Re: Behind every smile there's a tear *UPDATED: 02/12*
"Lust je wat te eten? Ik was al begonnen, maar..."
"Lekker, ik wil je ook wel mee uit nemen?" Devon ging achter me staan en raakte zachtjes mijn schouder aan, ik draaide me met een glimlach heel oncharmant zwaaiend met een mes in mijn handen, om.
"O, eh," haperde ik terwijl ik van hem naar het mes en weer terug keek, "nou ik kan eigenlijk niet weg al zou ik heel graag mee gaan!"
"Zal ik je helpen dan?"
"Dat hoeft niet hoor, ik heb al wat gesneden, even opscheppen." Met klamme handjes - waarom? - pakte ik twee borden uit het scheef hangende kastje, ik begon me een beetje te schamen voor mijn gammele huisjes nu Devon op de bank was gaan zitten die luid kraakte.
"Hier, ik heb maar één stoel, ik ga wel op de bank zetten." Met een klap zette ik het bord neer op de tafel. Devon grinnikte zachtjes.
"Doe niet zo gek, joh, we eten wel samen op de bank." De manier waarop hij 'samen' zei zorgde voor rillingen over mijn rug.
Even later zaten we naast elkaar te eten. Ik wilde graag een gesprek beginnen maar ik zou er vast weer iets doms uitflappen of misschien viel er dan een ongemakkelijke snijdende stilte in, in plaats van de zwijgende kalmte die er nu heerste.
"Heb je een paard, zei je?" Devon keek opzij en er schitterde echte belangstelling in zijn ogen.
Ik raakte er een beetje door van slag, het was lang geleden dat iemand interesse in me had getoond omdat ík het was, en niet omdat Sterre mijn vriendin was. Ik besloot dat detail over mijn leven dan ook maar even achterwege te laten en vertelde over Tabbe, mijn dromen en alles wat in me op kwam.
Devon luisterde aandachtig en keek me de hele tijd stralend aan. Ik zweeg even nadat ik mijn laatste zin had gezegd en zette een stap dichter naar hem toe.
"Het is erg lang geleden dat iemand zoveel interesse in me heeft getoond," zei ik verlegen en onhandig. Hij glimlachte wrang en mompelde dat hij dat niet zo goed snapte. Op dat moment veranderen mijn knieën in pudding en ik voelde ze knikken.
"Je bent echt leuk, Marlou." Devon keek weg alsof hij onzeker was over mijn reactie en keek daarna vanuit zijn ooghoeken omhoog.
"J-j-j-e maakt me verlegen," zei ik en ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen.
"Dat hoeft toch helemaal niet, het is de waarheid."
"Waarom zou de waarheid je niet verlegen kunnen maken?"
"Omdat je het verdient om dat te horen?" Zijn ogen kruisten mijn blik nu rechtstreeks en er sprankelde iets in dat ik nog niet eerder had gezien. Waren het de vleugels van kleine vlindertjes onder dat stoere masker dat over zijn hele uiterlijke vertoon lag?
"Maar," zei ik en ik haalde mijn schouders op om een tegenbod te werpen omdat ik zijn punt niet kon vatten, "het is ook waarheid dat jij er behoorlijk onbereikbaar uitziet en we elkaar amper kennen en ik nu..." Ik viel stil. Wat was ik toch ook een domme, domme koe dat ik niet gewoon een ketting aan mijn woorden kon leggen zodat ze binnen in mijn hoofd zouden blijven.
"En jij?"
_______________________________
Nou ik ben niet zo goed in uppen zodra ik zeg dat ik ga uppen, dusse hier is de up! Ik heb nu vakantie dus nu geen verplichtingen en lekker veel tijd om mijn fantasie de vrije loop te laten gaan. Stay tuned en vertel me wat je vindt!