Zwijgend liepen we achter het stamhoofd aan. Jack had me stevig vast, alsof hij me wilde beschermen. Waarvoor? Voor de toekomst? Daar kon hij me niet voor beschermen. En Jane moest zo snel mogelijk verzorgd worden maar ik kon geen inboorlings. Of wat voor taal dan ook. We liepen steeds dieper de jungle in. Ik zag giftige slangen wegschieten en hoorde apen roepen. Nu was ik wel bang. Voor de beten van dodelijke spinnen, om maar wat te noemen. Toen kwamen we in een open plek aan. Een paar hutjes stonden bij elkaar en er waren vrouwen, mannen en kinderen die verbaasd omkeken.
"lihat apa yang saya temukan," zei de man trots tegen zijn stam en wees naar ons. Ik slikte. Ik hoopte alleen dat het roosteren van een mens snel ging.

LIA

"Juju!" (Nee!) gil ik verontwaardigd. "Rbiki zwamba klude orri." (Laat het mij alstublieft uitleggen) zeg ik, dit keer iets rustiger. Ik leg uit dat we niet wisten dat het eiland bewoond was en dat we zijn aangespoeld.
We willen zo snel mogelijk weg.
Het stamhoofd knikt. "Rikota wami." (Ik ben Rikota) zegt hij en geeft elk lid een klap op de schouder.
Ik doe hetzelfde terug. "Doe het nou maar, en zeg je naam. Dat is beleefd. Hij accepteert ons."
Aarzelend knikt de crew en doet wat ik zeg.
"Jweh Jweh!" (Nu gaan we feesten!) zegt Rikota en maakt een uitnodigend gebaar.

xx- jane -xx

Wat was dit voor een taal?
Ik staar naar Jane, ik snapte er geen zak van. Ik stond hier maar wat. Maar ik kon niet weg, "Jweh Jweh!" Zegt die ene, hij maakt een gebaar uitnodigend, wat zouden ze doen? Ons klaar maken voor het eten? Ik rilde. Wat is het hier eng.


~°Willow Smidweed°~

Ik zag Willow verbaasd kijken.
"Het is Maleis," fluisterde ik in haar oor. Ze keek me aan.
"Hoe weet je dat?"
"Ik herken de taal. Maar ik kan het amper spreken hoor. Een paar woordjes. Jane is beter en straks beledig ik nog iemand. Dan gaat onze kop eraf!"
Willow grinnikte zachtjes. Jane stond nog steeds te overleggen met het stamhoofd. Tot ik hem hoorde zeggen;
"Jweh jweh!"
Dat wist ik nog wel. Dat betekende feesten! Lachend liep ik naar Jane en gaf haar een knuffel.
"Je buik," fluisterde ik.

LIA

Ik trilde zenuwachtig. Het was nou niet bepaald fijn om in een hemd tussen allemaal mensen te staan die blijkbaar op mijn eiland woonde. De man zei iets. Alice pakte zenuwachtig mijn hand.
"Mam? Wat gaan ze doen?" Fluisterde Alice zacht. "Ik weet het niet maar volgens mij hebben ze het niet op weerwolfen." Fluisterde ik zacht. Ik werd aangestaard alsof ik iets was dat aan je wc was blijven kleven.
Ik pakte de hand van Alice en draaide me om. "Jane zeg ze dat ik wegga. Alice en ik gaan samen naar een schip zoeken." Grauwde ik. Jane zei snel iets. "Je kunt gaan Cwen." Ik Trok Alice op mijn rug en rende weg.
"Mam." Fluisterde Alice. "Ik ruik iets. Mag ik heel even veranderen." Ik keek snel rond en knikte. Ik zette Alice snel op de grond en veranderde snel ook. Ik rook hetzelfde. Andere mensen. Edelmensen. "Arme Lucas." lachte ik. Ik hoorde Eve hardop lachen.

~Cwen

Bassen en drummen weerklonken in mijn oren. Met zorgende handen streek ik over Janes bezweet voorhoofd. Goeroes en geneesheren waren bezig met het verwijderen van de pijl door middel van kruiden en veel magisch klinkende woorden. Ze kermde zacht en kneep mijn hand fijn, ik trok een glimlach. Wat als de baby iets had, wat als Jane nooit meer normaal zou functioneren. De pijl zat niet diep dus mijn tweede zorg was al uitgeschakeld, doch zou de schok ons kleine wonder hebben kunnen misvormen. Ik voelde me ongemakkelijk met deze mensen in de buurt. Ze riepen dingen en spraken me aan maar ik kende de taal niet. Na een tijdje werd me door middel van gebarentaal duidelijk gemaakt dat Jane veilig was. Ik zuchtte opgelucht en drukte een kus op haar gefronste voorhoofd. "Alles komt goed" zuchtte ik glimlachend. Ze schudde bezorgd haar hoofd "Niet zolang Eve er is" opnieuw speelde er een grimas op mijn lippen.
"We verslaan die stomme geest wel" mompelde ik vastberaden maar vergeefs, wat konden wij tegen haar doen. Een lichte wind brieste door de tentflap "Zei iemand geest" een oude man stapte naar voren en sprak me in gebrekkig Amerikaans aan. Ik keek hem verbaast aan, sprak hij onze taal. Alsof hij gedachten kon lezen knikte hij bemoedigend naar me en legde zijn hand op mijn schouder. "Wij helpen"de oude man speelde met zijn baard waarachter een sluwe grijns schuil ging. Mijn gezicht lichtte op. "Het zou ons een groot plezier doen" maakte ik hem duidelijk met overdreven handgebaren. Hij lachte en reikte me een hand toe. Ik trok Jane overeind en we volgde hem naar een rokerige hut. Het was er mysterieus, beneveld met een zwoele weeïge geur die me sterk deed denken aan karamel. Ik kneep mijn ogen om iets te kunnen zien in de duister omhulde hut, met slechts een grote kaars. De man leide ons naar een cirkel en bevool ons onze handen vast te houden. Het was een lange ceremonie met veel onbekende woorden. Maar uiteindelijk gaf het effects. een gedaante verrees voor ons "Eve ..." mompelde ik, ze grijnsde maar in haar ogen stond angst. Nu was het mijn tijd om te lachen. "Vaarwel" riep de oude man en weg was ze, weg van de aardbodem verdwenen.

-Lucas Folcalor-

Ineens was Eve weg. "Eve? Waar ben je?" Geen antwoord. "Eve?" Fluisterde ik zacht.
Geen antwoord. Was ze weg? Ik knarste met mijn tanden.

-Richard

Eve is weg. Bij die gedachte grijns ik breed en zoen Lucas op zijn lippen. Toch voelt er iets niet goed.
"Het is eindelijk voorbij." lach ik. Ik geef de meneer een hand en bedank hem.
Tevreden lopen we de tent uit, tot Lucas iets opmerkt.
"Jane, wat is er?"
"Niets, ik voel me zo gelukkig."
Hij schudt zijn hoofd. "Je lacht alleen met je mond, niet met je ogen."
Mijn brede lach wordt smaller.
"Ik voel me zo opgelucht maar.. Ik heb het gevoel dat er iets niet goed is." beaam ik.
"Wat is er dan?"
"Ik weet het niet, ik weet het niet. Het voelt alleen zo..." ik maak de zin niet af, ik kan het niet.

xx- Jane -xx

Samen met Jack liep ik door de hutjes. Ik zag een paar vrouwen mengen met kruiden en ging er geïnteresseerd naast zitten. Ze wezen naar mijn littekens, smeerden er een mengseltje op en ze verdwenen bijna helemaal! Ik slaakte een verrukte gil en de vrouwen glimlachten.
"Bagaimana?" vroeg ik in gebrekkig Maleis. De vrouwen lieten me een paar kruiden zien en vertelden de namen. Ze waren geweldig! Hier was ik zelf nog nooit opgekomen! Ze gaven me een zakje met het spul en ik nam het dankbaar aan. Als ik het een week lang elke dag opsmeerde was het resultaat blijvend. We liepen verder. Ik zag mannen slepen met varkens. Ze knepen nieuwsgierig in Jack's lichte vel en konden er niet over uitkomen hoe het mogelijk was dat een blanke zwart haar had. Ik glimlachte terwijl ik naar de discussies luisterde die om ons heen ontstonden. Tot ik een discussie hoorde die me niet aanstond...
"Aku benci penyerbu," (ik haat indringers) zei een man tegen een andere.
"Ya, mereka perlu secepat mungkin," (ja ze moeten zo snel mogelijk weg) antwoordde de andere. Ik slikte en vertelde het aan Jack.

LIA

Heel zacht kropen Alice en Ik langzaam richting het schip. We sleurden ze dichterbij elkaar.
"Wat een wrak." Klonk er een stem. Duidelijk over mijn schip. "Wedden dat het met een tik omvalt."
Lachte de andere. "Niet naar luisteren mam." Dacht Alice. Ik knikte. We maakten de schepen aan elkaar vast en klommen aan boord van het schip van de edelmannen. Ik pakte het roer vast en draaide het weg. Langzaam. Heel langzaam vaarde het schip weg. Ik vaarde langs het woud en sprong van het schip. "Neem het roer Alice. Je kan het." Vertelde ik haar. Ik rende naar de open plek waar het feest werd gehouden. "En wie wil er mee ons schip laten repareren?" Grijnsde ik.

~Cwen

"Jane, wat wilde je zeggen" Ze viel op haar knieën en slaakte een kreet. Snel knielde ik naast haar neer en trok haar op. "Jane, wat is er" smeekte ik haar. Mijn blik gleed naar beneden, langs haar benen droop een straal bloed naar beneden. "Miskraam" mompelde ik wrang. Het huilen stond me nader bij dan het lachen. Jane vloog in mijn armen en begon te huilen. Ik sloeg mijn armen beschermend om haar rug. "Het spijt me" haar stem trilde en haar ogen waren bloeddoorlopen. Ik schudde mijn hoofd. "Het komt goed, het is jouw schuld niet" fluisterde ik in haar oor en legde mijn kin op haar hoofd.

-Lucas Folcalor-

"Lia!!" gil ik. Misschien is de baby nog te redden, al vrees ik het ergste.
Ze draait zich met een ruk om en sprint naar me toe. Als ze het straaltje bloed langs mijn benen ziet lopen blijft ze wonder boven wonder rustig.
"Goed, geen paniek. Ga daar liggen." ze wijst naar een tent. Ik haast me erheen en ga op het stoffige kleed liggen. Al snel komt Lia naar binnen met een kom water, een handdoek en allemaal onbekende spullen.
"Bijt op dit stuk hout. Dit gaat pijn doen."
Ik knik angstig en doe wat ze zegt. Meteen voel ik een verschrikkelijke steek tussen mijn benen.
"Even volhouden, we zijn er bijna." Ik hoor een lichte paniek in haar stem, die ze zo te mekren wil onderdrukken.
Dan houdt ze een bloederig wezentje in de lucht, een jongetje zo te zien. Zo klein en teer, zo breekbaar.
En het is gebroken. Het voelt alsof mijn hart eruit is gerukt.
"Ik heb hem helaas niet meer kunnen redden."

xx- jane -xx

Mijn adem stokt in mijn keel. Het kleine jongetje dat ooit van Jane had geweest kunnen zijn. Dood. Een traan rolt over mijn wang. Ik heb hem niet kunnen redden.
"Het spijt me," fluister ik en ik overhandig en dode wezentje aan Jane. Snikkende houdt ze het vast.
"Het spijt me Jane," zeg ik nog een keer. Ze schudt haar hoofd.
"Je kunt er niets aan doen Lia," zegt ze. Ik kniel naast haar neer en wrijf over haar schouder om haar te troosten. Het helpt niet. Dan besluit ik een Chinees slaapliedje voor haar te zingen. Bij mij werkte het altijd

LIA

Ik loop langzaam het woud in en zie een heisa. Jane word afgevoerd. Ik ren naar voren. "Jane?" Schreeuw ik.
Voor de tent word ik tegengehouden. Ik kijk op. Richard. "Richard laat me erdoor." Gromde ik.
Hij keek me aan. "Nu." Grom ik zacht. Hij blijft kijken. Ik zette mijn tanden in zijn arm.
Hij trekt hem terug en ik ren de tent in. "Cwen?" Mompelt Lucas. Ik kijk naar het gebroken bloederige ding in Lia's armen. Ik ga naast Jane zitten en pak haar hand. "Wat erg Jane." Fluister ik zacht. Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan. "Je mag huilen. Het helpt." Tranen stromen over Jane's wangen.
"Cwen." Fluisterd Lucas schor. "Kan ik zometeen met je praten." fluisterde hij. Ik knikte.
"Ga nu maar Lucas." Huilde Jane. Ik stond op. Lucas kroop de tent al uit. Ik volgde hem. Richard liep net naar binnen. Lucas trok me ver mee. "Cwen. Ik heb het er niet echt met je over kunnen hebben. Heb je echt aan Eve gevraagd of ze je wou vermoorden." Slikte hij. Er welde tranen in mijn ogen op. "Ja." Fluisterde ik schor.

~Cwen

Ik schudde mijn hoofd "Doe het nooit, wil je" Mijn ogen zien nog steeds rood van het huilen. "Het is niet omdat ik niet van je hou dat niemand anders dat doet" Ze knikt en slikt hoorbaar. Ik keer me haar de rug toe en loop terug naar de hut waar Richard aan de ingang vals zit te grijnzen. "Zelfs een kind kan je haar niet schenken" spot hij, mijn gezicht trekt wit weg en mijn handen ballen zich tot vuisten. "Het had toch maar zo'n rotkind geworden, net als zijn vader" hij spuugt naar me. Woedde laait in me op en ik spring met vuisten naar voren op hem af. "Dat neem je terug" bulder ik, terwijl ik met elk woord mijn vuisten dieper in zijn gezicht slaag.

-Lucas Folcalor-

Jane werd afgevoerd, een miskraam, dat was zeker. Arme Jane, arme Lucas. Je kind verliezen, lijkt me vreselijk! ik sta op en stromel wat rond, ik zie dat Lucas Richard aanvalt, die kon niet goed gaan.
"Lucas, rustig." Mompel ik. Lucas lijkt me niet te horen, ik trek aan zijn arm. "Niet doen." Mompel ik weer.
"Ik snap dat je hem haat, maar Jane heeft je nu echt nodig!" Fluister ik. Lucas lijkt iets te kalmeren, hij geeft me plots een zet en vecht agresiever dan ooit. Het leek alsof Lucas verandererde, hij begon hard te grommen. "Nee!" Fluister ik. Lucas mocht niemand vermoorden, en Jane had hem nu nodig! Ik grijp Lucas bij zijn arm. Hij begint hard tegen me te grommen.


~°Willow Smidweed°~

Ik begraaf mijn gezicht tegen het bebleode buikje van het kindje. Ons kindje.
Ik ben helemaal vies, maar dat kan me niks schelen.
Als ik zie dat Lucas en richard ook nog beginnen te vechten, is dat de druppel die de emmer laat overlopen.
"KAPPEN NU!!" gil ik.
Verstomd houden ze op, alsof ze zijn bevroren.
Lucas heeft de kraag van Richard vast en beiden kijken ze me verbaasd aan.
"Ik wil er niks meer over horen!" gil ik. "Richard, zoek een leven en verpest dat niet van anderen. Je zegt anders wel dat ik dat doe, maar zelf ben je zo achterbaks als de hel. En Lucas, sla hem nou niet. Zo ben je net zo erg als hij."
Het scenario op het strand ligt nog vers in mijn geheugen.

xx- jane -xx

Ik keek Lucas kwaad aan. "Ik weet dat je het wilt." Fluisterde ik. " Ik weet dat je het wilt." Ging ik verder. "Verander dan." Sarde ik hem. "Scheur me lekker aan stukken." Sneerde ik nu.
"Nu je het zo voorsteld heb ik de neiging om het te doen." Gromde Lucas.

-Richard

"kappen NU!"
Ik ging tussen Richard en Lucas staan en keek ze beiden streng aan.
"jullie kunnen elkaar niet pijn doen zonder mij pijn te doen. En kijk toch eens naar haar," ik wees naar de bleke Jane, "ze is net haar kind verloren ja! Richard stoppen met Lucas lastig vallen. En Lucas hou je in!"
De mannen lieten elkaar los. Plan geslaagd.

Lia

"Kom Lia." Zeg ik stil. Ik geef haar een zoen op haar wang. "Goed gedaan."
"Ik kan best mijn mannetje staan hoor." Knipoogt ze.
"Dat weet ik toch." Antwoord ik lachend, ik hield abrupt op met grinniken omdat de situatie daar niet naar stond.
Ik liep naar Lucas en legde een hand op zijn schouder.

~| Jack Beckeans |~