt dat soms.maar kan niet updaten, ben op vakantie. met een irritante laptop

Okee ^
Ik vind dit verhaal heel leuk! Af en toe lees ik even als ik achterstand heb

De jeugd van Sem

Dit zijn Nathalie en James Red. Ze zijn beide pas volwassenen en ook net getrouwd. Geen van beide koestert een kinderwens. En dat mag ook niet, van de ouderwetse ouders van James. Ze vinden het paar te jong, en vinden dat Nathalie te slecht is voor hun lievelingszoon.


Maar Nathalie is toch zwanger geraakt. Nathalie dacht dat ze eerst teveel at, en was dus te laat voor abortus. Stiekem wist ze het al lang, maar hield ze al van de eerste dag teveel van het kindje om het te laten verwijderen. En ze had de trots die al eeuwen in haar familie zat.


Na een paar dagen had ze voldoende moed verzameld om het aan James moeder te vertellen. Ze had het de avond ervoor aan James verteld, maar die was zo erg met zijn hoofd ergens anders, dat ze het betwijfelde of hij het wel gehoord had.
Maar nu wist hij het zeker, want z’n moeder schold het hele huis bij elkaar. Fijn. Nathalie weerde haar hoofd alvast af, bang voor klappen. Gelukkig kwam die niet, maar Nathalie zag de handen van haar schoonmoeder jeuken.


Lang vóór dat Nathalie uitgerekend was, begonnen de weeën. James was net naar zijn werk vertrokken. Nathalie riep gillend van de pijn tegen haar schoonouders dat ze op moesten schieten, want ze moest meteen naar het ziekenhuis gebracht worden. Het deed te veel pijn, zelf voor een bevalling. Bovendien beviel ze te vroeg!
Maar Sophie-Julia weigerde. Haar man wou wel, maar was bang hoe zijn vrouw zou reageren.
Sophie-Julia was nog steeds boos op Nathalie, want het was natuurlijk haar schuld dat ze zwanger was.
Deze fout kreeg later een fatale afloop...
________________________________________________________________________________

Ik weet het, ik eindig telkens met … . maar bij deze moest het, vond ik zelf
Maar bedankt voor de reactie's. Sorry dat ie zo kort was, maar anders was deel 2 van De jeugd van Sem veel te lang. en ik heb en vraag: kan iemand me uitleggen hoe je (link)inleiding bijvoorbeeld doet? heb het wel gelezen bij een ander dagboek, maar het lukt niet. Dan kom je meteen bij de update.

Interessant...

Ik geef straks alle update's een naam, dan is het voor mij wat makkelijker te onthouden. En tips en reactie's zijn welkom!
____________________________________________________________________________________
De jeugd van Sem, deel 2

Jaren gaan voorbij. James heeft zijn zoon Sem genoemd. Zijn vrouw is in het kraambed gestorven.
Hij verwijt stilletjes dat het Sem’s schuld is dat Nathalie dood is. Sem is pas net een kind, en krijgt alleen het hoognodige van zijn vader.


Hij is vaak bij het graf van zijn moeder te vinden, rouwend. Het staat bij hun in de tuin, omdat de nieuwe vriendin van James medelijden met hem had.
Sem herinnerd Nathalie amper, maar je hebt geen beeld nodig om te huilen om je dode moeder. Je herinneringen vervagen toch. Hoe graag je ze ook bij je wil houden.


Anders is hij hier te vinden. Op het strand, in zijn uppie. Een beetje voor zich aan het uit starend.
En moed zoeken om weer terug te gaan. Met opgeheven hoofd, want dat heeft hij van zijn moeder. En hij is er trots op!


Toen hij een keer terugkwam van het strand, riep James hem. Sem liep naar zijn vader en diens vriendin en bleef wantrouwig staan. Uiteindelijk ging hij zitten en James begon:
“Zoon, het is alweer bijna negen jaar geleden dat je moeder is gestorven. Sophia heeft me geholpen die zwarte periode in mijn en jouw leven een beetje te verzachten. We zijn dan ook verloofd. Maar, feliciteer ons nog niet... laat Sophia het maar vertellen”. Sophia nam het met ogen die schitterde van vreugde: “Ik ben zwanger!”, ze gilde bijna.


Een paar straten van zijn huis vandaan ging hij wat rustiger lopen. Hij was weggerend, van afschuw. Hoe kon zijn vader hem dit aandoen? James wist toch wel dat hij Sophia niet uit kon staan? In gedachten verzonken liep hij verder.

Sem eindigde z’n verhaal met: “uiteindelijk ben ik naar het weeshuis gegaan, en ben hier terechtgekomen”. We waren gaan zitten en ik moest even slikken. “Maar vind je het dan niet erg, dat we hier nogal.. arm zijn?”vroeg ik hem. “Nee hoor, jij kan er toch niks aan doen?”antwoordde hij.
Ik liet een zucht ontsnappen, want het laatste wat ik wil, is dat mijn kinderen ongelukkig zijn. Wat ik er ook voor moet doen, ik zal ervoor vechten.

____________________________________________________________________________________de update is kort, maar ik wil overmorgen/morgen ( in iedergeval deze week nog) updaten. Een extra lange, want ik heb een leuk idee. en bedankt voor alle reacties van de vorige update
____________________________________________________________________________________
Jaren later

6 jaar gaat voorbij. Sem en Amy zijn al weer heel wat jaartjes ouder. Het is rustig in huize Eenzaam. Amy is al lang niet meer de schattige peuter, maar een kind wat straks jammerend huiswerk gaat maken. En Sem gaat alweer naar de middelbare. Wat groeien ze toch snel op.


Toen ik zag dat Amy toch echt mollig werd, ben ik met pijn in mijn hart verhuisd. We hadden geen rooie simdollar, we moesten de rekeningen nog betalen en ook iets om Amy af te laten vallen, en dat kon ik echt niet meer trekken.
Amy woonde sowieso best ver van haar vriendinnen af. Sem maakte het niets uit.


Kort nadat we verhuisd zijn ben ik samen met Amy naar een kleding en kapper winkel gegaan waar we nog een tegoedbon voor hadden. Ik keek om me heen, want Amy was lang binnen zeg. Maar voor me neus stond Amy, in haar nieuwe look. Ik wou ook wat ‘moederlijker’ kleding, dus heb ik me oude haar en kleding ingewisseld voor wat nettere kleding.