Lucas was wakker! Oh god! Cwen viel snikkend naast hem neer en ik sloeg een arm om haar heen. Nu liep er ook een traan over mijn wang. Ik had in ieder geval nog één leven kunnen redden...
"Oh Lucas, alsjeblieft, beloof dat je bij ons blijft," fluisterde ik.
Ik ging dood. Ik was aan het dood gaan. Mijn laatste beetje ik hield zich nog vast aan de laatste splinters leven. Ik had niets misdaan, nooit iets willen doen. Lucas was binnengekomen, en zijn gezicht was een pijnlijk beeld, een pijnlijke steek erbij. Iedereen dacht dat ik al dood was, niemand wist dat ik verlamd was.
Ik had het zelf gezien, ik was zelf bij mijn moeders dood geweest. Ze was zo mooi, zo'n mooie vrouw. En nu zou ik bij haar zijn. Ik voelde een prikkend gevoel dat met de seconde sterker werd. Langzaam verdwenen mijn benen, en werd ik weer een zeemeermin. Mensen zouden me niet meer kunnen helpen. Niet meer kunnen redden. Maar mensen zouden nu wel de waarheid weten. Met mijn laatste beetje kracht sloot ik mijn ogen. Zachtjes begon ik te zingen, en langzaam werd mijn gezang sterker. Uiteindelijk zou ik mijn lichaam verlaten, uiteindelijk zou het wel overgaan.
Mensen kwamen binnen, en ik hoorde verschrikte kreten.
Ik hoorde kreten, van geluk dit keer. Blijkbaar was Lucas dus wakker.
Ik haatte hem, hoe durfde hij!
Woede laaide in me op en ik stampte de bar uit, ik wou weg van dit schip! Tranen liepen over mijn wangen, wacht eerst het kistje uit mijn kajuit pakken.
Snel liep ik naar mijn hut en pakte het kistje, daarna verliet ik het schip..
Ik legde mijn hoofd tegen Lucas zijn schouder. Ik schokte.
Lucas klopte zachtjes op mijn rug. Ik keek omhoog. Ik keek naar Lucas.
"Als ik niet wist dat je verschrikkelijk kwaad zou worden zou ik je hebben gekust. Maar ik heb manieren geleerd de laatste tijd." Grijnsde ik naar hem.
Mijn blik verstrakt, zat ze nu al weer me te vleien. Ik probeerde niet eens een wrange grijns op mijn gelaat te laten verschijnen. Ik stond op en hoorde iets knappen. Ik kreunde en greep naar mijn buik, bloed nogmaals. Cwen riep en smeekte ze wou me terugtrekken, ik sloeg haar met mijn palm van mijn hand in haar gezicht. Iets waar ik later nog zou voor boeten. Maar het geefde me niet, ik wilde naar Eastred en niets konme weerhouden, niet het leven dat bij elke stap wat meer uit me sijpelde, niet het verlangen om te blijven liggen.
Ik strompelde driemaal viel ik maar met pijn en leed hield ik mezelf op en ging verder.Na wat een eeuwigheid leek te duren kwam aan de houten deur, masief en te zwaar om weg te duwen Ik liet mij tegen de deur vallen en liet mijn lichaamsgewicht de deur openen. Mensen stonden verschrikt rond Eastred, haar geschubde huid glansde in het binnenvallend licht. Ik trok mezelf op en legde me over haar. Sloot mijn ogen en huilde, hoe kon ik ooit iets zonder haar doen. Leven, onmogelijk, liefde onbestaand om nog van iemand anders te houden. Ik rechtte mijn rug en keek in Eastreds ogen, haar lippen bewogen geruisloos.
"Vergeef me" zuchtte ze. Ik schudde mijn hoofd en tranen vlogen weg. Ze lachte wrang en met alle moeite wist ze een laatste zin uit te brengen. "Vergeet niet dat ik altijd in je voortleeft, welke beslissingen je ook neemt" EEn laatste adem, een laatste blik een laatste kus en een blinkende traan. Ze was weg ...
Hij had me geslagen. Ik stond op. Lia spreidde haar armen. Ik legde mijn hoofd tegen haar schouder.
Ik kneep mijn ogen samen en voelde warme tranen die over mijn wangen liepen.
Lia aaide zacht over mijn hoofd.
Buiten was het koud, prettig koud. Het was fijn om alleen te zijn. Ik klemde het kistje tegen mijn borst, het kistje was mijn dierbaarste bezit. Eigenlijk leefde ik alleen voor mijn geheimen, maar dat hoeft niemand te weten.
Ik kijk snel om me heen, ik was ver verwijderd van de Black Rose.
Ik loop naar de kade waar ik neerkniel, ik open het kistje en pak de ketting, hij was misschien 'prachtig' voor een edelvrouw, maar voor mij beeldschoon.
Ik hield de ketting zo dat zij schitterde in het maanlicht, daarna deed ik haar om. "Dank u opa, voor dit dierbare geschenk." Fluister ik mijn mijn handen tegen de ketting aan.
"Geen dank, Will!" Klinkt de bulderende lach van mijn opa.
Ik draai me vliegensvlug om en val mijn opa om de hals, ik begon te huilen.
Met het moment dat ik mijn ogen sluit hoor ik hemels gezang. Ik voel de hand nattig worden.
Geschrokken doe ik mijn ogen open. Tussen de vingers van Eastred zijn vinnen gegroeid en haar huid is zeegroen gekleurd. Voor haar oren zie ik kieuwen en haar benen zijn vedwenen. In plaats daarvan zie ik een geschubde vissenstaart.
"Eastred.." stamel ik. Lucas ligt over haar heengebogen en ik besluit het stel maar alleen te laten.
Dit is hun moment. Niet de mijne.
Ik ga maar naar Richard staan, die een arm om me heen slaat. Misschien is hij toch best leuk.
xx- Jane -xx
Laatst gewijzigd door Hikari-desu op zo 23 jan 2011, 12:50, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik voel twee kleine handjes om mijn been. Als ik naar beneden kijk zit Alice op mijn voet met haar handjes om mijn been geslagen. Ik til haar op. "Zal ik naar hem toe gaan?" Fluister ik tegen Lia.
Ze geeft een klein knikje. Ik loop van het schip af. Als ik bij het plein kom zie ik ze. Eastred en Lucas. Ik ga op de grond zitten. Ik zet mijn hoed af en leg hem tegen mijn borst. Dan zet ik hem naast me op de grond. Alice kruipt weg. Ik wil haar achterna gaan maar dan zie ik dat ze op Lucas'rug kruipt. Zacht grinnik ik. Dat heeft ze van mij.
"En hoe gaat het met je Will?" Lacht mijn opa.
Ik bijt op mijn lip en kijk naar de Black Rose. "Gaat wel." Mompel ik.
"Jaja! Dat is zeker 'het' schip hea?! Laat ik daar dan eens een kijkje gaan nemen!"
"Nee!!" Schreeuw ik, meteen voel ik me schuldig, waarom schreeuwde ik tegen mijn opa? "Sorry!" Fluister ik erachter aan.
Mijn opa haalt zijn schouders op en stampt naar de Black Rose. Ik kon wel door de grond zakken voorwat er zo zou gebeuren.
Snel pak ik mijn kistje en snel achter mijn opa aan.
Ik loop een eindje over het schip als ik Jack in de verte zie aanstrompelen. Ik geef een gil als ik zijn arm zie. Snel ren ik naar hem toe en help hem naar het schip toe.
"Jack wat is er gebeurd?," vraag ik bibberend.
"Een eigenaar van een winkel," hijgde hij. Ik wist genoeg. Snel hielp ik hem naar zijn kajuit. Ik haalde rum en hij dronk de fles in één keer leeg. Ik schudde mijn hoofd.
"Dit gaat pijn doen. En ik weet niet hoe erg je arm er aan toe is," fluister ik. Hij knikt. Met een snelle beweging trek ik het mes uit zijn arm. Hij geeft een schreeuw. ik bind de arm af met de zoom van mijn jurk en hecht snel de wond dicht. Ik druk mijn lippen op de zijne. Hopend dat hij snel beter zou worden.
Ik ging staan en liep naar Lucas toe. Ik tilde Alice van zijn rug en knielde naast hem neer.
"Lucas. Ze is nu helemaal weg." Fluisterde ik tegen hem. Lucas schudde zijn hoofd. Ik legde mijn hand op zijn rug. "Lucas je kwelt jezelf alleen maar." Fluisterde ik tegen hem. Lucas schokte een keer en stond toen op. "Zal ik haar meenemen?" Vroeg ik. Lucas keek weg maar knikte toch. Ik gaf hem Alice en tilde Eastred voorzichtig op. Haar lichaam voelde koud en ik wou ook huilen.
Maar ik wou er ook zijn voor Lucas. Samen liepen we naar het schip.
Ik zag Ayme liggen. Ik rende op haar af en tilde haar voorzichtig op.
Ik rilde. Ze was verschrikkelijk koud. Snel liep ik met Jane naar het schip.
Voorzichtig legde ik Ayme in haar kajuit. Ik draaide me om en liep weg.
Ik botste tegen Jane aan. "Oh Hoi Richard." Zei ze. "Hey." Mompelde ik.
"Wat een drama allemaal is het niet?" Jane knikte. Ik grijnsde naar haar.
Snel bracht ik mijn hoofd naar dat van haar en drukte mijn lippen tegen die van haar.
Ik zag Richard lopen. Samen met Jane. Ik slofte achter ze aan. Toen zag ik Ayme liggen.
Ik slikte. Ze was witbleek en haar lippen waren blauw. Ze had haar ogen wijd open gesperd. Ik boog me over haar heen. "Ayme?"
Jack lag rillend van de koorts in zijn hangmat en ik bleef bij hem zitten. Bang om weg te gaan. Het enige wat ik kon doen was hem een beetje verkoelen met wat water en lieve woordjes fluisteren. Ik schudde mijn hoofd. Waarom moest Jáck nou altijd de gewonde zijn? Nou ja, Eastred was dood... maar dan nog! Ik streelde zijn haren.
"Word snel weer beter," fluisterde ik.
Ik had mijn opa tegen gehouden, hij was terug gegaan naar zijn schip, wel nadat ik wat belooft had. Ik was meegelopen en had mijn oude vrienden weer gezien.
Ik glimlach, terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik had wel mensen die om me gaven. Eindelijk!
Ik stop mijn handen in mijn zakken terwijl ik voortstrompel. Ik had wel vrienden spookte het door mijn hoofd.
"Wil! Willow!" Iemand riep me, langzaam draai ik me om en voel een glimlach over mijn gezicht lopen.
"Leuk jou ook weer eens te zien!" Lach ik. Mike kijkt me grijnzend aan en loopt naar voren, hij geeft me een fikse knuffel, ik moest hem eraan herinneren dat ik wel moest ademen.
Nog steeds grijzend kijkt Mike me aan. "Echt lang geleden!" Mompelt hij. Ik lach alleen maar, ik had wel vrienden.
"En wat heb je al die jaren gedaan?" Grijnst Mike. Ik besloot me te spelen, "nuja, ik heb 2 keer aan de galg gehangen en beide keren overleeft, uhmm, wat gerooft, zelfmoord geprobeert te plegen." Bij het laatste krijgt Mike een geschokte uitdrukking over zijn gezicht, ik schoot in de lach. "Het is een grapje, toch? Willow?" Mike' stem klinkt angstig. Ik haal diep adem en schud mijn hoofd, "ik was mijn vrienden vergeten." Mijn hart maakte een sprongetje van geluk toen ik 'mijn vrienden' zei.
Mike schudt zijn hoofd.
"Aah." Kreun ik. Ik voelde een scherpe steek in de wond in mijn arm. "Wat is dat?"
"Ehm, ik denk dat je door die steek een paar spieren hebt gescheurd." Begint Lia. "Dat mes is er dwars doorheen gegaan."
Ik beet mijn tanden op elkaar, mijn god wat deed dat zeer.
Ik draaide me om en liet Ayme opwarmen. Ik zag Richard en Jane zoenen. Snel liep ik verder. Ik zag Lucas staan. Snel liep ik naar hem toe. Ik pakte zijn hand. "Het komt goed." Fluisterde ik.
