verschrikkelijk wat er is gebeurd. Gecondoleerd!!

WOESHHH

Ik heb nu nog 3 dagen vakantie en dan weer naar school Dit is mijn examen jaar (en aangezien ik het de laatste jaren nogal verpest heb op school ) moet ik dit jaar echt heel serieus en zo doen (help?) En heb ik dus weinig tijd om te simsen en updaten.. Dus vandaar dat ik dacht: laat ik maar een update doen



Hoe kan het dat ik niet eerder heb gezien dat het Rose was? HOE? Ik ben hier toch juist om te zorgen dat zij en Purp niet dood zouden gaan? Of ben ik echt zo egoïstisch dat ik hier alleen maar ben om zelf weg te zijn van hier? Als ik het niet zou zijn die hier zit met deze achterliggende gedachte, maar iemand anders, zoals Candy, zou ik dan van die persoon denken dat die egoïstisch is? Ja natuurlijk zou ik dat denken..
We hadden duidelijke instructies gekregen: alles wat beweegt is een doelwit, je schiet erop. Maar hoe komt Rose daar? Ze is nog niet eens 11 en ze wordt al vooraan in de aanval gezet, waarom?

"Soldaat Berry!." Shit gauw in de houding staan.
"U blijft voor onbepaalde tijd, waarschijnlijk enkele jaren, hier op de basis. U krijgt weekend verlof, dat wil zeggen dat u vanaf vrijdag 6 uur s'avonds tot zondag 8 uur s'avonds naar huis toe mag. U moet ten alle tijden uw wapens, uniform en uw leger-identiteits-pas bij uw hebben. Als u verdachte personen, dingen of activiteiten ziet, moet u dit melden. Als u, zoals waarschijnlijk gaat gebeuren, 6 maanden op de basis bent, krijgt u 1 week verlof. Daarnaast krijgt u dan ook altijd een melder mee en als er dan wat is, wordt u opgepiept of kunt u ons oppiepen. Nog vragen?"
"Ja de personen die we neergeschoten hebben, worden die ook geïndentifiseert?"
"Nee, dat willen we zo veel mogelijk vermijden. Als mensen niet weten dat hun geliefden dood zijn, zullen ze ook niet rouwen en zullen ze ook niet gemist worden. Na een paar jaar geven wij bericht aan de personen die erbij betrokken zijn en zeggen we dan pas dat ze dood zijn. Ze zullen ze ondertussen we vergeten zijn, dus is het niet erg meer. Verder nog wat?"
"Nee meneer."
Ik salueer en mijn commadant gaat weg.

uhm ja laat weten of ik door moet gaan

Ja, ga door!! En dat van school is niet erg, ik heb zelf ook last van schoolstress.

Heeii

De laatste update is heel lang geleden, maar ik wil weer proberen dit verhaal op te pakken en af te maken. Ik wou voor ik verder ging met dit verhaal is never accepted af maken omdat dat gewoon een iets hogere prioriteit voor mij had, maar nu ik dat al een tijdje af heb wil ik hier mee verder gaan. Voor nu eerst een preview en later de rest van de update.

(en zo als het "hoort en een gewoonte van mij is ben ik vergeten een screen te maken -.-)

Na drie jaar in het leger gewerkt te hebben mag ik nu eíndelijk naar huis. Ik krijg een nieuw huis toe gewezen dat door de regering het eerste jaar betaald zou worden daarna moeten Mike en ik het zelf betalen. In die drie jaar tijd heb ik Mike nog niet verteld over Rose, maar dat moet er toch van komen. Ik had het nog niet eerder verteld omdat ik bang was dat hij niet meer voor Purp zou willen zorgen en dat ze dan helemaal alleen zou zijn, maar dat zou ze toch niet zijn want Jayson was er ook altijd om Mike te helpen. Ik zou me heel mooi aan moeten kleden voor mijn thuis komst, maar in plaats van dat te doen trek ik gewoon het eerste shirt en de eerste broek die ik tegen kom aan.



Na dat ik mijn een aantal andere soldaten uit gezwaaid heb loop ik naar Mike toe. Hij probeert mij een kus te geven maar ik draai mijn hoofd weg hij was ontzettend blij, tot hij mij in mijn ogen aankijkt.
“Wat is er?”
“Voordat we blij gaan doen, moeten we eerst praten.”
“Vertel maar gewoon, wat is er aan de hand?” Voor ik ook maar iets kan zeggen stromen de tranen over mijn wangen.
“Schatje wat is er nou?”
“Het was zo erg allemaal ik heb me altijd in moeten houden. Ik kon NIKS zeggen zonder dat de andere soldaten raar naar mij keken. En al die mensen die ik gedood heb! Al die kinderen die geen vader en moeder meer hebben. Al die ouders die geen kinderen meer hebben! Het klopt gewoon niet!”
“Shh rustig maar laten we eerst naar binnen gaan het is koud.”



Als ik binnen kom zie ik daar mijn “kleine” meid. Ze is in die drie jaar ontzettend veel gegroeid en natuurlijk heb ik haar ook gezien met mijn weekend verlof, maar ik blijf verbaast dat ze zo groot is.
“Mama ik heb je zo gemist, ik was zo bang dat je dood zou gaan.” Voor ik het weet zit ik naast haar en knuffel haar.
“Vanaf nu wordt het allemaal beter.” En zo fluister ik haar nog een paar bemoedigende dingen toe.
“Waar is Jayson?” Vraag ik na een tijdje.
“Ik weet niet waar hij is, hij zal zo wel komen.” We praten over van alles en nog wat, over de nieuwe school van Purp, het nieuwe werk van Mike, over de nieuwe vrienden die ze allebei hebben gemaakt maar geen woord over mijn tijd in het leger. Geen haar aan mijn hoofd die er over denkt om daarover te praten waar Purp bij is. Als het 2uur s ’nachts is sturen we Purp naar bed en blijf ik stil en afstandelijk naast Mike op de bank zitten.
“Wat was er vanmiddag nou?”
“Er is iets dat ik je moet vertellen.. Iets verschrikkelijks..”
“Vertel nou.”
“Drie jaar geleden, bij de eerste aanval waar ik bij zat, heb ik iemand neer geschoten.. Voor ik het zag..”
“Ja, dat gebeurt wel vaker als je in het leger zit toch?”
“Pas toen ik de pijl los liet zag ik haar rode haar en zodra haar lichaam op de grond viel zag ik pas dat het een klein meisje was..”
“Blue wat is het probleem nou, je draait er omheen..”
“Het was Rose..” Ik fluister de woorden bijna onhoorbaar, maar ze zijn aangekomen. Mike staat op en hij gooit één van de stoelen om.
“Mike doe rustig..”
“DOE RUSTIG?! JIJ HEB MIJN ZUSJE VERMOORD! HOE MOET IK NOU RUSTIG DOEN?! ZE WAS ALLES WAT IK HAD!”
“Dat is niet waar, en dat weet jij ook!”
“DAT IS WEL WAAR!”
“OOH DUS IK BETEKEN NIKS VOOR JE?!”
En dan is het stil. We kijken elkaar heel lang aan, maar dan breken we allebei. We beginnen te huilen, alsof we dat nog niet genoeg gedaan hadden.
“Waarom heb je dit niet eerder verteld?” Mike is de eerste die de stilte verbreekt.
“Ik was zó bang voor mijn commandant, we mochten niks vertellen over die mensen die om zijn gekomen, en ik was bang dat als ik het over Rose zou vertellen hij jou, Purp en Jayson ook wat aan zou doen.. Vergeef me alsjeblieft..”
“Ik weet dat ik het wel zou moeten, maar..”
“Ik snap het wel, het is verschrikkelijk maar ik wist het echt niet! Als ik het zou weten dan zou ik haar toch nooit neer schieten?” En weer wordt het stil.
Ik zweer het je, ooit op een dag zullen wij wraak nemen op iedereen die tegen ons is..” Ineens hoor ik een harde schreeuw en nog geen twee seconde later sta ik bij Purp in haar kamer.
“Mama kijk naar mijn handen!” Ik pak ze met mijn allebei mijn handen vast en voel dat gloeiend heet zijn. Maar zodra ik kijk zie ik dat ze wel licht lijken te geven. Van schrik laat ik haar handen meteen los, maar dan lijken ook mijn handen licht te geven.. Voor ik verder na kan denken worden mijn gedachtes onderbroken.
“JULLIE MOETEN HIER NU WEG WEZEN!” Hijgend staat Jayson ineens bij ons in de kamer, zijn gezicht helemaal onder de schrammen en zijn kleding gescheurd..



Einde enzo

Spannend!
Ik ben wel benieuwd wat er gebeurd is!

Spannend! Ik ben ook benieuwd wat er gebeurd is.

Update



"Dus wat je eigenlijk wil zeggen is dat er in de tijd dat ik weg was iemand een bepaald boek geopend heeft waardoor de regering er achter is gekomen dat er onder ons magische wezens zijn?" Klinkt een beetje raar als je het mij vraagt, maar het zou wel kunnen verklaren wat er met onze handen is gebeurd én dat boek van een tijdje geleden..
"Ja dat is wat ik wil zeggen.. En vlak voor ik bij jullie naar binnen kwam was er een soort flits vlak bij jullie huis en ik was bang dat ze jullie ook al gevangen hadden.."
"Wat is er met jou gebeurd dan?"
"Er werd van mij ook gedacht dat ik in het bezit zou zijn van die speciale krachten, maar helaas..
"Maar nou moet je me echt uitleggen wat de regering daar mee wilt dan."
"Ze zijn bang voor een opstand, daar waren ze altijd al bang voor, maar nu ze weten dat er mensen zijn met speciale krachten zijn ze ook bang dat ze verliezen.
"Is het raar dat ik bang ben?"
"Nee natuurlijk niet." Jayson staat op en geeft mij een knuffel en "toevallig" komt Mike achter een boom vandaan. Dus blijkbaar heeft alles wat we meegemaakt hebben niks gedaan aan de jaloezie.



"Luister goed naar mij, ik ken een paar basis dingen die ik je kan leren verder moet je er zelf achter komen oké?
"Ik vind het prima, maar hoe weet je zo zeker dat ik ok van die krachten heb?" Hij loopt naar een boom toe en breekt er een takje van af, en geeft die dan aan mij.
"Je kan dit nog niet de hele dag door gebruiken voor nu alleen nog in de middag maar na een hoop training kan je hoop ik wel de hele dag door je staf gebruiken." Ik staar naar het takje in mijn hand en kijk hem vragend aan.
"Voor nu moet je het daar mee doen, later kunnen we zoeken naar een beter alternatief."

Leuke up!
Ik ben wel nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren.

Leuke up!