Update 2: op de vlucht
Elle kroop met een kater van jewelste uit bed. Haar hoofd knalde uit elkaar. Hoe lang zou ze geslapen hebben? Hooguit 4 uurtjes. Een vaag zonlicht scheen door de raampjes.
Ze haalde een paar kleren onder haar bed vandaan. Een klerenkast had ze niet. Ze liep vermoeid naar de spiegel en bekeek zichzelf. Haar mascara was helemaal uitgelopen en in haar haren zaten grote klitten. Ze woelde met haar vingers door haar haren. Er werd op de deur geklopt. Vreemd, ze kreeg nooit bezoek! Nu werd er op de deur geramd!
“Ja, ja, heb je effe? Ik ben bezig, oké?” Schreeuwde ze.
De deur ging open.
“Jeetje kun je niet…”
“Schatje ik ben thuis!”
Met een ruk draaide Elle zich om. Het was de jongen die haar gister probeerde te betasten!
“Wat doe jij hier nu weer?” gilde Elle.
Hij liep naar haar toe en probeerde haar te zoenen.
“Doe eens even normaal! Hoe heb je me gevonden?”
“Hoe bedoel je schatje, hou je dan niet meer van mij?”
“Waar heb je het over? Ik heb nooit van je gehouden!”
De man keek haar woedend aan. Elle slikte. Misschien had ze het verkeerd aangepakt…
Plots voelde ze een kei harde stoot tegen haar mond.
“JE HEBT IEMAND ANDERS HÈ?” Schreeuwde de man. “IK WIST HET WEL!”
Nog een klap.
Elle had moeite om te blijven staan.
Hij probeerde haar weer te slaan, maar dit keer zag ze het. Elle dook onder de man door en rende naar buiten. Weg van haar huis. Weg van die enge man! De adrenaline stroomde door haar lichaam. Ze rende zo hard als ze kon.
“Waar ga je heen?” hoorde ze achter zich. Elle negeerde de man en rende door.
Ze rende al een uur. En ze bleef rennen. Elle had geen idee wat ze nu moest doen, dus ging ze gewoon door. Tranen stroomden over haar wangen. Hoe had dit kunnen gebeuren? Wie was die man en hoe had hij haar gevonden?
Haar longen klapten bijna uit elkaar. Ze had maar af en toe korte pauzes genomen om op adem te komen. Ze was kapot. Ze kon niet meer. Het werd zelfs al schemerig! Maar ze moest door. In de verte zag ze een hooischuur. Ze ging er naar toe. Het leek erop dat er al een lange tijd niemand meer was gekomen.
Ze zakte neer op een tafel. Ze hyperventileerde. Hoe moest ze stoppen? Elle werd licht in haar hoofd. Ze probeerde rustig te ademen. Diepe teugen. Het werkte! Ja!
Toen ze weer normaal kon ademen keek ze om zich heen. Er was erg veel hooi, meer ook niet. Weer stroomden er tranen over haar wangen.
“Wat moet ik doen,” fluisterde ze tegen het hooi.
“Kan iemand me helpen? Alsjeblieft!” nu schreeuwde ze. Alle spanning er uit. Dit moest stoppen! Het kon niet langer zo door gaan. Haar gedrag was uit de hand gelopen.
Elle ging liggen. De tafel lag niet erg fijn maar ze had nu eenmaal niets anders. Ze gebruikte haar handen maar als kussen en viel hongerig in slaap, terwijl de zon zakte en de maan de taak van de zon kwam overnemen…
----------------
Tadaa
Wat vinden jullie?
.
Niet leuk dat ze bijna verkracht is, maar dat snap je wel 
