Hoofdstuk 5: Alleen
Deze keer voelde de tijd dat hij weg was veel zwaarder. Ik voelde me niet goed en ik wist ook precies waarom. Ik durfde het Jayden niet te vertellen, misschien wel als hij weer over twee maanden op verlof kwam maar niet aan de telefoon, in een mail of in een brief. Ik was bang dat hij zou schrikken of dat ik het hem niet goed kon vertellen. Omdat ik telkens niets wist te doen ging ik maar piano spelen, waar ik steeds beter in werd.
Mijn moeder wilde dolgraag dat ik een keer iets met vriendinnen ging afspreken maar ik had daar geen zin in. De vorige keer toen hij weg was deed ik dat nog wel maar nu was de enige met wie ik nog een keer afsprak mijn broer. Hij wist alles, wat er met me aan de hand was en hoe ik me voelde. Tegelijkertijd wist ook dat hij nooit iets aan mijn moeder zou vertellen als ik dat niet wilde, dat was ook de enige reden waarom hij alles wist. Het was ook niet dat ik het niet aan mijn moeder wilde vertellen, het probleem was dat zij zich zorgen zou gaan maken, iets wat ik totaal niet wilde.
’s Avonds keek ik vaak naar de sterren, ik vond dat niet alleen leuk om te doen maar ik kreeg er ook een betere inzicht door, een vaardigheid die belangrijk was in de geneeskunde. Dit was eigenlijk ook een manier om de tijd door te komen, iets waar mijn moeder daardoor fel op tegen was.
~ een week later ~
Ik sta tegen de muur met mijn handen achter mijn rug, ik wist dat ik het nu echt mijn moeder moest vertellen. Ze had niet alleen het recht om het te weten, maar het begon nu ook zichtbaar te worden. Ik zou mijn buik echt niet veel langer te verbergen. Ik was zwanger geraakt de laatste keer dat Jayden hier was, ongeveer vier maanden geleden. Ik wist dat ze toch een beetje blij zou zijn, oma worden was iets wat ze tenslotte graag wilde. Alleen niet op deze manier. Ze zou nooit willen dat ik mijn kind of kinderen alleen moest opvoeden, zoals zij heeft gedaan.
Ik laat me op de bank ploffen en luister naar het getik van de klok. Langzaam gaat de tijd voorbij, over een halfuur zou ze thuis zijn. Dan gaat de bel, ik druk op het knopje van de intercom om haar binnen te laten en ga terug op de bank zitten. Als ik haar de trap op hoor lopen zie ik niet mijn moeder maar iemand anders, Jayden.
Meteen ren ik naar hem toe, ook al is het maar een afstand van twee meter.
‘Ik heb je zo gemist.’ zeg ik.
‘Ik jou ook.’ antwoordt hij.
‘Ik dacht dat je pas over twee maanden zou komen maar ik ben zo blij dat je er nu al bent.’ zeg ik ook al lijkt het meer op roepen.
‘Ik had eerder verlof.’ zegt hij.
‘Zullen we even gaan zitten?’ vraagt hij.
‘Is goed.’ zeg ik en ik ga op de stoel zitten.
‘Ik moet je iets vertellen.’ begint hij zijn zin. ‘Ik wil niet dat je niet normaal door kan gaan met je leven als ik er niet ben, daar ben je veel te goed voor. Het zal nog meer dan een jaar duren en ook al zeg je dat je wel kan wachten, dat kan je niet. Als ik je bel dan hoor ik hoe verdrietig je bent en ik kan dat niet aan.’
‘Ik overleef het wel hoor.’ zeg ik terwijl ik mijn tranen binnen probeer te houden.
‘Dat doe je niet, ik zie toch hoe je er nu uitziet en hoe je ogen al vochtig worden? Savannah ik hou van je, maar ik maak het uit. Zoek iemand die van je houdt en beter is dan dat ik ben. Zoek iemand die altijd bij je blijft en die je nooit in de steek zal laten.’
‘Maar ik kan het wel, op je wachten.’ zeg ik.
‘Dat kan je niet Savannah.’ zegt hij en hij loopt weg.
Ik loop achter hem aan en probeer hem tegen te houden. Een laatste kus op mijn wang, dat is wat ik krijg.
‘Je kan het niet uitmaken, ik heb je nodig.’ roep ik maar hij blijft de trap aflopen.
‘Het lukt je wel Savannah.’ roept hij nog en ik hoor hem de deur dichtdoen.
‘Maar ik ben zwanger, van jou!’ roep ik nog in de hoop dat hij me nog hoort. Maar als ik niks terug hoor weet ik al genoeg, ik sta er alleen voor.
~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~- ~-
Weer een lange up
Het begin heb ik expres een beetje vaag geschreven, ik ben benieuwd wat jullie daarvan en van dit hoofdstuk vonden
