Ohii, wezens van Simsnieuws! Ik werk al een tijdje aan een nieuw verhaal met de Sims en nu is het dan eindelijk af! Ik heb het anders aangepakt, omdat ik dan zeker weet dat ik haast niet kan stoppen, omdat ik alle screens al gemaakt heb en alle hoofdstukken al geschreven heb. Hopelijk vinden jullie het leuk! Sommigen kennen natuurlijk 'Lost on Earth' wel, daar kan je dit verhaal een beetje mee vergelijken, dus hopelijk vinden jullie deze ook leuk!
-----------------------------------------------------------------------------

“Pamyu, het is niet veilig, over tien jaar volgt een grote, zware strijd. Ik heb het gezien. Je moet een van de verloren kinderen terughalen, het moet.” De oude vrouw keek de koning doordringend aan. “Wil je soms dat je wereld ten onder gaat?” De koning schudde zijn hoofd. “Nee, nee, Lurunu, natuurlijk niet!” Riep hij verontwaardigd. “Je moet een van de verloren kinderen terughalen, echt waar.” Herhaalde de vrouw. “Welke dan? En hoe wil je dat doen?” “Wanneer de tijd zover is, is het een zestienjarig meisje, ze leeft op Aarde en haar naam is Katherine Smith, maar eigenlijk heet ze Merilya. Op dit moment is ze een klein, zesjarig meisje, net als je zoon, Pamyu. Laat een teleporter bouwen en stuur er iemand op af, dat is het enige wat je moet doen om deze wereld te redden. Felezuri mag niet ten onder gaan, dat weet jij ook.” Vertelde de vrouw. “Ja, ja, natuurlijk! Onze wereld zal niet in handen van het kwaad vallen, echt niet!” “Ik heb het gezien, Merilya zal onze wereld redden. Zonder haar is deze wereld over tien jaar verloren.”

Updates
27/05/12: Proloog online & hoofdstuk 1
31/05/12: Hoofdstuk 2 online
01/06/12: Hoofdstuk 3 & 4 online
06/06/12: Hoofdstuk 5 online
10/06/12: Hoofdstuk 6 online
18/06/12: Hoofdstuk 7 online
02/09/12: Hoofdstuk 8, 9 & 10 online/Einde

Deel twee van Felezuri vind je hier.

Oeh klinkt heel leuk!

Oeeh cuwll ;D
Kan niet wachten tot de eerste up c:

Ik ben benieuwd!

Hoofdstuk 1

De tijd verstreek, tien jaar verder. Het was een zomerse, Aardse zaterdagmorgen. De meeste mensen zaten al in hun tuin te genieten van het zomerweer.


Het meisje zat binnen in de bakkerij, het was nog vroeg. Haar moeder wachtte op de eerste klanten. Het meisje haar ouders hadden een eigen bakkerij, die heel goed liep. De meeste bewoners uit hun stadje kwamen geregeld langs om nieuwe, verse broden te halen bij Bakkerij Smith.


“Mam?” Klonk haar vredige stem door de kleine bakkerij. “Wat is er lieverd?” Vroeg haar moeder. “Vind je het erg als ik zo naar het park ga? Ik heb afgesproken met Hannah.”


“Oh, ga maar hoor, het wordt vast niet druk vandaag. De meeste mensen genieten nu van het weer dus veel zullen geen boodschappen in huis gaan halen.” Zei haar moeder. Ze glimlachte vriendelijk. Het meisje keek blij, dit beloofde een leuke dag te worden.



Ze stormde naar boven om wat andere kleding aan te doen, voordat ze naar het park ging. Het was pas elf uur, ze had dus nog genoeg tijd om zichzelf mooi te maken, vond ze. Hannah en zij hadden pas om twaalf uur afgesproken en het park was op vijf minuten loopafstand, dat redde ze dus makkelijk. Op dat moment ging het meisje haar telefoon. Verbaasd nam ze op.


“Hannah! Hey! Wat is er?” “Ja, ik kom zo. Wat? Gaat James ook mee? Waah! Awesome! Tot straks, Hannah!”




Vrolijk verliet het meisje haar huis. Ze had er zin in, zeker nu James ook kan. Ze was al tijden verliefd op hem, maar ze was niet de enige. Toen ze bijna bij het park was, hoorde ze geritsel. Verschrikt keek ze op, wie was daar?



Ze draaide zich verschrikt om, maar zag eerst niks. Hmm, vreemd. Ze wilde verder lopen, toen er ineens iemand voor haar verscheen. Ze schrok. Het was een jongen met grijsblond haar, maar ze kende hem niet. “Katherine?”

Hmm hmm. Ik wil weten wie die jongen is ^^

Het is wel grappig dat al jouw sims dezelfde vorm van ogen lijken te hebben

^ Is ook zo. Ik kies altijd dezelfde ogen uit

Hoofdstuk 2


Ik lag daar. In een bos. Een bos zo mooi, dat het bijna nep leek. Ik kon me niet herinneren waarom ik hier lag. Eigenlijk kon ik me helemaal niets herinneren, behalve dat ik wegging van huis. Ik dacht diep na, wat was er toen gebeurd? Ik herinnerde me een jongen, een grijsblonde jongen.


Het gras voelde zacht aan. Ik probeerde om mijn ogen te openen. Voor mij verschenen bomen met prachtig gekleurde bladeren. Ik kreunde en probeerde om omhoog te komen.


“Au, mijn rug.” Ik kreunde weer. Ik keek in het rond, ik lag in een groot, gekleurd bos, maar ik kon me niet herinneren dat ik ooit in zo’n bos was geweest. De grijsblonde jongen was er weer. Ik herkende hem van de vorige keer. Ik dacht na, wat was er de vorige keer gebeurd? Ik kon me alleen nog herinneren dat ik zijn gezicht zag en toen werd ik hier wakker. De jongen leunde nonchalant tegen een boom aan en glimlachte. Toen begon hij tegen me te praten.


“Hoi, ben je wakker, Katherine? Dat duurde wel een tijdje hoor. Het is waarschijnlijk al middag, maar ik heb geen horloge bij me en blijkbaar zijn we in het bos beland, dus we moeten de weg naar het kasteel zoeken.” Zijn stem klonk zacht en vredig. Ik keek hem verward aan. “Ok, ten eerste, wie ben jij in hemelsnaam? En waarom heb je me ontvoerd? Ik wil hier helemaal niet zijn en ik had een afspraak met vrienden dus breng me onmiddellijk terug naar huis!” Viel ik tegen hem uit.


Ik staarde hem boos aan, wachtend op een antwoord. “Nou? Ga je het me nog vertellen?” zei ik geïrriteerd. Hij hield zijn mond, het enige wat hij deed was opstaan. Ik zuchtte. “Owauw, je negeert me, leuk zeg. Wat wil je van me? Moet ik dood ofzoiets?”


Ik keek naar hem. Hij was eigenlijk best knap en schattig. De jongen droeg vreemde kleding, een beetje Chinees-achtig, vond ik dan. Ik wierp een blik op mezelf. Ik droeg een kort jurkje en mijn haren waren los. Ik kon me niet herinneren dat ik dat had aangedaan. “En trouwens, waarom zie ik er zo uit? Wat heb je met me gedaan?” Vroeg ik verschrikt.


Hij gebaarde naar me dat ik ook op moest staan. “Niet teveel vragen stellen, Katherine.” Lachte hij. Zijn lachje klonk schattig. “Ik zal het allemaal wel uitleggen. Ten eerste, ik ben Demino Pamyu, de zoon van koning en koningin Pamyu. Jij bent Katherine en ik heb de opdracht gekregen jou uit de Aarde te halen via een teleporter. Ik liet je een drankje drinken, waardoor je bewusteloos raakte en we samen naar deze planeet konden verdwijnen. We belandden in een bos, waar jij uren bleef slapen en nu ben je eindelijk wakker. Je draagt deze kleding, omdat jij eigenlijk hier hoort en dit is de kleding die je kreeg toen je hierheen teleporteerde. Normale ‘mensen’ houden hun kleding, maar jij niet, omdat jij hier hoort.” Vertelde de jongen.


“Wat? Jij bedoelt dat ik hier hoor? Gast, ik ken jou niet eens en dit ook niet, breng me alsjeblieft terug naar huis, jij gestoorde gek!” Riep ik kwaad. Hij lachte. “Gaat niet, Katherine. We zijn hier en jij moet met mij mee naar het kasteel van mijn ouders. Lurunu heeft het allemaal voorspeld, geen zorgen. Als jij nou meewerkt komt alles goed. Ik kan je niet meer vertellen dan dit, Katherine. Wanneer we bij mijn ouders in het kasteel aangekomen zijn wel, maar dat wordt een lange wandeling vanuit dit bos. Als je nou meewerkt en opschiet kunnen we er binnen vier dagen zijn.”


Ik keek hem aan. Misschien moest ik hem maar geloven en meewerken, hij leek eigenlijk niks kwaads in de zin te hebben, ondanks zijn vreemde verhaal. Hij leek eigenlijk ook wel aardig. Wat was zijn naam nou ook al weer? De-De-Demino. Oh ja.


Ik lachte. “Nou ok dan, maar verwacht niet teveel. Het is dat ik niet anders kan, want jij bent de enige die kennelijk de weg weet. Maar even serieus, waar ben ik?” Vroeg ik. “Je bent op Felezuri, een planeet in een compleet ander sterrenstelsel, maar we hebben jou nodig om onze planeet te redden. Je zou een van de verloren kinderen zijn, volgens mijn vader. Meer weet ik ook niet, Katherine. We horen het wel als we bij het kasteel zijn, meer kan ik echt niet zeggen.”


We stonden daar maar. Ik luisterde naar zijn verhaal, maar eigenlijk snapte ik er niks van. Verloren kinderen, ik die Fele-nog-wat moest redden en meer. Ik wist nou niet zo goed of ik dit moest geloven, maar eigenlijk kon ik niet anders. Demino had vast gelijk, misschien dat als ik bij het kasteel was ik het zou snappen en naar huis kon gaan. Want ik, een doodgewoon meisje, kon echt niet een hele planeet redden. Vast een misverstand. Ja, dat was het.


We liepen door het bos, het was erg kleurrijk. Verschillende bomen, tot hoog aan de hemel stonden er, met verschillende kleuren. Rode bladeren, gele bladeren en groene bladeren. Toch leek het geen herfst, het was een fijne temperatuur en hun zon scheen vollop. Demino liep stevig door, ik kon zijn tempo bijna niet bijhouden. “Demino,” hijgde ik, “Loop alsjeblieft wat langzamer, ik word er moe van.”


Ik hurkte neer bij een mooi uitziende struik. “Sorry, maar ik ben echt moe, hoor.” Demino lachte. “Nu al? We zijn misschien pas een uur onderweg! Dat drankje was blijkbaar sterker dan ik dacht.” “Ik meen het serieus, Demino.” Zei ik een beetje boos. “Ik ben echt heel moe. Jij loopt ook echt veel te snel.” “Of jij bent het niet gewend!” Grapte Demino. Ik keek hem geïrriteerd aan. “Ha, ha, ha, grappig hoor.”


Ik ging liggen op het zachte, groene gras. Het begon al donkerder te worden. “Ok, Katherine, misschien heb je gelijk, het begint al avond te worden. We wandelden wel wat snel, maar ik wil gewoon snel zijn, je weet maar nooit wat er gebeurd als we te laat zijn…” Zuchtte Demino.


Hij kwam naast mij zitten en staarde in het niets. Demino dacht na, over thuis, voordat Lurunu’s voorspelling naar buiten kwam. Maar nu was hij met Merilya, zij zou zijn planeet redden. Hij glimlachte. Hij zou haar eeuwig dankbaar blijven.


Demino ging net als Katherine in het groene gras liggen. Hij sloot zijn ogen en genoot van het zachtje briesje. De temperatuur daalde, maar het bleef aangenaam in het bos. De bomen waaiden zachtjes mee met de wind. Na een paar minuten viel Demino in slaap.

----
Note:
Merilya is dezelfde persoon als Katherine, maar dat wordt later in het verhaal duidelijk.

Oeeh hele mooie up c:

Mooie update

Echt een leuk verhaal! Het ziet er al veelbelovend uit!

Bedankt voor alle reacties! Ik ben blij dat jullie het leuk vinden!
--------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 3 & 4
Hoofdstuk 3


In een ander deel van het bos, stond een klein, donker kasteel. Het gras was donker en verdord. Het was niet echt een prettige plaats om te komen. Het donkere kasteel bevond zich in het griezeligste deel van het bos, het Zwarte Woud. Niemand van de mensen in Felezuri kwam hier graag, alleen als het echt niet anders kon.


“Ik ga jullie, ja ik ga jullie allemaal vernietigen! Het moet afgelopen zijn met de koning en koningin en al hun goedheid! Bah! Ik haat goedheid! Ik ga het vernietigen! Ik ga over Felezuri heersen! Alles gaat beter worden! Ja, ja, ja!”


Een vrouw stond tegen zichzelf te schreeuwen. Ze heette Darkonia, een vrouw die van donker hield en alles wat slecht was. Geen enkel sprankje goedheid kwam in haar leven voor. Elke bewoner van Felezuri haatte haar en kwam haar dan ook niet graag tegen. Darkonia was een doorgedraaide, jonge vrouw die een hekel had aan iedereen in Felezuri.


“Ik ga iedereen tot slaaf maken met mijn geweldige plan…die ik niet heb…” Riep Darkonia tegen zichzelf. Ze gooide met spullen en keek kwaad in het rond. Het bleef even stil. Darkonia dacht na hoe ze het moest aanpakken. “Ik ben de beste heerser voor Felezuri, geen twijfel mogelijk. Die koning en koningin zijn vast niet moeilijk om uit de weg te ruimen. Maar eerst, eerst ga ik ze laten zien wat ik eigenlijk kan, ha ha ha! En daarna, daarna vernietig ik ze met mijn geweldige krachten!”


Ze lachte. Darkonia’s lach klonk hard en schel in de kleine, stille ruimte. “Ik heb het ideale plan! Ha ha ha! Ik ga heersen! Binnenkort is alles van mij! Oh, wat ben ik toch geweldig! Ja, dat ben ik zeker! Ha ha ha!”


“Hmm, hoe zal kan ik het, het beste aanpakken? Misschien moet ik ze vergiftigen en daarna opsluiten in een donkere kerker…of…of… ik ontvoer ze en dan neem ik hun plaats over! Of, of nee! Ik heb een idee. Dit gaat het worden, oh, ik ben zo geweldig, ha ha ha ha ha ha!”


Darkonia begon te werken aan een drankje. Ze had zo’n geweldig plan, het kon gewoon niet misgaan, zo slim was het. Darkonia begon met de ontvoering van hun zoon – Demino – om te laten zien wat ze kon en om ze bang te maken. Daarna zou ze de koning en koningin verder vergiftigen en wanneer ze zwak waren , een strijd tegen ze voeren. Het zou al hun krachten wegnemen en daarna zou Darkonia ze opsluiten in een kerker en kon ze eindelijk over Felezuri regeren. Oh, ze kon niet wachten tot haar plan werkelijkheid werd!


“Hmm, dit bij dat doen, dit dan hier, ok, deze is af! Yes!” Darkonia lachte hees. Haar plan begon steeds meer te werken, straks was haar geweldige vergif af en dan kon ze met stap een beginnen. Ha ha ha ha!

Hoofdstuk 4


Ik werd wakker van het warme zonlicht dat tussen de bladeren door de grond bereikte. Ik keek om me heen, het was stil in het bos en er waaide een zacht windje. Demino lag nog te slapen, hij snurkte zachtjes. Ik glimlachte. Eigenlijk was het best fijn hier. In dit bos hing een prettige sfeer. Ik zou hier best nog wel even willen blijven.


Ik hoorde wat gekreun. “Demino?” Zei ik zachtjes. “Mhm..” Klonk het. Waarschijnlijk was Demino nu ook wakker. “Hoi, Demino.” Zei ik zachtjes. Demino kwam kreunend overeind. “Goedemorgen, denk ik. Ik heb geen idee hoe laat het is.” Zuchtte Demino. Het bleef een tijdje stil. Alleen het geritsel van bladeren en diertjes die af en toe langsflitsten was hoorbaar. “Demino?” Vroeg ik. Mijn stem klonk hard, vergeleken bij de andere geluiden. Ik kreeg geen antwoord en zuchtte. Waarschijnlijk was hij weer in slaap gevallen.


Ik stond op en deed alsof ik een camera vasthield en bekeek op deze manier het bos. Het zou perfect zijn voor een schilderij. Oh, ik miste mijn schildersezel nu wel. Van deze plek zou ik een geweldig schilderij kunnen maken.


“Waar kijk je naar, Katherine?” Vroeg Demino. Ik schrok en draaide me om. “Ohey, ben je weer wakker? Je was net alweer in slaap gevallen,” ik kuchte even, “En dan noem je mij een lui persoon.” Ik lachte hard. Demino keek me bozig aan. “Ik was gewoon moe, ja.” Zei hij. “Haha, dat zeggen ze allemaal. Doe nou niet zo geïrriteerd, joh. Ik maakte maar een grapje. Iedereen is wel eens moe, grapjas.” Zei ik vrolijk. “Jij lijkt in ieder geval in een beter humeur dan gister.” Merkte Demino op.


“Maar ok, we moeten eten hebben. Jij,” hij keek me even aan, “Hebt gister al het eten opgemaakt. Dus ja, we moeten nu dit bos grondig doorzoeken op fruit.” “Ok. Daar heb ik wel zin in. Laten we een wedstrijd doen!” Zei ik. Demino keek mij niet-begrijpend aan. “Een wedstrijd met fruit zoeken? Alles ok daar, Kath?”


Ik lachte. “Oh natuurlijk, buitenaardse logica!” Demino keek me geïrriteerd aan. “In wat voor bui ben jij in hemelsnaam?” Vroeg hij. “Dezelfde waarin jij gisteren verkeerde. Blijkbaar kan je niet zo goed tegen je eigen grapjes, wat lachwekkend! Maar ok, ik bedoelde dat we konden doen dat degene die het meeste fruit heeft gevonden wint ofzoiets.” “Als jij dat leuk vindt, mij best. Weet in ieder geval dat ik dit bos echt veel beter ken dan jij, dus jij gaat sowieso niet winnen. Haha.” Ik keek hem kwaad aan. “Zucht. Ga jij nu ook weer humoristisch doen?” Demino lachte weer. “Je kan zelf ook niet tegen je eigen humor hoor, Katherine!”


“Laten we maar gaan. Dit schiet ook niet zoveel op, toch Demino?” Zei ik. We begonnen te lopen, zoekend naar fruit. Al snel vond Demino een struikje. “Haha! Ik zei toch dat ik veel beter zou zijn dan jij!” Ik keek hem zogenaamd boos aan. “Pas maar op. De eerste zullen de laatste zijn en geloof mij, dat is echt waar!” Ik begon te rennen, zoekend naar fruit. Ik moest van Demino winnen, dat zou geweldig zijn.


Ik vond al snel een grote bananenboom, waar vele trossen bananen aan hingen. Ik lachte vals. “Ha, hier kan Demino echt niet tegen op!” Ik keek in het rond op zoek naar Demino. Hij was nergens te bekennen.


"Mooi.” Mompelde ik. Zo had ik veel meer kansen om te winnen. Ik keek triomfantelijk naar alle bananen die ik had. Het waren zeven trossen. Met de bananen in mijn hand, zocht ik naar meer voedsel.


Demino had twee struiken vol druiven gevonden. Hij wist zeker dat hij hiermee ging winnen, want hij kende dit bos maar al te goed en wist dus precies waar veel fruit hing. Hopelijk had Katherine niet de bananenbomen ontdekt, daar waren altijd veel fruitsoorten te vinden. Nee, Demino schudde die gedachte van zich af, Katherine zou het nooit kunnen vinden, ze kende dit hele bos niet.


Demino en ik plukten nog verschillenden fruitsoorten. Demino had inmiddels ook de bananenbomen ontdekt en ik vond wat druivenstruiken. Wat ik – en Demino dus ook – niet wist, was dat we heel dicht bij elkaar waren. Oeps.


“Ah nee,” zuchtte ik, “Deze struik is al leeggeplukt. Demino!” Ik keek hopeloos in het rond, op zoek naar meerdere struiken, maar ik kon niets meer vinden. Demino had vast alle struiken al leeggeplukt. Winnen van hem ging dus niet lukken. “Katherine!” Hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Demino met druiven en bananen in zijn handen. “Hoi, Kath,” zei hij, terwijl hij naar me toe kwam, “Wat heb jij allemaal?” Hij keek me uitdagend aan. “Zeven trossen van vier bananen en vijf trossen druiven.” Demino keek me met grote ogen aan. “Nee, he..” Ik keek hem lachend aan. “Wat is er? Heb ik gewonnen?” “Nee,” Demino schudde zijn hoofd, “We hebben evenveel. Maar goed, laten we het nu maar opeten voor het bederft.”


Demino en ik aten ons fruit op. De druiven en bananen smaakten heerlijk, zulk lekker fruit had ik echt nog nooit gegeten. “Lekker?” Vroeg Demino. Ik knikte heftig. “Beste fruit ooit!” Zei ik met volle mond. Hij lachte. “Weet ik toch. Je gaat van Felezuri genieten!”


Demino nam een grote hap van zijn druiventros. “Hoe eet jij?” vroeg ik verbaasd, terwijl ik de druiven een voor een in mijn mond stak. “Felezuri’s manier van druiven eten. Jouw Aardse manier gaat te langzaam.” Zei Demino, terwijl hij nog een hap nam, waarbij hij vier druiven tegelijk opat.


Toen we al ons eten ophadden, moesten we weer verder. “Kom mee.” Demino gebaarde dat het tijd was om te gaan. We lieten de restjes achter en vervolgden onze reis naar het kasteel.
--------------------------------------------
De reden dat ik hoofdstuk 3 en 4 tegelijk post, is omdat ik er het hele weekend niet ben, dus wilde ik jullie alvast de update van dit weekend erbij geven. Ik zal dat niet elke keer doen, maar nu vond ik het wel leuk! ^^

Leuk!

Super leuke update(s) ;D

Hoofdstuk 5


“Demino,” schreeuwde ik, “Kijk, water!” Ik begon te rennen. In de verte was er een klein, kleurrijk vijvertje. “Katherine!” Klonk het achter me, blijkbaar was ik iets te gehaast. “Sorry!” Riep ik terug. Ik kon niet wachten tot ik mezelf kon wassen, ik voelde me vies.


“Wauw, dit water is echt mooi.” Mompelde ik. Ik staarde naar het water . Het bewoog zachtjes, door de wind. De lelies dreven langzaam verder en af en toe hoorde je een kwakende kikker.


“Weet ik.” Zei Demino. Hij stond achter me. “Zin in een duik?” Demino trok zijn kleding uit, vouwde het op en legde het bij de oever. “Ik in ieder geval wel!”


Hij rende het water in, waardoor er spetters op mij kwamen. Ik keek hem boos na. “Gast, nu ben ik nat!” Riep ik. “Dat word je sowieso wel, slimmerd.” Riep Demino terug. Ik liep langzaam naar het water en duwde mijn teen erin. Verschrikt trok ik hem terug. Het was eigenlijk best wel koud. Alle zin om te badderen die ik eerst had, was nu verdwenen. “Kom je nog?”


Demino staarde naar me. “Niet zo bescheiden, Kath. En het water is echt niet koud, je moet er gewoon aan wennen.” Hij zuchtte. “Typisch stadsmensen, niks gewend.” “Haha, oh, wat grappig, Demino! Maar ja, ik kom al. Het moet maar.” Zei ik.


Ik twijfelde nog even. “Jeetje, Katherine, schiet op. Zo erg is het niet en het water is eigenlijk best warm.” Zei Demino geïrriteerd. “Je hoeft niet zo bang te zijn, want ik ben er ook.” Ik dacht na. “Ok, ok, ik kom al, ik kom al!” Ik deed mijn jurkje uit. “Hier kom ik…”


Langzaam kwam ik het water in. Ik deed moeite om er niet meteen uit te rennen, zo koud was het. “En jij noemt dit warm? Ben je wel goed wijs?” Zei ik tegen Demino. Hij lachte. “Het went, Kath, het went.”


“Meh, ik vind het koud.” Zei ik. Ik merkte dat ik bibberde, maar liet het niet opvallen. “Haha, misschien zo niet!” Hij duwde me onder water. Ik gilde. “Demino!” Riep ik boos. Hij lachte alleen maar harder. “Jij bent zo grappig hè, Katherine. Typisch een stadsmeisje. Je zou vaker van de natuur moeten genieten.”


“Toen jij me ontvoerde was ik anders wel van plan om naar het park te gaan hoor.” Zei ik geïrriteerd. “Omdat het mooi weer was. Dat doet iedereen, duh. Ik bedoel leven in de natuur, slimmerd.” Ik bibberde nu alleen maar meer. “S-sorry hoor.” Zei ik. Demino had allang opgemerkt dat ik het koud had. “Nou, ik vind het echt veel te koud. Ik kan hier niet aan wennen, hoor Demino.”


Demino pakte me vast. Zijn lichaam voelde warm aan tegen de mijne. “Rustig, Katherine. Misschien dat je het zo warmer krijgt.” Ik ontspande me. Demino rook apart, naar de natuur, naar rozengeur.


“Misschien dat het zo beter gaat, Katherine? Nu ben je misschien meer gewend?” Lachte Demino. Ik knikte, ook al was het bedoeld als grapje. “J-ja, maar het is nog steeds koud.” Zei ik. Demino liet me langzaam los. “Kom, je hebt gelijk, het is ook koud. Waarschijnlijk is het water maar twaalf graden.” Demino en ik klommen uit het water. We keken samen naar het water, terwijl we opdroogde in de zon.


Ik draaide mijn hoofd naar Demino. Hij keek me aan. En toen, toen kwam hij dichterbij. Ik bleef hem aankijken, met zijn mooie, grijsachtige ogen. Ik voelde hoe hij mijn lippen aanraakte. Ze voelde zacht en teder.


“Ik vind je lief, Katherine.” Fluisterde Demino. Ik glimlachte. “Ik jou ook.”

Wat lief! <3
Ben benieuwd wat er nu gaat gebeuren,

N'awh wat een schattige up c:

Hoofdstuk 6


“Ok, en dat dit bij dit, die bij dat…oh, dit gaat perfect worden!” Darkonia lachte. Haar lach klonk hard vergeleken bij de zachte borrelgeluidjes. “Oh, ik ben zo geweldig! Oh ja, zo geweldig!”


Haar harde lach en haar gepraat kon je buiten nog horen. Het kleine kasteel zag er dreigend uit in de nacht, met alle, donkere bomen eromheen. De wind waaide hard en rondom het kasteel hing een ijzige kou. Toen klonk er een oordverdovend geluid. Daarna een hele golf aan scheldwoorden.
Darkonia’s *kuch* geweldige plan, was mislukt. In ieder geval, voor nu. Haar geweldige ontdekking en haar drankje waren volledig ontploft. Inclusief zijzelf.


“Argh! Waarom? Waarom moet mijn geweldigheid tegengewerkt worden? Is die verrekte Karma jaloers ofzo? De bitch!” Gilde Darkonia woedend. “Ik haat je Karma! Ik haat je!”



“Wat moet ik nu doen? Meheheheheh! Ik haat dit! Ok, dan maar weer opnieuw beginnen. En nu gaat het natuurlijk lukken, want mijn samenstellingen zijn zo geweldig. Net als ik natuurlijk! Karma is gewoon jaloers op mijn geweldigheid en daarom besloot het om mijn drankje te verpesten! Maar nu, nu gaat het niet fout, want daar ben ik te geweldig voor en dat weet iedereen. Ha ha ha!”



“Oh neeh!” Darkonia stampte wild op de grond. “Wat is dit? Wilt Karma soms dat die stomme, goede wezens van mij winnen ofzo?” Schreeuwde ze kwaad. Dit kon gewoon niet. Absoluut niet. Haar samenstelling was perfect, het idee was perfect, zijzelf was perfect. Waarom mislukte het nou? Darkonia begon te huilen. “Nou, nou, nou, nouhou,” snikte ze, “Waarom?” Pas toen zag ze haar aantekeningen. Ja, Darkonia had zeker een fout gemaakt in haar samenstelling. Ze zuchtte. Maar gelukkig, het was maar een fout. Voor de rest was alles perfect. En Karma zou het niet gaan stoppen.

Hahaha, ik vind die Darkonia echt geweldig

Ahaha geweldige up