Ik werd wakker met bonzend hart.
Gister had Finn zijn eerste woordje uitgestameld.
Dat hadden we uitbundig gevierd.
Ik wrikte me los uit een liefdesgreep van Poppy en
kuste haar zacht op haar fijne neusje.
Wat was ze toch mooi, snel streelde ik met mijn lippen over de haren.
Ik liep naar de badkamer en scheerde me en stond onder de douche.
Ik zou nog even langs de supermarkt gaan.
Het eten was al op en met dat veelvraatje van een Avalon
kon je nooit genoeg babyvoeding in huis hebben.
Ik kleedde me aan en kuste mijn twee kindjes op hun kruin.

Vrolijk fluitend liep ik over straat toen ik plots Emily tegen kwam.
Ze maakte een nerveuze indruk en ik maakte een praatje.
Ik vertelde haar over m'n kindjes en zij vertelde over haar leven.
We liepen druk pratend de straat over.
Niet oplettend vor de auto's.
Ik hoorde een luide toet en zag koplampen op ons afrazen.
Emily gilde, ik greep haar pols vast en probeerde haar mee te trekken naar de overkant.
Maar ze bleef staan.
"SNel .. we moeten hier weg !" schreeuwde ik maar ze greep mijn pols vast
En keek me angstig aan.
Ik keek voor me en zag de felle flits en sloot mijn ogen.
Wachtend op de klap .... maar die kwam niet.


Ik opende mijn ogen terug en keek om me haar.
Hand in hand stonden we daar in een ruimte van niets ...
In de verte zag ik mensen aan komen ... maar dat kon toch niet
Ashley, Leroy? ...
Ze omhelsden me en in een waas van woorden vertelden ze me een hele boel.

Maar ik luisterde niet .. ik dacht aan Poppy.
De liefde voor haar en mijn kindjes ... en een traan rolde over mijn wang
"Ik mis je "prevelde ik in het niets en een traan spatte neer op de onbestaande vloer...


-Thomas-

Ik kijk Maurice aan,
'Verlaat me niet alsjeblieft' fluister ik zachtjes.
'Ik ben ook bang'
Ik zie dat Maurice bijna moet huilen en snel zijn tranen weg veegt.
-Brooke-

"We moeten naar de ceremonie..." weet ik uit te brengen. Samen lopen we hand in hand over straat. Opeens herken ik de plek waar we langs lopen. Ik draai me om en kijk Brooke angstig aan.
Zonder erbij na te denken trek ik haar mee, weg van die vreselijke plek.
"Kunnen we alsjeblieft via een andere weg?" zeg ik met een klein stemmetje tegen haar. Verbaasd kijkt ze me aan, maar kort daarna snapt ze wat ik bedoel. Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld, ik moet sterk zijn... voor Brooke. Ja, inderdaad, Brooke. Mijn rots in de branding.
Samen lopen we naar het gebouwtje... Poppy zal wel niet komen.

- Maurice
luc, hij begon toch om 8 uur? Toen je dat vertelde was het half tien 's ochtends, dus ik dacht dat het 's avonds zou zijn?

De ceremo ie is afgelopen de laaste drinken een drankje en de rest is al weg...



Aron

Ik ben niet op komen dagen op de ceremonie. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om naar de herdenking van Leroy te gaan terwijl ik constant aan Thomas moest denken. Zo kan je toch niet iemand herdenken?!
Aan de gedachte van Thomas zak ik door mijn knieën van verdriet.
"Waarom hij, waarom ik niet?" schreeuw ik, van woede en van verdriet. Ik zou best mijn leven willen geven voor Thomas.
Dan schiet me Emily te binnen. Emily, die arme Emily ook. Er rollen weer flink wat tranen over mijn wangen. Eentje komt op een oud wondje die ik heb opgelopen door het auto-ongeluk. Het zout doet verschrikkelijke pijn, maar misschien is pijn op dit moment ook wel fijn, vraag ik me af. Op dat moment besloot ik de tranen niet weg te vegen zodat ik door de pijn in mijn wang eventjes de pijn in mijn hart liet verdwijnen.

Ik zie dat de neonlichten flikkeren in Bridgeport. Misschien kan ik daar mijn zorgen er even vanaf dansen. Ik bel even naar het kinderoppasbureau om te vragen of ze op Finn en Avalon willen passen, verwissel mijn joggingpak for een donkere skinny en glittertop en werk mijn wallen weg met een paar liter concealer. Dan vertrek ik..

- Poppy

De ceremonie was vreselijk. Ik zou er met Poppy, Thomas en Ashi naartoe gaan. Maar uiteindelijk moest ik alleen met Poppy en Ashi, want die arme Thomas!! Ik snuit mijn neus... Waarom gebeuren er de meest vreselijke dingen hier? Ik kijk naar Ashi. Ook bij haar rollen de tranen over haar wangen...

-Rowena

Met een schok werd ik wakker. Het duurde even voordat ik doorhad dat ik nog leefde, dat ik niet gevonden was, en vooral dat-... zet die nachtmerrie van je af Maurice. Zet hem van je af. Ik pakte een glas water en sms-te Brooke. Vandaag ging ik me niet laten afleiden door wat dan ook...
Ik besloot bij Poppy op visite te gaan. Het was wel weer eens tijd, en ik was erg benieuwd naar Avalon en Finn.

- Maurice

Maurice stuurt nog een sms'je naar Brooke.

Hey, Brooke. Wil je mee naar Poppy? Het leek me wel leuk om even langs te gaan. Maurice

Maurice wacht een half uur op een sms, maar die komt niet. Wat raar, Brooke sms't altijd terug! Hij besluit om langs haar huis te gaan. Maurice trekt zijn schoenen en jas aan en neemt de auto naar Brooke. Als hij de straat inrijdt ziet hij vijf schimmen in een steegje verdwijnen. Wie waren dat?
Maurice haalt zijn schouders op en rijdt verder. Opeens schrikt hij en staat gelijk stil. Daar, op de stoep, ligt Brooke. Dood.

Gabriel besluit op dat moment om langs Maurice te gaan. Hij pakt de fiets en rijdt naar zijn huis. Niemand doet open en daarom rijgt Gabriel verder naar het huis van Brooke, waar Maurice waarschijnlijk wel zal zijn. Gabriel schrikt als hij de auto van Maurice midden op de weg ziet staan. Snel fietst hij verder, maar let niet op. Een buurman van Brooke gooit net de deur open van zijn auto en Gabriel fietst er keihard tegenaan. Met zijn hoofd valt hij hard op de grond... en overleeft het niet.

Brooke / TezzieSimz is vermoord door de vampieren en Gabriel / Maritttt is vermoord door het slechte drankje van de Heks.

Nog maar 3 burgers in het spel

Toen ik haar daar zag liggen voelde het alsof mijn leven voorbij was.
Brooke was weg. Brooke was weg. Brooke was weg.
Het leek alsof een stemmetje dit bleef herhalen in mijn hoofd. Ik moest het van me afschudden, maar het lukte niet. Ik probeerde sterk te zijn, maar ook dat lukte niet.
Waarom wordt alles van me afgepakt in deze wereld?
Ik kon mezelf niet bij elkaar houden, en stapte wankelend de auto uit. Ik zakte in elkaar, en begon genadeloos te huilen... ik haat deze wereld.

- Maurice

Vandaag besloot ik maar weer uit te gaan. Gisteravond was wel zo gezellig, het was me inderdaad gelukt om even mijn zorgen te vergeten. (Lees: Na heel wat biertjes achter de kiezen en met een zwerver te hebben gezoend). Vanochtend werd ik wakker met een verschrikkelijke kater, maar gelukkig gaat dat in de loop van de dag wel weer over. (Als het weer begint te schemeren).
Ik belde de oppasservice weer en besloot weer naar de dichtstbijzijnde discotheek te gaan.
Ik was blij dat mijn familie inmiddels weer was teruggevlogen na het Thomas-incident. Er rolt weer een traan over mijn wang. Ik blijf het me maar afvragen: Waarom Thomas, waarom ik niet? Niet aan Thomas denken. Het helpt toch niet, ik kan de tijd niet meer terugdraaien.
Ik doe mijn hipste outfit aan en daar ga ik weer.

- Poppy

Vanaf de grond zag ik Poppy langs lopen. Ik had nu het punt bereikt dat ik alleen maar hopeloos verdrietig in mezelf kon mompelen. Ik kon haar gezicht half zien, en het was een en al paniek, ze holde naar me toe. Recht de straat over. Ik sloot mijn ogen en huilde verder.

- Maurice

Wat was dit vreselijk!! Zoveel doden!! Wat naar... Ik keek naar Ashi. Ze was opgegroeid tot een lief kindje... "Heb je je huiswerk al af Ashi?!" "Ja, mama. Mag ik even op de chat?" "Tuurlijk mag dat... Ga maar fijn praten met je vrienden... Ik kom je zo een kom soep brengen..." Ik vond het heerlijk dat ik nu een dochter had... Maar oh oh oh, wat miste ik Leroy! En Ashley ook wel. Vanaf het begin voelde ze als een vriendin. En nu woonde haar kind bij mij, zonder ook maar 1 van haar ouders. Ze was er niet het ergste aan toe, ze hield zicht sterk!! Wat een knappe meid was het geworden! Maar dat moest ook wel, met zo'n knappe vader. "Leroy, was je nu maar hier, om je prachtige dochter te zien!! Je houd zielsveel van haar, dat weet ik. En die liefde breng ik via mij voor jou over. Ik hou ook zielsveel van haar." mompelde ik. Ondertussen was de kop soep klaar. "Ashi?! Ik duwde haar deur een stukje open... Ze zat lekker te tikken op haar laptop, die ze nieuw kreeg van mij, voor haar verjaardag. Tja, kleine meisjes worden snel groot! "Je soepie!! Zal ik je wat dingen leren voor op je computer?" ik sloeg een arm om haar heen. "Ik hou van je, dat moet je goed onthouden! Ookal ben ik niet je echte moeder." Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Papa en mama houden ook van je!"

-Rowena

Ik heb weer wat drankjes op.. De muziek neemt me mnee, naar een andere wereld. Alles is een beetje wazig, mijn knieën trillen een beetje. Thomas ben ik inmiddels vergeten, voorlopig. Ik besluit maar naar buiten rond te lopen. Misschien is die zwerver er weer..

- Poppy

De grond was kouder geworden. Ik kon het voelen. Brooke was weg, meegenomen. Alles wat ik nog kon doen was stil op de grond liggen.
Ik zag Poppy langslopen. Ze was heel erg dronken. Ik murmelde haar naam. Ze keek op en wankelde naar me toe. Ik keek naar haar vanaf de grond.
Toen kwamen de waterwerken weer te voor schijn.

- Maurice

Ik liep de deur uit en deed mijn jas dicht, ik floot een liedje om het een beetje warm te krijgen, Maurice had gesmst en ik ging hem opzoeken.
Ik lachte.
Ineens kwamen er 5 schimmen op me afgerend.
Ze pakten me beet.
'Nee, je breekt iedereens hart, niet nu alsjeblieft nee' snik ik.
Dan gebeurt het en ze laten mij vallen.
Dag Maurice, dag wereld

-Brooke-

( Ik lig eruit )

-------------------------------------------------------------------------------

Fijn fietste ik over straat op zoek naar Maurice.
Ik dacht Maurice te zien en keek achter me.
Opeens lag ik op de grond, ik was tegen een deur aan gereden.
"Dag Bridgeport." Kreunde ik en dat waren mijn laatste woorden.

-Gabriel

Bridgeport wordt steeds leger. Mensen gaan dood op de meest vreemde manieren en langzaam sterft de stad uit. Ondertussen zijn er nog maar elf bewoners in de stad en verder nog wat onbekende mensen.
'Waar gaan we heen? Waar gaat deze stad heen? Straks zijn we allemaal dood en kent niemand Bridgeport meer,' mompelt Maurice. Hij zit thuis op de bank en staart voor zich uit. Nu hij Brooke is verloren weet hij niet meer wat hij moet doen.

Er opent weer een stemronde, stem zoals gewoonlijk op degene waarvan jij denkt dat het een slechte is! En kom op, want er zijn nog steeds vijf vampieren in het spel! Stemmen kan tot morgenmiddag 15:00!

Ik word wakker in mijn eigen kamer, met alweer een verschrikkelijke kater. Ik sta op en vraag me af hoe het met Finn en Avalon gaat. Ach, natuurlijk, die zitten allang op school. Wat vliegt de tijd toch hard.
Ik neem me voor om nooit meer zo dronken te worden. Mijn hoofd bonkt en mijn keel is droog. Al mijn botten doen pijn. Wat is er gisteravond allemaal wel niet gebeurd?
Ik zet een kop thee voor mezelf en denk aan Thomas. Thomas. Thomas. Ik begin weer te huilen. Zou Thomas aan mij denken, daarboven? Ik wist het niet. Stel dat hij dat niet deed? Stel dat hij niet meer van mij hield? Ik werd verschrikkelijk onzeker van dat stemmetje in mijn hoofd.
"Natuurlijk houdt hij wel van me." zeg ik hardop. Toch begin ik te twijfelen. Hoe kan ik dat zo zeker weten?

- Poppy

Ik kijk naar de witte muur voor mij. Hij is leeg, hij is lelijk.
Dit hele huis was leeg...
Ik was van plan om Brooke ten huwelijk te vragen. Ik pakte voor de zoveelste keer het doosje met de ring van de koffietafel op. Ik keek naar de mooie diamant op de prachtige ring. De laatste tijd voelde mijn hart weer beter.
Ik besloot maar naar Poppy's huis te gaan om te zien hoe het met Avalon en Finn ging. Poppy en ik hadden besloten dat ik peetvader zou zijn, voor als het misschien mis zou gaan...
De stad was leeg, niemand wilde meer wonen in de "stad des doods".

- Maurice

Ding Dong! Het is avond en de bel gaat. Voorzichtig kijk ik door een kier. Gelukkig, het is Maurice maar.
"Hoi Maurice! Kom je naar Finn en Avalon kijken?" zeg ik. Auw, er gaat weer een pijnlijke steek door mijn hoofd.
"Ja, liggen ze al op bed?"
"Nee, Maurice. Ze zijn nog even naar de Heer Spons aan het kijken op televisie. Kom binnen!"


"Mama, ik wil viool leren spelen!" kraait Finn.
"En ik basgitaar!" schreeuwt Avalon.
Ik druk mijn vingers tegen mijn slapen.
"Niet zo hard, schatjes. Met jullie verjaardag komen al jullie wensen uit." Ik vroeg me af hoe ik het ging redden met het geld, maar ik moest en zou Finn en Avalon gelukkig zien. En de laatste tijd zien ze er wat droevig uit.
"Komt papa dan terug? Met onze verjaardag?" vraagt Avalon.
"Ja, papa is al zo lang weg!" merkt Finn op.
Er rolt een traan over mijn wang.
"Het spijt me, ik kan er niet voor zorgen dat papa terugkomt. Papa is voor altijd weg." snik ik.

- Poppy