Nou, heb maar vier stemmen gekregen! Ah well.

Marlinde - 3 stemmen (2 mensen hebben op haar gestemd en Marlinde stemde niet, dus dan stemt ze op zichzelf.)
Djon Black - 2 stemmen

Dirk werd bang. Hij begon steeds meer bier te drinken. Te veel bier. Op een gegeven moment deed hij het raam in de trein open. Hij keek naar buiten, maar hij had niet door dat hij half uit de trein lag. Nog voordat hij het door had viel hij uit de trein en belandde hij met een harde klap op de grond,
dood.

Dirk (Marlinde) was een mens.

Ik mis haar. Dat was het, ik mis haar. Ik lette niet op de omgeving of wat dan ook, nog steeds zat ik onder dat zelfde bankje. Bang dat ik was. Bang om haar kwijt te raken. Ik werd opgeschrikt door een doffe klap, ik keek er heen. Een raampje was open en er lagen wat kapotte bierflesjes op de grond. Die zuiplap was waarschijnlijk weer is bezig, ik kreeg het koud en wou het raampje dicht doen. Tot ik merkte dat er bloedspetters aan de buitenkant van het raam waren. Een teken? Ik wist het niet. De trein reis zelf zou niet zo erg zijn, het bracht me dichterbij haar. Dus, dat zat wel goed. Ik telde wat ik gezien had, bij elkaar op. Een verminkt lijk en bloedspetters. Maar over wie ging dit, ging dit over mij, over haar. Of over iemand anders in deze trein. Ik wist het niet. En ik zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Mijn vraag alleen: zal deze trein ooit aankomen en zal ik er dan nog zijn?
zo ja, dan zal ik mijn leven verbeteren. Dat is zeker. Deze trein reis heeft mijn ogen geopend. Ik liep terug naar het bankje, zakte in elkaar. Daar bleef ik zitten, totdat iemand vroeg: "gaat het wel?"

-Piet-

'Gaat het wel?'
Voorzichtig ging ik naast Piet zitten. Hij bleef voor zich uit staren.
Ik zwaaide mijn hand naar achter en zwaaide hem tegen Piet's gezicht.
'Je zit nu al tijden te jammeren over dat je iemand kwijt bent en dat je haar moet vinden. Je rent als een kip zonder kop rond en ik word er helemaal gek van. Je zit nu in deze stomme kut trein dus je zal er maar mee moeten leven. Je kan gewoon naar mij toe komen als je hulp nodig hebt maar loop niet zelf met die fucking problemen rond okay?!'

-Tina-

Ik werd wakker en gaapte. Waarrr was ik ook alweer?
Oh ja, de trein. Exact. Precies. Zeker wel.
Het viel me op dat deze rit erg lang duurde en-
Opeens hoorde ik een harde knal. Ik stond op en hoorde iemand gillen.
Wat was dat? Ik wilde het eigenlijk niet weten.

~Femke

Tina kwam bij me zitten. Ze zei wat, ik kon wel haar naar toe met problemen. Maar ik moest ermee ophouden. Ophouden? ophouden? met houden van haar? nooit. Ik veegde de tranen weg, en ik begon. Ik vertelde wie ze was, hoe ze eruit gezien moest hebben, dat ze me eerste en enige en grootste liefde is/was. Dat ik alleen niet weet, waar ze is, of ze überhaupt nog leeft. Ik ratelde en ratelde maar door, af en toe keek ik om naar Tina. Dan weer knikte ze, dan weer keek ze geschrokken. Ik sloot mijn hele verhaal af met: ".... nu weet je het." Ze zei niks. Waarop ik zei: "het enige wat ik wil, is haar weer terug. Haar weer in mijn armen sluiten, dat onze lippen tuiten, onze hoofden langzaam naar elkaar toegaan." Ik zwijmelde weg. Uiteindelijk besloot ik het maar te vragen, een hele tijd geleden werkte het niet met een briefje. Dan maar zo. Ik vroeg: "Tina, wat moet ik doen? kan je me helpen?"

-Piet-

Ik zat rustig alleen in een stoel en keek rond. Er miste mensen, ik wist zeker dat er meer waren. Ik hoorde iets van een moord, moorden, hier, in de trein? Opeens kreeg ik een gevoel van angst in m'n buik. Het voelde niet meer veilig, ik moest op gaan passen...

~Karin~

Deze trein is echt niet veilig, was ik maar niet meegegaan...
Ging ik maar met mijn oude vertrouwde autootje naar het meer om te vissen. Daar is het veiliger.
Hier stappen mensen in spijkers, worden mensen vermoord etc.

Kon ik maar uitstappen...

-Klaas-

Geschokt kon ik alleen maar voor me uitstaren. Er was hier een man vermoord! Op dat moment zag ik de bierjongen uit het raampje voor me kijken, en toen, in een keer, kukelde hij uit de trein. Bloed spetterde tegen de ramen, en mijn nagels zetten grote krassen op mijn bankje toen ik me vasthield. Wat was dit voor trein? Ik durfde niet over het bankje voor me te gaan kijken.

Simone~

Tina vond dat ik me niet moest aanstellen. Dat ik terug naar de realiteit moest. Maar ik kon het niet. Vooral nu niet. Stel, ik overleef dit niet. Dan is het een fijne gedachte, dat ik tijdens de laatste reis van mijn leven, toch nog een fijne gedachte had. Ik stond op, ik voelde mij alleen. Niemand praatte echt met me. Was ik zo eng? Moest ik opstaan? Op pad gaan? Moest ik Lily zoeken? ik had haar namelijk al een tijdje niet gezien. Nee, beter van niet. Of? Ik stond op, dacht na en ging daarna toch weer zitten. Hoofd tussen mijn benen. "Tina, ik kan haar niet verlaten."

-Piet-

"Piet. Groei een stel ballen aan en zet je erover heen. Ben je een mietje ofzo?! Volgens mij heb ik meer ballen dan jij." Kwaad stond ik op en liep weg. Het was een hunk van een vent.
Maar als hij zo mieterig ging doen kon hij opdonderen.

-Tina-

Opeens rammelde de trein, en hij remde af. Wat had dit nou te betekenen? Ze hadden gezegd dat er geen tussenstoppen werden gemaakt. Toen kwam er een man de cabine binnen, die ons vertelde dat er iets mis was met de trein, en dat ze het moesten fixen. Ik staarde naar buiten, en ik vroeg me af waar we waren. De lucht was stralend blauw met hier en daar een wolk, en aan beide kanten van de trein groeide een veld met hoog gras. Ik had zin om weer eens een beetje frisse lucht te krijgen, maar ik wist niet of we naar buiten mochten.

Simone~

Ik weet niet wat jullie ermee doen, maar we moeten toch iets verzinnen om er een beetje variatie in te krijgen?

De trein schokte en ik viel bijna omver. Iemand liep naar buiten. Buiten.
Het was al zo lang geleden dat ik echt buiten had gezien. Snel rende ik naar de openstaande deur en sprong naar buiten. 'Dear lord~!' riep ik vrolijk. Ik liet mezelf achterover in het gras vallen.

-Tina-

Wat is dit? De trein stopt?
Op dit tijdstip? Wat raar.
Mijn hart maakte een sprongetje. Even naar buiten, EINDELIJK!
"Dat heb ik echt zo gemist!" roep ik tegen Simone. Ze keek me blij aan.
De zon verwarmde mijn jas, en het uitzicht was formidabel. Nog nooit was ik zo blij geweest met mijn mede-passagiers, iedereen was vrolijk.

-Klaas-

Tina was duidelijk de verkeerde persoon, om alles aan te vertellen. Ik zat met hetzelfde. Ze weet niet hoe het is. Ze weet niet hoe het is, om over de enige die je dierbaar is, niet eens te weten of ze nog leeft.
Tina was, en waarschijnlijk, is, de verkeerde persoon. Tina is de verkeerde persoon.
Ik werd opgeschrikt en lanceerde deels naar voren, de trein kwam schokkend tot stilstand. Wat was er gebeurt? Ik wist niet wat ik moest doen, maar dit was wel tijd voor zoeken!
Ik rende weer de trein door, en rende ook naar buiten. Er was een ding duidelijk, ze was niet hier. Buiten liep ik naar voren, richting de locomotief en ging zitten. Een zacht briesje waaide door mijn haren. Alles was er, voor de perfecte ontspanning. Ik ging rustig liggen, eindelijk voelde ik me vrij. Maar ik wist dat dit niet voor eeuwig kon duren. Er blokkeerde nog een vraag.
Hoe zal ik herinnerd worden?

-Piet-

Ik volgde de mensen die naar buiten gingen, en knipperde met mijn ogen toen de zon fel in mijn gezicht scheen. Met lange teugen haalde ik adem, iets wat opmerkelijk verfrissend was. Verschillende mensen verzamelden zich voor de trein, dus besloot ik een eindje over het weiland te lopen. Ik genoot volop, en na een tijdje hield het veld met hoog gras op. Een klein huisje doemde op.

Simone~