Heel heel onverwachts ja

maar wel heel leuk en spannend

Wow, had ik inderdaad niet verwacht.
Maar super goede update weer, ben benieuwd wat Tom nu gaat doen?

Danku!
Vandaag miss. nog een kleine update

H7:
drie weken later

Zenuwachtig zat ik op mijn stoel heen en weer te schuiven. De benauwde kamer was moordend. Een gevangenis was nog erger dan het ziekenhuis. Ik had besloten om Tom zijn spullen te brengen. Het had dan wel twee weken geduurd voordat ik genoeg moed had verzameld om te gaan. Het werd steeds warmer in de kamer en ik had het gevoel dat er elk moment een of andere gestoorde gevangene mij in de nek kon springen.


Na wat uren leek, klonk het geluid van scharnieren en hoorde ik voetstappen. Snel keek ik op en keek recht in het gezicht van Tom. hij zag er verwaarloosd uit. Hij had grote wallen, zijn haar hing futloos langs zijn gezicht en wat het meest opviel waren zijn ogen, Hij had zijn levenslust verloren.


Hij ging tegenover me zitten en drukte op het telefoonknopje, evenals ik.
'Danniëlle! Ik wist dat je zou komen, ik....' Schreeuwde hij meteen maar ik onderbrak hem.
'Tom, ik kom hier om je spullen te brengen en ik kom mijn extra huissleutel terugvragen als je die nog hebt. ' zei ik zo kalm mogelijk. daarna wende ik mijn hoofd af.
Hij keek me met ongeloofelijke ogen aan. Ik kon het hem niet kwalijk nemen.
'Daniëlle, alsjeblieft!' smeekte hij.


'Alsjeblieft, ik hou van je. Echt....' zei hij er vlak achteraan. daarna keek hij naar beneden en ik zag dat hij met alle macht tegen zijn tranen vocht.
Hoe kon deze gevoelige, lieve jongen zo wreed zijn geweest om mijn vader aan te rijden en daarna gewoon door te rijden. De twijfels sloegen toe, ik wist niet meer wat te zeggen.
Plots klonk er geschreeuw en gestommel in de kamer naast ons.


Tom schoot overeind en staarde naar de deur. Er verscheen een bruin getinte jongen met ogen die vuur spuwden. Hij hoorde niet in de gevangenis want hij had geen oranje pak aan. Hij had een bloedende wond aan zijn schouder maar het scheen hem niets te doen. Toen hij Tom zag kreeg hij een geheimzinnig lachje op zijn gezicht en liep hij door de deur.


Hij ging vlak voor Tom staan en keek hem scherp aan.
'Rick!' piepte Tom
'Goed gezien jij verader! Hoe kon je mij veraden?! Nu zit de politie straks ook op mijn nek en dan zitten we zo ook samen in de bak!' Viel Rick uit.
'Ik hoor hier niet. Jij reed hem aan, ik probeerde je te stoppen maar jij was zo dronken dat je me meteen weg duwde! Het is jouw schuld!' Schreeuwde Tom kwaad.
Ik verstarde. Dus Tom had het niet gedaan!? En ik was nog wel zo kwaad geworden!
'Nu ben je te ver gegaan! Je bent me alleen maar tot last en daarom moet je weg!'
Rick balde zijn vuisten en sloeg Tom keihard in zijn gezicht. Daarna volgden nog een paar klappen en Tom viel op de grond.


Rick hief zijn voet al op om Tom nog een trap te geven maar werd onderbroken door een politieagente die binnen kwam rennen. Ze had een bloedende wond aan haar hoofd
'Stop!' schreeuwde ze.


Rick draaide zich met een ruk om en gaf de vrouw een gigantische trap in haar buik. De vrouw kromp ineen en viel achterover. Ze klapte met haar hoofd tegen de ijzeren deur en bleef roerloos liggen.
'Dat is nou jammer. ' zei Rick sarcastisch. Ik was helemaal verstijfd maar kon het nog net opbrengen om een gil te geven. Meteen draaide hij zich om en keek in mijn richting.


In een flits was ik onder de tafel gekropen. Ik durfde niet meer te ademen, te bewegen, ik durfde niks meer. Ik verwachte elk moment een trap tegen mijn hoofd, een klap in mijn buik of een kogel in mijn voet. Doodsangst. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat het einde sneller zou komen en dan zou ik verlost zijn van al deze problemen.

Reacties?!

Omijngod!

Heeeeeel mooi geschreven

^Woow! Lekker snel
Bedankt! =D

Edit: Weet iemand trouwens hoe je een poll maakt?!

Spannend ;o

^^ Je moet op het allereerste bericht klikken dus de inleiding en dan bewerken en volgens mij onderin kun je een poll maken

^Bedankt!
De poll staat online! Jeeeh! =D

Zoo, goeie update.. Niet verwacht hoor

Kan dit verhaal nog meer onverwachte dingen beleven? ;D

Mededeling:
omdat ik nu weer naar school moet zal ik niet zoveel tijd hebben om te updaten, daarom ga ik proberen elke week (waarschijnlijk op zaterdag) te updaten.

In de volgende update heeft Danniëlle een besluit genomen die haar leven zal veranderen of niet.

Edit: Srry voor powerpost

H8: Waarschuwing: Lange update!

Samen zaten we op de bank van het bezoekerskamertje in de gevangenis. Het was twee dagen na het 'ongeval'. Godzijdank had Rick me met rust gelaten en was hij gevlucht. Hij was niet meer te vinden en daarom moest Tom boeten. Er was onvoldoende bewijs dat Tom onschuldig was en daarom zat hij voor de rest van zijn leven vast. Ik kneep mijn ogen dicht om mijn tranen te bedwingen maar af en toe viel er een zoute druppel op mijn broek.


'Ach, het is de rest van m'n leven maar. ' Zei Tom, hij probeerde komisch te klinken maar ik hoorde het verdriet in zijn stem.
'Ooh, Tom. Waarom moest jij nu boeten voor Rick zijn roekeloosheid! Het is niet eerlijk!'
Het voelde alsof er een bom in me ontplofte en ik barste in snikken uit. Mijn nagels klampten zich vast aan zijn shirt en ik kroop nog dichter tegen hem aan.
'Bezoekersuur is afgelopen mevrouw, U moet vertrekken. ' Klonk de politieagente haar stem.


We stonden op en Tom gaf me een lange afscheidszoen, Ik nam het met plezier aan. Ik dacht nu al aan de koude nacht zonder Tom die zijn warme gespierde hand om mijn lichaam zou leggen. Het zou kil en eenzaam zijn zonder hem. Ik stond op het punt om weg tegaan toen Tom me tegenhield.


Hij greep mijn handen. Ik keek hem vreemd aan maar mijn gezicht verandere al gauw toen ik een koude ring in zijn hand voelde.
'Lieve Danniëlle, wil je met me trouwen?' Vroeg hij me met een hoopvoel gezicht.
Ik beet op mijn lip en durfde niet in zijn ogen te kijken, vroeg hij dit nou echt?!
'Tom, ik....... ik kan het niet! Jij zit hier voor levenslang! Hoe kunnen we trouwen, op huwelijksreis of ons eigen huis kopen als jij hier vast zit voor de rest van je leven!' Schreeuwde ik vol onbegrip uit.
'Maar...maar Danniëlle! Ze vinden Rick vast wel en dan kom ik weer vrij en..... en dan kunnen we dat allemaal samen doen!'
'Dat gebeurd niet! Rick zit nu vast al in....in China ofzoo... Ze vinden hem niet! '


Rennend probeerde ik mijn tranen te bedwingen. Ik kon het niet! Hoe kon hij me dat vragen! Tom keek me na met een wazige blik. Maar ik keek niet meer. Ik rende als een gestoorde naar mijn fiets en propte met trillende hand mijn sleutel in het slot. Ik reed als een bezetene de straat uit om mijn verdriet te verdring maar het wou niet.


Inplaats van thuis stond ik tien minuten later voor het huis van mijn moeder. Ik kon het niet opbrengen om de nacht helemaal alleen in een koud apartement door te brengen en hier was de omgeving vertrouwd en was ik technisch gezien niet alleen maar lag mijn moeder een deur verder te slapen. Ik drukte de bel bijna kapot en hoopte vurig dat mijn moeder nog niet op bed lag.


Na wat uren leek, zag ik mijn moeder aan komen strompelen. Ongeacht mijn verdriet versheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. Ook al mocht ze 67 zijn, haar ogen straalden nog steeds heel veel levenslust en zelfvertrouwen uit. Toen ze me zag keek ze een moment verbaasd maar er verscheen vrijwel meteen daarna een grote glimlach op haar gezicht. Ik had haar ook al zolang niet gezien!


Toen ze de deur open deed viel ik haar meteen om de nek. Huilend kon ik nog net een paar woorden uitbrengen. 'Hij vroeg me ten huwelijk!'
'En wat heb je gezegd?' vroeg mijn moeder nog steeds verbaasd door mijn plotselinge uitbarsting.
'Ik..... ik kon het niet!'
'Ach, lief. Kom maar mee naar de woonkamer en vertel me maar wat er is gebeurd. '
Ik volgde haar gewillig.


Mijn moeder gebaarde me op de bank te gaan zitten en ging zelf op de schommelstoel zitten waar mijn vader altijd zat. Een huilbui kwam opzetten toen ik weer aan hem dacht maar ik hield me in.
'Nou, schat. Vertel me nu eens wat er precies is gebeurd. ' vroeg mijn moeder bezorgd.
'Ik.... ik was bij hem en....' Zo vertelde ik het hele verhaal en mijn moeder luisterde aandachtig.
Toen ik klaar was bleef mijn moeder even stil.
'Lieverd? Ik vind dat je volkomen gelijk hebt maar denk je nu eens in als ze Rick wel vinden, het is niet onmogelijk. '
'Dat is het wel!' Schreeuwde ik. Waarom begreep niemand me! Ik had hem gezien, ik was erbij en hij zag er echt niet uit als iemand die zich zomaar zou laten pakken.


Mijn moeder zei niks meer en ik wist dat ze nu geen zin meer had om er verde op in te gaan. Morgen zou ze het verder willen uitpraten maar ik niet. Ik had een ander idee....
We keken nog even tv toen ik uiteindelijk in slaap viel. Mijn moeder keek nog even naar me en ging toen zelf ook naar boven om te slapen. Ik sliep onrustig.


Het was vijf uur s'morgens toen ik wakker schrok door een akelige droom. Het duurde een moment voor ik besefte waar ik was. Ik voelde me ellendig. Ik hoorde een klein akelig kil stemmetje in mijn hoofd steeds schreeuwen 'Doe het! Het is beter voor iedereen! Ze zijn beter af zonder jou!'. Een koude rilling liep over mijn rug. Voor ik besefte wat ik deed liep ik naar boven en kleedde me om. Ik deed mijn haar netjes. Ik moest het doen en netjes ook. Ik greep een oude tas en deed er een badhandoek in plus een paar kaarsjes.


Ik liep naar de deur. Ik was in een soort trance. Alles om me heen tolde, ik moest het doen, ik moest weg. Het voelde alsof ik in een donkere tunnel zat en dat de ingang was ingestort. Er was nog maar een uitweg. Mijn hand ging naar de deurkruk, de uitweg.


Plots hoorde ik het gekraak van de oude trap en was ik in een schok weer terug op aarde. Zachte voetstappen op de marmeren vloer, een liefdevolle stem.
'Danniëlle lief waar ga je heen?' Vroeg mijn moeder een tikkeltje bezorgd
'Ik......Ik' Stotterde ik in de war.


Als in een flits draaide ik me om en sloeg mijn armen om mijn moeders nek.
'Ik moet even alleen zijn, even tot mezelf komen, gewoon even weg' Probeerde ik zo rustig mogelijk te zeggen maar het lukte niet.
'Natuurlijk lief. '
'Het spijt me, Ik hou van je mam!' Snikte ik.
Ik klampt me een moment stevig aan haar vast en draaide me toen om.


'Lopen en niet omkijken. Gewoon doorlopen. ' Fluisterde ik zachtjes tegen mezelf toen ik de deur uit liep. Mijn moeder keek me ietwat verbaasd na. 'Het spijt me mam. '
Nu was er officieel geen weg meer terug.


Ik stapte op mijn fiets en begon aan mijn reis. Het kraken van mijn fiets klonk als een lied. Het zou de laatste keer zijn dat ik het zou horen. zometeen zou ik weg zijn en zou ik hem achter moeten laten.


Tien minuten later zat ik op mijn handoek naar het golvende water te kijken. Het zachte stromende geluid van het water maakte me rustig en kalm. Ik besefte dat ik mijn lot gewoon moest accepteren. Het was niet anders, ik kon niet terug.



Ik bleef de hele dag rondhangen en denken. Ik wachte op het juiste moment. Het moest ongeveer half negen zijn. Dat zou het perfecte tijdstip zijn, Het was ook ongeveer half negen s'avonds toen ik geboren werd. Perfect.


20:30
Ik had kaarsje rondom mijn handoek gezet en snoof nog een keer de geur op van het goedkope wasmiddel dat mijn moeder gebruikte. De kaarsje stonde symbool voor mijn eigen keus, mijn eigen lot. Mijn voeten zakten een klein beetje weg in het zachte zand. Ik liep recht op het water af.


Het ijskoude water prikte als duizenden spelden in mijn benen. Ik liep vastbesloten door. Ik liet het licht van de kaarsen achter me, het levenslicht. Ik liep de donkere koude diepte van het water in, de dood. Ik sloot mijn ogen en deed een klein schietgebedje. Daarna liet ik me langzaam zakken. Het koude water kwam tot aan mijn nek en benam me een moment de adem. toen ging ik onder. Ik bleef onderwater en voelde al gauw ademnood, ik beval mezelf om onder te blijven. Het moest.

Op dat zelfde moment: Door Tom

Zachtjes drukte ik op de bel. Danniëlle was niet thuis en haar moeder was de enige andere plek waar ze kon zijn. De politie had Rick vanmorgen gevonden en hij had na drie uur ondervraging eindelijk bekent. Ik was meteen vrijgelaten en nu zocht ik Danniëlle. Ik was een tikkeltje zenuwachtig. Hield ze nog wel van me?!


Opgeschrikt door de het plotselinge geluid van voetstappen keek ik op. Ik zag Danniëlle haar moeder en zag nu pas de vergelijking met haar. Haar ogen, mond, neus en zelfs haar loopje. Ik keek haar recht aan en zag dat ze een moment schrok, logisch. Toch deed ze de deur open en keek me vragend aan.


'Tom, wat doe je hier?' Vrog ze verward.
'Ik ben vrij gelaten, lang verhaal maar kunt u me alsjeblieft vertellen waar Danniëlle is?'
'Ze is vanmorgen vroeg weggegaan, Ze zei dat ze even alleen moest zijn en daarna omhelsde ze me, net alsof ze me nooit meer zou zien. Echt heel vreemd maar....'
'Wat! Nee! neee' Onderbrak ik haar schreeuwend. Ze keek me raar aan.


Voordat Danniëlle haar moeder weer wat kon zeggen rende ik al weg. Ik rende zo hard ik kon over de oprijlaan, Danniëlle haar moeder vragend achterlatend. Het kon me niets schelen. Als ik maar niet te laat was!



Scheurend over de wegen dacht ik aan de ergste dingen. Wat nou als ze zichzelf verdronken had! Waarom zag ze het niet meer zitten? Had ik haar zo in de war gemaakt met mijn aanzoek gister?!
Toen ik eindelijk het bos bereikte zette ik het op een lopen. Ik rende door de bosje, over het met onkruid overwoekerde paadje naar het kleine strandje.


Toen ik eindelijk bij het strandje aankwam zag ik Dannïëlle's handoek liggen met vier kaarsje eromheen. Ik scheurde mijn blik van de handoek af en keek naar het water. Daar dreef Danniëlle, zo slap als een lappenpop, op het water.


Zachtjes deinde Danniëlle over de golfjes. Ze leek dood. Als verstijfd bleef ik aan de kant staan, het drong niet tot me door. Zou ze echt dood zijn?! Langzaam kwam ik in beweging maar alsnel rende ik op haar toe als een bezetene schreeuwend 'Danniëlle! Danniëlle!'


Het koude water prikte in mijn benen maar ik rende door. Ik vergat alles om me heen, mijn blik bleef op het roerloze lichaam van Danniëlle. Hoe ze daar dreef, leek ze wel een lelie. Zachtjes golvend op het stille water van een vredig meertje, maar dit was niet een vredig meertje. Dit was een meertje dat Danniëlle regelrecht naar de dood zou lijden als ik niet zou ingrijpen. Misschien was ze zelfs al dood.....

Door Danniëlle

Het einde was nabij, ik voelde het. Plotseling grepen twee sterke armen me vast en tilden me uit het water. Ik begon water op te hoesten en probeerde iets te zien. Nu merkte ik pas dat ik aan het huilen was. De tranen stroomden langs mijn wangen. Ik kon mijn hoofd met moeite omhoog krijgen. Ik was helemaal stijf van de kou. Ik keek recht in de ogen van Tom.
'Tom?' fluisterde ik bijna onhoorbaar. Mijn stem klonk hol en ver weg.


Tom legde me op mijn handoek maar liet me niet los. Mijn ogen waren troebel van het water.
'Danniëlle....Alsjeblieft.' Hoorde ik hem smeken. Maar hij klonk ver weg.
Weer begon ik te hoesten, ik stikte bijna in mijn woorden.
'Tom ik ......Het spijt me...ik..... Ughhughh!' De woorden worstelden zich een weg door mijn keel.
'Danniëlle....Het is mijn schuld!'
'Ik...ughguu..Ik zal altijd van je houden....' Het hoesten werd erger.


Hij keek me aan met ogen die glinsterden van de tranen.
'Sorry....UghhGUu!'
Dat was het laatste wat ik eruit kreeg voordat mijn ogen zich sloten.
'Daniëlle?! Alsjeblieft! NEEEEE!' Schreeuwde Tom, maar ik hoorde het niet meer.
Hij drukte me tegen zich aan en begroef zijn gezicht in mijn haar.
'Alsjeblieft....Neeee....' Snikte Tom.
De tranen stroomden over zijn wangen.

----------------------------------------------------------

Reacties Alsjeblieft?

Jij gaat nu weer update

Heeeeel snel updaten!

Mijn reactie eerst: en daarna:
Super geschreven en snel weer verder!

Nooh wat zielig
Nu wil ik weten hoe het verder gaat >.<

Nooh
Awesome update

^Lekker snel
Maar super bedankt! =D morgen miss. nog een kleine update!

ohhgodd ik wil een updatee..

Ik ben het af gaan lezen en nu waarschijnlijk te laat op het werk, dus moet je snel weer update