Restart ~ Hoofdstuk 6 - Later (19-4-13)
Geplaatst: do 03 mei 2012, 12:31
Proloog
Niet weer. Nee. Nog voordat mijn vader zijn hand omhooghield om weer hard op mijn huid te laten neerkomen, draaide ik me om en rende weg. Weg. Weg van dit huis, weg van mijn vader. Ik was het zat om mishandeld en geslagen te worden. Dat verdien ik, Lara Bremner, niet. Ik heb nooit iets misdaan.
Ik gooi de deur open, hij klapt hard tegen een plant die erachter stond. Het is nacht, de kou en de regen geven mij even een rilling over mijn rug. Dan besef ik dat mijn vader me achterna komt. Ik spring het trappetje af en ren zo hard als mijn benen kunnen dragen. Weg. Weg van mijn vader.
Na enkele minuten kom ik bij het park. Met tranen in mijn ogen plof ik neer op een bankje. Ik was moe, maar hijgde niet, bang om ontdekt te worden door mijn vader. Angstig kijk ik rond, maar geen spoor van mijn vader. Een pijnlijke steek in mijn hoofd. Hoofdpijn. Heftige hoofdpijn. De wereld draait voor mijn ogen. Ik val voorover, mijn handen tegen mijn oren. "Laat dit niet het einde zijn..."
Ik voel dat er iemand is die naar me kijkt. Met een vlugge beweging draai ik mijn hoofd, en ik kijk recht in de ogen van een jongen. "Gaat het? Kan ik je misschien helpen?" Vraagt hij met een benauwde stem. Ik kijk hem verdrietig aan, er is niemand die mij kan helpen. Daar ben ik van overtuigd.
~
Yay, eindelijk heb ik een dagboek.
Ik hoop dat jullie het gaan volgen, en dat ik het dit keer wel volhoud.. En dat ik minstens 1 keer per week kan updaten. 
Hebben jullie reacties? :3
Niet weer. Nee. Nog voordat mijn vader zijn hand omhooghield om weer hard op mijn huid te laten neerkomen, draaide ik me om en rende weg. Weg. Weg van dit huis, weg van mijn vader. Ik was het zat om mishandeld en geslagen te worden. Dat verdien ik, Lara Bremner, niet. Ik heb nooit iets misdaan.
Ik gooi de deur open, hij klapt hard tegen een plant die erachter stond. Het is nacht, de kou en de regen geven mij even een rilling over mijn rug. Dan besef ik dat mijn vader me achterna komt. Ik spring het trappetje af en ren zo hard als mijn benen kunnen dragen. Weg. Weg van mijn vader.
Na enkele minuten kom ik bij het park. Met tranen in mijn ogen plof ik neer op een bankje. Ik was moe, maar hijgde niet, bang om ontdekt te worden door mijn vader. Angstig kijk ik rond, maar geen spoor van mijn vader. Een pijnlijke steek in mijn hoofd. Hoofdpijn. Heftige hoofdpijn. De wereld draait voor mijn ogen. Ik val voorover, mijn handen tegen mijn oren. "Laat dit niet het einde zijn..."
Ik voel dat er iemand is die naar me kijkt. Met een vlugge beweging draai ik mijn hoofd, en ik kijk recht in de ogen van een jongen. "Gaat het? Kan ik je misschien helpen?" Vraagt hij met een benauwde stem. Ik kijk hem verdrietig aan, er is niemand die mij kan helpen. Daar ben ik van overtuigd.
~
Yay, eindelijk heb ik een dagboek.
Ik hoop dat jullie het gaan volgen, en dat ik het dit keer wel volhoud.. En dat ik minstens 1 keer per week kan updaten. Hebben jullie reacties? :3
Echt mooi geschreven en ik ben erg benieuwd naar de rest. 
)
