Ojee, dat worden problemen.

Oeh leuk!

Gaat dat nog goedkomen? :l

Oei... ;o

Zonder hart, met geld



De dag erna liep ik naar Michaels huis om hem te verrassen. Ik had een picknickmand meegenomen zodat we konden gaan picknicken in het park.



"MICHAEL?" schreeuwde ik toen ik binnen was. "Ik ben het!"
Het antwoord kwam van een deur links van mij. "Ik ben hier... Lucille..." De manier waarop hij aarzelend mijn nepnaam uitsprak zorgde voor een bezorgd gevoel in mijn buik.



Ik liep angstig naar binnen en keek recht in zijn kwade gezicht. Ik stond op het punt wat te zeggen, maar hij stak zijn hand naar me op. Beheerst stond hij op - ik zag dat hij zijn werkoutfit nog aan had - en liep naar me toe.



"Hoe kon je?" spatte hij uit.
"Hoe kon ik wat?" Ik besloot me van de domme te houden.



"Je weet BEST wat ik bedoel!" schreeuwde hij. Ik werd er bang van. De lieve, charmante jongeman van gisteren was verdwenen en hij was vervangen door deze... persoon.



"NEE! Ik heb geen idee!" schreeuwde ik terug. Woede was aanstekelijk.
"Nou, RAAD eens!" Meneer ging over naar sarcasme. Yay.



"O, hemel, even denken... Weet ik veel?!" Hij staarde me kwaad aan.



"Wil je me zeggen dat je níet weet dat je mijn leven hebt geruïneerd... Stacia?" Hij wist het dus echt. Ik brak.



Nee. Nee, neee. "Neee.." jammerde ik hardop.
"Nee, je hebt mijn leven níet geruïneerd? Nee, je heet geen Stacia?" Hij klonk vreemd hoopvol, maar wist waarschijnlijk dat het misplaatste hoop was.



"Michael, het spijt me zo.." fluisterde ik smekend. "Alsjeblieft.." ik maakte mijn smeekbede niet af; het was toch nutteloos.



Zijn gezichtsuitdrukking ging van kwaad naar verdrietig in enkele seconden. "Waarom?" fluisterde hij zacht. "Wilde je me uitschakelen? Is het een soort politieke truc? Mijn hart breken zodat ik niet kan meedoen aan de campagne?" Ik had zijn hart gebroken, en hij het mijne. Hoe tragisch.



"Nee, zo zat het niet," smeekte ik. Ik voelde tranen opkomen. "Ik.. zij..." Ik maakte mijn zin niet af. Verdoem de zwijgplicht naar de diepste putten van de hel. Toen ging er een belletje rinkelen.
"Heeft Miranda dit verteld?"



Michael keek weer kwaad en gaf geen antwoord.
"Alsjeblieft, ik.." probeerde ik weer.
"Ik wil het niet horen, Luci- Stacia."



En daar waren de tranen. "Maar ik.. hou echt van je.." snikte ik zacht.
"Ik niet van jou," zei hij hard. "Ik hield van Lucille en zij was een leugen. Ik heb nu liever dat u mijn huis verlaat, mevrouw, voor ik de politie bel wegens identiteitsfraude."
Hij wilde me niet aangeven. Hij zei het niet, maar ik wist dat dat was uit liefde voor Lucille.



Met het beetje waardigheid dat ik nog had liep ik naar buiten. Daar stond ze. Het ding dat mijn leven had verwoest. Ze keek triomfantelijk en een klein beetje schuldbewust de andere kant op.



Ik lachte naar haar - volgens mij begon ik gek te worden. "Bravo, meisje. Je hebt het hart van je baas gebroken. Weet je? Ik dénk dat hij nu vást verliefd op je zal worden." Sarcasme.



Ze begon hysterisch te schreeuwen, maar ik luisterde niet eens. Veel over 'onprofessioneel' en 'nep' en al dat soort dingen. Als ik zou luisteren zou ik er misschien zelfs depressief van worden.



"Blablabla.." deed ik haar na met mijn hand. "Meisje, je praat teveel." Oké, ik wist dat ze even oud, of ouder, was dan ik, maar ik bleef haar 'meisje' noemen. Waarschijnlijk omdat ze zo naïef was. Een schoolmeisje dat verliefd was op haar leraar.



"Ga je me nog betalen?" vervolgde ik rustig.
"B-b-betalen? Waarom? Je... maakte hem verliefd op jou..."
"... dus hij houdt niet van jou," maakte ik haar zin meedogenloos af.



"Ik ga je niet betalen!" riep ze geschokt.
"Wil je soms dat ik de politie erbijhaal en de zaak voor de rechter breng? We hebben een contract, liefje. En als jouw geliefde Michael erachter komt dat ik dit allemaal voor jou deed.." Ik liet mijn stem veelbetekenend wegsterven.
Miranda maakte een schokkend geluidje.



Toen keek ze me chagrijnig aan en haalde haar portomonnee uit haar zak. Yay.
Ik verliet het huis zonder hart, met geld.

_______________________________________________________________

Ik ga weer over op titels bij hoofdstukken n_n

Bedankt voor de reactie's. Ik like jullie n_n

spannend wat gaat ze nu doen?

^
Ik ben ook benieuwd ;o

Zwijgend



Van Miranda's geld en het geld dat ik nog had gespaard verbouwde ik mijn huisje - alweer. Omdat ik het naar schatting over een weer waarschijnlijk weer zou gaan verbouwen, laat ik geen foto's zien. Ik kan wel vertellen dat er nu 3 aparte kamers waren. Met muren, ja. Ik was bijna vergeten hoe het was om door een deur te gaan in je eigen huis. Bizar.



De korte relatie van mij en Michael werd volop gevolgd door de pers, met als gevolg dat ik ongeveer net zo beroemd werd als hij. Je zou denken: 'Een beroemde privédetective, niet zo handig,' maar het tegendeel bleek. Mijn zaak bloeide op en af en toe werd ik nu zelfs ingehuurd door beroemdheden.



Ik kreeg ook nog een super vergrootglas waarmee, zelfs in het donker, geen spoor zich voor mij kon verbergen.



Mijn hack-kunsten lieten nog wat te wensen over, maar ik werd er al wat beter in... Een klein beetje. Het leven was niet altijd gemakkelijk... En ik kom te dicht bij praten over Hij Die Niet Genoemd Mag Worden. Ja, ik ben laatst naar Harry Potter geweest, maar dat is irrelevant.



Als gevolg van een stijging van de vraag naar actieve privédetective zaken, besloot ik naar de sportschool te gaan om aan mijn conditie te werken, voor als ik mensen moest achtervolgen.
Ik merkte dat iemand achter mij foto's maakte, maar ik had niet door dat hij hier voor mij was.



Tot meneer blijmoedig riep: "Stacia, KIJK HIER!" en ik natuurlijk van schrik viel. Weet die man dan niet dat je sportende mensen nooit moet storen..? Díepe zucht.



Hij had in ieder geval een goed verhaal voor zijn 3e rangs roddelblaadje, en mensen helpen was altijd goed. Maar wel vermoeiend.



En verder was mijn leven... tja... "Leeg" is het beste woord dat ik kon verzinnen. Ik kwam bijna elke avond bij het strand voor een maand lang. Dan stond ik stil naar de natuurlijke schoonheid van de golven te kijken, denkende aan een ander leven...



Het voelde alsof ik terug was bij af.. Alsof ik niets had, terwijl ik natuurlijk meer bezat dan toen ik hier voor het eerst kwam.. Michael had een groot gat achter gelaten dat ik voor hij kwam nog nooit had opgemerkt. Ik had hem niet meer gezien, behalve in kranten. Hij was de nieuwe burgemeester... de jongste ooit, of iets in die richting. Ik sloeg de pagina altijd snel om wanneer het over hem ging.



Ik merkte dat hij er was voor ik hem zag maar ik liet niets merken. Ik voelde de spanning in de lucht hangen. Was dat goed of slecht?



Uiteindelijjk draaide ik me om en liep naar hem toe...



... zwijgend.

Wat een puppyhoofdje op die laatste foto. =D

De Eerste Zin



Ik begon te rennen. Ik denk niet dat Michael dat verwacht had, want het duurde even voor hij achter me aan kwam. Ik wist ook niet waarom ik rende. Rende ik weg van hem?



Ik sprong in mijn auto en deed expres heel lang over het opstarten, zodat hij kans had in te stappen. Hij begreep de hint, trok snel de deur open en stapte in. We praatten niet.
Ik had hem zo veel te vragen, uit te leggen, maar het was er niet het juiste moment voor. Misschien dat er nog eens een tijd kwam dat we rustig konden gaan zitten en praten, maar niet nu.



Ik parkeerde bij mijn huis(je) en liep zonder achterom te kijken naar binnen. Ik hoorde de autodeur achter me dichtslaan en zijn zachte voetstappen op het pad. Ik was niet zenuwachtig.
Ik opende de deur met mijn sleutel en voelde zijn adem in mijn nek. Oké, misschien was ik een beetje zenuwachtig. Snel liep ik naar binnen en gooide mijn sleutels in een hoek.
"Mooi huis," zei Michael met een hese stem. Toen vielen we elkaar om de hals.



Ik hield van hem, bedacht ik me. En hij hield van mij. Ook van Lucille, maar ik was Lucille, dus hij hield van mij. Ik keek hem aan in zijn bruine ogen, en wist dat hij hetzelfde dacht.



Hij bleef die nacht bij me. Nooit gedacht dat een politicus zo'n gespierd lichaam had.. Nu stond hij natuurlijk ook bekend als "hotste burgemeerster aller tijden", volgens het Simdagblad.



Misschien liepen we hard van stapel, aangezien we elkaar eigenlijk nog amper kenden, maar ik wist zeker dat ik mijn zielsverwant had gevonden. En dat wist hij ook. De tweede zin die hij zei, was "Trouw met me."



Ik begon te stralen, wat hij als een acceptatie opvatte. Ik stak mijn hand naar hem uit en hij deed de ring om mijn vinger.



En dat was dat. Ik viel hem om zijn hals. "Ik hou van je," vertelde hij mij -de derde zin.
"Ik hou ook van jou." De eerste zin die ik hem had gezegd in een maand.

________________________________________

Tiditi, lekker kleffig x'D Heb tentamenweek, dus weinig update's =(
Hope you like n_n

Reactie's zouden ergens wel fijn zijn

Oh man, vergeten te lezen ;$

Maar idd lekker kleffe update ;p
Wel leuk dat ze nu bij elkaar zijn! :3

Leuk! Maar in de update van Zwijgend staat ergens Alicia in plaats van Stacia ?

^ Hahaa, heb het verbeterd x'D Het lijkt heel veel op elkaar..

Bedankt <33

EDIT: WHAAAH! Annika heeft een onderschrift gemaakt! Ik hou van je <333

zoo erg spannendd ..
ik ga het zeker volgen

Mijn moeders moeder



We besloten de bruiloft uit te stellen totdat onze kinderen er ook bij konden zijn, maar Michael trok wel meteen bij me in. Hij nam een hele som met geld mee, maar we wachtten ook met het uitbreiden van ons huis. Ik had genoeg van de verbouwingen. We besloten te wachten tot de baby er was.



Want ja, ik was zwanger. Ik herinner me nog de blik op Michaels gezicht toen ik het hem vertelde... geniaal.



Hij was zo lief voor me gedurende de hele zwangerschap. Als ik wilde kreeg ik hem zelfs zover dat hij mijn voeten masseerde... maar dat deed ik natuurlijk niet.



Ik bleef nog heel lang werken, ook met zo'n dikke buik. Eigenlijk was dat de ultieme vermomming; wie verwachtte nou van een zwangere vrouw dat ze je kwam bespioneren?



Nu ik zwanger was steeg mijn beroemdheid echter de pan uit, wat resulteerde in papparazi die me overal volgden. Nu heb ik daar geen problemen mee, maar als ik in een huis inbreek om daar te zoeken naar sporen, heb ik liever niet dat iemand me op mijn vingers kijkt.
Mijn mening.



Op een dag was ik de struik buiten aan het knippen toen ik weeën kreeg. Simdomme, wat een pijn. Ik vervloekte mijn moeders moeder dat ze mijn moeder had gebaard, die mij weer had gebaard waardoor ik nu zoveel pijn had.
De stress maakte me wazig.



Gek genoeg was de aanstaande vader nog hysterischer dan ik, wat erin resulteerde dat ík moest rijden. Díepe zucht.



Gelukkig raakten we geen bomen/fietsers/overstekende hertjes en kwamen we veilig aan bij het ziekenhuis.

-----------------------------

n_n Hope you like.

Oh, I liiiiike!

Omgg, dat zelfrijden is geniaal
Maar ik ben echt benieuwd wat het wordt!
Snel uppen!
En awesome update <3

nonnieven1 schreef: Gek genoeg was de aanstaande vader nog hysterischer dan ik, wat erin resulteerde dat ík moest rijden. Díepe zucht.

geniaal . Maar nu ben ik wel heel benieuwd wat het wordt

Leuke up