Eindelijk!
Het is gelukt en de update is af! Hij is lekker lang, dus hoop dat het in de smaak valt. Hele middag (en avond) mee bezig geweest, alles ging sloom (spel, me laptop zelf. D:) Maar hij is.. af..!
Ik excuseer me ervoor dat het zo lang heeft geduurd en schaam me hier ook wel een beetje voor. >_<
-zucht- maar goed!
Snel posten dan maar!
@Big Mama: Dank je en uiteraard. Maar ik had mijzelf voorgenomen iedere dag minimaal één update te plaatsen, en voel me dan zo stom als ik dat niet doe. Zeker niet op een dag als vandaag. ^-^
Hoop dat het lezen van het volgende stuk leuk is! Ik sta erachter.
-----------------------------------------
Hoofdstuk 2.
- Pijnlijke Elegantie.
De dagen die daarop volgden bleven iedere nacht hetzelfde en een baan had ik nog steeds niet. De zorgen stapelden zich op, maar door mijn vermoeidheid kwam ik nergens. Mijn "avontuurlijke" reis naar wie ik ben en wil zijn ging toch niet zo van start als ik gehoopt had. Vannacht had ik de hele dag op de bank gelegen, naar het plafond starend. Het geluid bleef aanhouden en het leek zo dichtbij. Toch had ik het huis al doorzocht en het leek me sterk dat ik een plek gemist had. Ik had niks kunnen vinden, maar het vreemde was nog dat het geluid, wat sterk op muziek leek, in de ochtend ophield. Ik draaide me even om op de bank toen de ochtendstralen al in mijn gezicht schenen. Een lichte kreun verliet mijn mond als ik maar besluit op te staan om mezelf weer eens vol te gieten met koffie.
Zodra ik mijn bakje koffie opheb, ga ik naar boven om te douchen. Mijn oogleden voelen zwaar en vallen telkens dicht als ik de trap oploop. Bij mijn slaapkamer aangekomen te zijn om schone kleding te pakken val ik zowat met de deur in huis door alle steun die ik aan de deurklink vond. Nadat ik bijna naar binnen was gestruikeld, valt mijn oog ineens op een papier dat in de hoek van mijn slaapkamer ligt. Een frons verscheen op mijn gezicht; Wat is dat nou weer? Ik loop ernaar toe en staar ernaar. Het stond vol met muzieknootjes en letters van het alfabet. Ik had zoiets nooit eerder gezien en vond het allemaal maar vreemd. Waarom zou iemand een papiertje volschrijven met muzieknootjes? Sterker nog, wat deed het in mijn huis?
Ik pak het papier op om het vervolgens op mijn kledingkast weer neer te leggen. Aangezien ik niet weet wat het is, besluit ik het te laten zijn voor wat het is. Misschien dat later mijn interesse terug komt, maar op dit moment voel ik mij vies en wil mezelf wassen. Onder de douche word mijn humeur al ietwat opgekrikt. Het warme water op mijn lichaam voelde erg ontspannend en langzaam begon ik te neurieén. Mijn vermoeidheid van de afgelopen dagen verdween deels door de frisheid die over mij heen kwam. Ik kom de douche uit en kijk nog even naar mezelf in de spiegel, voor ik mij in mijn schone kleding hijs.
Die avond was het rustig in de buurt. Een enkeling liep af en toe langs op straat. Ik zat op mijn bank het nieuws te kijken en eens in de zoveel minuten gleed mijn blik weg naar buiten. Er was niet veel gebeurd vandaag in Lunar Lakes, volgens het nieuws. Er was een beroving en het 150ste kindje was geboren, enzovoorts. Ik had me aandacht er ook niet helemaal bij. Eerlijk gezegd; Ik kijk alleen maar op naar de nacht die komen gaat. Weer een slapeloze nacht vol met klanken die ik niet kon identificeren óf vinden. Ineens verschijnt er plots een idee in mijn hoofd; Zodra de klanken weer kwamen, zou ik erop af gaan. Gewoon zonder te kijken en op mijn gehoor en gevoel afgaan. Ja, dat zou ik doen. Gelijk kon ik niet meer wachten tot het nacht werd.
Ik probeerde mijn tijd te vullen met de meest nutteloze dingen. Lezen, gamen, in de spiegel kijken, dansen en nog veel meer. De klok sloeg twaalf uur aan en gelijk op dat moment kwam het geluid weer terug galmen door mijn huis. De adrenaline en nieuwsgierigheid schoot door mijn lijf heen en ik wist niet hoe snel ik mijn ogen moest sluiten en het geluid te volgen. Ik kwam bij de trap naar de hal uit, moest even mijn ogen openen voor ik misstapte en sloot ze weer gelijk toen ik in de hal kwam. Beneden in de hal grensde nog een kamer, maar die stond leeg en had ik al doorzocht. Toch word ik door mijn gevoel ernaartoe geleid en voor ik het wist stond ik voor een deur. Met mijn ogen geopend staarde ik ernaar. Was hier een deur? Deze was mij nog niet opgevallen, maar hij had dan ook dezelfde kleur als de muur en viel niet erg op. Ik voel mij een beetje angstig worden, maar het idee dat er een "geheime" kamer in mijn huis was, maakte mij erg opgewonden.
Ik duw de deur rustig open en het geluid werd ineens 10x zo luid. Het bleef sereen en mooi klinken, maar waarom zou het uit een kamer komen waarvan ík niet eens wist dat het er was? Als ik naar binnen kijk, zie ik al gauw een trap naar beneden. Het lijkt niet op de andere trappen in het huis en het rook achter de deur een beetje muf. Ik besluit na even mijn zenuwen onder controle gekregen te hebben naar beneden te gaan. Hoe dichterbij ik bij de grond kom, hoe sneller mijn hart begin te kloppen. Het geluid galmde heel erg, alsof het merendeels een holle ruimte was. Al snel valt mij de flikkerende kaarslichten op als ik beneden ben. Hoe kunnen hier kaarsen aanstaan? Ik ben hier nog nooit geweest. Ik verken de kamer meer en pas na 5 minuten zie ik een man achter een groot geval zitten met een aantal toetsen erop; de oorzaak van het geluid. Tot mijn schrik deins ik terug naar de muur en de man hoorde mij wel, maar speelde gewoon door. Wat hij ook deed op het enorme ding; het klonk prachtig.
Nog steeds, nieuwsgierig, doe ik een paar stappen dichterbij. Ik hoorde niet bang te hoeven zijn in mijn eigen huis. "Meneer?" vroeg ik luidkeels om door het geluid heen te komen. De man negeerde mij en speelde gewoon door. De elegantie van de bewegingen die hij maakte verwonderde mij en ik besluit te zitten op de grond. Aandacht luisterde ik naar wat hij aan het doen was. Na een kleine 4 minuten stopte de man met spelen, zijn vingers nog steeds rustend op de toetsen. "Für Elise." sprak hij met een zware stem. Hij keek niet op of om. "Für Elise?" vroeg ik stilletjes. "Beethoven." antwoordde hij. "Het is niet duidelijk wat de oorsprong en nature van het geschreven lied is; de reden waarom." Ik snapte het niet, maar besloot maar gewoon te knikken. De man draaide zich om en het eerste wat mij opviel was zijn blanke huid met donkerblauw haar.
"Jij..?" Hij knikte. "Aangenaam, Ik ben Savier Qefa. Ik leef hier beneden al een tijdje." Ik gaf geen antwoord, omdat ik wou dat hij verder praatte. Hij keek me strak aan. "Mijn ouders waren een gemengd koppel. Mijn vader een mens, mijn moeder.. zoals wij." Hij richt zijn blik naar de grond. "Allebei gedood. Het is verboden gemixte kinderen te krijgen. Ik verberg me hier." Ik keek hem aan. "Hoelang zit je hier al..?" - "35 jaar." antwoordde hij stil. Ik twijfelde even of ik hem zou vertellen dat het buiten veranderd was en hij jarenlang hier voor niks zichzelf had verstopt uit angst, maar ik deed het toch. Hij schrok ervan en ik merkte dat zijn emoties sterk waren. Ik stond op en pakte de man beet, met een troostende, gemeende omhelzing in de hoop zijn pijn en eenzaamheid te verlichten.
---------------------------------------
Hoop dat het wat is! x:
Laatst gewijzigd door ChanCake op vr 02 mar 2012, 10:01, 1 keer totaal gewijzigd.
En we lezen liever iets waar je zelf helemaal achter staat dan iets wat je even snel inelkaar zet omdat wij misschien op je zenuwen aan het werken zijn. 
Oh ja,ik had je al gefeliciteerd maar ik doe het hier ook nog even.
Een hele goeie update. 
Ik vind de kleuren in je huis ook zo mooi.Daar heb ik ook al wat van gebruikt in mijn eigen huisjes. 
