Ik ging op de stoel tegenover Tara zitten en bekeek haar aandachtig. Voor een mens moest ze al erg oud zijn. Haar huid leek op perkamentpapier met licht bruine vlekken. haar haren waren reeds volledig grijs en dun. In haar gezicht zag je de tijd weerspiegelt, je kon duidelijk aan haar zien dat ze het niet altijd gemakkelijk had gehad. Tara merkte eindelijk dat we beneden waren gekomen en glimlachte zachtjes.
Oh fijn u bent er, ik heb de thee en melk al klaar, momentje .
Weet u...zei ze terwijl ze in de keukenlade rommelde,
mijn leven is nooit echt over rozen gegaan..
Ze zette een dienblad op tafel waarop een pot thee, 2 kopjes, melk, citroensap en suiker stonden.
Voor Lynn had ze een flesje melk meegenomen. Lynn had ondertussen alweer honger gekregen en nam de melk dan ook dankbaar in ontvangst. Voor mij schonk ze een kopje thee in.
Wilt u melk of citroensap in uw thee? Citroensap alstublieft zei ik.
Ik zal u het begin van mijn leven zoveel mogelijk besparen, aangezien dat absoluut niet interessant is. Ik ben geboren en getogen in een arm vissersgezin...nooit teveel en nooit te weinig liefde, wel teveel kinderen en vaak te weinig eten. Om mijn familie te helpen ben ik al op jonge leeftijd van school gegaan om te werken. 13 jaar was ik toen ik als loopmeisje werd aangenomen bij een naai-atelier. Pakjes afleveren bij rijke mensen was mijn werk. ik kreeg 2 simolians in de week, een heel bedrag voor een 13-jarige in die tijd. Na een paar jaar was ik coupeuse en kon ik mijn eigen kleding maken. Ik was ondertussen 16 jaar geworden en verdiende een stuk meer als in het begin.
Maar eigenlijk wilde ik iets anders. Ik had grote dromen, achteraf gezien veel te grote dromen voor zo'n arme drommel
als ik...Beroemd worden, dat wilde ik!. Ik besloot om wat geld te gaan sparen en 's avonds na mijn werk lessen te gaan volgen in pianospelen en zingen. Ik deed er alles aan om goed te worden en met succes. Maar toen kwam de oorlog en
ik raakte door een bombardement mijn baantje kwijt en zodoende moest ik noodgedwongen ook mijn lessen opgeven. Tja..wat nu?! mijn werk was weggevaagd en mijn dromen ook...
I
k had ondertussen het ouderlijk huis verlaten en woonde in een smoezelig appartementje midden in 1 van de slechtste buurten van de stad. Veel geschreeuw, de stank van vuilnis in de straten en niemand die opkeek van wederom een verdwijning...maar goed, het was mijn eigen stekkie en op dat moment was ik er dolgelukkig mee. Om aan geld te komen besloot ik om te gaan werken als pianiste in verschillende kleine louche tenten. Het was er warm, donker en rokerig, het stonk er naar goedkope drank, er werd gevochten en de mannen konden er hun handen maar moeilijk thuis houden. 
Maar ik verdiende er mijn brood mee en een stukje beleg kon er ook nog van af. En voor drank werd meestal wel gezorgd...
