Spannend! Ik heb het ganse verhaal gelezen

Ik verdenk Ian

Amazingg!! Go gingers! (Niet dat ik rood haar heb, ik ben meer Rémy's haarkleur )

Ruzie



Toen ik me weer kon bewegen liep ik naar beneden om bij Rémy te kijken. Ik had Aspasia zien ademhalen, bij Rémy had ik daar helemaal niet op gelet.. Heilige Sim, ik werd paranoïde..



Ik kon bijna niet ademhalen van angst toen ik Rémy daar zag liggen. Tot mijn opluchting bewoog zijn borst bijna onmerkbaar op en neer.
"Rémy?" fluisterde ik. "Rémy, word wakker, liefje"



Het duurde even, maar toen kwam Rémy overeind en rekte zich gapend uit. "Mam, wat is er?" vroeg hij slaperig. "Hoe laat is het? Al ochtend?"



"Oh, Rémy, ik was zo bezorgd!" Ik rende om de bank heen en knuffelde hem stevig.
"Ma-aam, wat is er? Alles is goed, hoor!"



Ik liet hem hoopvol los. "Weet je waar Senna is?"
"In bed..?" Mijn hoop loste weer op.
"Nee lieverd, ze ligt niet in bed," zei ik met trillende stem.



"Waar is ze dan?" Vroeg Rémy verward.
"Weet ik niet... Ze is weg..." Rémy sloeg zijn handen voor zijn mond.



Ik kon mijn tranen niet meer ophouden en sloeg mijn handen voor mijn gezicht.
"Ze is we-hee-heeeeg," jammerde ik opnieuw.



"Het komt wel goed, mama," suste Rémy en hij sloeg zijn armen om mijn schouders.
Wacht... Rémy suste míj? Dat klopte in geen enkel opzicht, maar oké.
Ik snotterde een beetje na.



Een kwartiertje later zat ook Aspasia helemaal ingelicht beneden.
"Wat gaan we nu doen, mama?" vroeg Aspasia zachtjes.
"Ik ga nu even papa bellen of hij meteen terug naar huis wil komen, en dan wachten we tot hij er is."



De telefoon ging over en werd na een minuut opgenomen. "Stace!" klonk Michaels vrolijke stem. "Hoe gaat het met je?"
"Michael," fluisterde ik verdrietig. "Senna is verdwenen."



"Wat bedoel je 'Senna is verdwenen'?"
"Ik ging even weg voor een korte opdracht en toen ik terugkwam was ze weg..."
"Ik kom meteen naar huis." De telefoon werd opgehangen.



"Papa komt meteen naar huis, hij is er morgenochtend..."
Rémy en Aspasia bleven stil zitten en ik liep naar boven om me om te kleden.



De volgende ochtend zat ik gespannen naar mijn telefoon te kijken tot Michael belde om te zeggen dat hij er bijna was. Eindelijk rinkelde het stukje plastic, maar de nummerherkenning herkende het telefoonnummer niet.



"Stacia Dumonceau?" zei ik vragend toen ik opnam.
"Hallo, Stace," zei Ians opgewekte stem. "Luister, ik weet dat jij weet wat ik deed." Hij grinnikte even ontspannen. "En ik belde je even om te zeggen dat jij niet naar de politie gaat stappen, anders is het bye-bye-dochtertje. Senna, heet ze toch? Ze is echt een schatje, hoor, ik-"
"Welkom op de vlucht naar Champs les Sims", zei een vrouw op de achtergrond.
Ian vloekte en hing snel op.



Trillend stopte ik mijn mobiele telefoon weg en zakte in de stoel.
"Mama, wie was dat?" vroeg Aspasia na een tijdje.



"Niemand belangrijks, lieverd. Gewoon een meneer die.. iets vroeg." Ze vroeg niet verder.
We zaten daar een tijdje in stilte terwijl ik de klok kon horen tikken. Ik probeerde zo hard mogelijk niet aan Ian en Champs les Sims te denken.



De klok sloeg net negen uur toen de deur werd opengetrokken en Michael binnen kwam rennen. Ik had al bijna een uur een geruststellende glimlach op mn gezicht gehad, en ik voelde me alsof mijn gezicht in tweeën ging breken.



"Michael!" riep ik opgelucht toen hij er eindelijk was. Ik sprong op en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik begon weer een beetje te snikken.
"Shh,," zei hij geruststellend. "Stil maar, alles komt wel goed." Zijn stem klonk echter te gespannen om geloofwaardig te zijn.



"Ik kreeg net een telefoontje," fluisterde ik zo zacht mogelijk. "Van Ian.."
"Wat?!" riep Michael. Ik bracht mijn vinger naar mijn lippen om hem te laten fluisteren.
"Shh, de kinderen weten het niet."



"Ik hoorde een stewardess zeggen dat hij naar Champs les Sims ging, maar hij weet dat ik dat hoorde dus misschien is hij daar al weer weg... Ik moet achter hem aan!"
"Nee, Stace, we moeten dit overlaten aan de politie, de professionals. Jij bent getraind in het terugvinden van horloges en het onderzoeken of echtgenoten vreemd gaan!"



Ik keek hem gekwetst aan. "Wat?" vroeg ik zacht. "Maar.." Ik kon geen woorden vinden. Dit was mijn kindje dat weg was, mijn kleine Senna.. Ik moest haar gaan zoeken, dat was mijn taak..
"Maar-" probeerde ik opnieuw, maar hij kapte me af.



"Nee, Stacia!" riep Michael geïrriteerd. "Je gaat dit overlaten aan de politie. Jij bent niet ervaren genoeg, niet goed genoeg voor het vinden van onze dochter! Ik geef óók om Senna, maar ik ga er toch ook niet zomaar onbezonnen vandoor?"
Tranen stroomden over mijn wangen en Michael kwam tot bezinning.



"Het spijt me liefje," zei hij meteen. "Ik dacht niet goed na voor ik dat zei, ik ben gewoon heel erg bezorgd. Dat snap je toch wel?"
"Ja," fluisterde ik. "En jij snapt toch wel dat ik niet zomaar hier kan zitten wachten?"



"Je hoeft niet te zitten wachten. Je kunt beginnen met de politie alles vertellen wat je weet, dat is toch ook helpen? En Rémy en Aspasia kun je ook niet zomaar aan je lot overlaten, toch?"
"Nee.." mompelde ik. Waarom, o wáárom moest ik getrouwd zijn met een politicus?



"Beloof je dat je dit aan de politie overlaat?"
"Ja," zei ik verslagen. Er was geen kans op overwinning tijdens een ruzie met Michael..



Dus ik ruziede niet meer. Ik wachtte tot Michael naar de politie was gegaan - ik zei dat ik niet wilde - en de oppas er was - ik vertelde dat ik niet zeker wist of ik op het moment wel goed voor de kinderen kon zorgen. Toen ging ik mijn spullen pakken.



Ik koos voor gemakkelijke kleren die me niet in de weg zouden zitten tijdens de zoektocht naar mijn lieve meisje.
Ik liet een briefje achter.

--------------------------------

Bedankt iedereen
Hope you like!

Wowooww!! Span-nend.. Ik kan het plaatje boven 'De klok sloeg net negen uur toen de deur werd opengetrokken en Michael binnen kwam rennen. Ik had al bijna een uur een geruststellende glimlach op mn gezicht gehad, en ik voelde me alsof mijn gezicht in tweeën ging breken.'; niet zien. Maar echt heel leuk!

Wow, de updates stromen binnen

Spannend ;o
ben zo benieuwd ! :3

@Noukysims: Ow, wat vreemd Ik kan hem wel zien. Ik beschrijf hem wel voor je: Stacia zit daar met een fake-glimlach op haar gezicht en Michael komt binnenrennen op de achtergrond =) Niet zo'n boeiend plaatje dus x'D

@Missdarkie: Tjaa, weekend hea

Bedankt <33

Spannend! ;D

De beste update tot nu toe.

Spannenddd ,

spannend

Perspectief



Ik kwam aan in Champs les Sims op een warme ochtend. Ik voelde me een beetje hopeloos toen ik uitkeek over het dorpje, met al die huisjes en kelders en zolders. Hoe moest ik Senna nou ooit gaan vinden?



Ik besloot naar het dorpsplein te rijden met de auto die ik meegenomen had in mijn rugzak.
Alles wat ik zag gebeurde in een soort waas. Ik zag de oude vrouw die voor de auto langs liep maar net optijd... Ze schold naar me in het Frans, maar ik verstond haar niet, hoewel ik vloeiend Frans sprak. Ik deed gewoon mijn best niet.



Het dorpsplein was echt... dorpsplein-ig. In mijn hoofd bedacht ik mijn 'plan de campagne', maar het lukte me niet echt.



Ik liep op de eerste persoon af die ik zag, een Franse vrouw.
"Bonjourr!" riep ik zo opgewekt mogelijk, en ik gaf haar drie wangzoenen - ik kende het Franse protocol.



"Aahh, bonjour, madame! Wil jij misschien kopen dingen, oui?"
"Non, madame, ik zoek een man die hier misschien woont. Hij heet Ian Fuller, lang, zonnebril, heeft misschien een klein meisje bij zich."



"Ik niet weet wie dat is, madame, maar ik heb mooi fotocamera te koop, heel goedkoop. Dan jij kunt een foto maken van jouw Jean, oui?"
"Nee, dank u." Ik vluchtte weg voor ze nog verder kon babbelen.



"Bonjour monsieur, ik zoek een vriend van mij, Ian Fuller, hij-"
De man liet me niet uitpraten en begon een heel verhaal in het Frans. Nu kon ik het normaal wel verstaan, maar hij praatte met zo'n accent dat het gewoon onmogelijk werd.
"Aah, merci!" zei ik snel en toen liep ik weg. Allemaal gekken hier zeg...
Maar ach, het waren Fransen, wat kon je anders verwachten..?



Ik besloot over te gaan naar een andere aanpak en liep weer op een vrouw af. "Hallo, mevrouw. Ik ben van de buitenlandse paparazzi en wij zoeken Ian Fuller, heeft U misschien een idee waar hij kan zijn? Ik heb gehoord dat ze voor de gouden tip een beloning uitrijken!"



"Ow, ja, Ian Fuller. Ja, die ken ik wel, hij komt af en toe eten in mijn restaurant. Nu moet ik u zeggen, mevrouw, dat ik niet zo'n hoge dunk vna hem heb, hij-"
"Jaja, zeg nou maar gewoon waar hij woont, oké?"



Een paar seconden later was ik op weg. "Het kasteeltje buiten de stad," had de vrouw gezegd. "Langs het hotel en dan lopend verder."
Ik volgde de routebeschrijving van de Franse vrouw nauwgezet, met bonkend hart.





Uiteindelijk kwam ik aan bij een goth-achtig huis. Huis, kasteel, spookhuis, lelijk huis, dat waren alle dingen die bij me opkwamen toen ik het zag.
Ik besloot te wachten tot ik zeker wist of het Ians huis was, en tot Ian er niet meer was, tot ik naar binnen ging.



Tegen zonsondergang kwam mijn aartsvijand eindelijk het huis uit gelopen. Waarschijnlijk ging hij zich voldrinken in het dorp en dan alle vrouwen lastigvallen. Misschien wilden die dorpelingen me daarom geen antwoord geven..



Langzaam liep ik naar het huis, dat steeds groter en dreigender leek te worden. Ik voelde me net de prins uit Rapunzel die dan naar het kasteel van de gemene heks ging om de prinses te redden. Alleen was Senna's haar niet zo lang..



Ik morrelde even aan de voordeur, maar merkte dat hij dicht was. Met een diepe zucht haalde ik het gereedschap uit mijn tas; ik had al zo vaak sloten opengemaakt dat het me begon te vervelen.
Een paar minuten later zwaaide de deur open.



Toen ik naar binnen liep ging er plotseling in de hoek van de kamer een haardvuur aan. Ik schrok me wild, vooral omdat het vuur paars was. Echt een spookhuis, dit. Paste precies bij Ian.
Ik liep de dichtstbijzijnde trap naar boven, omdat ik toch ergens moest beginnen. Ik hoopte zwaar dat hij geen boobytraps geplaatst had.



Er waren zoveel gangen in dit huis, ik werd er duizelig van. Ook was er iets mis met het perspectief dat me desoriënteerde. Ik wilde hier zo snel mogelijk weer weg, maar zeker niet zonder mijn kleine meisje.



Bij de vijfde trap kwam ik uit bij een grote deur. Mijn moederlijk instinct wist dat ik goed zat, en mijn moederlijk instinct had het nog nooit fout gehad.



Ik klopte op de deur. "Senna?" riep ik zacht - ik wilde immers niet dat Ian me hoorde, wie wist wat hij nog meer had gedaan in dit vervloekte huis.



"Mama?" klonk een zacht stemmetje van de andere kant van de deur. "MAMA! Ik ben hier!"
Van opluchting begon ik te huilen; dit was een stuk makkelijker dan ik had verwacht.



"Senna, lieverd? De deur zit op slot, weet jij of er nog een andere deur is?"
"Niet dat ik weet, mama. Ik zie niets hier. Ik ben bang," snikte ze.



Ach, wat kan ik zeggen over dat moment. Ik denk dat als je in zoveel stress zit, het moederdier binnenin je het gewoon overneemt. Dus mamabeer nam het even tijdelijk van me over, terwijl ikzelf ergens achterin mijn hoofd wachtte tot de deur open was.



Het duurde niet al te lang. "Senna!" riep ik opgelucht toen de deur openzwaaide.
"Mammie!" Ik omhelsde haar stevig.
"Oh, meisje, ik was zo bezorgd!"



"Laten we zo snel mogelijk weggaan, oké?" Ik trok aan de deur achter me en merkte tot mijn afgrijzen dat hij in het slot was gevallen. En mamabeer was waarschijnlijk in winterslaap...
Senna zuchtte. "Het was ook te mooi om waar te zijn," zei ze verdrietig.



"Shh, lieverd, rustig maar. We vinden wel een uitweg." Ik omhelsde haar troostend. "Ik ben hier om je te beschermen. Vergeet niet dat mama een detective is, ik vind wel iets."



"Zozo," klonk Ians stem plotseling. Ik draaide me om en zag dat er uit het niets een deur was verschenen en dat Ian in de deuropening stond. "Een familiehereniging, hoe ontroerend."

----------------------------------------

Hope you like n_n

Bedankt voor alle reactie's <33

Wat een.. ^#@%$&#
Echt, ik ben zó benieuwd ;o
Wel goed dat ze Senna in elk geval gevonden heeft (:

oh spannend

Spannend! ;o snel verder.

Bedankt voor de reactie's <33

Spannend! Die Ian is echt *#@% !

IK BEN VERLIEFD OP JOU VERHAAL!!!
zeg is, kan ik haar niet inhuren om te onderzoeken of jou verhaal single is?
En ben echt helemaal weg van dat zinnetje: Ik besloot naar het dorpsplein te rijden met de auto die ik meegenomen had in mijn rugzak.

^ Wauw, bedankt

Tjaa, oorspronkelijk wilde ik dat ze op zo'n leuk brommertje zou gaan rijden, maar toen bleek dat ze haar auto bij zich had, dus vandaar x'D

Verder bedankt iedereeen

Emotieloos



De zon ging bijna onder toen Senna eindelijk thuis kwam. Ze was moe, en emotieloos, en geen zin om naar binnen te gaan. Maar als ze dat niet deed, dan was alles voor niets geweest...



Ergens binnen in haar zat de emotie opgekropt die ze er nu niet uit kon krijgen. Getraumatiseerd, heette dat volgens mij.



De voordeur zat niet op slot en behoedzaam kwam Senna binnen. Ze wist niet waarom ze behoedzaam was in haar eigen huis, maar dat boeide haar ook niet. Emotieloos.
Ik, de schrijver, weet dat ze behoedzaam was vanwege haar trauma, vanwege de tijd dat ze daar in dat huis in Frankrijk zat, helemaal alleen afgezien van de momenten dat Ian haar gezelschap hield.



Rémy, Aspasia en Michael zaten stilletjes in de woonkamer. Het doet me werkelijk pijn ze zo te zien zitten... Ze zeiden niets; Michael omdat hij verdriet had, Rémy en Aspasia omdat ze bang waren dat Michael dan boos werd.



Michael had verdriet. Hij zat emotieloos, net als Senna, op de bank naar de televisie te staren, hoewel deze uit was. Hij had het kleine meisje in de deuropening nog niet gezien, omdat hij niets anders zag dan wat zijn verbeelding zag.



Senna doorbrak de stilte. "M..." zei ze. Zodra ze de eerste letter uitsprak, wist ze niet meer wat ze wilde zeggen en stopte ze dus. Maar het was al genoeg. Michael sprong op en rende naar zijn dochtertje toe. "Senna!" riep hij opgelucht. "Senna, senna, godzijdank je bent thuis!"



"SENNA!" gilde Aspasia nu ook na de gebruikelijke inwerkingstijd. Ze sprong op en gooide haar beer weg, die nu overbodig was, om haar zus te knuffelen. "Ik heb je zo gemist, Senna!"
Senna liet het allemaal over zich heen komen, had nog niets gezegd behalve die ene letter.



"Senna?" Rémy was nog ongelovig en wat sceptisch. Hoe kon het nou zo makkelijk over zijn?
Toen merkte hij het. "Senna, waar is mama?"
Stilte.



Senna liet haar hoofd zakken en keek vanuit haar ooghoeken naar Michael. Die laatste staarde -weer emotieloos - naar Senna, alsof hij nog niet bevatte wat de stilte betekende.



"Senna...?" vroeg hij toen behoedzaam. "Senna, waar is mama?"
Een beetje angstig keek Senna naar haar vader en zei nog steeds niets.



"SENNA?!" riep Michael, nu kwaad. "Waar. Is. MAMA?!"
Senna begon te huilen en kon geen antwoord geven. Ze snikte wat onverstaanbaars: "Maahh- we- kasteh.. weh-he-he-hee... Mama..?"


----------------------------------------

Ik schrijf voor een paar update's vanuit "De Alwetende Schrijver" om de spanning erin te houden =)

Hope you like

EDIT: Woww, ik ben al bij hoofdstuk 20 0_o
En dat is dan nog maar generatie 1.. x'D