Normaal zou ik hard hebben gelachen maar nu. Er laaide woedde in me op.
Jane keek me aan. "Geweldig. Ik zei toch dat je mensen alleen maar pijn doet." Gromde ik kwaad.
Er rolden tranen over Jane's wangen. "Wat ga je nu doen? Vragen of ik je wil slaan. Best als je dat wil. Maar dan moet je wel onthouden dat je dan waarschijnlijk een of twee tanden kwijt bent." Ik trilde kwaad.
"Nee." Huilde Jane zacht. "Nou geweldig. Ik hoef je niet te slaan. Wat een opluchting. Je hebt mijn liefde toch al twee keer weggesmeten. Als Lucas zometeen dood is hoef je niet op mij te rekenen hoor." Snauwde ik.
MIJn lichaam schokte, ik kronkelde over het zand alsof ik in brand stond. Wat was er met me, de beten in mijn armen en benen klopten hevig. Ik probeerde te schreeuwen maar enkel een luid gegrom weerklonk uit mijn mond. "Lucas ..." ik hoorde Janes stem alsof ze meters van me vandaan stond maar ze as naast me neer geknield. "Lucas, alles goed" Tranen blonken in haar ogen. Een straal maanlicht verlichtte mijn gelaat, het tintelde op mijn huid, mijn ogen draaide schichtig in het rond en spasmetrekken vertrokken in mijn gezicht. Ik kreunde, wat gebeurde er met me. Ik staarde strak naar de bewolkte nacht, de duistere mist loste stilaan op en maakte plaats voor een volle maan. MIjn handen balde zich tot vuisten, mijn huid trok wit weg en mijn ogen rolden haast uit hun kassen. Dit kon niet mogelijk zijn ...
"Wat heb je gedaan?" Vroeg Jane kwaad aan me. "Ik heb. Ik heb hem veranderd in een weerwolf." Fluisterde ik met grote ogen. "Jane hij wordt ingewijd." Schreeuwde ik angstig. Lucas begon te trillen.
Ik greep zijn hand vast. Ijskoud. Ik greep zijn hemd en scheurde het los. "Wat denk je dat je aan het doen bent Cwen?" Brulde Jane naar me. "ik ben Lucas aan het helpen om zijn transformatie af te maken." Ik veranderde in een wolf en trok mijn mijn tanden de resten van zijn broek weg. Zacht gromde ik tegen hem.
Lucas begon heftiger te trillen. Ik veranderde terug. "Achteruit Jane." Schreeuwde ik naar haar.
"Een jonge wolf is heel gevaarlijk. waarschijnlijk valt hij mij als eerste aan." Brulde ik. Jane kroop een stukje achteruit. Ik veranderde terug in wolf. Lucas ging staan en viel neer. Voor me stond een bruine wolf die kwaad naar me gromde. "Lucas. Rustig. Kijk even naar jezelf." Dacht ik. "Hoe kunnen we elkaar horen?" Vroeg Lucas aan mij. "We zitten blijkbaar samen in een roedel." Lachte ik naar hem. "Oh nee he." Kreunde Lucas. De wereld vergaat niet. Volgens mij ben ik de alfa." Grijnsde ik naar hem. Lucas ramde vrolijk tegen mijn flank aan. "Een voordeel van het wolf zijn. Je geneest sneller dan je knippert." Grinnikte ik. Lucas beet me in mijn oor. "Omdat je me net beet." Grijnsde hij.
Ik weet niet wat me overkomt. Cwen en Lucas. Wéérwolven?!
Ik heb me achter een dikke boom verschuild en kijk van een afstandje toe.
Zo te zien zijn ze aan het vechten. Hoewel, het ziet er vriendschappelijk uit.
Ik zak tegen de boom neer. Ik rammel van de honger, maar ik heb geen idee waar ik eten moet vinden.
Het liefst wil ik zoveel mogelijk afvallen, maar misschien is dit wel gavaarlijk voor het kindje. Ons kindje.
Met een klein glimlachje streel ik mijn iets opbollende buik, wachtend tot Lucas weer normaal is.
Het doet me namelijk niets dat hij zo is. Oke, het zal dan wat moeilijker worden, maar ik hou niet minder van hem dan hiervoor. Het liefst wil ik hem over zijn kop aaien, maar als hij echt zo gevaarlijk is als Cwen zegt moet ik dat misschien niet doen.
Ik zet mezelf tegen een boom aan. Met mijn arm op mijn knie kijk ik toe hoe Lucas en Cwne aan het stoeien waren. Ik zuchtte zacht. "Hallo lief klein baby'tje." Kirde Jane achter me. Ik zuchtte.
"Het is wel een stuk handiger. We kunnen nu met elkaar praten zonder dat de rest het hoort." Grijnsde ik. Ik ging naast Lucas staan. "Cwen de grote Alfa" grijnsde ik. "Afgrijselijk." Grijnsde Lucas. "Bedankt?" Lachte ik. Lucas beet me in mijn nek. Ik ramde tegen zijn poot aan. "Je bent de kinderachtigste alfa ooit tegen gekomen." LAchte Lucas. "Ik weet het." Grijnsde ik. "Maar ik moet je waarschuwen Lucas. Laat je de komende week niet opfokken. Word niet kwaad. En zoek al helemaal niet al teveel romantisch contact. Als je kwaad word of er teveel emoties door je heen stromen kan je ineens in een wolf veranderen en dan zou je Jane's gezicht doormidden kunnen klauwen."Waarschuwde ik hem. Lucas kreunde zacht. "het maakt niet uit als je dat soort contacten bij wolven opzoekt." Mompelde ik zwoel. "Cwen."Waarschuwde Lucas me.
Ik kroop een beetje naar Jane toe. "Hoi." fluisterde ik. "Hai." Mompelde Jane.
"Het word niks he?" Gromde ik zacht. Jane schudde haar hoofd. "Nu snap ik hoe Cwen zich voelt." fluisterde ik. "Hoe voelt het?" Mompelde Jane. "Raar. Alsof je in een donker zwart gat valt en niemand die je kan vastgrijpen. Bij elke meter dat je valt zie je een stelletje. Nu snap ik hoe hopeloos Cwen is." Fluisterde ik.
"Ik ga haar geen kans geven." Gromde Cwen. "Die heeft ze al gehad." fluisterde ze. "Ze heeft het gisteravond anders heel gezellig gehad." Mompelde ik. Jane keek me verbaasd aan. "Kijk eens hoe vrolijk die twee zijn. Of tenminste Cwen. Ze zou bijna in een keer de wereld rond kunnen rennen zo hyper is ze." Vertelde ik. "en?" Vroeg Jane. "De laatste paar dagen was ze nogal deppresief. Of Lucas moet haar ten huwelijk gevraagd hebben of ze hebben het gewoon heel gezellig gehad. En gisteravond waren ze weg.
En wat denk je. De dag daarna komen ze allebei halfdronken en halfnaakt opduiken.. Ik zou argwaan hebben." Informeerde ik jane. Jane keek me met groten ogen aan. "Zou het?" Fluisterde ze.
"Ze viel je net aan." Mompelde ik. "Ze probeert hem over te halen dat die ene nacht waarschijnlijk genoeg is om een relatie te starten en jij staat in de weg." Vertelde ik. "Geweldig. Nu sta ik weer in de weg." gromde Jane.
Ik kuste emerild terug , Lizzy gaf William een kusje. Het was ene grappig zit ik hoorde de adem van Cwen en Lucas dichterbij komen "daar komen de weerwolven" grinnikte ik zachtjes tegen emerild we pakten William en Lizzy en namen ze bij ons op schoot we hoorde de adem van de wolven steeds luider.
"Zeker weten dat je me niet nog iets langer wilt gebruiken?" Grijnsde ik. "Het hoeft niet meer. Maar als ik het nodig heb kom ik direct naar je toe." Gromde Lucas.
Ineens kwam Jane aanstampen en gaf Lucas een schop. Kwaad begon ze tegen ons te schelden. Ik kromp in elkaar. Ik bedachte me iets. Snel keek ik naar Lucas. Hij gromde kwaad en er stond een rode waas op zijn ogen. Zijn tanden waren ontbloot en hij stond op het punt om Jane's hoofd eraf te kauwen. "Lucas nee!" Brulde ik. Ik rende op hem af en beukte in zijn flank.
Hij haalde naar me uit. Ik bleef duwen. Eindelijk kreeg ik hem het bos in.
Een laatste vernietigende blik op Jane en ik rende achter Lucas aan. Hij zat op de rots in het maanlicht. "Bedankt Cwen." Fluisterde hij zacht. "Ik zei het toch." Kreunde ik. Lucas knikte. "Raar he als je er over nadenkt. We zijn allebei naakt en staan hier vrolijk in het maanlicht op een rots." Lachte ik. Lucas grijnsde naar me. Ik gaf hem een duw. "Ik ben de alfa. Hahaha" Zeurde ik pesterig. "Als je het waagt." Gromde Lucas. "Lucas terugveranderen." Grijnsde ik. Ineens stond daar Lucas als mens weer. "Cwen? Waar haal ik kleren vandaan?" Grijnsde Lucas. Ik keek aarzelend naar het touwtje om mijn enkel. Nee die niet. Die was nu echt van mij. Ik graaide door de stapel kleren die onder de rots lag. Ik begon aan een bruine broek te trekken. Hij schoot los en ik wierp hem naar Lucas. Hij ving hem op en trok hem snel aan. "Dus die moet ik de hele tijd zo bij me houden?" Hij wees naar het hoopje stof om mijn enkel. Ik knikte. Ik veranderde ook maar terug en trok het hemd over mijn hoofd. "Heb je." Vroeg Lucas. Ik knikte. "Ik kan geen hele jurk meeslepen." lachte ik. "En ik ga niet zonder hemd rondlopen. Trouwens dit is het enigste wat ik van jou heb." Grijnsde ik. Ik ging naast hem staan. Speels keek ik hem aan. "Cwen." Waarschuwde Lucas me. Ik wierp me op hem. "Je zult eraan moeten wennen." grijnsde ik.
Ik likte zijn wang. "Ranzig Cwen." Lachte Lucas. "Wees blij dat het je wang maar is." Lachte ik naar hem. Hij sprong op en samen liepen we richting het bos. Ik hijgde zacht.
"Je klinkt als een wolf Cwen." Merkte Lucas op. "Als jij net zo heet was als ik had je dat ook gehad." Lachte ik naar hem. We kwamen bij Jowl en Emerild aan. "Hoi." Grijnsde ik breed.
Doodsstil was het. Net had ik nog op een rots 2 wolven gezien toen stond er opeens een mens. Wat gebeurde hier allemaal?! Ik stond op en liep naar de rots waar de wolven net stonden, het maanlicht was prachtig, hetvwas volle mAan. Ik glimlach en leg mijn hoofd in mijn nek.
"Hallo eenzaamheid" Mompel ik. Achter me hoor ik gehijg, ik kijk naar achteren, ik zie Cwen en Lucas staan, Cwen's lippen bewogen, daarna hoor ik iemand "hoi" zeggen. Ik draai me om, zodat ik op mijn buik lg en staar naar ze. Waren Cwen en Lucas bijbelkaar? Ik dacht dat Lucas wat met Jane hAd, en Jane had ook gelijk wat met Richard. Het leek hier wel een soapserie!
Ik staar nog steeds naar die 2. Ik hoor gelach en zie Cwen grijnzen, Lucas lache nt, ze praatten dus met iemand.. Ik zie iemand naar me kijken, ik kan niet zie. Of het Cwen, Lucas of degene met wie ze praatten is.
Mijn bronzen vacht schitterde in het bleke maanlicht. Wat was er van mij geworden, was dit een droom.
Ik sloeg met mijn poot tegen mijn kop. Het deed pijn, ik gromde. Dit was echt, ik was het werkelijk. Mijn ogen gleden het strand af op zoek naar Jane. Het strand was verlaten afgezien van een boom. Snel klauwde ik me er een weg naar toe en kwam hijgend tot stilstand. Ik stond recht, mijn vacht was verdwenen en had plaats gemaakt voor een naakte huid. Gauw trok ik mijn broek aan en liep naar de boom. "Jane, ik ..." mijn stem stokte in mijn keel. Richard grijnsde vals en hield plechtig zijn mond, een betraande Jane zat naast hem.
"Wat doe je hier met hem" mompelde ik gefrustreerd, ze beantwoorde mijn vraag met een tegenvraag.
"Wat deed jij met Cwen gisterenavond" haar stem klonk schril en angstig. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
"Niets" wierp ik haar tegen "nouja, niets verkeerd. Jij had het met me uitgemaakt en ik zocht troost"
Mijn stem beefde ook. Zo stonden we er een tijdje, vanuit mijn ooghoek zag ik Richard zelfvoldaan grijnzen.
Haat brandde diep in mijn binnenste. "Lucas, hou je echt van me" ik sloeg met mijn handen op mijn voorhoofd. "Hoe vaak moet ik het nog zeggen, natuurlijk, meer dan van wie dan ook" haar lippen krulde zich lichtjes tot een glimlach. Ik deed een stap naar voren en streek met mijn hand langs haar wang. "Een eindje wandelen" stelde ik voor. Ze knikte dapper en greep mijn hand vast. "Lijkt me perfect" En samen liepen we de nacht tegemoet.
Ik mepte Jowl vrolijk op zijn rug. Hij kromp in elkaar. "Sorry." Mompelde ik snel. "Hoe zit dat nou met die wolfen?" Vroeg Emerild. Ik was een beetje kwaad op Jane en tjah. Eve somde een paar dingen op en toen kwam ze uit op weerwolf. En ik was kwaad op jane. Ik viel haar aan maar toen sprong Lucas ervoor en heb ik hem half verslonden." Mompelde ik zacht. Emerild drukte William dichter tegen haar aan. Ik zuchtte. "Jowl omdraaien." Grijnsde ik. Jowl draaide zich om. Ik kleedde me snel uit en veranderde terug. "Je kan weer kijken Jowl." Snel rende ik weg.
We moesten snel een schip vinden. Ik zuchtte.
Ik bleef verstijfd achter. Als klein kind was ik nooit bang geweest voor wolven ze waren mijn beste vrienden.. maar nu is het anders. "Gaat het wel en beetje?" vroeg Jowl lief. "Nou het is gewoon dat ik de kriebels van dit eiland krijg!" zeg ik terug. Jowl nam Lizzy en William van me over "Ga jij maar even zwemmen!" zegt hij. "Oh oke dankjewel!" zei ik terwijl ik mijn kleren uitdeed. Ik rende in het water. Ik zwom zolang ik kon wat is water toch heerlijk. Toen bedacht ik me dat ik voor Lizzy nog geen jurkjes had. Ik zwom terug op zoek naar Lia die kon vast wel iets omtoveren. Ik liep het hele eiland af. Toen vond ik Jack en Lia ergens tussen de bomen. "Liaaa! Kom 's hier!" roep ik naar hun. Lia komt aanlopen. "Ja em wat is er?" vroeg Lia een beetje geirriteerd. "Nou ik namelijk nog geen jurkjes voor Lizzy en ik dacht dat jij die wel zou willen maken!" zei ik.
Lia klaarde meteen op "Ja dat is echt leuk! dan ga ik morgen ochtend aan de slag! Oke?" vraagt ze. "Oke deal!" zeg ik en ik loop weer weg.
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en mijn hand op mijn buik. Kan een mens zich nog gelukkiger voelen dan dit?
De sterren zijn nog helderder dan anders.
We gaan in het zand zitten met onze voeten in het water.
"Ik kan me maar niet genoeg verontschuldigen hoe vaak ik je leed heb bezorgd. Het spijt me ontzettend Lucas." zeg ik ineens.
Geen antwoord, alleen een aai door mijn krullen en een kus op mijn voorhoofd.
"Hoe lang ben je eigenlijk een... weerwolf?" Het laatste woord vind ik verschrikkelijk om uit te spreken. Alsof Lucas ineens een monster is geworden, terwijl hij voor mij nooit een monster geweest is.
Ik ging weer tegen de boom aanzitten. Desnoods mocht ik een vampier worden ofzo.
Dan kon ik Lucas tenminste aan stukken scheuren zonder dat hij mijn hoofd eraf rukt.
Ik beet op mijn tong en proefde bloed. Misschien moest ik Cwen me laten bijten ofzo.
Dan had ik ook kans. Maar waarschijnlijk kwam ik dan samen met Lucas in een roedel en dat kon ik al helemaal niet verdragen. Ik gaf een schop tegen de steen die tegenover me lag. "Dat heeft toch geen zin." Klonk Eve. Ik sprong op. "Geweldig nog iemand die me kan horen." Mokte ze. "Ik kan er ook niks aan doen. Zou je je misschien kunnen laten zien." vroeg ik aarzelend. Eve verscheen voor mijn neus. "Kan je iets voor me doen?" Aarzelde ik. Eve knikte. "Zou je Lucas gek kunnen krijgen?" Ik grijnsde. "Dat is heftig. Waarom vraagt iedereen toch altijd die heftige dingen aan me. Cwen vraagt of ik haar wil vermoorden en jij vraagt of ik Lucas gek wil maken." Ze zuchtte. "Je zei dat Cwen aan je had gevraagd of je haar wou vermoorden. Waarom wou ze vermoord worden?" Vroeg ik aarzelend. "Jij zou ook vermoord willen worden als je eerst met de liefde van je leven onder de grond ligt te zoenen en dat hij er dan ineens vandoor gaat omdat hij nog steeds gevoelens heeft voor haar ex." Grijnsde Eve. "Dus het is waar. Kan je dat ook aan Jane vertellen?" Grijnsde ik vals. Eve knikte. "Ik wil er wel iets voor terug." Ze begon vals te grijnzen. "En wat wil je terug." Aarzelde ik. Eve trapte een steen naar me. "Gooi dit ding lekker ergens anders tegenaan." Hard begon ze te lachen. Ik knikte. "Nou dan ga ik Lucas maar eens gek maken en Jane vertellen wat Cwen en Lucas hebben gedaan." Ineens was ze weg.
Ik werd wakker in het water. Snel schoot ik overeind en schudde mijn vacht uit.
Ik was nog steeds wolf. Er schoot iets door de lucht. Het was het geruis van een schip dat door het water suisde. Ik wierp mijn kop in mijn nek en begon te janken. Ik hoorde Lucas veranderen. "Cwen wat is er?" Vroeg Lucas snel. "Er komt een schip aan." Waarschuwde ik hem. "Ik vertel het aan Jane." Mompelde Lucas. "Vertellen en terugkomen. Grauwde ik.
Lucas was weg en twee minuten later terug. "Het is een groot schip. Net iets groter dan The Black Rose. Waarschijnlijk iets van de hoge pieten. Moeilijk te overvallen maar met twee wolfen lukt het wel." Ik luisterde goed. "Drie wolfen mam. Drie." Hoorde ik Alice. "Alice?" KLonk er achter me. "Wie heeft je ingewijd?" Vroeg ik met grote ogen. "Eve." Grijnsde Alice. "Rotkind" Dachten Lucas en Tegelijk. Ik staarde naar het bos. Lucas kwam tussen de bomen vandaan zetten als die geweldige bronzen wolf. Twee seconden later vloog er een kleine roodbruine wolf tussen de bomen vandaan. Tevreden keek ze me aan. "Hoi mam." Lachte ze. "Je lijkt op Lucas." Grijnsde ik. Alice ramde kort tegen Lucas zijn flank aan. "Ik zei toch dat je mijn pa bent" Blafte ze. "Alice hij weet het al." Lachte ik. "Cwen zeg tegen je dochter dat ik haar vader niet ben." Kreunde Lucas. "Isgoed lieverd." Grijnsde ik. Ik sprong voor Lucas en beet hem in zijn nek. "Kom Lulu. We gaan een schip overvallen." Grijnsde ik.
Ik grijnsde. "Binnenkort Lucas. Binnenkort." Grijnsde ik.
Ik slenterde naar de plek waar Cwen Lucas had gebeten. En de plek waar Lucas was verandert.
Ik ging zitten. "Misschien moet ik je toch gewoon een keer door je kop knallen." Ineens bedacht ik me iets.
Weerwolfen geneesden sneller dan dat ze konden ademhalen. Ik knarste met mijn tanden.
Jowl liep naar het water.
Hij ging op een van de rotsen zitten en staarde naar het water.
De golven klotsten heftig heen en weer. Hij stond op en net toen hij weg wou lopen en zich omdraaien spoelde er een grote golf over hem heen en sleurde hem het water in.
Het water was ijskoud. Jowl hapte naar lucht. Zijn longen vulden zich met water en langzaam zakte hij verder het water in. Uiteindelijk kreeg hij geen lucht meer en zakte naar de bodem om nooit meer boven te komen.
Jowl Saggins (lucsims) is eruit gestemd. Hij was een moordenaar.
