Episode 2
Familie Groenewoud
De Duivel van één miljoen Simoleon



“Goedemorgen, mevrouw van Zomeren de Rozen. U bent er vroeg bij vandaag,” Olivier lachte vriendelijk en stapte opzij zodat Elisabeth binnen kon stappen. “Goedemorgen Olivier,” zei ze bij het naar binnengaan. “Kan ik uw tas en uw jas aannemen?” vroeg Olivier, nadat hij de deur had gesloten. “Nee, ik houd ze liever bij me. Ik ben niet van plan erg lang te blijven. Alleen wat afspraken te maken met Augusta.” Ze glimlachte. Olivier knikte met een vrolijk gezicht. “Goed, wilt u mij dan volgen?” hij liep langs haar en draaide zich weer om. “Augusta is boven, ze wacht al op u. In de Rozenkamer. Ze zei dat het wel een, passende locatie zou zijn.” Met een glimlach liep Olivier Elisabeth voor naar boven, bij de deur van de Rozenkamer liet hij haar alleen.



“Goedemorgen Dian,” Lodewijk keek op van de tv en zette zijn bordje met een half opgegeten broodje erop, op de salontafel. “Zo, eten we voortaan in de woonkamer, paps?” vroeg Dian lachend, terwijl ze met een blikje vissenvoer naar het aquarium liep. “Ik vroeg me af,” hij wierp een blik op de tv, waar de reclame was begonnen, en zette hem zachter. “Ik vroeg me af om te eten in een kamer die door je moeder was ingericht.” “Ja, de woonkamer is echt heel leuk geworden zo. Ik vind sowieso dat alles hier wel aan een opknapbeurt toe is. De parken en tuinen van ons huis zijn prachtig, maar het huis zelf is toch wel hopeloos verouderd, vind je niet papa?” Lodewijk glimlachte. “Nou, het gaat er niet zo om wat ik vind, maar je moeder is het totaal met je eens. Wat zou je er van vinden als we gingen verhuizen?” probeerde Lodewijk voorzichtig. Dian draaide zich om en deed haar mond open om te antwoorden.



“Oh, Julius is hier ook niet. Hebben jullie hem gezien?” Marjolein kwam de kamer binnen. Ze had Olivier op de gang gevraagd, nadat hij Elisabeth naar de Rozenkamer had gebracht, of hij wilde kijken of Julius nog sliep. In haar ooghoeken had ze Elisabeth gezien en Marjolein baalde ervan dat het goed was gegaan tussen Augusta en Elisabeth, want stiekem had ze gehoopt dat ze tijdens het diner gisteravond ruzie hadden gekregen. “Hij slaapt nog mama. Julius heeft de hele avond boven de wc gehangen, hij was niet lekker.” “Oh…” Marjolein keek naar Lodewijk, die haar aankeek van ‘ik was bezig met Dian, ga!’. “Dan ga ik school wel bellen. Ik zal jullie verder niet storen.” Marjolein verliet de kamer weer, maar zei, voordat ze de deur sloot: “Lodewijk, we hebben om half 1 de afspraak met de makelaar.” “Makelaar?” vroeg Dian toen Marjolein al weg was. Lodewijk knikte, “We hebben al een huis gevonden. Vanmiddag ga ik het zien. Je moeder is er lyrisch over.”



“Augusta,” Elisabeth was binnengekomen. De kamer was stil. Augusta stond roerloos voor het raam. “Elisabeth,” klonk het na een lange stilte. Augusta draaide zich om. “Ik ben blij dat je er bent,” zei ze, “Ik heb slecht geslapen vannacht. Ik realiseerde me dat dit niet alleen effect heeft op mij. Herman en Diana zullen ook hun mening hebben en ik weet niet of ik het kan verdragen als zij bezwaren hebben tegen jouw aanwezigheid. Ga zitten,” Augusta wees naar de bank en zijzelf ging in de stoel zitten. Elisabeth ging zitten. “Augusta, lieverd. Ik ben het helemaal met je eens. Herman en Diana mogen niet de dupe worden. Maar wij ook niet!” Augusta glimlachte. “Je hebt gelijk. Herman en Diana weten niet dat je er nu bent, maar ik zal ze toch moeten vertellen dat ik je weer spreek. Het is misschien wel beter, dat we dan buitenshuis afspreken. In de stad, bijvoorbeeld.” Elisabeth knikte. “Helemaal mee eens, dat wilde ik ook voorstellen.” Augusta stond op en lachte vrolijk, “Kopje thee?”



“Nee, geen sprake van!” de deur van de kamer klapte plotseling open en Augusta schrok, waardoor de theepot wiebelde en ze thee spilde op het hout. “Herman!” zei ze geschrokken, terwijl ze met een trillende hand de theepot op de salontafel zette. “Ik wil dat..” hij leek moeite te hebben met het uitspreken van zijn woorden, “dat mens verdwijnt! En wel direct! Zij wist hier van, Augusta, zij wist dondersgoed wat Christiaan van plan was!” Elisbeth stond op. “Herman, dat is niet waar! Ik ben nu van…” Diana kwam achter Herman de kamer binnen. “Wat doet dat mens hier! Augusta wat haal je je in je hoofd! Olivier!”riep ze. “Diana! Herman! Kalmeer!” Augusta liep langs Elisabeth en zei tegen haar: “Ga zitten, lieverd.”



“Het is ook niet om de hoek,” zei Lodewijk, terwijl ze in de auto naar het huis reden dat ze gingen bekijken. “Dat zei ik toch, het is aan de andere kant van de stad, maar het is het zeker waard. Het ligt eigenlijk net buiten Zomeren, maar alles is nog best dichtbij, hoor.” Lodewijk keek naar buiten, aangezien Marjolein wist waar ze heen gingen, zat zij achter het stuur. “Mariëtte de Boer wacht al op ons, ze zal ons rondleiden,” vertelde Marjolein. “De Boer? Van Smid & de Boer makelaar? Dat is dan alvast een voordeel, ik ken Mariëtte nog van vroeger.” Marjolein reed wat langzamer de weg omhoog. “Kijk naar voren, dan zie je het zo verschijnen.” Lodewijk keek verwachtingsvol door de voorruit. Uiteindelijk stopte ze, ze waren beide stilgevallen door het zicht van het huis. Mariëtte stond al te wachten. “Lodewijk! Wat leuk je te zien!” ze kwam meteen vrolijk op hen afgestapt. “Wat een eer jullie rond te leiden.” Ze schudde Marjoleins hand. “Jij moet Marjolein zijn! Geweldig! Nou volg mij, het is echt een prachthuis!” Lodewijk keek Marjolein met een scheve glimlach aan.



“Dit huis is gebouwd rond het jaar 1850, de precieze datum is niet bekend, maar de fundering is al erg oud. Het is gebouwd door de familie Duivendrecht, je weet wel, die grotendeels nu in de familie van Zomeren de Rozen is verwikkeld. Er is nog één tak die ook daadwerkelijk Duivendrecht heet, maar de Baron van Duivendrecht woont nu in de stad, dus in Zomeren zul je ze niet vinden.” Ze liep om de fontein heen. Op dit moment is het in het bezit van De Kalmenbos Groep, waaronder ook Hotel Kalmenbos valt. Paul Kalmenbos wilde hier eigenlijk z’n eigen huis van maken, maar nadat het grondig was opgeknapt, was zijn oog al gevallen op een ander huis.” Ze liep het trappetje op naar het gangetje waar de voordeur was. “Dit is heel karakteristiek, geen enkel huis in Zomeren heeft zo’n ingang, terwijl dat in de 18de en 19de eeuw wel heel gewoon was. Nou, volg mij dan gaan we naar binnen.” Marjolein keek omhoog, het huis was prachtig, het was hoog en zo enorm imposant. Hier wilde ze wonen.



“Bemoei je niet met mijn zaken, Herman. En jij ook niet Diana! Wat zie je er trouwens chique uit.” Haar oog viel op de zwarte jurk die ze droeg, en op haar haren die netjes gekruld waren. “Ja, ik heb vanavond een diner met de baron. Hij wil investeren in een nieuwe bedrijfstak en dicht met ons samenwerken. Je zou mee gaan, weet je nog,” Diana keek naar Augusta. Augusta zuchtte, “Ja, dat is waar. Je kunt het goed alleen af, daarom laat ik je ook alleen gaan.” Diana knikte: “Dat weet ik heel goed ja. Elisabeth, ik vraag je om met me mee te komen. Dan laat ik je uit.” Elisabeth keek Augusta aan. “Goed, ik bel je nog wel op, later.” Elisabeth stond op, “Dat is goed,” zei ze, “Tot later.” Ze liep achter Diana de kamer uit. “Herman…” zei Augusta. Herman liep naar de openhaard toe, zwijgend.



“Het huis is fantastisch!” zei Lodewijk, hij deed nu de onderhandelingen, terwijl Marjolein al wegdroomde bij de ideeën voor de inrichting. Ze had leuke ideeën. “Ja, inderdaad,” lachte Mariëtte, “Maar lieg ik ooit? De tuin, het zwembad, alles wat nu in het huis staat neem je mee over, of tenminste, het zit in de prijs inbegrepen. Wat je er mee doet is iets dat je zelf moet weten.” Lodewijk keek de tuin nog even rond. Hij glimlachte toen hij Marjolein zag. “Iemand heeft hier al gekozen,” zei hij. “Nou, maar ik ook. De verdiepingen zijn geweldig, Dian en Julius zullen het leuk vinden dat ze een eigen badkamer hebben. En wij onze eigen verdieping is helemaal te gek natuurlijk. Beneden is er genoeg ruimte verder en de garage is ook perfect. Eigenlijk is het huis gewoon precies wat we zoeken. We leveren niets in! Wat is de prijs?”



“Ja… Meneer Kalmenbos wilde dat ik erbij zei dat hij quitte wil spelen. Hij wil geen winst maken,” vertelde Mariëtte. “Ja, nou. Nu heb je het verteld. Wat is de prijs?” “Meneer Kalmenbos vraagt 1 miljoen Simoleons, inclusief de tuinaankleding.” Het was even stil. Marjolein zweeg en staarde naar het zwembad. Zij wist de prijs wel en ze wist dat Lodewijk dat te veel vond, zeker in deze tijden. “Nee, nee nee nee nee, nee absoluut nee.” Met wilde gebaren stond Lodewijk op. “Marjolein, we gaan, we gaan meteen.” “Ga maar vast naar de auto, lieverd,” Marjolein stond op, terwijl Lodewijk weg liep. Ze keek Mariëtte aan. “Ik wil dit huis. Ik haal hem wel over. Ik haal hem over, dat beloof ik je Mariëtte.” Mariëtte glimlachte, “Ik gun jullie dit huis. Paul heeft geen haast, dus ik zorg dat er nog niemand een bod uit brengt.” “Dankjewel, ik bel je!” Marjolein zwaaide nog even naar Mariëtte, toen ze naar boven liep, waar Lodewijk al in de auto zat



“Herman,” Augusta liep naar hem toe, om de salon tafel heen. “Herman…” ze praatte zachtjes. Herman keek op. Hij had een trieste emotie op z’n gezicht. “Augusta het spijt me. Ik kan geen van Zomeren de Rozen in de ogen kijken zonder aan de afgelopen jaren te denken. Ik heb liever niet dat je omgaat met zo iemand, maar je bent mijn vrouw niet meer. Hoewel ik wel weer levend ben verklaard, zijn we niet meer voor de wet getrouwd. Dat betreur ik heel erg, Augusta, ik houd nog erg veel van je.” “Oh Herman… Ik vind het ook erg jammer allemaal, ons leven is niet gelopen zoals het moest lopen. Ik…” Herman pakte haar hand vast. “Laten we vanavond uit eten gaan. Laten we vanavond even vergeten wat er is gebeurt en kijken… kijken wat onze relatie nu nog in houd.” Augusta keek in Hermans ogen en zag dat hij het meende. “Ja, laten we dat doen,” fluisterde ze.



“Nou, tot nooit maar weer hé! Het was gezellig, maar kom nooit meer terug!” Diana duwde Elisabeth richting de voordeur. “U riep me?” Olivier kwam aangelopen vanuit de huiskamer, waar hij net had opgeruimd. “Te laat Olivier, maar dat geeft niet. Ik laat net dit stuk secreet uit.” Olivier liep naar hen toe en Elisabeth stapte van Diana weg. “Ik weet zelf erg goed de deur te vinden, dankjewel” ze veegde haar schouder schoon. “Ha! Dat mocht je willen! Jij raakt hier niets meer aan! Ik gooi je der uit! Eruit zeg ik je! Je komt nooit meer terug! Duivel die je bent!” gilde Diana met wilde gebaren, “Ga! En kom nooit meer terug! Je hebt mijn familie verwoest, kapot gemaakt! Verdwijn!” Elisabeth stapte achteruit. “U kunt beter gaan,” Olivier liep naar de deur, terwijl Diana Elisabeth natierde, terwijl ze snel over het pad het landgoed af liep.



Julius staarde naar buiten. Hij had veel geschreeuw gehoord, waardoor hij wakker was geworden. Hij had barstende koppijn en kon er niet over uit of hij nou had gedroomd, of dat het echt was gebeurd. Hij keek op zijn telefoon, 12 gemiste oproepen, zijn lievelingsgetal. Allemaal van Romeo. Hij had ook 12 berichten. Allemaal hadden ze dezelfde betekenis. ‘Ik mis je, ik begrijp het niet, praat met me.’ Het was echt gebeurt. Hij had de liefde van z’n leven gedumpt, vanwege zijn gestoordheid. Vanwege het feit dat zijn hersens overuren maakten om te bepalen dat hij niet goed genoeg was voor Romeo. Julius realiseerde zich dat hij een verkeerde beslissing had gemaakt. Hij had nu nog twee keuzes. Of hij zorgde dat het goed kwam, of hij zorgde dat Romeo verder kon met z’n leven. Julius had niet lang nodig, hij maakte zijn beslissing en liep naar de spiegel. Hij keek naar zichzelf, er rolde een traan over zijn wang.

Leuk Adoror!

Man, zo zielig! Ik wil dat het goed komt tussen Romeo en Julius, en dat het niet zo eindigt zoals Shakespeares versie .

Ik hoop het ook Julius is niet goed bij z'n hoofd, I guess

De Rondleindig is nu trouwens helemaal af en bevat nu ook per locatie welke mensen er verblijven, zoals het in het hotel, op de landgoederen en in de bistro

super UP
"we want more"

Fantastische update Adodor! En weer leuk de rondleiding!

Leuke upp

Dankjulliewel weer ik hoop snel weer een nieuwe update te plannen. Ik heb wel een druk weekend en school is ook niet echt rustig. Daarnaast moet ik ook nog eens even alle locaties van Zomeren langsgaan om te kijken of alles nog is zoals het moet zijn (Heb wat zitten rommelen met m'n downloads en dat is niet helemaal 100% positief uitgepakt), maar volgende week donderdag zou het einde online moeten komen, het einde van Episode 2 dan. Denk niet dat ik dat ga halen, maar er komt vast een spannend stuk aan

Pffffffffff wat leest dit lekker weg zeg.
Ik word hier helemaal blij van, ondanks dat het zielig is.

Dankjewel Elodie

Nou wat een heerlijk weekend heb ik! Hoewel hij nog niet voorbij is Gelukkig.
Ik ben bijna klaar met alle locaties, al was het meer dan ik dacht. Ik ben nog bezig met de bibliotheek, die een grote make-over krijgt. Die heb ik namelijk veranderd in mijn 'witte tijd', waarin ik veel met wit en licht deed. De begrafenis was vreselijk in die stijl, haha, toen heb ik hem ook veranderd in Rozenrust en die kleuren, stijl, de bomen en de muren, heb ik overal toegepast. Alleen moest dat dus even weer opnieuw door omstandigheden. Ik moet alleen nog Villa Groenewoud opnieuw inrichten, al zal dat niet zo groots worden omdat ik dat het minste huis vind.

Doordat ik dus ongepland alle plekken langs moest, heb ik geen tijd gehad om de updates te maken. Ik heb wat foto's liggen en moet er nog wat maken voor de aanloop naar de avond. Die komt deze week online, en misschien komt er ook al een deel van de avond op, wie weet.

Om mijn maand als Dagboek van de Maand September goed af te sluiten, komen er donderdag, op de laatste dag van de maand , foto's online te staan van twee andere 'projecten' waar ik mee bezig ben/was. Ik zal een foto laten zien van een nieuw huis, dat al bezocht is, maar waar nog geen goede foto van is. Ik ben er zelf erg trots op. En ik zal een foto laten zien van mijn nieuwe ambitieuzere project, het vijf verdiepingen tellende Hartenwoud. Daarbij introduceer ik misschien nog wat nieuwe bijrollen. Who knowes

Wooot!
Ik ben echt super benieuwd!

Episode 2
Familie Groenewoud en familie van Zomeren de Rozen
Kenny, geld en… Kenny.




Het belletje van de voordeur rinkelde. Kenny liep van achteruit zijn winkel naar de voordeur. “Hey schat! Ik kom voor de jurk!” Marjolein stapte de boetiek in van haar beste vriend Kenny. “Augusta komt er ook zo aan, trouwens. Ze heeft ook een jurk nodig, maar wil nog niet tegen me zeggen waarvoor,” ze lachte. Kenny liep door zijn winkel. “Ik heb de perfecte jurk voor je, en voor Augusta heb ik ook al wat. Ze belde me op. Oh ik moet niet vergeten te vertellen dat Paul weer in naar stad is.” Kenny noemde zijn vader altijd Paul en hoewel zijn vader zich voor vast had gevestigd in het Hartenwoud, reisde hij nog vaak de wereld over. “Ja, is goed, oh wacht!” Marjoleins mobiel ging.
“Met Marjolein,” zei ze, zonder te kijken.
“Hoi, met Lodewijk. Ik las je sms’je. Wat bedoelde je?”
“Was dat niet duidelijk?” Marjolein lachte kort, “We eten vanavond bij de bistro. Ik heb zin om even lekker uit huis te eten. Daar is toch niets mis mee?” ze zette haar lieve stemmetje op, “Of heb je al andere plannen?”
“Nee, dat is het niet. Marjolein, we kopen dat huis niet, okay?”
“Daar gaat het me niet om, Lodewijk. Hoe durf je dat te denken?” zei ze quasiverontwaardigd.
“Ik ken je langer dan vandaag, maargoed. Tot vanavond dan. Ik moet verder met m’n werk hier.”
“Dag schat,” Marjolein klapte haar mobiel dicht en stopte hem weg. “Goed, waar waren we?” Op dat moment klonk het belletje van de voordeur.




“Ah, hier ben je.” Victoria had op de deur van Rodericks kantoor geklopt en een zacht ‘kom binnen’ gehoord. “Ja, hier ben ik. Wat had je verwacht dan? Ik moet werken,” Roderick stond bij de boekenkast toen Victoria naar binnen stapte. “Wat doe je dan?” vroeg ze. Ze wist dat het bedrijf van Roderick en Christiaan nog nauwelijks opdrachten kreeg. Ze hadden al maanden meer kosten dan opbrengsten. “Ik doe mijn werk,” beet Roderick haar toe, “Heb jij niets te doen? Met kwasten of steen spelen?” Victoria keek hem gekwetst aan, maar hij draaide zich niet om. “Ik ga, ik wilde je meevragen, maar laat maar. Ik ben vanavond uit eten.” Met een klap ging de deur dicht. Toen pas draaide Roderick zich om. “Mooi, dan heb ik de tijd om dat geld te vinden,” fluisterde hij en hij liep naar zijn bureau, waar tekeningen op lagen van gangenstelsels, overal in Zomeren.



“Nou, waar is die…” Marjolein wilde Kenny vragen naar haar jurk, maar het belletje van de winkel klonk weer. “Hallo hallo!” Augusta kwam in een uiterst vrolijke bui de winkel binnen. “Nou, u bent vrolijk!” zei Kenny lachend en hij stapte op haar af. Marjolein draaide zich om. Ze gaven elkaar drie zoenen en Kenny liep weer terug. “Goed, beide voor een leuke avondjurk?” hij knipoogde “Ik zal zorgen dat beide mannen een heerlijk snoepje krijgen vanavond.” Augusta lachte “Kom kom, Kenny. Laat mij maar een mooie, degelijke avondjurk passen, dat is goed genoeg.” “Natuurlijk lieverd, Marjolein, ga jij maar alvast naar boven. Ik zorg dat Augusta vanavond stralend voor Herman kan verschijnen. Volg mij maar Augusta!” Kenny liep naar de andere kamer. “Herman?” Marjolein pakte Augusta’s arm vast. Augusta trok hem direct los. “Ik beslis zelf wat ik doe, Marjolein, ken je plaats.”
“Augusta!” klonk er vanuit de kamer ernaast. “Ik kom!” en voor ze ging, wierp Augusta nog een kwade blik naar Marjolein.



“Renée, zeg het maar,” Christiaan had op zijn telefoon gezien dat het iemand van kantoor was, hoogstwaarschijnlijk zijn secretaresse Renée, die belde.
“Meneer van Zomeren de Rozen, hoe weet u dat ik het ben?” klonk het wat plagerig van de andere kant.
“Ik ken je, ik verwachtte al een telefoontje van je. Wat is er?”
“Ik bel alleen om u door te verbinden met meneer Kalmenbos. Hij vroeg om u, het was dringend,” zei Renée verontschuldigend, aangezien het niet gebruikelijk was mensen door te verbinden met het privénummer van Christiaan.
“Is goed, verbind me maar door” zei Christiaan en hij hoorde een korte pieptoon. “Paul! Wat goed om te horen dat je me belt. Ik had…”
Er klonk een korte kuch, die vervult was met een klank van ouderdom. “Ik prefereer dat u en ik elkaar niet tutoyeren. Zo goed ken ik u niet , meneer van Zomeren de Rozen.”
“Natuurlijk, meneer Kalmenbos. Ik begrijp het. Laten u en ik dan maar meteen ter zaken komen” Christiaan sprak elk woord heel voorzichtig uit, hij wilde dit gesprek per se niet verpesten.
“Ik bel u vanwege het” er klonk een twijfel, alsof Paul Kalmenbos de juiste woorden zocht, “het Object d’art.”
“U hebt het juweel ontvangen?” vroeg Christiaan voor de zekerheid dat ze op dezelfde golflengte zaten.
“Ja. De ‘legendarische’ steen van Isobel van Zomeren de Rozen. De steen die zo groot was dat zij er zeker 5 verschillende juwelen mee heeft laten decoreren en dit zou er nog van over moeten zijn. Ik zou hem graag van u willen kopen.”
“Dat is ook de reden dat ik hem aan uw curator heb gegeven,” zei Christiaan, maar hij merkte dat Paul nog niet klaar was.
“Meneer van Zomeren de Rozen,” weer die kuch, “Mijn curator schat de waarde van de steen op 450.000 Simeleons. Ik ben bereid om er een half miljoen Simeleons voor neer te tellen, gezien de emotionele waarde die eraan vast zal zitten.”
Christiaan kon wel springen van geluk. Een half miljoen, dan was hij zeker gered. Hij kon zijn schulden daarmee gemakkelijk betalen. Elisabeth hoefde niet te weten van de steen, dus voor haar bezwaren hoefde hij niet bang te zijn.
“Een half miljoen?” Christiaan klonk alsof hij er niet tevreden mee was.
“U bevindt zich niet in de positie om eisen te stellen. Het is graag of niet. Ik zal mijn butler Hector voorbereiden op uw komst, hij zal de half miljoen Simeleons klaar hebben. Ik moet nu helaas de verbinding verbreken, mijn vliegtuig staat klaar in de hangar. Nog een prettige dag verder, meneer van Zomeren de Rozen”
Christiaan hoorde de pieptoon, hij stopte zijn telefoon weg. Een half miljoen, zijn ogen schitterde dollartekens.



“De Groenewoud villa, met Olivier Roselaar”
Rosa was zenuwachtig de boekenwinkel uitgelopen. Ze hoopte Olivier tegen het lijf te lopen op het MIrabellaplein, maar daar was hij niet. Ze moest wel bellen, ze moest het zeker weten.
“Met… met Rosa. Rosa de Bloemen. Ik…”
“Rosa, wat een genoegen,” klonk Olivier door haar heen, “Waarmee kan ik je van dienst zijn?”
“Ik… Olivier, ik heb iets verschrikkelijks gehoord. Is… Ramon…. Wat zijn jullie van plan Olivier? Ik vertrouw die man niet en ik weet zeker dat mevrouw Diana hem op Victoria heeft afgestuurd.”
“Ik heb geen idee w…”
Rosa brak hem af. “Olivier, ik meen het. Die man is geschift! Ik weet dat ik zulke dingen niet behoor te zeggen, maar alsjeblieft Olivier. Ik ben zo bang dat iemand gevaar loopt met hem in de buurt en ik weet het, we hebben lang geleden afgesproken dat we ons niet zouden bemoeien met de vete, maar ik kan niet bewust een gevaar toelaten in mijn familie. Ik vraag je om een gunst Olivier. Haal die man weg, weg uit mijn gezin.”
Olivier zuchtte hoorbaar. “Ik zal kijken wat ik kan doen, Rosa. Ik beloof niets, maar ik zal met Diana praten. Het was fijn om je weer gesproken te hebben, ondanks het gespreksonderwerp. We moeten binnenkort weer eens afspreken. Ik moet weer aan het werk. Tot gauw!”
Rosa glimlachte en zei: “Tot gauw,” ze hing op.




“Wat heeft Augusta nog tegen je gezegd?” vroeg Marjolein meteen toen Kenny de trap op kwam. “Niets, ze is nu weg met de jurk. Het is een prachtige jurk, hij staat haar geweldig,” zei Kenny, helemaal vol over z’n kleren. “Kenny!” Marjolein klonk dwingend. “Sorry Marjolein, als personal dresser, kledingontwerper en fasionist heb ik geheimhoudingsplicht over wat mijn klanten mij vertellen. Ik kan je helaas niet helpen met Augusta, maar wel met Lodewijk. Heb je hem al gezegd dat je het huis wil?” hij pakte de goede jurk van het rek dat hij apart had staan en ging met haar een kleedkamer in. “Ja, we zijn er al geweest met de makelaar. Ze zei dat je vader niet minder dan een miljoen wilt. Een miljoen Kenny! Kun jij niet met hem praten?” Kenny begon te lachen. “Marjolein, jij weet net zo goed als ik dat ik en mijn vader niet echt on speaking terms zijn. Ik spreek hem zo eens in de maand tijdens een diner. Lieve schat hij weet amper wie ik ben! Denk je echt dat ik hem kan overhalen? Nee, denk daar maar niet aan.” Marjolein zuchtte. “Je hebt gelijk. En het is niet dat we het ons niet kunnen veroorloven, het bedrijf zit in een enorme groei, die nog wel even doorzet. Ik haal hem over,” ze keek glimlachend in de spiegel. “Zo mag ik het horen, nou hier, doe die jurk eens aan.”



Victoria zat in haar auto, op weg naar het centrum. Ze zette de muziek wat harder, ‘don’t stop believing’, ze glimlachte wat treurig. Don’t stop believing, waarin? In Roderick? Haar gedachten brachten haar naar haar man. Ze hadden al tijden geen echt gesprek meer gehad. Ze wist dat hij bezig was met geld, maar ze vertrouwde het niet. Hij was veel te geheimzinnig bezig. Victoria lette niet op hoe ze reed. Ze was veel te veel bezig met Roderick en het feit dat ze uit elkaar groeiden. Beide op zoek naar wat anders. Roderick naar geld, Victoria naar roem. Misschien, misschien was het wel gewoon…. Een luid getoeter en geschrokken trok Victoria aan het stuur en maakte een verontschuldigend gebaar naar de bestuurder die zij bijna had aangereden. Ze realiseerde zich daardoor dat ze al in het centrum was. Ze draaide de bocht om en parkeerde haar auto achter de bistro. Op haar gemak liep ze naar de winkel van Kenny. Ze deed de deur open en hoorde het oude vertrouwde belletje. “KENNY!” riep ze, toen ze hem niet achter de kassa zag staan, maar zijn assistente. “Kenny is boven bij een klant, hij zal er zo aan komen,” zei ze met een glimlach.



“Oh, natuurlijk, Victoria. Ik had ook een afspraak met haar.” Marjolein schrok zich kapot, “Victoria? Hier! Kenny ben je gek, ofzo?!” Ze draaide zich om, maar Kenny liep al weg. “Kenny!” siste ze, “Je kunt niet twee afspraken maken!” Kenny keek niet meer om. Marjolein keek in de spiegel. Victoria, hier. Dit werd een ramp, dit werd een regelrechte ramp. Zij en Victoria koesterde een enorme wrok tegen elkaar. Ze stonden allebei tegenover elkaar, als familie natuurlijk, maar allebei aangetrouwd. Hun ruzie ging terug naar de jaren op de universiteit, toen ze beide om de liefde van één man vochten. Hoe cliché het ook klonk, realiseerde Marjolein zich, maar daarom hadden ze verschrikkelijke ruzie gekregen. Zeker toen bleek dat nota bene Kenny er met de man vandoor was gegaan. Toen ze uiteindelijk allebei een andere kant kozen van Zomeren, was het voorgoed voorbij. Victoria en Marjolein zouden nooit meer in eenzelfde kamer zitten, zonder dat er een bitchfight zou uitbreken. Marjolein keek naar haar jurk. Goed, ze moest hier weg, voor Victoria zou ontdekken dat ze hier was. Haar haar deed ze zelf wel. De jurk, die kon ze maar beter aan doen. In Marjoleins hoofd ontwikkelde het ontsnappingsplan.



Roderick sloot de deur van zijn kantoor. Hij wist zeker dat er niemand thuis was. Rosa was vrij, Christiaan op het gemeentehuis, Victoria shoppen, Christina en Romeo waren bij vrienden, of op hun kamer, hij had eigenlijk geen idee. Hij liep door de gang naar de trap naar de kelder. Hij wist nu hoe hij door de lange gang, door een deur, in de lange, naar beneden lopende gang moest komen. Die ging, als het goed was, door de hele berg naar beneden, direct de crypte in. Al wist hij niet meer zo goed hoe hij de vorige keer bij het oude huis was gekomen, maar dat was zijn plan, want daar ergens moest de crypte zijn, tenminste, dat verwachtte hij. Nee, zei hij tegen zichzelf, dat wist hij. Een van Zomeren de Rozen maakt geen fouten en bereikt altijd zijn doel. Hij herhaalde het steeds en gaf zichzelf meer zelfvertrouwen. Hij liep door de wijnkelders en kwam steeds dichter bij een lange gang. Een hele lange gang. Maar Roderick had de tijd. Tijd zat. Zeker voor het geld dat daar beneden lag.



“Vic! Wat leuk je te zien! Wat ben je vroeg!” Kenny begroette zijn vriendin met een omhelzing en drie luchtzoenen, die Victoria beantwoorde met hetzelfde gebaar. “Ach, ik was al in de buurt, dus ik dacht, ik kom wat vroeger. Het is geen probleem toch?” Ze knipperde met haar lange wimpers, waar Kenny al vaker over zei dat menig vrouw, en hijzelf, er stik jaloers op waren. Kenny lachte: “Nee, nee natuurlijk niet. Je kleren liggen al klaar. Het is prachtig geworden en in de kleur die je vroeg. Al moest ik er wel wat aanpassingen aan maken, hem iets groter maken…” Victoria keek hem met grote ogen aan. “Meneer Kalmenbos! Ik ben niet dikker geworden!” Kenny begon te lachen, en Victoria lachte mee. “Kom maar mee naar boven, dan laat ik je hem zien. Hij zal je beeldig staan.” Hij liet Victoria langs aan en haalde een hand door haar haar, toen zij voor hem stond. “Heb je al een idee over hoe je je haar gaat doen? Los of vast? Ik heb hele leuke ideeën wat ik wel uit wil proberen.” Victoria liep door, “Ik wil het los denk ik, maar ga vooral je gang,”



Marjolein stond doodstil in haar pashokje. Ze lette goed op, op wat er beneden gaande was. Victoria was er, voor een jurk. Ze ging vanavond dus ook eten, of tenminste, dat verwachtte ze. Ze hoorde de voetstappen, richting de trap, de trap op. Eerst hakken, daarna gewone schoenen. Victoria voor, Kenny erachter. “Nee, het is die andere paskamer, hij hangt er al,” hoorde ze Kenny zeggen. Haar hart klopte sneller. Victoria liep voorbij, ze zag haar schaduw. “Goed, ik laat je wel even alleen, ik heb nog even wat te doen beneden. Roep me maar als je klaar bent, okay?” “Ik geef wel een gil,” Kenny kwam met zijn hoofd om het hoekje van het pashokje en wenkte Marjolein. Stil volgde ze hem naar beneden. “Ga via de andere deur,” zei Kenny zacht. “Kenny! Er zit iets niet goed!” Victoria riep vanaf boven, ze klonk dichterbij dan in het pashokje. Marjolein zag haar voet op de trap verschijnen en twijfelde niet langer. Ze trok haar jurk op en rende via de achterdeur naar buiten, weg van de boetiek en van haar aartsrivale.



Ramon keek uit over de straat, die voor het hotel langs liep. Het was er rustig. Half 5, nog een half uur en de meeste mensen gingen naar huis. Voor het avondeten, hun gezin, de tv. Avondrituelen van dorpsmensen. Mensen met een vastgeroest leven. Iets wat hij totaal niet had. Hij had de spanning, het reizen. Hij was overal al wel eens geweest, had de mooiste en oudste objecten gezien met een onschatbare historische waarde. Hij had alles al eens gezien. Hij zuchtte. Misschien was dat het probleem wel? Hij had alles al gezien. Wat moest hij nu nog doen in zijn leven? Hij dacht aan de komende avond. Victoria. Dat werd zijn volgende project. Hoewel Diana hem slechts had opgedragen om haar naar de andere kant van de wereld te krijgen, maakte Ramon er meer van. Victoria ging niet alleen. Hij zou met haar samen gaan, hij zou haar de wereld laten zien, maar vooral, zijn slaapkamer. Hij grijnsde en sloot de gordijnen. Wat ging hij aandoen vanavond? Het moest mooi zijn, want het was een belangrijke avond. Er ging iets gebeuren, dat wist hij zeker.

Super weer !!

Wauw, wat een mooie plaatjes! Hihi, ik lees soms een stukje van je verhaal. Ik hou niet zo van lange teksten, maar dat maakt je dagboek niet 'minder goed' ofzo! Ik vind je verhaal heeeeel leuk

erg leuk Adoror

Spannende upp

Dankjulliewel

Heel leuk Ixors, dat je het zelfs waard vind voor de plaatjes om mijn dagboek te bekijken dat vind ik echt leuk om te horen. Ik hoor wel vaker dat het te lange teksten zijn, maar ach, dat is mijn dagboek. Er zijn nog zat andere leuke dagboeken op de site met kortere teksten Maar dat je dan toch de moeite neemt voor die plaatjes vind ik wel erg leuk

Op de laatste dag van deze maand, de laatste dag dat mijn verhaal Dagboek van de Maand is, onthul ik een aantal leuke nieuwe dingen. Ik laat jullie zien waarmee ik bezig ben en ik zal wat verklappen over het schokkende einde van episode 2, dat er dit weekend aan zit te komen.

Allereerst zal ik beginnen met een nieuw huis. Een prachtig stulpje aan de rand van de stad Zomeren, het valt er nog maar net in. Villa Lodewijkx. Een oude villa die een paar jaar geleden volledig werd verbouwd door Paul Kalmenbos, omdat hij zijn eigen villa te groot vond en graag wat kleiner wilde wonen. Het liep echter allemaal niet helemaal zo goed als hij wilde en hij besloot toch maar om zijn eigen villa te betrekken, om zich te vestigen in Zomeren. Het staat nu te koop voor een aanzienlijk bedrag, maar er zal vast iemand zijn die dat over heeft voor dit exclusieve, prachtige huis.

Villa Lodewijkx.


In de 17de eeuw was er een rijke koopman, Frans Harten, die zich in Zomeren vestigde om vanuit daar handel te drijven. Volgens verschillende bronnen bezat Zomeren toen over een indrukwekkende haven, waar nu helaas niets meer van over is. Zijn nageslacht verbleef tot laat in de 19de eeuw in Zomeren, maar was toen al lang niet meer zo invloedrijk als de familie Harten dat was in de 17de en 18de eeuw. De achter- achter- achterkleinzoon van Frans Harten liet een villa bouwen op een plat vlak van de berg, zodat hij mooi uitzicht had over de stad, de haven en de zee. Villa Hartenwoud werd het genoemd. Toen de familie aan het einde van de 19de eeuw Zomeren verliet, bleef de villa verlaten achter. Toen selfmade man Paul Kalmenbos in Zomeren kwam, was hij meteen veroverd door de charme van de oude, maar toch wel enigszins vervallen villa. Hij besloot hem te kopen en op te knappen, om vervolgens er eigenlijk nooit echt in te wonen. Paul trok de wereld rond, tot hij in 1990 besloot om eens met pensioen te gaan, zijn hotel te laten leiden door een manager en zelf heerlijk in zijn villa te genieten van zijn rust. Hoewel hij nog steeds veel de wereld rond reist, is Landgoed Hartenwoud het enige wat hij zijn thuis noemt.

Het Landgoed:




Villa Hartenwoud is mijn huidige project en er zitten al veel uren in, maar er zullen nog veel uren in gestopt moeten worden. In totaal heeft het 6 verdiepingen, waarvan 4 dus onder de grond. (of vijf, in dag geval heeft het 7 verdiepingen). Naast de villa ben ik ook nog bezig met de sportschool en de bibliotheek. Ik heb dus nog genoeg te doen. Ik hoop het snel af te kunnen ronden en de villa te kunnen gebruiken.

Episode 2
De avond



Het zit aardig vol bij de bistro. Zowel Marjolein als Lodewijk als Victoria en Ramon hebben een tafeltje gereserveerd om daar gezellig te eten. Tot elkaars grootste schrik, want voor beide is het een belangrijke avond die zij niet willen verpesten met een bitchfight. Zullen zij een staak-het-vuren de hele avond vol kunnen houden?

Ook Augusta en Herman hebben een heerlijke tijd. Samen in Hotel Kalmenbos halen zij herinneringen op van vroeger, heel vroeger, want herinneringen van hun huwelijk zijn er niet en zullen er ook niet komen, als het aan Augusta ligt. Herman denkt daar heel anders over, maar zal met een diner Augusta’s hart vast niet heroveren.

Voor Rosa is de hele dag al onaangenaam. Gespannen komt zij haar vrije dag door. Een sms van Olivier verlicht haar dag en ze kan niet wachten om hem te ontmoeten. Na een aantal telefoontjes heeft zij namelijk wat verontrustende dingen over Ramon ontdekt.

Tot slot weet Roderick zich steeds dieper in het gangenstelsel te werken. Hij komt echter voor een aantal onaangename verrassingen te staan. Van je familie moet je het maar hebben, zeggen ze toch?

Leuk

Echt heel leuk zeg!!!!!!