Heimwee
Het was een lange rit geweest naar Moonlight Falls, maar eindelijk was ik dan daar. De familie waar ik bij zou gaan wonen, leefde iets buiten het dorpje. Het was hier zo anders dan thuis, met al die bergen en de mysterieuze sfeer die overal omheen hing.
"Dit is het, meissie," zei de taxichauffeur. Hij keek door de voorruit en floot. "Zozo, niet slecht. Familie van je?"
Ik schudde met mijn hoofd en vocht tegen de tranen. "Nee.. Mijn nieuwe werkgevers."
De man hielp me mijn bagage uit de achterbak te halen, wenste me een fijne dag en reed weg. Met grote ogen keek ik naar mijn nieuwe huis. Ik had geweten, door de advertentie, dat deze mensen rijk waren, maar dit was... overweldigend.
Ik zuchtte diep en zette mezelf weer in elkaar. 'Alle tijd om in te storten, vanavond,' fluisterde ik in mezelf.
Met zware benen sleepte ik mezelf naar de voordeur en belde aan. Geen gezoem, maar een helder geklingel klonk hard door het huis. Het paste.
Voetstappen, een man verscheen aan de deur. Hij glimlachte en boog naar me. Nieuwe gewoontes om te leren.
Ik glimlachte verlegen terug en boog mijn hoofd onwennig.
"Hallo," zei de man met een anders - een nieuw accent. "Jij bent vast Dana Dumonceau, niet? Ik ben Rodolfo den Demician, de heer des huizes." Hij glimlachte warm, maar anders. Nieuw.
"Prettig kennis te maken, meneer Den Demician."
Ik wachtte op de 'alsjeblieft, noem me Rodolfo', maar die kwam niet.
"Mijn vrouw is binnen, ik zal je aan haar voorstellen, oké?" Ik knikte.
Ik liep achter hem aan door de reusachtige hal, compleet met prachtige kroonluchters en reusachtige zuilen. Het leek absoluut niet op wat ik gewend was.
Heimwee.
In de woonkamer, die ook groot, indrukwekkend en duur was, zat de vrouwe des huizes. Mevrouw Den Demician.
"Aahh, de nieuwe nanny!" glimlachte ze enthousiast. "Diana, nietwaar?"
"Dana," verbeterde ik haar met een geforceerde glimlach.
"Och, het spijt me! Ik ben Margaria den Demician, Rodolfo is mijn echtgenoot. Mijn zoontje Matthias is nog op school, hij maakt lange dagen, maar hij zal zo wel thuis komen."
Ik glimlachte. "Aangenaam kennis met U te maken."
"Als U mij wilt excuseren," mengde Rodolfo zich weer in het gesprek, "ik moet weer verder met mijn werk. Ik zit op mijn kantoor als U me nodig heeft, maar ondertussen zal Margaria U een rondleiding geven, niet?" Margaria knikte glimlachend.
"Kom, kom," riep ze naar me terwijl ik Rodolfo na keek. "Ik heb nog vanalles te doen, dus we moeten een beetje opschieten.
Dit is de eetzaal, hier ontvangen wij al onze gasten op speciale avonden en op normale avonden eten wij hier met Matthias en met jou. De keuken is daarachter, we zijn in staat een kok te veroorloven, dus dat is niet jouw taak."
"We lopen richting de andere vleugel door de tuin, die, zoals U ziet, perfect onderhouden is. Mijn Rodolfo houdt erg van tuinieren en het is goed voor zijn gezondheid."
"Dit hier is het kantoor van mijn echtgenoot - Ja, lieveling, we zijn zo weer weg - en, zoals je ziet, wordt jouw aanwezigheid hier op normale momenten niet getolereerd. Alleen als het strikt noodzakelijk is heb jij hier iets te zoeken."
"Daar achter hebben we nog een binnenzwembad, die tot jullie beschikking staat, mocht Matthias zin hebben om te zwemmen. Wij stimuleren dit, omdat het volgens de dokter goed is voor zijn conditie en latere gezondheid."
"Op de eerste verdieping zijn een aantal slaapkamers, waarvan jij in vele niets te zoeken hebt, behalve in deze slaapkamer, namelijk die van mijn Matthias. Zoals je ziet, stijlvol ingericht, en perfect voor een jongen van negen."
"Dit is de zolderverdieping, waar Rodolfo zijn treinverzameling heeft - ja, het is een kinderlijke verslaving, maar hij fleurt er toch zo van op! - en hier heb jij jouw slaapkamer. Deze verdieping staat tot jouw beschikking, om te zitten en lezen wanneer jij wilt, mits Rodolfo hem niet nodig heeft."
"En hier is jouw slaapkamer. Degelijk en praktisch ingericht, vind je niet? Het is niet zo groot, maar dat is helemaal niet nodig. We zullen je een bonus geven als je de eerste maand volhoudt, zodat je het wat persoonlijker kunt maken. De badkamer is achter deze deur, en dat was dan de rondleiding."
"Matthias!" kirde Margaria toen we weer beneden stonden. Een verlegen uitziend jongetje in schooluniform zat in de woonkamer en keek met grote ogen naar mij.
"Wie is dat, moeder?" vroeg hij verlegen.
"Dat is je nieuwe oppas, Dana. Stel jezelf eens netjes voor, zoals we je geleerd hebben!"
Hij knikte en ging verlegen voor me staan. "Hallo mevrouw, ik ben Matthias den Demician, aangenaam kennis met U te maken."
Ik glimlachte. "Ook leuk om U te ontmoeten, meneer Den Demician."
Het jongetje kreeg rode wangen en glimlachte naar zijn moeder. Die knikte goedkeurend.
"Nu, Dana, is het tijd om jou wat fatsoenlijks aan te trekken." Ze wenkte en liep zonder verder achterom te kijken naar een kamer op de eerste verdieping.
Ze pakte me bij mijn arm en zette me op een verhoging, pal voor een grote spiegel. "Zo. Het is niet dat ik je outfit lelijk vind, hoor, Dana, maar je moet begrijpen dat wij als hoogstaand gezin altijd een goede eerste indruk moeten maken, dus ons personeel moet er professioneel uitzien.."
Ik knikte en ze begon met haar make-over.
Na heel veel passen was Margaria eindelijk tevreden. Ik keek naar mezelf.
"Tevreden?" vroeg ze ongeduldig toen ik niets zei. Ik knikte.
Ik zag er nu anders uit. Nieuw.
Ik was klaar voor een nieuwe start.
-------------------------------
Zo, hehe, eindelijk! Sorry dat het zolang duurde, maar ik zit op het moment heel erg met school - de vijfde klas is lastiger dan verwacht - en met allerlei persoonlijke kwesties die het grootste deel van mijn concentratie opeisen..
Maarja, beter laat dan nooit!
Hope you like <33
Maar dat maakt niet uit, de volgende update zit ik er vast weer in 
Dus Dana is de stamhoudster 
