Hallo iedereen. Zoals ik al had gezegd ging ik een dagboek maken met Lunar Lakes. Ik had hier al erg veel zin en ben er gelijk aan begonnen! Dit word een 10G. Niet met de regels die er normaal gesproken zijn met een 10G. Eerlijk gezegd wil ik geen regeltjes. Gewoon een mooi 10G verhaal. Al ga ik geen geldcheats gebruiken en misschien ook geen humeurcheats. Dit ligt eraan of het nodig is eventjes voor de update.
Hier zit ik dan. Haryn Xila, laatste alien op Lunar Lakes. Ik zit hier aan één van de meren die nog niet verwoest was door de mens en dacht na over vroeger. Ze kwamen hier een aantal jaren geleden neerstorten op de planeet en zoals de mensheid altijd al was geweest, vernietigend; Zo gingen ze ook hier aan de gang. Wat eens prachtige natuurplekken waren, met veel levende wezens, dat mijn volk respecteerde en van hield; waren nu hun amusementsplekken. Vissers en milieuvervuilende egoïsten. Grote stalen watertappen en rioleringen.
Onze kristallen, die wij aanbeden en heilzaam voor ons waren. Iets wat hier al eeuwen bestaat en als een wonder der natuur werd beschouwd; Bruut afgehakt, vernietigd en gebruikt voor hun experimenten en portalen. Voor hun bouwsels dat nu onze prachtige planeet van zijn natuur heeft ontdaan. Vroeger was het hier bossig en vredig. Merendeels hebben ze omgehaald en gebruikt voor de bouw van hun "moderne huizen" dat niet bij onze samenleving paste.
Ook hebben zij een mijn gebouwd. Hiermee verkrijgen ze de grondstoffen van de planeet voor hun auto's en elektriciteit. Ze putten de planeet langzaam uit, net zoals ze dat met de aarde deden. Mijn volk is gevlucht. Onze soorten konden niet met elkaar overweg en er braken meningsverschillen uit. Mijn soort is een vredig volk en besloot niet met hen een oorlog te voeren. De mens nam de overhand en kon het niet schelen of wij dit nou wilden of niet. Als je niet weg was, werd je gevangen genomen voor experimenten of vermoord. Dit was toen ze hier net waren. Mijn familie weigerde weg te gaan, dus namen ze mijn vader mee. Mijn moeder is hierna gevlucht met mijn zusje. Ik ging niet mee. Na heel mijn leven op deze wereld kon ik het niet achterlaten. Ik was toen een tiener. De tijden zijn nu anders en deze dingen zijn opgeheven. Al neemt dit niet weg wat ze allemaal gedaan hebben.
Ik woon hier nu als enige alien op Lunar Lakes. Toen deze chaotische sferen werden opgeheven, ben ik in een huis gaan wonen dat mijn volk gebouwd had. Alleen jammer dat hen wegen moesten aanleggen op onze prachtige aarde.
Na een tijdje in gedachten verzonken te zijn geweest, besloot ik naar huis te gaan. Ik zuchtte even zachtjes en fluisterde in mezelf..
"Ik haat ze."
----------------------------------
Laatst gewijzigd door ChanCake op di 13 mar 2012, 14:50, 17 keer totaal gewijzigd.
Sterk begin zeg!
Nu ik plaatjes van Lunar Lakes zie, begin ik toch weer te twijfelen...
Hopelijk weet je verhaal me te overtuigen (of juist niet). Wat vind je er zelf tot nu toe van?
^ Ik vind het een erg mooie wereld.
Het jammere is toch echt alleen de rabbitholes. Dat ze allemaal portalen zijn.
Voor de rest is de landschap prachtig en oogt hij over het algemeen groter dan de normale buurten.
(Is niet zo natuurlijk, maar het geeft wel zo'n gevoel.)
Nouja, het ligt er dus gewoon heel erg aan of je van een aparte wereld houd. Ben je nou meer van de normale mensen in een stadje met echt een dorp enzo, dan raad ik deze niet aan.
Ik had al gezegd dat ik je zou volgen als je wat ging doen met Lunar Lakes dus bij deze. Je sim vind ik erg mooi en goed bij de wereld passen.Verder vond ik je up(of hoe je dat ook noemen moet)heel goed geschreven en het verhaal vind ik ook wel origineel.Heb zelf deze wereld ook en vind 'm echt heel erg leuk ookal is het wat jammer van al die portalen.
Vandaag stond ik op met een redelijk goed gevoel. De zon scheen en de vogels floten zachtjes mee met de wind. Zoals gewoonlijk ontbeet ik met een simpele salade. Mijn soort heeft nooit vlees of vis gegeten, waardoor ons rijk altijd erg levendig was. Deze mensen blijven maar slachten voor hun eigen genot. Nee, bedankt.
In de middag besloot ik maar is naar buiten te gaan. Meestal kwam ik overdag niet onder de mensen. Ik mijd ze liever dan dat ik gezellig met ze ga converseren. Eenmaal in het kleine parkje naast hun "supermarkt" aangekomen te zijn, waan ik me een weg naar de schommel. Deze waren er eerst niet en stiekem vond ik het wel een beetje leuk. Gelukkig had een schommel niks kwaads over zich. Na een tijdje komen er mensen opdagen in het parkje. Ik voelde me al aardig opgejaagd worden. De één na de ander staarde me aan. Het gebeurt natuurlijk niet iedere dag dat er een alien buitenkomt, zeker niet als ik de enige ben. Dit hele tafereel begint me langzaam aan te irriteren en ik besluit naar huis te gaan.
Als ik thuis ben aangekomen voel ik mij erg op me gemak. Mijn huis grenst aan het water en lag ver afgelegen van de creaturen die er nu staan. Dit stukje Lunar Lakes is nog authentiek en doet me denken aan betere tijden. Terwijl ik langzaam in een droomtoestand raak, krijg ik ideeën voor een nieuw schilderij. Met een duidelijk beeld van het landschap vroeger begin ik elegant met mijn penseel op het nog spierwitte doek de eerste lijnen uit te werken. De uren vliegen voorbij en de zon gaat langzaam onder, waardoor er een prachtige rozé waas ontstaat in de lucht.
Toen mijn schilderij enigszins voltooid was en ik snel een avondmaaltijd naar binnen had gewerkt, ging ik er 's avonds maar op uit. Dit was vrijwel het enige moment dat er weinig tot geen mensen rondliepen. Ik nestelde mezelf op een pleinbankje toen er een vreemd gevoel over me heenkwam. Het voelde alsof iemand naar me keek. Uit mijn ooghoeken zag ik op één van de aangelegde plateaus een man staan bij de reling. Zijn blik leek gefocust. Ik wou alweer opstaan en ergens anders naartoe gaan toen hij plots achter mij aankwam en wanhopig riep of ik wou wachten.
Zenuwachtig en verontwaardigt dat ik was, bleef ik tóch staan met me rug naar hem toe. Hij kwam rustig en koeltjes op me aflopen. Toen hij dichterbij was, greep hij mijn arm. Misschien niet naar bedoeld, maar ik schrok hier erg van. Uit enige boosheid om het feit dat hij mijn aanraakte draaide ik mij om. Aan zijn blik te zien zag hij de woede in mijn ogen. "Oh.. Sorry. Maar wie ben jij? Ik heb namelijk hier nog geen alien gezien sinds wij h-" Ik kapte hem af voordat hij ook maar één woord meer kon uitspreken. "Praat hier niet over! Wie denk jíj wel niet dat je bent? Mij durven aanspreken. Laat mij, mens." Hij keek een beetje verbaast om mijn reactie, maar deze man woekerde alleen maar mijn innerlijke verdriet en pijn aan. Hij wist niet hoe te antwoorden en stond daar naar me te kijken. Ineens raakte ik in een schok. In geen tijden had een mens mij aangesproken en ik hen niet. Ze stonden er wel, maar praten? Nee, dat gebeurde niet.
Dit gevoel overheerste me en voor ik het wist nam ik de benen. Ik wil niet gezien worden met een man van zijn soort, zelfs al was ik mijn nadeel. De adrenaline raasde door mijn lijf onderweg naar huis. De tranen begonnen al te vallen. Een mens dat mij aansprak. Dit kon toch niet zomaar? Snapt deze man dan niet dat ik hen nooit vergeef? Halverwege stortte ik even in. Een flashback van mijn ouders. Het moment dat mijn vader werd weggenomen. Dat mijn moeder mijn zusje meenam aan haar hand en wegrende voordat ze hen konden achtervolgen. Hoe ik als een nog geheel jonge tiener een toevluchtsoord zocht ver weg in de kraters met maar weinig levensmiddelen. Deze eenzame tijden spookten door mijn hoofd. Dit mens. Dit onnozele wezen, snapte mijn pijn niet. Voor mij had geen enkel mens een hart.
Ik stond op en de extreme emoties gierden nog steeds door mijn hoofd. Langzaam strompelde ik verder naar huis. Dit leek voor mijn gevoel een eeuwigheid te duren. Ik deed altijd wel stoer voor de buitenwereld, maar van binnen was ik bang en alleen. Toch was communicatie met deze mensen niet mogelijk. Toen ik thuis was liep ik regelrecht naar mijn slaapkamer, waar ik nog een kleine inzinking kreeg. Ik leunde tegen mijn kast terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stroomden. Ik mis iedereen. Na een klein beetje gekalmeerd te zijn, kleed ik mij uit en ga naar bed. Met mijn lieve familie in mijn hoofd en de deken strak om mijn lichaam heen getrokken, viel ik al vrij snel in slaap. Al speelde de vermoeidheid en tranen ook een rol..
------------------------- Hoofdstuk 1. - Verwarrende situatie: deel 1.
Een week lang bleef ik binnen. Dag en nacht vlogen voorbij. Ik wist niet eens wat ik erger vond; Dat de muur tussen mens en mij officieel gebroken was of de gevoelens die mij tegenhielden om naar buiten te gaan? Een week lang had ik mijzelf opgesloten in mijn kleine huisje, maar toch.. Ooit moest ik toch weer de buitenlucht zien. Toen ik vandaag opstond uit bed besloot ik dat dit genoeg was. Ik nam niet eens de tijd om te ontbijten en verlangde naar de natuur. Zo snel als ik kon kleedde ik mij aan en haastte mij naar de deur. Bij de eerste stap op het stenen pad voor mijn huis, ademde ik diep in. De zachte en zoete lucht van de bomen en de kleine bloemen vulde mijn hart met geluk en nieuwe hoop.
Doordat ik al een tijdje binnen had gezeten en mij niet echt gewassen had, verlangde ik naar het water. Ik had wel een douche in mijn huis, maar ik had dit nooit van mijn leven gebruikt. Wij wassen ons op natuurlijke wijze, in zuiver helder water dat de natuur ons geschonken heeft. Na mijn kleding uitgedaan te hebben, keek ik met een glimlach neer op mijn weerspiegeling. Toen ik even had staan genieten van het aanzicht, wandelde ik rustig het koele meertje in. Het was heerlijk om mijzelf weer te wassen en dat ik niet geforceerd werd een gecreëerd iets te gebruiken.
Een klein uur later, toen mijn lichaam al zijn rimpels van het baden begon te vertonen, hoorde ik geritsel achter mij. Een klein veulentje kwam achter de rotsen en bomen vandaan. Eventjes maakte hij een woest geluid, maar plofte daarna neer op de grond en begon rond te rollen. Het beestje maakte mij aan het lachen en al snel kwam ik het water uit. Stilletjes ging ik naast hem zitten, maar het veulentje had het toch wel door. Zachtjes stootte hij met zijn snuitje tegen mijn been aan. Ik haalde mijn hand liefelijk door zijn manen heen, maar net zo snel als dat hij hier kwam.. ging hij ook weer weg.
Ik ging nog maar even aan de waterkant zitten toen het veulentje verdwenen was. Ik wou eigenlijk zometeen weer terug naar me huisje. Deze dag had me toch al immens opgevrolijkt. Ineens zei iemand wat, achter me. "Hey.." klonk het zacht. Ik realiseerde het me eerst niet zo heel erg. Ik was te veel in mijn gedachten aan het opgaan, maar toen drong het tot me door. Aangezien ik erg schuw was en dit weer de eerste dag was dat ik buiten kwam, nadat iemand mij had aangesproken, reageerde ik zoals verwacht. Ik sprong op vanuit het water en inplaats van hard weg te rennen, waar ik overigens het humeur echt niet voor had, zocht ik bescherming achter de dichtstbijzijnde steen.
"Wacht nou! Wees nou niet bang.." zei de stem zachtjes. Ik draaide mijn hoofd een beetje en zag dat het dezelfde jongeman was als vorige week. Gegeneerd dat ik was, probeerde ik mijzelf een beetje te bedekken. Ook wist ik niet wat ik kon verwachten. De vorige keer stond ik op instorting en wist ik niet mijn emoties onder controle te houden. "Wie ben jij..?" Vroeg ik zachtjes, terwijl ik mijn arm voor mijn gezicht hield uit bescherming, al wisten we allemaal dat dit niet zou helpen. Het was even stil maar toen kwam er een antwoord. "Het spijt me van laatst. Het was niet mijn bedoeling je te beangstigen.. Haryn." Hij wist mijn naam. Hoe kon dat? Niemand hier kent mij persoonlijk en hij is de eerste persoon waar ik mee praat. Waarom vroeg hij eerst dan wie ik was? Het voelde allemaal onwerkelijk.
Ik werd nieuwsgierig en draaide mij om. Ik keek de man recht in zijn ogen aan. De eerste keer was het donker en viel er niet veel te zien. Onze ontmoeting was toen ook erg kort. "Nogmaals.. Wie ben jij en nog belangerijker; Hoe weet jij mijn naam?" herhaalde ik. Het verbaaste me hoe koeltjes ik bleef. "Ren je niet meer weg?" vroeg hij met een klein lachje op zijn gezicht. Ik vond het walgelijk hoe hij dacht dat dit een grappige situatie was, maar toch wou ik antwoord op mijn vragen. "Nee. Ik ren niet weg." zei ik vastberaden, totaal niet op de lollige manier zoals hij waarschijnlijk had gehoopt.
"Oké. Dan moeten we even praten, Haryn." was het antwoord.
-----------------------------------
Wat denken jullie dat hij gaat vertellen? en hoe hij haar naam weet?
Je sim vind ik erg mooi 
en goed bij de wereld passen.Verder vond ik je up(of hoe je dat ook noemen moet)heel goed geschreven en het verhaal vind ik ook wel origineel.Heb zelf deze wereld ook en vind 'm echt heel erg leuk ookal is het wat jammer van al die portalen. 
Jouw screens zijn echt van supergoede kwaliteit 
