^ Ik snap wat je bedoelt. Persoonlijk vind ik dit een heel erg moeilijk aspect van het schrijven. Als ik het zelf lees, klinkt het logisch en dan later niet meer. Dan pas ik het aan, maar dan vind ik dat weer raar klinken.
Het is iets waar ik aan moet werken, dat zeker. Maar hopelijk maakt het het verhaal niet onleesbaar ofzo.
Ik heb wel geprobeerd er extra op te letten in de volgende update, al weet ik zeker dat het niet overal even goed gelukt is. >_<
@ BigMama: Haha, dank je. Ik heb het huis niet helemaal zelf gemaakt zoals Dave al zei. Ik heb alleen een aantal dingetjes zodat het beter zou kloppen op de foto's (muren, bepaalde meubels etc.) Ik heb de film Rose Red niet gezien, al ben ik zelf ook een horrorfan. Toch denk ik dat je dit verhaal niet zal kunnen vergelijken met een bloederige horror. Meer een psychologische thriller.
(Ik weet natuurlijk niet wat voor film het is, maar goed.
)
@ the rest: Dank jullie<3
________________________________________________________________________
Hoofdstuk 1.
Zorgen.
Twinbrook: Verleden.
Woensdag 2 Maart, 1995. - 03:13 PM.
Het was een zonnige lentedag in Twinbrook en huize Hill stond er prachtig bij. Er klonken trappelende kleine voetjes op het parket van de woonkamer die steeds dichterbij de keuken kwamen. Een meisje met lang zwart haar kwam vrolijk binnenhuppelen. "Mamma! Wanneer zijn de koekjes nou klaar?" vroeg ze met een zacht stemmetje. De vrouw draaide zich weg van het fornuis richting het meisje. "Bijna, Ella. Ga nog maar even buiten spelen." Ze aaide nog snel over het meisje haar haar, voordat het kleine meisje weer wegrende.
De moeder van het meisje keek haar nog even na met een flauwe glimlach op haar gezicht, maar in werkelijkheid wist ze niet goed wat ze met haar aan moest. Ze strijkt een hand door het haar en leunt achterover tegen het fornuis aan, starend naar de keukenkast tegenover haar. Het was al een paar dagen geleden dat ze naar de dokter waren geweest, waarom duurde de uitslag zo lang? De zorgen werden teveel. Rekeningen, ontslagen, deurwaarders en nu haar dochter. Het meisje leek zo onbereikbaar.
Ondanks dat, ging het leven door. De vrouw zet zichzelf zachtjes af tegen het aanrecht en loopt naar de waskamer. Met tegenzin maakt ze de wasmachine open om de passgewassen kledij eruit te halen, het in de wastas te doen en het aan het wasrek in dezelfde kamer op te hangen. Ze haalt een jurkje van haar dochter uit de tas en kijkt naar buiten terwijl ze het kledingstuk recht trekt. Daar zit het meisje dan, op de wip, helemaal alleen. Ze ziet er gelukkig uit, maar voor haar gevoel was ze het niet. De was is allang vergeten en de vrouw kijkt gebiologeerd naar haar kind, zichzelf afvragend wat er in haar om zou gaan.
Abrupt word ze uit haar gedachten verstoord als de kookwekker van de oven in de keuken afgaat. Verstrooid kijkt ze nog even naar buiten, maar realiseert zich dan dat de koekjes eruit gehaald moeten worden. "Ella. Kom je mamma helpen met de koekjes?" roept ze naar buiten door het raam. Het meisje kijkt verschrikt op, maar lacht dan vrolijk naar haar moeder. "Jaaa!" en snel rende het meisje naar binnen toe. De vrouw zucht zachtjes wanneer ze de was weer liet voor wat het is en zich snel door het huis naar de keuken haastte.
. Ik wordt steeds nieuwsgieriger.
Als je dit bedoelt met het verspringen van tijd dan vind ik het zeker niet storend en past het eigenlijk wel in het verhaal. 
(is alleen bedoelt als welgemeend advies en niet als kritiek hoor,maar dat weet je wel denk ik) 
