Inzending van
callieballie400
Het dagboek van Josefien van Leijden, door Josefien van Leijden
Ik ben Josefien en mijn dagboek begint wanneer ik in mijn bed naar mijn favoriete programma zat te kijken, toen de bel plotseling ging!
Ik deed de deur open en daar stond de prachtigste man die ik ook gezien had! Ik vroeg hem binnen te komen en om met mijn te lunchen.
We hadden een gezellig gesprek over elkaars werk en het huis waar hij woonde. Hij praatte over een erg mooi huis. Hij vroeg me uit eten en ik zei natuurlijk ja!
Na een tijdje moest ik werken en vroeg hij mij weg te brengen. Hij zette me af bij het gemeentehuis van Polar Ville waar ik als podiumpoetser werk.
Ik moest het podium poetsen waar net mijn baas een toespraak hield. Ik wil hem ooit vervangen, maar ik kon mijn hoofd niet bij het werk houden, want ik dacht alleen maar mijn date.
’s Avonds spraken we af in een restaurant waar we gezellig gingen eten.
Na het eten zouden we naar de bioscoop gaan. Het was nog een stukje lopen, maar we hadden nog erg lang de tijd.
We gingen romantisch in een park zitten en gingen samen naar de heldere hemel kijken.
Het werd steeds romantischer en we gingen zoenen! Alleen wel jammer dat we daardoor de film hadden gemist.
De volgende dag ging ik lekker door het park hardlopen.
In het park kwam ik mijn date weer tegen en we gingen praten over gisteren. Hij vroeg of ik de volgende dag bij zijn huis wou komen. Ik zei natuurlijk weer ja, ook al moest ik wel werken.
Die dag moest ik nog werken. Doordat ik zo gelukkig was, ging het erg goed en kreeg ik promotie!
De dag erna was het eindelijk zover dat ik het prachtige huis van mijn date zou zien. Ik moest daarvoor helemaal naar de andere kant van de stad toe rijden waar ik aankwam bij een goedkoop, klein huisje.
Ik liep door een blauwe deur en ik kwam in een donkere gang dat leidde naar een trap.
Ik kwam uit in een zwarte kamer, met een lange tafel waar ik een man zag zitten.
Ik vroeg: ‘Ben jij?’ maar doordat ik de naam van mijn date niet kende, zei ik verder niets.
‘Martin,’ antwoordde hij, maar verder zei hij ook niets en at ik gewoon het stukje vlees op dat op tafel stond.
Martin liep naar me toe en ik zag dat het niet mijn date was, maar een man met rare vleugels! En toen realiseerde ik dat ik een lijk op Martins tafel zag staan.
Er gingen veel gedachtes door me heen, maar ik besloot te vechten.
Tot mijn grote verbazing won ik en rende ik zo snel als ik kon het huis uit.
Naast Martins huis stond een poort, het leek op de poort waar mijn date het over had.
Ik besloot er doorheen te lopen en kwam weer uit in een gang, maar dan breder en vrolijker. Overal waren mooie beelden en planten.
Aan het einde van de gang liep ik door een deur dat uitkwam in de badkamer. Een rare kamer om als eerste te hebben, maar het kwam wel mooi uit.
Ik ging terug door dezelfde deur en kwam uit in de eetkamer. Ik was erg verward. Aan de tafel zat mijn date en ik ging naast hem zitten. Hij wist dat ik Martin tegen was gekomen en vertelde dat hij af en toe de neiging heeft om mensen op te eten. Een kannibaal, dacht ik.
Daarna gingen we voor de deur staan en moest ik aan de kamer denken waar ik het liefst zou willen zijn. Ik kwam uit in de slaapkamer.
Plotseling voelde ik me erg ziek en viel ik op de grond. Ik viel in een diepe, lange slaap.
Na negen maanden lag ik steeds te slapen, maar ik had wel een kind gekregen op de een of andere manier. Waarschijnlijk had mijn date hem geadopteerd.
Ik werd ouder en ouder, zo werd mijn kind ook. Hij was van school af en ging voor een paar jaar op wereldreis, wel jammer dat ik niet had kunnen helpen met zijn opvoeding.
Op een dag werd ik wakker met het gevoel dat ik in hemel was.
Ik stapte uit bed en zag een oude man.
‘Date?’ vroeg ik.
‘Ja, Michael, je date.’ Hij vertelde dat de kannibaal mij vergiftigd had en vertelde dingen over onze zoon. Ik was gelukkig nog niet zo oud als hem, maar dat zou ik wel snel worden
We woonden nog een lange tijd in het prachtige huis, maar op een dag kwam de kannibaal in ons huis binnen. Hij had in al die jaren erg veel getraind, dus was erg sterk geworden.
Het enige wat wij konden doen was vluchten. We hadden een voorsprong op de kannibaal dus we gooiden een bom in ons huis en rende door de deur.
Er kwam een grote explosie wat het hele huis, samen met het huis van de kannibaal verwoeste. Jammer van dat mooie huis, maar we leefden in ieder geval nog.
We kochten een wat kleiner huis waar we onze laatste jaren zouden leven. We leefde nog maar kort, maar wel gelukkig.
De Laatste avond, door Andrea Oeben
Helaas kon Josefien de laatste gebeurtenissen van hij leven niet schrijven, maar ik zal je vertellen wat er nog allemaal met Josefien gebeurde.
Ik liep lang het huis van Josefien en zag een raar licht in haar huis. Ik wist uit ervaring dat het licht van een geest moest zijn.
Ik ging beter kijken toen ik magere Hein zag met de geest van Michael naast hem en Josefien had een lange stok door haar heen.
Wat ik later hoorde was dat Michael dood was gegaan aan ouderdom en Josefien als eenzame weduwe beroofd en vermoord werd. De hele stad praatte erover! Maar ik wist dat Michael niet aan ouderdom was overleden, want het was een roze geest, overleden aan honger dus.
Het is wel jammer dat het verhaal zo had moeten aflopen, ik kende Josefien niet goed, maar volgens mij was het een vrolijke, aardige vrouw dat een geweldig leven had gehad. Ze was 81 jaar geworden.
Straks ga ik even naar het park.
Hij is echt de leukste man die ik ooit heb gezien!
Hij wilde het kind niet opvoeden, en zou weg gaan wanneer het geboren wordt. Ik heb gedreigd het heel Twinbrook rond te vertellen dat hij zo'n klootzak is... 
Erg leuke verhalen! 
