nonnieven1 schreef:Is er een maximaal aantal foto's...? Ik word soms wat te enthousiast bij fotoshoots

deetui schreef:Ik heb er geen zin meer in Ik heb er al 9 uur ingestopt en ik ben pas bij 1 minuut 10. Kan ik het ook tot daar inleveren, want ik heb er eigenlijk geen zin meer in om daar aan verder te werken..

Merlijntje schreef:Tot wanneer kan je eigenlijk nu nog inleveren?

deetui schreef:

o0simsfreak0o schreef:mijn inzending

Merlijntje schreef:Hey,

dit is mijn inzending:



Mijn lievelingsliedje is People help the People, daarom heb ik er ook een machinima op gemaakt. Hopelijk vinden jullie hem leuk

nonnieven1 schreef:As the music started playing, I started dreaming

Maarten A schreef:Hey, hierbij mijn inzending voor de 2e opdracht van de battle:

Ik heb een live-show locatie gemaakt in de vorm van een kasteel, en omdat ik van wat hardere muziek houd, waaronder Gothic Metal, heb ik het hiet en daar een beetje aangekleed met gothic-attribuutjes







In de muren heb ik een soort gallerij gemaakt met ook nog wat passende attributen:





En in de torentjes van de poort zit ten slotte nog een barretje :



Dat was mijn inzending
Groet, Maarten

Rudy schreef:
Daar zat ik dan achter mijn laptop te chatten met m'n vrienden. Dit keer met een toch iets wat ander gevoel. Ik wist dat ik de andere hét moest vertellen. Ik durfde het niet, maar van binnen zei mijn ziel dat ik wel moest.



Na nog lang te hebben getwijfeld deed ik het toch. "Jongens, ik moet jullie iets vertellen. Jullie weten dat wij vieren een bandje hebben, en dat is gewoon leuk, maar ik kreeg gisteren op school tijdens een dagdroom eens een geweldig idee. Laten we ons nou eens voor een talentenjacht opgeven zoals Twinbrook got Talen." Ik wachtte de reactie op mijn computer af.

Er heerste lang een stilte todat Dave ineens zei: "Wauw, dat is wel heel plotseling zo. Ik weet het niet heel erg zeker, Twinbrook got Talent is al over 3 maanden." Daarop zei ik nog: "Ja, maar met veel oefenen kunnen we het halen. Vanmiddag dan maar een keertje oefenen" De anderen stemden in.





Nu waren we allen bijeen. Ik zal de band wel even voorstellen:
Daisy ~ Keyboard


Dave ~ Drum


Johnny ~ Gitaar


Ik, Charlotte ~ Gitaar en zang


En we begonnen te oefenen. We wisten wat we konden, maar dit keer moest het wel beter dan alle vorige keren, we hadden een groot doel. Misschien was het wel een te groot doel, maar mijn opa zei altijd: "Als je niet meedoet, kun je ook niet winnen." Daar zal ik me dan maar aan moeten houden.



Maar toen kwam daar ineens mijn vader binnen. Meteen begon hij ons toe te juichen en te dansen. (Typisch op zijn manier dan.) Hij leek best wel onder de indruk. Hij riep ons bijeen.



"Jongens, allereerst; Jullie spelen echt geweldig, maar nu hetgeen waar ik echt voor kwam. Ik zag laatst een berichtje in de krant. Ze zochten nieuwe artiesten. De adities zijn morgenmiddag in het park."

We leefden daar allen naar toe en nadat we nog een paar uurtjes hadden geoefend gingen we weer terug, ieder naar zijn eigen huis.

De volgende dag verzamelden we ons in het park. We moesten nu alles geven, en dat deden we.



"Het gaat lekker jongens, ga zo door", riep mijn vader nog. Maar mijn vader was niet mijn enige aandachtspunt.



De vrouw die de talentenjacht regelde belde ineens. Vreemd , zo dachten we allen. Maar goed; Onze act liep ten einde en we gingen allen weer naar huis.

Die avond lag ik nog vol van de passie voor het spelen en het doorbreken op bed, totdat plotseling de telefoon ging. Ik nam op, het was de vrouw van de auditie: "Ik zag jullie vanmiddag spelen, en juillie waren echt geweldig. Petje af. Maar nou vroeg ik me af. Vinden jullie het leuk om in Brigdeport nog een optreden te geven."



Daar stonden we dan in Dé Avondstad van Simsland. Dezelfde vrouw als vorige week bij de audities wachtte ons op.



"Jongens, om jullie definitief te testen mogen jullie in deze kroeg een keertje optreden, ik wens jullie veel succes."

Met veel moeitje bleef ik de zenuwen nog de baas, totdat ik het podium zag ik toch wel een beetje verschoot. Net voor ons optreden sprak mijn vader nog wat aanmoedigende woordjes in, en toen wist ik het: Dit is mijn toekomst, dit onze Daydream.



En zo braken we uiteindelijk door. Nog vele optredens met onze band Daydream volgden, misschien was het pure toeval dat ik een dagdroom kreeg, of misschien wel niet. Wie weet?!