^ Haha x'D Jaah, met zn nieuwe drakendolk zal dat niet moeilijk zijn

Bedankt iedereen <33

Spannend ;o

Ooeeh.. Wat eng =)

Oeeeee ik vind vind dit echt geweeeeeeldig!

Verdenkingen



Op een dag was ik zojuist klaar met de tweeling in bed te stoppen toen de bel ging. Aspasia wilde maar niet stoppen met huilen, en ik was bang dat ze Senna wakker zou maken, dus ik besloot haar maar weer uit bed te halen. Zacht neuriënd liep ik naar de voordeur.



Ik schrok me wild toen ik opendeed en zag dat het Ian was die voor de deur stond. Hij bestudeerde mijn huis en keek me daarna glimlachend aan. "Goh, Stacia Dumonceau. Wat ben jij veranderd! Is dat je dochtertje?" Het klonk volkomen onschuldig, maar ik werd doodsbang.



"Blijf van haar af!" Riep ik kwaad. "Blijf van mij af! GA WEG!" Ian deinsde terug.
"Stace, ik wilde alleen maar.."



Ik kapte hem af. "Ik wil het niet weten. Noem me geen Stace. Blijf hier weg. Kom nooit meer terug." Ik sprak in korte zinnetjes zodat zelfs hij me begreep.



"... Zeggen dat het me spijt," maakte Ian zijn zin af. Hij keek me kwaad aan. "Maar jij geeft me blijkbaar geen keuze."
Ik staarde hem wat warrig aan. Spijt, wat?



"Leuk je weer gezien te hebben." Hij draaide zich om en rende weg.
"Rot op met je spijt!" schreeuwde ik toen hij al buiten gehoor was. Ik ademde zwaar en voelde me trillerig en licht in mijn hoofd. Ik was bijna vergeten dat ik Aspasia vast had tot ze zachtjes snikte.
"Mama?" brabbelde ze.



Ik zei wat troostende woordjes en stapte in de privé-limousine. Senna zou nog wel even blijven slapen, en ik kon natuurlijk niet twee kinderen meenemen. Tranen prikten in mijn ogen en ik beet op mijn lip om ze tegen te houden, voornamelijk vanwege de zwerm paparazzi die door de stad zwierven op zoek naar wat drama.



Ik stapte uit bij het gemeentehuis en liep naar binnen. Ik had het gevoel alsof ik een hysterische aanval had. Alsof het enige wat me ervan weerhield door het lint te gaan, het meisje in mijn armen was. Ik was al eens een slechte dochter geweest voor mijn vader, ik wilde geen slechte moeder zijn voor mijn dochter.



Ik stapte naar binnen in de wachtruimte, waar Michaels nieuwe assistente zat. In zijn verhalen was ze incompetent en probeerde ze hogerop te komen door haar charmes te gebruiken die ze niet had.
"Achum," kuchte ik toen ze me niet opmerkte.



Ze keek op en glimlachte. "Goedenavond, wat kan ik voor u doen?"
"Ik ben hier om meneer Hatch te spreken."
"Meneer Hatch is momenteel niet in staat bezoek te ontvangen. Wat is uw naam?"



Ik keek haar vreemd aan. Kende ze de verloofde van haar baas niet.. De bekendste privédetective van de stad?
"Ik ben Stacia Dumonceau en dit hier is Aspasia Dumonceau. Ik ben Michaels verloofde..."



"O, het spijt me zo mevrouw Dumonceau," zei de assistente snel. "Ik ben net nieuw." Yeah, right.
"Ik zal hem meteen halen voor u. Gaat u daar maar zitten."



Een minuutje daarna kwam Michael zijn kantoor uit lopen.
"Stace!" riep hij verbaasd, onwetend dat die bijnaam net nog tegen me gebruikt was. "Je komt nooit op mijn werk, wat is er? Iets met Rémy of de meisjes?" Hij keek snel even naar Aspasia.



Hij kwam naast me zitten en ik zette Aspasia op de grond. "Nee, er is niets met de kinderen..." Ik keek hem angstig aan. "Ian... hij stond net, tien minuten geleden, voor de deur." Ik kon mijn tranen niet meer inhouden.



Michael schrok zichtbaar en omhelsde me. "Shh, lieverd, stil maar. Alles komt goed."
Ik snikte.
"Weet je wat? Ik zal de lokale politie vragen hem 24uur per dag te schaduwen, op grond van anonieme - jouw - verdenkingen. Goed?" Ik knikte tegen zijn schouder.



"Ik hou van je," glimlachte hij.
"Ik ook van jou." Ik snikte nog wat na, wat de romantische inbreng van dit zinnetje wat verminderde.
Michael grinnikte. "Wat denk je? Zijn de kinderen al oud genoeg?"
"Voor wat?" vroeg ik, al mijn vermoedens hebbend.
Michael glimlachte lief. "Voor de dag dat papa en mama gaan trouwen."

-------------------------------------------------

Ja, Michaels 'kantoor' staat naast hun huis. Ik had geen zin om moeite te doen, fantaseer er maar gewoon een gemeentehuis omheen [a]

Bedankt voor alle lieve reactie's

spannend zou die Ian nog terug komen 0.0

Waah! Die Ian is n creep (srry dat k ff niet reageerde eh)
Wacht op volgende up

Ik geloof niet dat Ian het hierbij laat maar wel een erg leuke up!

Bedankt allemaal =D

Misplaatst



Tijdens het plannen van de bruiloft werd ik volwassene. Het boeide me niet, ik was er klaar voor. Ik koos een sexy nieuwe haarstijl en een jurk die gepast was voor de vrouw van een hooggeplaatst politicus. Aanstaande vrouw.



We creëerden een romantische setting bij ons in de tuin. Michael noch ik was gelovig dus we vonden het prima om er gewoon een kerk omheen te improviseren.



Gezien onze beroemdheid konden we het geen rustige bruiloft laten worden, zoals ik eerlijk gezegd liever zou hebben. En omdat iedereen ervan wist - en de pers dus ook - bleven mensen ons bellen met het verzoek om foto's. Uiteindelijk hebben we een haastige foto gemaakt en die verzonden, die vervolgens in elke krant in een omtrek van 500kilosims kwam.



Op de grote dag stond ik met bonkend hart voor de spiegel. Je zou zeggen dat dit normaal was, gezien een trouwdag meestal de belangrijkste gebeurtenis in het leven van een meisje is. Maar mijn hart klopte niet voor dat... Ik kon de gedachte aan Ian maar niet uit mijn hoofd krijgen, hoewel hij niet meer was komen opdagen. Het maakte me zenuwachtiger dan deze bruiloft. Maar goed, ik beloofde mezelf dat ik er niet meer aan zou denken.



Michael en ik hadden een ambtenaar ingehuurd om ons te trouwen; een mannetje met een echte opa-uitstraling. Aspasia had me dan ook bij het ontmoeten gevraagd of dat Simterklaas was.
"Ik wil," zei Michael glimlachend, wat me weer uit mijn overpeinzingen trok.
"Stacia Willemina Catharina Dumonceau, neemt u Michael Hatch tot uw wettige echtgenoot?" Ik keek mijn verloofde aan en aarzelde.



Haha, yeah right, ik aarzelde. Geniaal, wat heb ik toch een humor.
"Ja," zei ik simpel.



"Dan mag u nu de bruid kussen." Dat liet Michael zich geen twee keer zeggen.
Na een tijdje kuchte de opa-ambtenaar en fluisterde dat het gênant werd. Pff.



Hij hief zijn hand en het publiek stond op en begon te klappen. We hadden vooral onze vrienden uitgenodigd, en de iets mindere vrienden om ervoor te zorgen dat het geen zielig stelletje werd.



Rémy klapte vrolijk mee, hoewel hij het - aan zijn gegaap tijdens de ceremonie te constateren - redelijk saai vond. Hij snapte wel dat het een belangrijke dag voor zijn papa en mama was. Wat een slimme, lieve jongen was het toch.





Natuurlijk hadden Michael en ik de eerste dans samen, op één of ander romantisch liedje dat hij had uitgekozen.
"Ik hou van je," zei ik glimlachend tijdens het dansen.
"Weet ik toch."



We hadden één journalist van een lokaal krantje toegelaten, die verwoedt zat te schrijven en fotograferen.



Rémy stond een beetje schaapachtig te dansen. Hij vond het beneden zijn waardigheid, maar de man met de fotocamera vond het leuk en hij vond het wel interessant om op de foto te gaan..



Senna zong de hele avond simterklaasliedjes die ze bij de oppas had geleerd, blijkbaar. Eerst was het schattig. Daarna was het gewoon doodvervelend, maar wie vertelde dat aan een klein meisje met een geel poppenjurkje aan?
Daarom duurde het dus de hele avond..



En kleine Aspasia liep te pronken met haar nieuwe skills; lopen.



------------------------------------------------------------------

De bruiloft Hope you like!

Waaaaauw! en alweer is het gewoon geweldig,
Ik kan niet wachten tot de volgende update!
ik vind trouwens die jurk die ze aanheeft echt prachtig!

Ieh, Ian is echt eng op die laatste foto.

Geweldig <3
Maar Ian is idd eng daar ;o

Bedankt iedereen <33

En het was soort van de bedoeling dat Ian eng was, dus mijn bedoelingen zijn geslaagd n_n

Volgende update morgen of vrijdag =)

Leuk !

Donker



Na de bruiloft groeiden Aspasia en Senna op. Ze waren zo gek van hun bruidsjurkjes dat ze er op stonden die te dragen bij hun verjaardag.
Aspasia wilde persé als eerste de kaarsjes uitblazen, en Senna vond dat niet erg, dus ik liet het maar zo.



Senna was als tweede. "Blaas de kaarsjes uit, Senna," zei ik tegen haar, maar ze weigerde. Uiteindelijk blies ik ze maar uit... Het kind is koning, toch?



En toen waren mijn twee kleine meisjes kinderen... Wat werden ze toch groot! Aspasia wilde meteen van haar peuterhaar af en koos voor mooie vlechtjes, terwijl Senna geen zin had in de kapper en haar haar dus maar gewoon zo hield. Allebei kregen ze een mooi jurkje van me aan, hoewel Aspasia er gympen onder wilde - anders kon ze niet rennen - en Senna's maillot werkelijk belachelijk was.
Maar ach, het waren kinderen.



"Wat zien jullie er beeldig uit!" riep ik liefdevol tegen mijn kinderen. "Jullie gaan alle meisjes op school jaloers maken." Ze lachten beide.



Hoewel vanaf het begin al duidelijk was dat Aspasia en Senna compleet verschillende kinderen waren, konden ze als de beste met elkaar opschieten. Tegenpolen trekken elkaar aan, zal ik maar zeggen.



Ze hadden allebei een goed gevoel voor humor en konden uren grapjes maken met elkaar of gekke bekken trekken. Kijk nou, zelfs als ze probéren er lelijk uit te zien, zien ze er nog schattig uit.



Voor hun verjaardag besloten Michael en ik hun kamer opnieuw in te richten. Dit had als gevolg dat Rémy jaloers werd en alleen nog maar in de kamer van de tweeling wilde spelen. Hier maakten de meisjes goed gebruik van, door hem te zeggen dat hij wel in hun kamer mocht spelen, als hij maar mee deed met Prins en Prinsesje spelen.



Rémy vond dit niet heel erg, aangezien hij gewoon het toneelstuk 'De Prins en de Hinkelbaan' ging naspelen.



Rémy kon goed opschieten met zijn zusjes, vooral met Aspasia, die erg op hem leek. Ze konden samen hele dagen springen op de trampoline. Het was meestal een wedstrijdje wie het hoogst kon springen, en Rémy won altijd.



Senna was meer het rustige type. Ze hield ervan te kijken naar Rémy en Aspasia als die aan het springen waren, en ging ook vaak met haar huiswerk aan de buitentafel zitten.



Op dagen dat Rémy naar scouting was sprong Aspasia alleen.
"Sennaa, kom nou spelen!" riep ze naar haar tweelingzus, die dan altijd even aarzelde.



Het duurde echter nooit lang voor Senna zich om liet praten. Stiekem vond ze de trampoline ook wel heel leuk. Aspasia probeerde haar zus altijd te overtreffen zoals ze dat niet bij Rémy kon, dus ze deed allerlei trucjes met salto's enzovoorts.



Ook tikkertje vonden ze beiden erg leuk, hoewel Senna meestal stopte wanneer ze Aspasia na een half uur nog niet had getikt. Dan legde ze zich er meestal bij neer dat Aspasia gewoon sneller was en gingen ze samen iets rustigs doen.



Op een dag kwam er om acht uur 's avonds onverwacht een telefoontje van iemand met een belangrijke klus. Het soort dat niet kon wachten tot morgen, volgens de beller. Het zou niet heel lang duren, dus ik legde Aspasia en Senna in bed - ze vielen meteen in slaap.



Michael was in het buitenland voor een zakenreis, dus ik overwoog nog een oppas te bellen, maar Rémy vond dat hij oud genoeg was om een uurtje op de meisjes en het huis te letten. Er zou niets gebeuren, vertelde ik mezelf.



De opdracht duurde, zoals verwacht, inderdaad niet lang. Het was een kwestie van de verdachte ondervragen - hij gaf al op voor de eerste lettergreep volledig mijn mond uit was gekomen - en de opdrachtgever te vertellen wat er was en mijn geld op te eisen. Ik werd er bijna moe van, zo belachelijk makkelijk was deze klus.



Het was donker toen ik binnenkwam, en heel stil, op het geluid van de televisie na. Rémy lag op de bank te slapen. Tijdens mijn opdracht was er toch een beetje angst in mijn hart gekomen, zoals een moeder altijd heeft wanneer ze niet weet hoe het is met haar kinderen.



Het geluid van mijn hakken op de grond klonk heel vreemd. Te hard en te hol. Ik liep meteen naar boven om even te kijken bij Aspasia en Senna, of ze nog sliepen.



Ik liep de trap op naar de derde verdieping. Ik vond het niet fijn, thuiskomen in zo'n leeg huis. De volgende keer zou ik een oppas bellen, beloofde ik mezelf.
Met een geforceerde glimlach op mijn gezicht - wat zouden de meisjes wel niet denken als ze me zo bang binnen zouden zien lopen - liep ik de kamer in.



Kilte sloot zich om mijn hart. Je zou denken dat een hart op zo'n moment niet meer kan kloppen, maar hij bonkte juist bijna uit mijn borstkas. Vreemde combinatie, maar dat was irrelevant op het moment.



Aspasia lag rustig in het bovenste bed te slapen. Haar borstkas bewoog rustig op en neer en er kwamen zzz geluidjes uit haar mond.
Maar dat was niet het belangrijkste in deze kamer. Het onderste bed, dat van Senna, mijn lieve kleine meisje, was leeg..

----------------------

Hope you like =)

Super spannend! Denk dat het wat met die Ian te maken heeft

Ik vind het shot met de hakken echt nice. Haha. Leuke update!

Omgg, spannend ;o

Bedankt iedereen <33 Het is weekend, dus misschien kan ik vandaag foto's maken en dan morgen updaten =)

@Annika: Hihi, dank je x'D Volgens mij heb ik het afgekeken van een horror-film ofzo... =D