~ Mirrors ~
Met de rug van haar hand veegde het beeldschone meisje haar tranen weg. Haar lange, gouden haren zwiepte ze gracieus naar achteren en ze keek hulpeloos in de spiegel. Ze plantte haar beide handen op de wasbak en leunde naar voren, tot haar neus bijna het glas aanraakte. Haar ogen gleden over haar gezicht; wat was er met haar aan de hand? Kon je aan haar gezicht zien dat ze eigenlijk doodsbang voor die spiegel was? Angstig keek ze naar alle plekjes op de spiegel en haalde dan weer opgelucht adem. Maar die ademtocht werd moeiteloos onderbroken door een ijzingwekkende gil.
''Doe niet zo dom, Rosalie.. geesten bestaan niet..''
''Je bent gestoord geworden, niemand wil wat met je te maken hebben.''
''Leer jezelf te beheersen, je maakt iedereen bang..''
''Lieg niet, je verzint alles om aandacht te krijgen. Maar je krijgt toch al zoveel aandacht, toch modepopje van me?''
Rosalie Wicklow, het mooie meisje uit Miami, Florida, wordt al maanden getraumatiseerd door iets wat niemand gelooft; Rosalie haar jeugd word verpest door - wat mensen denken - hallucinaties. Maar het raarste is nog dat ze die geesten alleen maar in de spiegel ziet. Iedereen verklaart de beeldschone voor gek, maar Rosalie weet wel beter: Door de gesprekken die ze met de geesten voert weet ze op wie zij het gemunt hebben..
Ze schaterde het uit en duwde haar broer de badkamer uit.
''Ga toch slapen,'' zei ze nahikkend van het lachen. Haar broer stak zijn tong uit en verdween in zijn slaapkamer. Enkele seconden later hoorde Rosalie de deur op slot gaan en keek ze opgelucht in de spiegel. Handig haalde ze haar mobiel uit haar pyjamabroek en ging ze weer naar haar inbox. Snel las ze het berichtje van het anonieme nummer weer door.
''Zing 'Spiegel spiegel aan de wand, wie is de mooiste van het land?' terwijl je in de spiegel kijkt. Het moet precies 1 minuut voor 12 uur gezongen worden.''
Rosalie zwiepte haar gouden haren weer naar achteren en gluurde naar de wandklok aan de muur. Nog twee seconden. Ze telde de seconden af en keek toen in de spiegel. Hardop begon ze het lied te zingen. Toen ze afgelopen was, vroeg ze zich eigenlijk af wat voor nut dit eigenlijk had. Maar enkele seconden later verscheen het meest verminkte, bloederigste en vooral angstaanjagendste gezicht dat ze ooit gezien had.
