En toen was er een update..

sorry dat ik zo lang niet een upload heb gedaan :#


Laat ik me even voorstellen.
Ik ben Candy en ik ben een soort "bewaker" voor mensen die net in een krot zijn gaan wonen. Ik hoor je denken; hoe komt het dat je als blanke zo hoge functie krijgt? Nou omdat mijn vader dus een hoge rank heeft bij de politie. Dat pakje dat ik aan heb is mijn uniform, afschuwelijk he??
Ik ben bij Blue en Mike geplaatst omdat ik dat wou, want wat de meeste mensen niet weten is dat ik bij een ondergrondse verzets groep zit. Wij weten dat Mike al heel vaak dingen heeft gezegd dat aangeeft dat hij er zeker bij zou willen. Blue wordt een ander verhaal; zij is veel te bang dat de mensen in haar omgeving dood zullen gaan, of dat ze zelf vermoord zou worden. Ik heb gehoord dat ze willen gaan trouwen, en er zouden vanaf dan wel kleine relletjes uit breken en dan hopelijk een opstand??


Mike heeft voor mij tuinzaadjes gehaald zodat ik zelf groente en fruit kan verbouwen, het is best wel leuk om me daarmee bezig te houden. Ik ben deze week al 3keer naar de stad geweest om wat groente te verkopen en die vrouw van de groente boer die was er heel blij mee.
"Ben jij Blue?" Ik schrik me rot, wie is dat!?
"Uhm ja, maar wie ben jij?"
"Ik ben je tijdelijke "bewaker" en ik zal jullie helpen om een leven te beginnen in dit huis."
"Nou dat lukt ook wel zonder jou hoor." wat is dit? wat doet dat mens hier?!
"Ik ga jullie ook helpen met het voorbereiden van jullie bruiloft."
"Dan mag je wel opschieten, we gaan morgen al trouwen."
"Nou dat is geen punt, heb je al een jurk?''
"Ja, tuurlijk iedereen heeft toch al een jurk?"
"En een pak dan?"
"Dat weet ik niet.. dan moet je bij Mike wezen.."
"Zal vast wel.. Ook al een locatie?"
"Kom op, je weet dat we nergens anders mogen dan in ons park."
"Oja.. uhm.. komen er veel mensen? "
"Mijn ouders zijn dood, zijn ouders zijn dood en zijn zusje mag niet komen." Die moet hard aankomen, achtelijke regering zooi.
"Vrienden?"
"Mja misschien één.."
"Dan zal ik 2 stoelen regelen."
Dus onze bruiloft word geregeld..



Wij hebben hier altijd standaar bruiloft kleding; de vrouw(ik dus..) draagt een lange jurk, in de kleur die zij is. Op de jurk is een soort bloementje, dat bloementje krijgt de kleur die je kind later hoogtswaarschijnlijk zal krijgen. De accesoires, kettingen oorbellen enzo die worden ook in de kleur van je kind. In ons geval, 2blanke zullen de kleuren vervangen worden door de kleur van je haar. Voor mijn jurk is het dus zo; blauwe jurk, paarse bloem en paarse ketting. Die ketting was van mijn moeder, hij was blauw maar ik heb hem paars gemaakt.

Voor de man is het een stuk simpeler, hij draagt gewoon een pak in de kleur van zijn huid of haar.



Dus ja onze bruiloft, kei triest man. Alleen Candy was er, verder niemand. Zij heeft Jayson nog gebeld om te vragen of hij ook komt. Hij is dus niet gekomen. Er is niet veel bijzonders eigenlijk, ik doe bij hem een ring om, hij bij mij klaar. Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb, ik ben zo down zo stil en ik heb gewoon nergens zin in. Mike heeft al heel vaak gezegd dat ik dan gewoon moet gaan jagen, maar zelfs daar heb ik geen zin in niet zonder Black. Ik heb daarnaast ook echt een buikpijn daar wordt je echt helemaal naar van, dus binnenkort naar de dokter denk ik..



Candy vroeg of wij even met z'n allen kunnen praten, en dat komt goed uit..
"Ik moet jullie wat vertellen, maar je moet beloven dat je niks door verteld."
Ik kijk Mike aan, hij weet wel wat we moeten doen.
"Uhm ja tuurlijk.."
"Ik werk voor de regering.."
"JA DAT WETEN WE!?" Mike laat haar niet eens rustig uit praten.
"Ik werk voor de regering maar ook als een ondergrondse verzetsstrijder.."
"Uh maar waarom?"
Ik hou me stil, dat lijkt me beter..
"Ik ben net als jullie ook blank, en als ik zie hoe al die mensen behandeld worden.. Verschrikkelijk.. Zoals de ouders van Mike."
"Oke weet je ik heb al genoeg gehoord, wat moet je van ons?"
"Nou ik wou vragen of jullie je ook bij het verzet willen aan sluiten."
"Dat kan niet.." Fluister ik zacht.
Vragend wordt ik aan gekeken.
"Waarom niet?" Candy klinkt oprecht bezorgd.
"Ik ben zwanger."

Einde update
Kunnen jullie namen achter laten voor een jongen en een meisje??

xx

Billy en Poppy

Mooie up! Maar ik ben slecht in namen

Pink voor een meisje

updateeeee



"|Uhm.. Blue.. wij zijn zegmaar nooit verder gegaan dan zoenen.." Teleurgesteld, tuurlijk dat kan ik me voorstellen.
"Uh Mike ik denk dat jij en Blue dat beter kunnen bespreken waar ik niet bij ben.."
"NEE IK WIL HET WETEN.!"
"Die avond dat ik met Jayson weg was, was ik toch helemaal boos/bang/verdrietig?"
"Ja.. ik snap niet wat dat er mee te maken heeft."
Ik kijk hem aan, op zo'n manier dat hij weet wat ik bedoel.
"Blue dat is verschrikkelijk!" oeps vergeten dat Candy er nog bij is.
"En waar is hij nu?!"
"Ja denk je nou echt dat ik nog met hem ga praten ofzo?! Tuurlijk weet ik niet waar hij is, dat intreseert me ook echt geen bal. Ik kan wel aangifte gaan doen, maar ze doen er toch niks aan."
"Dan doe ik er zelf wat aan."
"Daar schiet je ook niks mee op, dan wordt jij opgepakt.."
"Mike, sorry dat ik me ermee bemoei, maar volgens mij is Jayson in bescherming genomen door het land.."
"Waarom denk je dat?"
"Hij heeft uiteindelijk wel een hoop van jullie door vertelt aan de politie enzo.."
"Waar zou hij nu kunnen zijn dan?"
"Geen idee.."
En toen was het stil.
"Maar Blue hoelang ben je al zwanger dan?"
"Uhm hij zei bijna 6maanden al.."

3 maanden later..


Ik ben bevallen, eindelijk! Die eerste 6maanden wist ik niet dat ik zwanger was dus had ik er ook geen last van, maar die laatste drie waren een hel.. Het is een meisje en haar naam is Purp, omdat ik het stom zou vinden om haar Purple te noemen, want ik vind mijn eigen naam ook al zo lelijk, en ik ben bang dat ze later op school gepest zou worden. Ze had eerst groen haar en blauwe ogen. Maar gister zijn Mike en ik samen naar de dokter gegaan om dat te laten veranderen. Ik heb mijn eigen haar ook veranderd zodat Prup later geen vragen hoeft te stellen. Ze begint ook al met praten, nog niet veel, maar wel al een beetje.
"Ma-ma toe!"
Nu zal je wel denken, ze is toch al bij jou? Ja, maar ik zorg bijna niet voor haar. Candy geeft haar altijd te eten, doet haar in bed en speelt met haar. Ik bijna nooit. Ik ben nu wel een beetje met haar aan het dollen, maar verder bijna nooit. Ik lig bijna de hele dag op bed, stijf van de medicijnen of lam van de alcohol. Ik en Mike hebben er geen geld voor, maar Candy haalt vaak alcohol voor ons allemaal, en die medicijnen zijn om mij rustig te houden. Maar door die medicijnen is het net alsof ik in een droomland ben waar het gewoon rustig is zonder gezeik en gedoe. En die alcohol zorgt er gewoon voor dat ik veel losser en relaxter ben, dat ik veel meer durf te doen. Ik ben de laatste tijd zo druk met de tuin, Mike, doen alsof we een gelukkig getrouwd stelletje zijn, plannen bedenken om de mensen in deze stad over te halen om samen met ons een opstand te beginnen en een echte baan zoeken. Dat ik bijna niet meer om al dat gedoe hoef na te denken. En als ik denk dat ik er last van krijg(jaa bijna 24/7 dus) slik ik medicijnen of ga drinken. Zo als het nu gaat bevalt het me wel en kan het wat mij betreft zo door gaan.



Een ander iets wat Mike en ik de laatste tijd vaak doen is; dansen. In de avond, als we weten dat Candy al slaapt, gaan we wel eens uit bed en gaan we dansen. Gewoon omdat het kan. We hoeven verder niets te zeggen om te begrijpen hoe de ander zich voelt, of wat een ander wil. Ik moet eerlijk toegeven, Mike die kan het wel.. Ik daarin tegen, ik ben een ramp. Maar dat maakt mij niks uit, de enige die mij ziet dansen is Mike verder niemand. Tsja tot deze avond.
"Ooh Mike en Blue jullie zijn echt goed met z'n tweeën"
"Uhm hoelang sta je daar al?"
"Al een tijdje, maar jullie moeten hier echt mee door gaan!"
"VERDOMME CANDY KUNNEN WE DAN NOOIT WAT MET Z'N TWEEËN DOEN?! ZONDER DAT JIJ ER GELIJK BIJ KOMT KIJKEN?!" Ik ben zó boos.
"Wow rustig Blue.. ik bedoelde het alleen aardig hoor."
"GA GEWOON WEG NIEMAND WIL JOU MET JE SCHIJNHEILIGE SMOEL HIER IN HUIS HEBBEN! JE DOET NET ALSOF JE HET HELEMAAL NIET ERG VIND OM HIER TE ZIJN, TERWIJL IEDEREEN WEET DAT JE DAT WEL ERG VIND!"
En toen ging ze weg, met tranen in haar ogen.



Candy is al bijna drie weken weg en ik begin me nu toch wel een beetje zorgen te maken. Zonder haar is het allemaal een stuk moeilijker om de boel draaiende te houden, zeker nu Purp last van groei pijn heeft en als ze slaapt het hele huis bij elkaar huilt. Ik was net haar luier aan het verschonen toen Mike me riep.
"Blue wil je NU even komen?!"
"Jaa ik kom eraan."

"Oh my.. Mike wat is er gebeurd?"


Meh einde update :3 Volgens mij is het een best korte update, maar ik ben inspiratieloos

doei x

hij is niet kort! Hij is leuk!

Edit: waar heb je de make-up vandaan dat het lijkt of ze huilt?

updateee




"Mike wat is er gebeurd?"
"Ik zag Jayson lopen.. En ik ben gewoon nog zó boos op hem.. En toen begon hij allemaal dingen over jou te roepen zo van; jou vriendin is een hoer blabla.. en toen knapte er iets.."
"En toen dacht je niet na en ben je gewoon naar hem toe gegaan en heb je hem geslagen?"
"Ja ongeveer wel ja.."
"MIKE WAT DACHT JE NOU?! DAT JE HEM ECHT AAN KON?!"
"Je weet dat ik dat wel eens eerder heb gedaan.."
"JE WEET TOCH DAT HIJ NIET ZICH ZELF IS?! DENK NOU TOCH EENS NA!! HIJ GAAT NU WÉÉR MOEILIJK DOEN.! HIJ GAAT NU OOK MIJ OPZOEKEN!"
En toen ging Candy zich ermee bemoeien.
"Geloof me het zou niet lang duren voor Jayson weet waar jullie nu wonen."
"Ja en dan? Hij kan mij toch niks maken."
"Blue vergeet niet, jij heb wel een kind van hem.."
"Ja maar dat weet hij toch niet?!"
"Nóg niet, het zal echt niet langer duren dan een paar weken voor hij daar nu ook achter is."
"Waar moeten we heen dan?"
"Ik heb een paar dagen geleden een brief gekregen en ik kan weer terug naar mijn eigen huis, jullie kunnen daar wel onderduiken?""
"uhm ik weet niet of we zoiets wel van je aan kunnen nemen.."
"JA WE DOEN HET BLUE, voor Purp.." En Mike heeft gesproken.



Zo gezegd zo gedaan, dat is dus Candy's huis. (ik weet het een hele lelijke foto, ik zag het net pas :#)
Tsja wat had ik me voorgesteld van Candy's huis? Veel roze? Veel bonte kleuren? Maar zeker geen snoepbomen, chocolade fonteinen, aanrechten van snoep, een bank van ijs en stoelen van cupcakes.
"Wooh Candy, het is net het snoepbos van dat oude sprookje." Mike is helemaal verbaast, hij rolt naar het mega ijsje een neemt een likje.
"Haha dat is niet echt.. En dankje Mike, maar in vergelijking met andere huizen stelt dit niks voor."
"Dat kan ik me niet voorstellen, zo veel ;o"
"IJsje-toe! ijsje toe!!!"
"Haha okee Purp ga maar." Uhm sorry maar sinds wanneer bepaalt zij wat mijn kind wel en niet mag?
"Uhm.. Candy, het is niet jouw kind eh..??"
"Ja wat wil je daarmee zeggen??"
"Nou dat ik het langzaam aan irritant begin te vinden dat jij doet alsof Purp jouw kind is."
"En sinds wanneer geef jij om je kind? Vanaf dag één zorg ik al voor haar."
Dat is waar, maar toen Candy zo lang weg was moest ik het alleen doen en nu, nu begin ik echt om haar te geven.
"Weet je wat Blue, laat maar."



"Mike en Blue we moeten nu echt even goed praten."
(uhm blauw is Mike.. Roze is Candy.. Roods is Blue..
"Wat is er dan?
Ik kan geen medicijnen meer voor jou krijgen..
WAT?! HOEZO NIET?!
Ik kreeg ze vanmiddag niet mee, omdat jullie als vermist opgegeven zijn.
Blue raak nu niet in paniek. Misschien is het ondertussen wel tijd om is af te kicken?
NEE ECHT NIET! ZONDER DE MEDICIJNEN RED IK HET NIET!
Blue rustig aan, ik moet nog meer vertellen.
Uhm waarom zit jij eigelijk in het verzet?
Ik ben mijn kind en mijn man verloren door dit #$%@ systeem..
Oh maar waarom dan?
Ik zei één keer ÉÉN #!@ KEER! Dat ik het niet eerlijk vond hoe wij worden behandeld.. ÉÉN KEER!! dat is toch niet normaal?!
Wat erg voor je,, ik help je.
Blue, jij ook?
Ik stond op, hoe kan ze? Mij eerst een zo'n beetje uitschelden voor slechte moeder en dan vragen of ik bij haar verzet wil? Wat denkt ze wel niet. Ik ga naar de slaapkamer, het intresseert me niet of ze het goed vind of niet.



Ik loop de kamer in en zie ik een soort altaar achtig iets met een boek er op. Ik loop er naar toe en doe het boek open. Ik voel ineens een soort energie door me heen stromen en er komen allemaal wolkjes van het boek af. Dan beginnen mijn handen heel erg te branden, maar ik kan mijn handen er niet van af halen. Ik begin te schreeuwen, wat is dit? En dan ineens, komen er een soort tattoo's op mijn handen ze lichten heel even op en dan verdwijnd het weer. Verbaasd wrijf ik over mijn handen, ben ik nu aan het hallucineren? Van het afkicken misschien? Ik raak het boek nog een keer aan, maar nu gebeurd er niks. Dan beginnen de bladzijdes te bladeren, alsof er een orkaan door heen gaat bladert het boek naar de laatste pagina. Dan zie ik het, het staat er met grote bloederige letters; UITVERKOREN. (volgens mij, met bovennatuurlijk erbij, kon dit best nog wel eens een leuk verhaal worden :3 )
Dan zie ik het pas goed, achter die bladzijde zit nog een heel ander deel van het boek, dat er eerder nog niet was dat weet ik heel zeker. Verbaasd kijk ik, waarom heeft Candy dit boek? Wat moet zei hier mee? Candy is altijd zo vrolijk en ziet er altijd uit alsof ze net door een regenboog is uitgekotst. Waarom heeft juist zij dit boek? Er staat van alles in over rare rituelen en opofferingen. Bepaalde mensen vermoorden, verminken of gewoon vernederen. Ik weet eigelijk dat dit helemaal niet goed is en weet ik dat dit niet voor mij bestemd is, maar ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Er staan ook rare teksten in, met muzieknoten erbij maar ik kan helemaal geen noten lezen. Ik begin zachtjes die teksten te mompelen, en het blijft in mijn hoofd hangen. Dan komt er een lichte tinteling in mijn handen en beginnen die dingen weer op mijn hand op te lichten. Dit is echt de laatste pagina, ik schrik me rot als ik zie wat er staat..



"Candy loop niet zo snel ik kan je niet bij houden."
"Ooh sorry het gaat niet expres."
"Waarom wou je nou zo nodig praten zonder Blue erbij?"
"Ik wil praten over Blue."
"Als in roddelen?" Ik glimlach naar Candy zodat ze weet dat het niet serieus is.
"Nee tuurlijk niet. Ik maak me eigelijk een beetje zorgen, ik kan nog wel medicijnen voor haar halen maar het is gewoon niet gezond hoeveel zij gebruikt.."
"Ja ik weet het, maar ik ken Blue nu al erg lang ze komt er wel overheen."
"Ik weet niet we kunnen toch wel een keertje met haar praten?"
"Nou dat kan maar dat heeft niet veel zin denk ik.. Ik bedoel ze heeft het nu ook niet makkelijk, met het feit dat ze zo veraden is door Jayson. En dan ook nog dat Black weg is.. En dan zo'n kind. Vluchten voor een vriend, in een krot wonen, baan kwijt en verplicht kinderen moeten nemen. Ik kan me best voorstellen dat ze wil vluchten in de medicijnen."
"Ja maar jij en ik hebben het ook niet makkelijk maar wij vluchten toch ook niet?"
"Spe-len! Lohos! Mama lohos!"
"Wil je van de glijbaan Purp?"
"Neehee! Shommelen!"
"Purp het is schommelen,"
"Hommelen?"
Ik kijk Candy wanhopig aan.
"Wil jij met haar schommelen??"
"Tuurlijk."

einde :3
^van wie??

updateee

UPDATEE



Na het hele gedoe dat ik geen medicijnen meer kan krijgen zijn we alweer 3 weken verder en al die tijd heb ik niks tegen Mike en Candy gezegd. Candy vond het blijkbaar weer belangrijk dat we weer gaan praten ofzo, heel eerlijk gezegd wordt ik een beetje gek van haar.
"Blue, ik weet dat je boos bent maar ik ben gister naar het gemeentenhuis gewee-"
"Voor wat, ons veraden?" Ergens, diep van binnen weet ik dat Candy dat ooit zou doen.
"Nee ik weet hoe erg jij de gedachte vind dat Purp en Rose later in het leger zouden moeten." Ik kijk Mike en dan zie ik de tranen in zijn ogen. Aan waar haalt zij de gedachte vandaan dat ík het erg vind? Tuurlijk het is erg, maar aangezien Purp en ik niet zo goede band hebben en ik Rose nooit meer zie.. Rose.. Waar is die eigelijk? Wacht, heeft Mike gezegd dat ik het erg vind zodat hij niet zwak lijkt maar ik wel?
"Ja dat klopt, die gedachte maakt me helemaal gek. Daarom ben ik de laatste tijd niet zo mezelf."
"Ja dus ik heb gevraagd of er misschien andere opties zijn.."
"Ja dus?"
"Jij en Mike moeten hier zo snel mogelijk weg, ze weten nu dat ik hier weer woon maar ze denken dat jullie nog in het krot wonen. En als ze erachter komen dat jullie hier zijn hebben we allemaal grote problemen."
Dan komt Mike ertussen.
"IK GA NÍÉT TERUG NAAR HET KROT!"
"Dan moeten jullie snel wat anders vinden."
"Voor wanneer moeten we weg dan? "
"Tsja uhm dat is grappig, voor morgen."
"MÓRGEN?! CANDY DACHT JE NIET NA OFZO?!"
"Mike blijf rustig! Dat zeg je ook altijd tegen mij!"
"Maar Blue dit is toch niet normaal?"
"Maakt niet uit, ze zei dat ze een oplossing heeft vertel."
"Ik heb gevraagd of ze nog een andere oplossing hebben.. en ze zeiden dat als jij in het leger gaat ze misschien Purp en Rose niet laten gaan."
Dienen in het leger staat gelijk aan dood gaan, dit is dé oplossing voor alles.
"Ik doe het."
"BLUE BEN JE GEK GEWORDEN!? DENK JE NOU ECHT DAT ZE ROSE EN PURP NIET IN HET LEGER DOEN?!"
"Alsof jij dat niet zou doen."
"NEE, IK ZOU DAT NIET DOEN! IK ZOU JOU EN DE KINDEREN NOOIT ALLEEN ACHTER LATEN OP DEZE KLOTE WERELD!"
"Je kan me toch niet tegen houden! Ik ga punt uit!"
"Dan moet je wel snel op zoek naar een ander huis."
"Blue ik ga mee, ik laat jou niet alleen hoe dom deze keuze ook is."
"Willen jullie mijn tent mee nemen? Als jullie dan niks kunnen vinden kunnen jullie daar in slapen."
"Dankje Candy, ik ga heel erg missen."


Als we afscheid nemen van Purp moet ik uitleggen waar we naar toe gaan.
"Mama waar gaan jullie heen?"
"Mama en papa gaan op zoek naar een veilig huis, en als we zeker weten dat het veilig is komen we jou weer halen."
We pakken allebei een rugtas met wat kleding en gaan weg. Vlak voor we weg gaan pak ik nog gauw het boek, ik moet weten waar het voor is.


Na drie dagen lang zoeken voor een plek komen we aan op een oud verlaten vakantie park. Er zijn een hoop huisjes maar we besluiten om een caravan in te breken. Dan weten we zeker dat niemand daar komt zoeken, want als er een heel park vol huisjes is waarom zouden mensen dan onderduiken in een caravan?
We kraken het slot en komen de caravan binnen, het is niet groot sterker nog het is gewoon klein. Maar goed genoeg voor ons tweeën. De volgende dag ben ik gelijk naar het gemeentehuis geweest en mezelf aan gemeld voor het leger. Het leger is hard trainen maar ik heb nog een paar dagen de tijd om me daar op voor te bereiden. Ik wordt nu van mij verwacht dat ik 24/7 mijn leger uniform draag. Dat maakt mij niet uit, mijn eigen kleding wordt toch al te klein of raakt versleten dus draag ik het maar. Mijn haar wordt nog kort geknipt maar voor nu mag ik het nog lang houden als ik het maar in een staart draag. Mike vind het maar vervelend dat ik altijd mijn uniform draag, hij zegt dat als hij mij erin ziet dat hij er gelijk aan denkt dat ik binnenkort dood ben. Ik vraag me af of dat de rede is dat hij de laatste tijd zo stil is.



Ik kan er niet langer tegen; hij en ik moeten praten.
"Mike wat is er aan de hand?"
"Uhm.. dit hele gedoe.. is gewoon niks voor mij."
"Wat bedoel je?"
"Wat dacht je van het feit dat mijn vriendinhet leger in gaat?"
"Ik doe het alleen om Rose en Purp te redden."
"Snap je het dan niet? Ze zeiden misschien ze kunnen altijd nog nee zeggen tegen Purp."
"En Rose dan?" Ik zie dat hij tranen in zijn ogen krijgt.
"Mike, wat is er met Rose gebeurt?"
"Blue.. Rose wordt al getraind."
"WAT?! Waarom heb je dat niet eerder verteld?"
"Ik weet niet het leek mij niet nodig.."
"Maar je weet dat Rose veel voor mij betekent.." Meer dan mijn eigen kind denk ik in gedachte nog.
"JA VOOR MIJ NIET DAN?! HET IS MIJN ENIGE FAMILLIE DIE NOG LEEFT BLUE DENK NA!"
"DUS IK BEN HELEMAAL NIKS VOOR JOU?!" Ik ben woedend, pak de tent, mijn spullen, wat eten en mijn pijl en boog.
"Blue waar ga je heen?"
"IK GA WEG! IK BEN HELEMAAL KLAAR MET JOU! TROUWEN, JOU IN HUIS NEMEN EN VOOR JOU EN ROSE ZORGEN IS HET DOMSTE DAT IK OOIT HEB GEDAAN! IK HAD ÁLLES, EEN GOEDE BAAN, MOOI HUIS EN MIJN PAARD! NU HEB IK ALLEEN NOG MAAR EEN ROT KIND EN EEN VRIEND DIE ALLEEN MAAR KAN KLAGEN EN NOOIT ERGENS HET GOEDE VAN IETS KAN ZIEN!"
"PRIMA GA DAN MAAR STERF LEKKER IN DAT KLOTE LEGER! IK GEEF TENMINSTE WAT OM MIJN KIND!"
"WAT NOU JOUW KIND?! JE WEET DAT HET NIET VAN JOU KOMT! HOE DURF JE HET DAN JOUW KIND TE NOEMEN?!"
"WAT MAAKT JOU DAT UIT?! ZOLANG JE MAAR LEKKER MEDICIJNEN KAN SLIKKEN EN DE VERSLAAFDE JUNK KAN UIT HANGEN!"
"HOE DURF JIJ ME VOOR JUNK UIT TE MAKEN?! IK HAD DIE MEDICIJNEN NODIG IK WAS ZIEK!"
"NIKS ZIEK JE WOU GEWOON AANDACHT!"
"JE HOEFT BIJ MIJ NOOIT MEER AAN TE KLOPPEN VOOR HULP OF WAT DAN OOK!"
En weg was ik.


Ik ben nu al een paar dagen in het bos en het is zo rustig. Geen gehuil van Purp, geen gezeik van Mike en Candy gewoon ik en de natuur om mij heen meer niet. Ik ga gewoon elke dag naar de leger training en daarna in het bos jagen. Het is zwaar die training en ik wordt al gespierder dan ik was, en ik krijg daar ook een goede maaltijd waardoor ik zowaar een dun laagje vet krijg. Toen ik nog niet in het leger was had ik nooit een laagje vet over mijn buik maar ,aangezien ik twee keer op een dag daar een stevige maaltijd krijg, heb ik nu dat laagje vet. Het klinkt misschien raar om daar blij om te zijn maar ik slaap nu tenminste met een volle maag. Elke dag is voor mij hetzelfde en die regelmaat bevalt me ook prima, ik snap niet waarom ik dat niet eerder had. En natuurlijk net op het moment dat ik denk; niks kan mijn leven nog verpesten staat hij daar.

einde updateee :3

Ik weet nog niet wie er zal staan dus jullie kunnen stemmen: Jayson of Mike

Ik zie de ups nu pas
Ze zijn echt heel mooi geschreven, maar misschien dat je kunt proberen duidelijk te maken wie wat zegt. Door bijv. kleur.

update



"Jayson wat doe jij hier?"
"Ik kan beter vragen wat jíj hier doet. Ik ben gewoon door het bos aan het lopen."
"Ga weg."
"Waarom zou ik weg gaan?"
Ik pak mijn pijl en boog, leg een pijl op de pees en zet hem tegen zijn borst.
"Als ik weg ga zou ik je aan kunnen geven toch?"
"Als je dat zou doen zou je een heel dom persoon zijn, dat weet je wel.."
"Luister nou ik wil gewoon met je praten." Er is iets in zijn stem waardoor ik het niet vertrouw.
"Waarom zou ik je geloven, het is heus niet de eerste keer dat je tegen mij liegt."
"Snap je het dan echt niet?! Ik kom toch met een rede naar je toe?! Ik ben óók op de vlucht voor de regering."
"Dat slaat echt nergens op." Maar toch laat ik mijn boog zakken.
"Blue kom alsjeblieft mee naar mijn huis."
"En me daar zeker aangeven?!"
"Luister, als ik je echt aan zou willen geven zou ik dan in het illegale deel van het bos komen?"
Ik knik en zodra hij loopt pak ik mijn pijl en boog en richt die op zijn rug. Zodra hij één verkeerde beweging maakt, schiet ik een pijl door hem heen.



"Welkom in mijn nieuwe "huis"."
Ik ga zitten en ik kijk hem strak aan, als hij liegt gaat hij altijd heel snel met zijn ogen knipperen dus daar kijk ik naar.
"Ik weet dat ik me heb misdragen tegen jou. Ik weet dat ik jou en Mike nooit had mogen verraden. Ik weet dat jij en ik nooit meer terug zouden kunnen gaan naar hoe het was. Ik weet dat je door mij jouw huis, paard, baan en eigenlijk je hele leven kwijt bent. Het spijt me echt, ik weet niet hoe ik het ooit goed met je kan maken."
"En wat moet je nu precies van me?"
"Ik wil met jou mee naar Mike en-hij twijfelt even- jullie kind."
"Ik snap het niet."
"Ik wil ook strijden voor vrijheid net als jij en Mike."
"uhm ik heb ruzie gehad met Mike en vanaf toen heb ik eigenlijk in het bos gewoont."
"Dus nu laat je hem alleen achter?"
Daar heeft hij een punt. Mike heeft zo veel voor mij gedaan en nu laat ik hem alleen achter.
"Luister als ik niet bij het leger zou gaan dan zouden Rose en Purp in het leger moeten, dan ga ik het leger in dan hoeven zij niet . Mike was het daar niet mee eens dus kregen we ruzie."
"Blue hoor je jezelf wel praten, wat denk je nou zelf."
"JA IK WEET HET. Ik kan het op zijn minst proberen."
"Blue ik heb nog wat voor je geregeld."
"Wat dan.."
"Breng mij eerst naar Mike dan zal ik het laten zien."
"Ik breng je pas als je het verteld."
"Ik vertel niet alles maar, ik heb -twijfel alweer- jullie kind gevonden."
"Waar wacht je nog op dan." Ik sta meteen op, nooit gedacht dat ik haar zo zou missen.



Maar er moest natuurlijk eerst gepraat worden.

uhm ja kleine preview denk ik?
Moet ik door gaan, ja of nee?

x

Doorgaan: JA! Waarom niet? Leuk verhaal! Het doet inderdaad denken aan the Hungergames

JAA! ga door! Echt ik vind je verhaal zo... boeiend om te lezen! (leuk is niet echt het goede woord)

ik weet dat ik al een hele tijd geen update heb gedaan die komt morgen of overmorgen, maar zoals sommige mensen misschien al weten is een goede vriend van mij kort geleden overleden(zelfmoord) en ik zit daar heel erg mee en ik heb dan niet echt zin om te updaten enzo. Daarnaast heeft die jongen mij gevraagt of ik een dagboek wou maken over zijn gedoe (om het even zo te noemen) en daar ben ik nu ook heel erg over aan het twijfelen, wel of niet doen? Deze jongen kwam ook vaak op simsnieuws, maar hij was zo stille lezer van alles en hij had niet eens een account
ik hoop dat jullie dit kunnen begrijpen(en niet moeilijk gaan, ZO LANG GEEN UPDATE BLABLA)

x

Gecondoleerd... Het zal erg moeilijk zijn om een dagboek te maken daarover... Ik hoop dat je een goede beslissing kunt nemen!

gecondoleerd, neem er de tijd voor. die update komt wel

Spannend. Mooie sims en gecondoleerd, inderdaad.

UPDATE



Praten kan wachten ik wil mijn kind zien.
"Máám ik heb je zo gemist!"
"Shh stil maar."
Ik pak haar vast en hou haar stevig vast, alsof ik haar nooit meer los wil laten.
En zo staan we een half uur lang en dan hoor ik een paard. Geen gewoon paard. Míjn paard.



Voordat iemand me kan tegen houden rij ik met hem weg. Ik stop bij het park om even mijn benen te strekken, het is lang geleden dat ik heb gereden en mijn benen zijn helemaal niet meer aan die houding gewend. Ik aai Black over zijn nek,die onder de bulten en plekken zit, en dan wil ik over zijn buik wrijfen maar dan zie ik het. Zijn blauwe vlekken, ze zijn weg. Het moet extreem veel pijn gedaan hebben om die vlekken weg te halen.
"ooh Black" Fluister ik zacht.
"Wat hebben ze allemaal met je gedaan."
Ik besef nu pas dat het ook pijn gedaan moet hebben toen ik op hem aan het rijden was, de plekken waar er vlekken waren zijn nu allemaal littekens. Ik moet nú naar huis voor iemand mij met Black en mijn pijl en boog ziet.



Oké dan nu praten.
"Jayson dankje, ik weet niet wat ik kan doen om dit ooit voor jou te doen."
"Om heel eerlijk te zijn heb ik alleen Black gehaald, Purp is zelf hier gekomen.."
"Oké oké we zijn allemaal heel blij met elkaar, maar waarom is híj hier?"
"Luister, Jayson wil ook bij de opstand."
"Dus? Hij kan net zo goed een spion zijn."
"Wat moet ik doen om het te bewijzen dan?
"Jij hoeft mij niks te bewijzen, ik weet het wanneer je liegt daar kan niemand wat aan veranderen."
"Dus deze man, die jou misbruikt heeft, door wie ik mijn ouders kwijt ben en ga zo maar door, kan nu gewoon hier komen wonen?"
"Ik wéét wat ik allemaal fout heb gedaan en daar heb ik spijt van. Ik wil alles doen om jullie te helpen."
"Waarom zou je nou willen helpen?"
"Door dat klote systeem hier, is Blue alles kwijt en ik wil haar helpen."
"Vergeet je dan niet dat jíj de persoon bent die ons heeft aangegeven?"
"WANEER SNAP JE HET NOU?! HIJ KAN ER NIKS AAN DOEN! HIJ WAS -rustig ademhalen niet te boos worden- mishandeld wat moest hij anders doen? Ik kan me herinneren dat jij ook niet altijd even goed voor mij geweest."
"Wáár heb jij het over?"
"Dénk na man, toen we 15 jaar waren, toen ik net begon met jagen, en wij hadden toen alleen elkaar als vrienden. De leraren op school wisten dat ook. Ze gingen jou dingen vragen. Jij reageerde niet, weet je nog? En weet je nog wat er toen gebeurde? -"Blue hou je mond! Dit voegt helemaal niks toe aan de discussie.
"Toen werd jíj ook bedreigd en alles! En jij verzette je er ook niet tegen! En jij heb mij toen ook veraden, dat heb ik jou toch ook vergeven?!"
"JA MAAR DOOR MIJ RAAKTE JE NIET ZWANGER!"
"Snap dan dat iedereen een tweede kans verdient zelfs hij."
"Mike alsjeblieft, als ik er nu niet bij kan komen dan kom ik er later toch wel bij.
"Mama.."
"Wat is er?"
"Ik heb hier een brief van Candy."

Ik sta op van tafel en ga op het stapel bed zitten die brief te lezen.

Lieve Mike, Purp, Blue én Jayson(als die er al is)

Ik heb deze brief al een tijdje liggen maar zodra ik er om wat voor reden dan ook niet meer ben zorg ik ervoor dat jullie deze brief krijgen. Het kan zijn dat ik ben opgepakt door de politie of dat ik dood ben of dat ik gewoonweg moet vluchten, maar jullie zullen mij niet meer terug zien.
Blue dat boek, dat is heel belangrijk je zal later wel begrijpen waarom. Ik weet zeker dat je uiteindelijk met dit boek een eind kan maken aan alles. Het zou misschien een goed idee zijn om Purp ook te leren hoe ze met een pijl en boog om moet gaan.
Mike ik weet dat je mij vertrouwt, je heb me dingen verteld die je niet tegen andere heb gezegd, dus ik ga er van uit dat je mij vertrouwt. Jayson(geloof het of niet) is bij jullie omdat ik hem heb opgezocht. Hij heeft dingen gezien, gehoord en meegemaakt die jullie echt kunnen helpen. Zodra hij één fout maakt kan Blue hem zo neer schieten maar alleen als het echt moet en zij moet beslissen of het wel of niet moet.
Purp ik weet dat je nu nog te klein bent om dit soort dingen te begrijpen, maar ik weet zeker dat jij snel weet waar het allemaal over gaat. Voor nu moet je gewoon goed opletten op school en vooral niet opletten bij geschiedenis, ze zullen niet vertellen wat er echt is gebeurd. Als je echt wil weten wat er allemaal aan de hand is vraag je dat aan je moeder of vader.
Jayson hoef ik verder niks te vertellen hij weet wat hij moet doen.

Ik hoop dat jullie allemaal de juiste en goede beslissingen nemen en zo het begin van het einde kunnen maken.

Liefs

Candy

Ik heb nooit nagedacht over Candy's handschrift maar het is mooi en ze schrijft boven de I en J een hartje, sterretje of bloementje. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik het lees, betekent dit dat Candy dood is?
Ik loop naar de douche en pak de speciale shampoo. Dit is shampoo voor de gekleurde mensen, als ze hun haar geverfd hebben-of net als wij genetisch veranderd is- is er een extreem chemische verf die de kleur zo uit je haar haalt. Ik was mijn haar en daar zijn mijn lange zwarte lokken die ik nooit eerder gezien heb. Dit ben ik. Niet met blauw of paars haar. Dit is míjn nieuwe leven, niet als vluchteling, niet als een bang iemand die alle regels maar accepteert, niet als mislukte moeder, niet als soldaat maar als een rebel die weigert om te leven zoals haar word opgedragen te leven.

(vergeten een foto te maken -__-)

De volgende ochtend -4uur s'ochtends- wordt er hard op de deur geklopt. Slaperig wrijf ik in mijn ogen en doe de deur open.
Nee.
Nee dit kan niet dit is mijn legercommandant .
"Bent u mevrouw Blue Berry?"
"uh ja?"
"U wordt opgeroepen om te strijden tegen een aantal rebellen."
"Waneer moet ik weg dan? "
"U heeft 15 minuten om afscheid te nemen van uw dierbaren, uw uniformen en uw leger-identiteits-pas te pakken."

15 minuten, dat is veel te kort maar tenminste nu wel in enige vorm van privacy. Ik neem vluchtig afscheid van iedereen, een knuffel wat bemoedigende woorden voor Purp, een stevige knuffel voor Jayson en Mike kijkt me alleen maar aan. Ik hoef niet te zoeken naar mijn spullen die mee moeten, die zijn al keurig opgevouwen op een stapeltje in een kastje dus die gaan zo mee. Ik pak hem vast.
"Niet huilen."Fluister ik heel zacht in zijn oor. Ik wil niet dat Jayson en Purp weten hoe ze zien wanneer Mike bijna moet huilen.
"Kom alsjeblieft levend terug." Het klinkt raar, maar het is zo de kans dat je een oproep van het leger overleefd is heel klein.
"Doe ik."
Ik fluister nog zachter dan ik al deed.
"Ik laat mijn pijl en boog hier, ik krijg er één bij het leger. Leer Purp jagen, je weet hoe het moet."
En bam 15 minuten later zat ik in een stoffige auto die mij naar de basis brengt.



Ik ging er van uit dat ik naar de basis zou gaan, maar ik ga gelijk naar de frontlinie. Ik krijg mijn speciale boog(waar met een heel lelijk handschrift is op geschreven; eigendom van het leger), ga in de houding staan en voor ik weet sta ik op verschillende mensen die ik niet ken te schieten met mijn pijl en boog. Vrouwen die misschien wel kinderen hebben. Mannen die misschien net getrouwd zijn. Die vrouwen en kinderen zullen hun dierbaren nooit meer terug zien. En daar ben ik mede-verantwoordelijk voor.
Dan zie ik haar liggen.
Een meisje, amper 11 jaar. Haar haar zo rood als een roos.
Voor ik zie wie het is, laat ik mijn pijl los en hij gaat recht door haar hart.
Het was Rose.

einde

Mooii!! Maar is dit het einde van heel je dagboek??

^nee er komen nog wel updates dit zou wel een rot einde zijn