Hoofdstuk 1
'Ach, wat leuk!' hoorde ik mijn tante zeggen vanuit de keuken. Ze hield een hand op de buik van mijn moeder, of beter gezegd: de zwangere buik van mijn moeder. Iedereen in de familie was blij met de komst van mijn broertje of zusje. Behalve ikzelf. Ik vond het verschrikkelijk dat mijn ouders kort nadat Rylan wegviel, alweer een kindje wilde. Die dag, dat mijn tante er was, zou mijn moeder gaan bevallen. Ik zat de hele tijd boven en moest er niets van weten. De meeste mensen kijken uit naar de komst van een nakomeling, maar het voelde niet slecht om daar een uitzondering van te zijn.
'Waarom moet jij nou weer vergeten worden?' zei ik snikkend. 'Waarom moet iemand anders de plek vullen, die eigenlijk voor jou was?' 'Ik had gewild dat we samen van ons broertje of zusje konden genieten, lieve Rylan.' Mijn moeder was met mijn vader naar het ziekenhuis om mijn broertje of zusje te verwelkomen. Ik had ze geen eens gedag gezegd of succes gewenst. Het was ook zo raar. Het ene moment zie je Rylan nog leuk spelen met zijn speelgoedauto, daarna is hij er niet meer en komt er een nieuwe baby. Het voelde alsof Rylan door mijn ouders vergeten was. Natuurlijk, het was het domste dat ik kon bedenken, het was immers hun eigen kind. Maar het feit dat er een nieuwe baby aankwam, deed me er toch aan denken.
De slaapkamer van Rylan was helemaal weg. Het werd een totaal andere kamer en de spullen van Rylan werden in dozen gestopt of vernietigd. Het laatste wat ik had gewild, kwam uit. Ik wilde dat het kamertje van Rylan, nog echt zijn kamer bleef. Een plek om naar toe te gaan, om uit te huilen of om er leuke herinneringen op te halen. Gelukkig kon ik zijn knuffelbeer, waarmee hij vaak mee op schoot zat, nog net redden. Ik had hem op mijn kamer gezet, als aandenker, naast foto's. Ik pakte de beer op en keek hem in zijn knoopjesogen aan. Er kwam een klein vochtig mascaralaagje op, die ik meteen weer wegveegde.
De avond duurde lang. Ik had al alles bedacht hoe ik zou reageren als mijn ouders met de baby het huis in kwamen. Niet, ik reageerde gewoon niet. Waarom zou ik ook? Eigenlijk had ik de hele zwangerschap onverschillig gedaan tegen mijn ouders. Aan de ene kant vond ik dat zielig, want ze verheugden zich zo op de komst van de baby, maar aan de andere kant wilde ik ze laten voelen wat het nou eigenlijk voor mij inhield. Maar dat leek weinig effect te hebben, want ze gingen vrolijk door met het voorbereiden. Ik stapte in mijn bed en probeerde er zo min mogelijk aan te denken en gewoon rustig te slapen.
'Jayde!' 'Jayde!' Ik hoorde mijn moeder roepen. Langzaam werd ik wakker en dook zo weer de realiteit in. 'Jayde, kom eens!.' Ik deed net of ik sliep, ik had geen behoefte aan het zien van de plaatsvervanger van Rylan. Ik hoorde mijn moeder de trap oplopen, dus ik dook snel weer onder de deken. Mijn deur kraakte en stil keek mijn moeder om het hoekje. Mijn ogen waren gesloten, hoewel ik wist dat in de armen van mijn moeder, mijn broertje of zusje lag.
Naast mijn kamer hoorde ik een kamerdeur open gaan en mijn moeder legde de baby in het wiegje. Daarna liep ze de kamer uit en ging ze naar beneden. Het idee dat er naast mij iemand lag, die ik nog geen eens kende, vond ik geen prettig idee. Dus ik besloot naar het kamertje te gaan om die iemand toch te ontmoeten. En toen ik de baby eindelijk in het wiegje zag liggen, zag ik dat ik de zus was geworden van een klein meisje. Ik tilde haar op. Ze had nog een soort armbandje om van het ziekenhuis als erkenning. NAAM BABY: KAYLYNN. 'Welkom lieve Kaylynn.' fluisterde ik in haar oortje. Toch voelde het, toen ik haar recht in haar ogen aankeek, vertrouwd. Na nog een paar minuten met haar in mijn hand, legde ik haar terug in haar wiegje en liep naar mijn eigen kamer, met altijd nog tranen in mijn ogen.
