Mijn vorige poging om een 10G te starten was niet zo'n.. Uuhm succes. Ik ben er na lang tobben achter gekomen dat ik gewoon geen 10G kán volhouden, zoiets is gewoon niks voor mij. Maar tijdens he simmen had ik plots wél inspiratie voor een ander dagboek in de sims, tjah dan moet je dat idee uitwerken, niet?
Zoals hierboven algezegd, het zal geen 10G worden, hooguit zal het een aantal generaties beslaan, hangt af van hoe het lopen gaat. Geen 100 baby challenge of weet ik veel wat, nee.. Enkel het verhaal zoals de bedoeling was.. Zonder verdere legacy’s eraan verbonden (;
Genoeg gekletst, ik kan maar beter beginnen met het plaatsten van hoofdstuk 1!
Ben ik dan de enige die soms het gevoel heeft niet eens aangekeken te dúrven worden? Bang dat ik één of andere besmettelijke ziekte heb? Bang om een bepaald gevoel lost te laten? Om ‘medelijden’ te laten tonen? Hoe ik altijd met een lichte glimlach rond mijn lippen door het leven ga, proberen van mijn imago ‘zusje ván..’ te komen.. Maar hoe hard ik het ook probeer, ’t wil nooit lukken.. Herken je dat gevoel? Dan lijk je op mij..
Ben ik dan de enige die zich zo in de problemen kan werken? Op het moment dat mijn zus en ik besloten hadden bij elkaar te blijven wonen had ik me doodgeschaamd.. Deed ze dit enkel voor mij omdat ik niet op eigen benen kon staan? Omdat ik mezelf iedere avond klemzuip? Schuldig? Hah! Ik voel me haast een crimineel omdat ik haar van haar leven hou.. Als je zoiets herkend, dan lijk je op mij..
Daar stond ik dan.. Zoals gewoonlijk voor me uit turend, starend naar het prachtige wolkendek dat zich vandaag eindelijk een beetje opzij had doen schuiven zodat er zonnestralen tevoorschijn kwamen. Mijn blondkleurige haar leek meteen weer een tintje lichter en mijn groene ogen leken weer iets meer te spreken. Eventjes had ik mijn blik naar over mijn schouder geworpen en had daar, zoals verwacht, de buurvrouw met haar rug naar ons toegekeerd gezien.. ,,We zijn niet besmettelijk hoor!” Hoor ik Noëmie roepen en ik stoot mijn zusje aan. ,,Doe nou niet.” Giegel ik en ik zie een zeldzame glimlach rond de lippen van mijn zusje verschijnen. Nee, misschien was hierheen verhuizen niet eens zo’n heel gek idee geweest.
Zelfs onze hond, Kyla, kijkt vervreemd naar ons. Wat wij twee nu weer aan het doen waren. Tjah, het gebeurde nou eenmaal niet vaak dat mijn zuslief en ik aan het giegelen waren geslagen, sterker nog, ik kon die keren op één hand telen. Best triest eigenlijk, maar goed, daar haden we elk onze eigen reden voor. Zodra we beide niet meer aan het giegelen waren besloten we maar weer normaal te doen, zoals altijd en gewoon ieder zijn weg hier. Zo verliet ik de voortuin en stapte voor het eerst ons nieuwe huisje in.
Noëmie had duidelijk nog eventjes wat tijd nodig voor ze het huis vinnen zou lopen en knielde neer bij Kyla die maar al te graag van die aandacht genoot, die zeldzaam was van Noëmie. Hoewel, sinds ik had voorgesteld om met ze tweetjes naar Appaloosa Plains te verhuizen ze een stuk meer met Kyla om was gegaan, alsof ze na al die jaren nu pas besefte dat we een hond hadden én dat ook honden aandacht verdiende. Maar jah, beter laat dan nooit, toch?
Toen ik uiteindelijk toch mijn zusje binnen zag komen glimlachte ik bemoedigend naar haar en begroette haar met een simpele ,,Hye.” Maar toen ik de, haast gehypnotiseerde blik van mijn zusje zag slikte ik en voelde de bui ergens al hangen. Vlug graaide ik in mijn zakken in de hoop dat ik het spul al meegenomen had, maar het enige wat ik nog voelde was een bonnetje van de Simmermarkt én een mascara die ik een keertje gauw in mijn broekzak geduwd had.. Nee.. Vlug draaide ik me om en begon maar de voederbak van Kyla te vullen in de hoop dat mijn zusje er niet naar zou vragen.. Maar algauw kwam het toch écht. ,,Hyee zuslief?” Hoorde ik de suikerzoete stem van mijn zusje klinken.
Ik laat haar maar haar verhaal doen, misschien zou het nog meevallen. Hoopte ik vurig. ,,Jij hebt toch alled ingepakt he?” Vroeg ze en ze keek me met twee paar twinkelende ogen aan, ondanks dat haar ogen sprekend op de mijne leek zag je duidelijk verschil tussen onze ogen.. Of in elk geval van de stánd. De mijne stonden altijd vermoeid, soms zelfs gebroken van de pijn en die van mijn zusje? Die stonden vrijwel altijd vrolijk, zolang ze haar zin maar had. Blijkbaar was het hele zoetsappige gesprek voorafgaand afgelopen wat ze keek me al vragend aan. ,,Nou? Heb je mijn pillen al uitgepakt?” Vroeg ze nieuwsgierig. Ik krabde eventjes achter mijn oor en slikte kort terwijl ik mijn ogen koortsachtig sloot. ,,Ik heb ze niet bij me.” Zei ik zachtjes, hopend dat het niet verkeerd zou vallen.
,,JE HEBT WAT?!” Riep ze kwaad en ik sperde mijn ogen weer wijd open, hier was ik juist zo bang voor geweest, dat ze zo zou flippen.. Ik deed geschrokken een stap achteruit en keek mijn zusje, haar anders lichte ogen leken nu een paar tinten donkerder terwijl ze dreigend een stap naar me toe liep en haar hand omhoog zwaaide. ,,No vraag ik of je één ding voor mij wilt meenemen, één dingetje.. Is dat soms teveel gevraagd?!” Snauwde ze en ik slikte terwijl ik mijn ogen nosgteeds angstvallig naar haar hand liet glijden, jah.. Ik was soms echt bang voor mijn zusje. ,,En wat doet ze?! Ze pakt alles in, béhalve hetgeen wat ik echt nodig heb!” Begon ze weer te tieren en ik slikte terwijl ik elkaar kromp.. ,,Sorry.” Piepte ik zachtjes, totaal niet gemeend ofzo.. ,,Papa had gelijk gehad, je bént nutteloos.” Snauwde ze..
Wát?! Schoot er door me heen en ik keek haar geschokt aan.. Ze zei wát? Hoe.. Hoe kon ze? Er gleed een traan over mijn wang heen terwijl ik die verwoerd wegveegde en haar aankeek, haar felle blik was nogsteedsin haar ogen te zien maar het was wel iets afgezakt.. Blijkbaar had ze haar zegje gedaan en was ze tevreden, nou ik alles behalve.. ,,Ma.. Maar.” Fluisterde ik zachtjes en ik keek haar met pijn in mijn ogen aan.. Noëmie zuchtte kort en sloot haar ogen.. ,,Oké oké, sorry.” Mompelde ze terwijl ze weer wegliep, mij nogsteeds in een schok achterlatend..
Sow, dit was dan het eerste hoofdstukje, ik hoop een beetje de spanning erin te kunnen laten zitten.. Want.. Waarom reageerde ze zo geschokt op het feit dat haar vader haar nutteloos noemde? ^^
