Agatha was vroeger erg gelukkig; ze had een lieve man en een schat van een zoon. Na een tijd ging Agatha's zoon, Ray, samenwonen met zijn vrouw Kathy, waarmee hij later kinderen kreeg; Stacey en Bobby. Nadat Ray weg was gegaan, woonde ze gelukkig samen met haar man. Totdat hij een ongeluk kreeg, en overleed. Sindsdien is Agatha een verbitterde vrouw met een haat voor alles dat leeft. Ray heeft haar in huis genomen, terwijl hij druk bezig is met zijn carriere als chirurg. Kathy heeft nogal wat problemen met Agatha, en zorgt voor de kinderen. Stacey is het populairste meisje van de school en heeft een relatie met Buck, een football-speler. Bobby is nog maar klein, maar een heerlijk kind.
Lief dagboek,
Ik kreeg je vandaag van de groepsleiding op mijn verjaardag. Hoera, ik ben 15 geworden. Nou vergeet ik te vertellen wie ik ben.
Ik ben Bijou, vandaag jarig, 15 geworden. Ik woon in een instelling, want ik heb geen ouders. En dat lijkt misschien zwaar K…. maar ik weet niet beter. Veel weet ik er ook niet van. Toen mijn oma overleed was ik 4 en kwam ik hier. Ze (groepsleiding) zeggen dat ik ‘aangepast’ ben, maar wel een beetje op me zelf.
Ha ha, dat is hun manier om te zeggen dat ik de boel niet kort en klein sla als het me niet zint, zoals Rachel gisteren, of Herman die uit kwaadheid een trap tegen de deur gaf. Gat erin. Maar dat krijg je bij dit soort sh…. deuren.
Oké, even terug naar mij: We wonen hier met zes kids in een groep. Dennis is de oudste, hij gaat na de zomer weg, Bas en Rachel zijn 16, Herman is 12 geloof ik, en dan heb je nog Kitty die is iets jonger dan ik. Volgens mij spoort de helft die hier woont gewoon niet. De meesten zitten hier niet voor hun zweetvoeten, Laten we het maar houden op eh…. korte lontjes.
En dan heb je de groepsleiding nog. Maar die wisselt zo vaak, dat je er gek van wordt. Meestal zijn ze wel oké, maar dan vertrekken ze weer naar een ander instituut of zo.
Hieronder de foto van mijn verjaardag. Helemaal links is Dennis (een echte hottie), daarnaast Bas, ikzelf natuurlijk, dan heb je Rachel, Kitty en de leidster Linda. En waar is Herman, natuurlijk weer eens spoorloos, hij houdt niet van druktes, vandaar.
We wonen al zoveel jaar bij elkaar dat we wel een echt gezin lijken
Hier zitten we met z'n drieën in de zitkamer. Rachel, Kitty en ik in het midden.
Zo, dat was het. Bovenstaande is een stukje uit een verhaal waar ik nog mee bezig ben. Bijou speelt daarin de hoofdrol en woont in een instelling voor jongeren, een soort samengesteld gezin tegen wil en dank. De eerste foto is voor de uitdaging.
Daar sta ik dan, hier woonde ik vroeger, voordat mijn ouder een verdwenen. We waren heel arm, mijn ouders waren werkeloos en ik werkte voor de kost. Nu woon ik bij mijn oom en tante. Die zijn een stuk rijker, maar wel gemener
Waarom moest dit huis nu gesloopt worden?
Hier kon met alle gemak nog een gezin in wonen.
Ik keek de woonkamer rond, rechts van mij was de kleine keuken, en links de eettafel en een aquarium. Vroeger was dit heel veel. Nu was ik anders gewend, ik was gewend geld te hebben, in een ruime kamer te slapen, alleen, zonder ouders.
Ik loop zachtjes naar de slaapkamer, en ga op het bed liggen dat ooit eens van mij was.
Het was ongelofelijk hard, niet het zachte matras van bij oom Karel en tante Stefanie. Nee, dit was vele malen harder. Maar het maakte mij niet uit, de geur van mij hing in de kussens, zou..zou het dan ook bij de bedden van mijn ouders naar hun ruiken?
Ik klim van het bed af, en grits de kussens van de andere bedden af, ze roken inderdaad naar hun.
Ik liet me vallen op het onderste bed (het zijn stapelbedden) en knuffelde de kussens.
De tijd ging veelste snel, binnen de korste keren sloeg de kerkklok 6 uur. Je hoorde het heel goed in dit huis. Terwijl er wat tranen over mijn wangen liepen legde ik de kussens goed.
'Pap, mam, ik mis jullie', fluisterde ik schoor, 'waarom komen jullie niet terug? Waarom verdwenen jullie die avond, waarom hebben jullie mij alleen gelaten?'
Toen ik de deur van de slaapkamer dicht deed en me omdraaide kreeg ik de schrik van mijn leven.
Mijn ouders. Mijn adem stokte in mijn keel.
'Kom Amy, kom bij ons', klonk mijn moeders stem, ik trilde, 'meissie toch, niet bang zijn', glimlachte mijn vader.
Ik liep naar hen toe, raakte hun aan, ze waren warm, het waren mijn ouders, ik knuffelde hen, 'mam! pap!', snikte ik.
'TRING!!!', klonk de wekker, wazig werd ik wakker. Was het een droom geweest? Zouden mijn ouders echt... echt nooit meer terug komen?
'Amy!', krijste tante Stefanie. Zuchtend klom ik uit bed, 'bezoek!', krijste ze plots.
Ik holde naar beneden, en viel haast van de trap, mijn ouders stonden in de deuropening.
Mijn leven was weer het oude, alleen hadden we nu meer geld, en ik had mijn ouders weer.