Ik wou me omdraaien en snel wegrennen. Iets hield me tegen en ik bleef naar Lucas staren.
Jane was bij Lucas. Mijn vuisten trilden. "Hou jezelf in bedwang Cwen." Gromde ik tegen mezelf.
Ik wou veranderen. Ik wou op Jane afrennen en haar in stukken scheuren.
Alleen dan zou Lucas me nooit meer mogen. Jane hoefde maar een ding verkeerd te doen of ik zou veranderen. Ik zette mijn nagels in mijn gezicht. Wat was ik? Een monster? Dat was wel duidelijk.
Zachtjes sloop ik langs ze en ging in het water zitten. Ik trok Lucas zijn hemd over mijn hoofd en wierp het op het strand. Ik zuchtte en trilde weer. Twee tellen later was ik weer die geweldige witte wolf.
Snel liep ik het strand weer op. Ik ging naast Lucas zitten.
Jane had mijn aanzoek geaccepteerd. Ik kon wel een gat in de lucht springen.
Eindelijk was ze voor mij. Ik liep vrolijk door het bos. Ik kwam aan de andere kant van het eiland en zag de wolf weer. Hij zat heel rustig naast Jane en Lucas.
Ik hoorde een schot. Ik draaide me om en zag een kogel. Snel sprong ik weg. De kogel drong zich in het zand. Ik draaide me naar het geluid en zag Richard. Ik gromde. Kwaad sprong ik op hem.
"Cwen." Brulde Lucas terwijl hij overeind kwam. "Cwen?" Vroeg Jane. Ik liet Richard los en rende weg van hem terug het water in. Tijdens het rennen griste ik Lucas zijn hemd mee. Ik veranderde terug en trok hem weer aan. Ik stond op. "Hey." Fluisterde ik zacht. Richard keek me woedend aan en Jane kon het ook niet laten om me kwaad aan te kijken. "Het..Ik..." Meer kwam er niet uit mijn mond.
Jane staarde kwaad naar me. Ik keek naar beneden. Ik sloeg mijn armen over elkaar om me warm te houden. Ik stapte het koude water uit. "Het spijt me Richard. Maar als jonge wolf kan ik me niet goed in bedwang houden." Fluisterde ik. "Mag ik terugveranderen?" Fluisterde ik. "Eigenlijk zouden we nog even willen praten." Gromde jane. "Lucas begrijpt me meestal." Fluisterde ik. "En wat als hij iets niet snapt?" Snauwde Jane. "Dan verander ik terug." Mompelde ik. Ik trok het hemd weer uit en veranderde terug.
"Moet je per sé je kleren de hele tijd aan en uitdoen?" Zuchtte Jane. Ik keek Lucas aan.
"Ze barst anders uit haar kleren en heeft dan niks meer over." Grinnikte hij. Ik knikte.
"Heb je het niet veelste warm?" Ik schudde mijn hoofd. Ik stak mijn poot uit. Jane legde aarzelend haar hand erop. "Ze heeft gelijk. Ze is net een brok ijs." Zuchtte ze. Snel trok ze haar hand terug.
"Hoe zit het met Alice." Vroeg Lucas nu. Ik dacht lang na. Ik zuchtte en veranderde terug. "Ik laat Eve haar inwijden. Dan wordt ze net als ik. Alleen een stuk kleiner." Ik werd aangestaard. Snel trok ik het hemd weer over mijn hoofd. Er parelde kleine zweetdruppels op Lucas zijn voorhoofd. "Lucas? Ben ik zo warm?" Vroeg ik bezorgd. "Ja." Gromde Lucas. "Mag ik een eitje bakken op je rug Cwen?" Lachte Richard.
"Liever niet." Grapte ik terug.
We hoorden een schot. We draaiden ons meteen om en zagen Richard met een pistool in zijn hand staan nog gericht op zijn doel. Een wolf ze veranderde in Cwen. Jesus dacht ik bij mezelf is Cwen een weerwolf. "Cweeen!Ben jij een weerwolf" vraag ik rennend naar haar toe. "Ja Em dat ben ik!" zegt ze alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "En trouwens Lizzy begint nog meer op jou te lijken en William op Jowl!" zegt Cwen verder. "Oh ja bedankt! Maar daar hebben we het niet over! Waarom heb je het nooit vertelt? Ik was een van de eerste die hier op het schip kwam!" Zeg ik geschokt het is toch raar dat ze mij niet vertrouwd! Ik heb twee keer d'r leven gered. "Ja sorry! Maar niemand wist het zelfs Lucas niet." zegt Cwen zacht. "Maar...Ik ben toch je beste vriendin" zeg ik jammerend. Oh nee waarom moet ik nou huilen dat gebeurt dus altijd.
" Cwen ik vind dat Emerild gelijk heeft! Ik was de tweede die op jou schip kwam en je zei dat ik alles aan je kon vertellen! Maar jij hebt ons dus niet alles verteld" Zegt Jowl het voor mij opnemend. Daar is Cwen verbaasd van. " Ja daar heb ik ook nog niet over nagedacht!" zegt Lucas nu ook. "Kijk Cwen het is niet dat we tegen je zijn alleen wij hebben al onze geheimen en dingen waar we ons voor schamen aan jou vertelt. En dan is het een beetje geschokt als jij het dan niet doet" Zeg ik nog harder huilend.
Cwen. Was. Een. Weerwolf.
Het drong niet goed tot me door. We hadden alles gezien van een afstandje gezien. Het schot. De veranderingen. Emerild in paniek.
"Eeh lia...? Auw...?"
"Oh sorry!" zei ik snel en liet Jack's hand los. Ik had erg hard geknepen.
"Wat moeten we hier mee?" vroeg ik zuchtend. Jack haalde zijn schouders op.
"Ze zal er een goeie reden voor hebben," besloot Jack. Ik knikte. Maar ik had er extreem veel moeite mee, aangezien weerwolven in China worden gehaat en zo ben ik dus ook opgevoed.
"Laten we maar snel ergens anders heen gaan," zei Jack en hij trok me mee. We hadden geen voorraad meer. Dus gingen we verzamelen en een beetje jagen.
Een scène speelt zich af voor mijn neus. Ik zucht en rol met mijn ogen, wat konden piraten me toch de oren van de kop zeuren. Ik deed een paar passen naar achteren, weg van de heisha en wierp een blik op Jane.
Ze zat in een houtgreep van Richard verwikkeld die me sluw aankeek. Ik trok mijn wenkbrauwen uitdagend op maar negeerde mijn wil, ik zou hem niet op zijn gezicht slagen. Nochtans wilde ik niets lieven, Misschien een ding dan, Jane aan mijn zijde. Sloffend over het strand, het was een bewolkte dag en de doorpriemende zon wierp hoge schaduwen over het parelwitte strand. Ik voelde een tong aan mijn arm en keek verschrikt op. "Cwen ..." lachte ik en ik streelde haar over haar hoofd. Ik zette me neer en de grote wolf ging naast me zitten, "We hebben een nieuw schip nodig" pufte ik. De wolf knikte en egde haar enorme hoofd in mijn nek. "Nee Cwen, ik heb je al verteld dat dit niets wordt" kreunde ik. De wolf gromde zachtjes en dook met haar nsuit dieper tussen mijn armen. Woedde laaide in me op. "Cwen ... laat me met rust" ik duwde haar van me af, man wat was ze sterk. De wolf ontblootte haar tanden en een gegorgel steeg op uit haar keel, haar ogen kregen een kwaad rode glans en ze likte met haar tond langs haar scherpe hondentanden. "Cwen, wat ga je ..." De wolf maakte zich klaar voor de aanval en sprong recht op me, ik viel naar achter en alle lucht werd uit mijn longen geperst, ik schreeuwde gilde haast. De vlijmscherpe tanden boorden zich in mijn arm die ik verdedigen voor mijn gezicht had gehouden. Ik voelde de druk van de wolf verminderen maar pijn brandde door mijn aderen. "Wat heb je gedaan" schreeuwde ik, Cwen was inmiddels weer mens geworden en zakte ineen op de grond, ik viel bewusteloos naast haar neer, met een misselijkmakende plons in mijn eigen vers vergoten bloed.
Ikr en achter Lucas aan, denkend wat ik die ochtend aan mezelf had opgemerkt.
Mijn buik is dikker geworden terwijl ik niks heb gegeten. Dat kan maar een ding betekenen.
"Lucas, ik moet je wat vertellen!"
Verschrikt draait hij zich om, een droevige blik in zijn ogen.
"Wat is er dan?"
Ik slik. "Ik ben zwanger."
"Gefeliciteerd, jullie zullen vast goede ouders zijn." zegt hij met een geforceerde glimlach.
"Nee, je begrijpt het niet. Richard en ik hebben de afgelopen dagen niks met elkaar gedaan. Wij wel."
Zacht begon ik te huilen. "Lucas. Lucas het spijt me." Fluisterde ik zacht. "Lucas." Huilde ik harder.
Ik draaide hem om en keek naar de grote wonden die op zijn arm lagen. Ik pakte zijn arm vast.
"Lucas?" Snikte ik. Ik werd kwaad aangestaard door een hele berg ogen.
"Kijk niet naar me!" Schreeuwde ik huilend. Ik werd nog steeds aangestaard.
Kwaad veranderde ik in een wolf en grauwde naar ze. Het grootst gedeelte rende weg.
Emerild bleef staan. "Waarom heb je het nooit verteld Cwen." Vroeg ze aan me.
"Ik ben nog jong. Ik ben het pas een dag." Huilde ik zacht. "Help me." Smeekte ik.
Ik wreef over mijn arm, het bloed gutste er nog uit, ik trok mijn hemd uit en wikkelde het rond mijn arm, het was al razend snel doordrenkt van het bloed. Ik strompelde weg, de wond brandde hevig, als een bijtend gif.
Ik zette me neer op het strand en verbeet de pijn, voetstappen deden me opschrikken. "Lucas" de heldere stem deed mijn hart sneller kloppen "Ik ben zwanger" alsof er een emmer ijskoud water over me heen was gegoten sprong ik overeind. Ik trok een grimas op mijn geizcht "Leuk voor je, maar ...." ik werd onderbroken,
"Het is van jouw Lucas". Ik staarde verbijsterd voor me uit, van mij. Ik dacht aan die enige nacht. mijn borst zwol op wanneer Jane mijn hand vastgreep. "Wat heeft dit te betekenen ..."
Er ontsnapt weer een traan uit mijn oog.
"Ik weet het niet. Daarom vraag ik het aan jou. Wil je vader zijn van ons kind of wil je dat Richard dat is? Ik zou toch enkel verkeerde keuzes maken."
Zijn bedenkelijke blik is verontrustend. Ik laat zijn hand maar los, ik wil niet dat het zijn keuze beïnvloedt.
Ik ging op het strand liggen. De harde voetstappen van Cwen klonken achter me.
Ze veranderde naast me terug en begon hard te huilen. "Richard. Ik. Ik heb Lucas gebeten." Huilde ze.
Ik grijnsde. Geweldig. Cwen de wolf die Lucas bijt. Ik zag het al echt voor me.
"Lach niet zo." Gromde Cwen. "Ik lach niet." Zei ik snel. "Trek eens iets aan Cwen." Grinnikte ik.
Cwen maakte het touwtje rond haar poot los en Lucas zijn hemd viel op de grond. "Ben je verslaafd aan dat ding ofzo?" Gromde ik zacht. "Een beetje." Lachte Cwen. Ik staarde naar de lucht. Ik draaide me om en Cwen was weg.
Kreunend sjokte ik het bos in. Mijn handen trilde. Snel trok ik het hemd van Lucas uit en ond het met een touwtje om mijn enkel. Ik liet mezelf veranderen. Met een zachte plof viel ik op mijn poten neer. Snel spitste ik mijn oren. Er klonk het zachte geluid van een boot die aan kwam varen. Ik wierp mijn hoofd in mijn nek en liet een klaaglijk gejank horen. Alice kwam aanrennen.
Ze stond stil. Ik ging door mijn knieën en sprong op haar. Ik veranderde terug. "hallo lieverd." Lachte ik. "Mam. Het is waar! Je bent een weerwolf!" Grijnsde ze. Ik knikte. "Kom hier." Ik veranderde terug en Alice klom op mijn rug. Vrolijk rende ik naar het strand.
"Hou je nog van me" ik kijk Jane strak in de ogen, hoe kon ik weten dat ze bij me wou zijn, ik zou niet willen dat ze enkel bij me bleef vanwege het kind. Ze bleef roerloos staan, haar ogen liepen over "Natuurlijk doe ik dat" snikkend viel ze op de grond. Mijn spieren verkrampten en ik bleef stijf staan, "Waarom verliet je me dan"
mijn stem trilde van opgekropte emoties die nu de vrije hand kregen. "Waarom liet je me achter" sprak ik schor en knielde naast Jane neer, ze staarde in mijn hel blauwe ogen die stilaan vochtig worden, doch antwoordde ze niet. Ik zuchtte en stond op. "Zeg Richard dat het kind van hem is, het is duidelijk dat je liever bij hem wil zijn"
Met dit gezegd te hebben been ik weg, een hevige wind van voren duwt me naar achteren, ik heb moeilijkheden met nog een stap verder te zetten . Was het de wind of gewoon de kwestie dat ik niet wou dat Jane weg was. Ik draaide me om en schreeuwde schor. "Ik hou van je, Jane" mijn stem vervaagde in de wind. Het witte zand steeg op in een hevige windvlaag en ik kon geen hand voor ogen zien, ik kneep mijn ogen dicht maar wanneer ik ze terug opende werd ik haast verblind. Jane stond vlak tegen me, haar gezicht enkele centimeters van de mijne verwijderd. "Ik ook van jouw, en dat zal ik altijd doen" fluisterde ze, ze sloeg haar armen om me heen en ik kon de verleiding niet weerstaan om mijn lippen tegen de hare te drukken, een overweldigende kus die smaakte naar meer. mijn hart bonsde luid in mijn keel, haast hoorbaar. Al de moeite was dit ene moment waard, Jane was als een drug voor me, ik moest er hard voor werken en zonder haar was ik hulpeloos. Maar eenmaal ik haar in mijn bezit hard voelde ik me sterk, vervuld, haast perfect gelukkig.
Ik liep richting de plek waar Jane was verdwenen. Ik zette een paar stappen en zag Jane en Lucas kussen.
"Hoe wist ik het?" brulde ik. Ze draaiden zich om. Lucas keek me vals aan.
Ik keek woedend terug. "Jane." Fluisterde ik half.
"Richard." Fluisterde Jane. "Waarom?" Zei ik schor. Lucas maakte achter Jane's rug allemaal kinderachtige gebaren. Ik gromde zacht. En daar was Cwen weer. Als wolf. Ze gromde zacht.
Dit is verkeerd, klinkt het in mijn hoofd. Toch blijf ik doorgaan. Ik kan Richard, Lucas of mezelf niet voor de gek houden. Ik voel Lucas' hand over mijn buik gaan. Richard wilde zo graag vader worden, waarom moest dit dan?
De vraag van Lucas spookt in mijn gedachten. Waarom heb ik het in hemelsnaam uitgemaakt met hem? Om het makkelijker voor ons te maken?
Het zal me nooit lukken mijn fouten uit te wissen.
"Richard, ik denk niet dat het ooit zal lukken tussen ons." zeg ik zacht.
"Waarom?"
"Mijn liefde voor jou is een grote vergissing geweest. Het spijt me verschrikkelijk, maar ik denk niet dat we zo voor elkaar zijn bestemd als je denkt."
"Jane, de dit alsjeblieft niet!"
"Jawel. Het spijt me, maar ik wil onze relatie verbreken." De woorden branden op mijn tong. Ik kan niet geloven dat ik dit heb gezegd. Alweer. Misschien had hij toch gelijk. Misschien ben ik enkel op deze wereld om anderen pijn te doen. Bij die gedachte lijken mijn tranen niet te stoppen.
Ik grauwde. Kwaad kwader dan kwaad. Jane vuile trut. Ga gewoon naar Richard en laat mij gewoon mijn gangetje gaan. Er vloeide een rode waas voor mijn ogen en ik liep grommend op Jane af.
Ze deinsde zacht achteruit. Ik sprong op haar en drong mijn tanden in haar been.
Ze krijste het uit. Ik klauwde door haar arm en desnoods zou ik haar hoofd eraf kunnen trekken.
Alles ging in een waas voorbij, Cwen sprong vanuit het niets op Jane af maar ik was haar te snel af. Ik duwde Jane weg en sprong voor haar. De vlijmscherpe tanden boorden in mijn been, het brandde. Ik schreeuwde en krijste. Cwen bleef door met het verscheuren van mijn kuit, niet door hebbend dat ze niet op Jane was aan het Kauwen. Ik voelde me licht in mijn hoofd, beetje per beetje sijpelde het leven ent zoals het bloed uit mijn lichaam, ik sloot mijn ogen, en smeekte om een snelle dood.
"Nee!" gil ik. Ik probeer Cwen van Lucas af te trekken, maar ze is te sterk.
"Richard, doe dan iets!" maar hij reageert er niet op.
Helemaal in paniek probeer ik een flinke steen op te tillen en laat het op Cwen vallen.
Na een luid gejank valt ze op Lucas neer.
De waas voor mijn ogen werd dikker en was nu een soort mist. Ik voelde een stekende pijn en ik rook Lucas' geur onder me. Ik veranderde terug. Niet dat ik het zelf merkte.
Er zat bloed in mijn haar en het zat op mijn handen en gezicht.
