Heb ik ook, heb briefje in der jaszak gestopt, heeft ze het niet gelezen
dus ik haalde het er maar weer uit

Omgosh, vandaag ging hij zo heel dicht bij me staan, en keek dan echt zo de hele tijd in mijn ogen. Maar ik kon niet terugkijken omdat ik me moest concentreren om niks doms te doen of om te vallen ofzo

die van jou gaat niet vreemd

Wie wat waar?

ja lang verhaal ik had een vriedinetje maar ik ontdekte dat ze ook met iemand anders ging

dat was de korte versie

Oewww, dat is wat minder leuk

ooit zei iemand op dit forum is het leven negatief wees dan positiev of anders om

mijn vriendinnetjes zijn nog nooit vreemdgegaan maar ik ben al wel 4x gedumpt

heel goed voor je zelfvertrouwen *ughe*

Ik wil even niet denken aan ex-vriendjes ofzo, ik wil DIE ENE !

ik ben ook weer verliefd op iemand op school

Ik ook van school

ik denk dat hij mij ook wel leuk vind want hij werd helemaal rood toen ik aan hem vroeg met welk meisje van onze klas wou dansen in de eindmusical, en toen noemde ik allemaal namen op en toen ik zei Mij? toen zei misschien

Vampsessed schreef:Omgosh, vandaag ging hij zo heel dicht bij me staan, en keek dan echt zo de hele tijd in mijn ogen. Maar ik kon niet terugkijken omdat ik me moest concentreren om niks doms te doen of om te vallen ofzo

Spannend, ik hoop dat het voor je uitpakt zoals je het graag zou willen zien. Maarre, even 1 ding.. wees niet zo bang om iets fout te doen of te zeggen. Juist als je je zo gaat concentreren op jezelf kom je minder leuk over dan wanneer je een spontane fout maakt. Dat vinden jongens juist lief en schattig. Ik doe het zelf namelijk ook de hele tijd bij mijn vriend. x-D Maar hij zegt me alleen maar liever te vinden als ik dat doe.

@ Simcooper & Kaskai: laat jezelf nooit, maar dan ook nooit denken dat het aan jou heeft gelegen. Als mensen bij je weggaan om wat voor reden dan ook dan was die persoon niet voor jou weggelegd. Dat is hetzelfde als wat ik tegen Vampessed zeg, mensen die echt om je geven nemen je zoals je bent. Net als dat jij hun neemt zoals ze zijn. Ook ik heb jarenlang afwijzingen en negatieve ervaringen gehad vanwege jongens die mij niet wilde. Sommige hebben misbruik van me gemaakt en zijn daarna weg gewandeld alsof het de normaalste zaak in de wereld was. Ondanks dat heb ik eindelijk iemand gevonden die me neemt zoals ik ben en daar nog trots op is om als vriendin te hebben ook. Zodra je dat ervaart ebt al het andere weg en weet je dat het goed zit, voor jullie beiden.

ik zie dat sommige het allemaal lastig hebben..

Ik da laatste tijd ook wel.. Na 7jr begin ik serieus te twijfelen als dit wel dat is wat ik wil. En dat is echt geen fijn gevoel.

Maarja tijd brengt raad zeker?

Het is sowieso moeilijk om te ondervinden wie je bent, en wat je wilt. Niet zo zeer in een relatie maar ook in het leven zelf. Je wordt aan zoveel dingen vastgebonden dat je moeilijk naar je eigen gevoel kan kijken en luisteren. Zelf heb ik daar momenteel ook moeite mee en moet echt mijn eigen weg zien te vinden.

Of dat met tijd komt weet ik niet, maar ik weet in ieder geval dat ik deze keer niet aan de zijlijn zal blijven staan. Deze keer wil ik degene zijn die zich ervoor waagt.

@ Mezelf_Samengevat: succes in ieder geval. ^_^

Tja, ik ben eigenlijk altijd alleen geweest en woon al 7 jaar op mezelf. Ik heb er nu nog steeds de grootste moeite mee om mijn lief "echt" toe te laten in mijn leven. Ik was mij er eerst niet van bewust hoe zelfstandig ik was geworden totdat er iemand je leven binnenkomt walsen En daarbij kom ik er nu achter dat we wel heel erg van elkaar verschillen qua doen en laten en interesses. We hebben natuurlijk gezamelijke interesses, zo hebben we elkaar ook ontmoet en ik heb ook sterk het vermoeden dat de twijfel voornamelijk van mijn kant komt, omdat ik eigenlijk niet weet wat het woordje "samen" inhoudt, hoe raar dat ook mag lijken... Maar ik ben altijd een eizelgänger geweest, ga ook het liefst alleen op reis, zelfs naar China (nee niet de sims, het echte China) heb een hele sterke eigen wil...
Ben bang dat ik toch een beetje aan deze relatie moet gaan werken...

@ Spiderlady: ik begrijp je heel goed. Ik ben ook altijd alleen geweest tot dit jaar. Hiervoor ben ik altijd heel zelfstandig geweest, ook al woon ik nog bij mijn ouders. Ik heb altijd alles zelf gedaan, zelf papieren geregeld, dingen ondernomen, etc. Alsof ik al op kamers woon zeg maar. Ook ik heb moeite met het toelaten van mijn vriend. Omdat je zoveel altijd voor jezelf heb gehouden ga je dat nu ineens delen met iemand anders. Dat is raar en voor je gevoel niet "normaal". Maar dat is het wel in een relatie. Je begint alles te delen. Nouja, alles is misschien een groot woord maar het wordt zeker wel een rode draad in je leven die je niet zo maar opzij kan schuiven.

Zelf gaat het bij mij nu goed. In het begin heb ik een moeilijk gesprek gehad met m'n vriend waarin ik erg liet merken dat ik twijfels had. Daar werd hij ook onzeker van en ik heb uitgelegd dat ik tijd nodig had. Gelukkig is hij bij mijn zij gebleven en heeft hij keer op keer laten zien dat hij me echt wilt. Daardoor open ik mezelf langzaam en voel ik de vertrouwen met de dag toenemen.

Ik kan je er helaas ook niet echt mee helpen. Het is iets wat je zelf moet ondervinden. Praat erover zodat je lief het beter kan begrijpen. Want niets is zo frustrerend om als een buitenstaander niet te weten wat er gaande is. Dat zou ik zelf namelijk ook niet leuk vinden, ik zou dan ook graag uitleg willen waarom iemand zo doet om het beter te begrijpen. En voor de rest kan ik alleen maar zeggen dat je het tijd moet geven. Als het 'ment to be' is dan zal het echt wel lukken. Probeer je niet te druk te maken, en probeer te genieten van de kleine, mooie momenten. Meer kan je niet doen. Je kan het tenslotte niet dwingen, het overkomt je.

Hij vind mij ook leuk

Waar w8 je op?
Vraag hem maar niet te snel natuurlijk eerst nog een beetje aanpappen of hoe jij dat ook wilt noemen