Daar sta je dan, voor je nieuwe huis, waar je zoveel mogelijk generaties moet neerzetten, en er is geen weg meer terug. Zoiets beleef je maar 1x in je leven. En het ergste was dan, dat je het niet had op kinderen, eerder op..op.. tja..
Zoiets was mijn probleem, en ik kon er niet meer onderuit komen. Dat was zeker.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Deze 10G gaat niet helemaal volgens de echte regels. Of misschien helemaal niet. Mijn doel is om minimaal 10 Generaties neer te zetten. Ik wil dat graag met jullie delen
Ik heb het ookwel eens vaker geprobeerd, een 10 generaties maken. Het is me nog nooit gelukt. Maar hopelijk bij deze wel. Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden. Ik zal proberen er wel wat spanning in te brengen. Ik denk niet dat dat echt gaat lukken met de eerste paar updates, maar ik doe mijn best!
Binnenkort de eerste updates!
Laatst gewijzigd door Simmielove op di 06 dec 2011, 18:17, 87 keer totaal gewijzigd.
Zuchtend keek ik naar mijn huis. Ik had geld van mijn ouders geleend, maar hun hebben het laten bouwen. Ik had er niks mee te maken gehad. Helemaal niks.
Zou het me wel lukken? 10 generaties neerzetten. In Riverview, het dode dorpje. Ik slikte, ik moest wel, er was geen weg terug, helemaal geen weg. Of een pad, of ik moest ernaar opzoek, maar dan zou ik dwalen. Dwalen in het donker, in de hoop de terug weg te vinden.
Ik dacht meteen aan het sprookje van Hans & Grietje, misschien had ik ook steentjes moeten laten vallen op de heenweg. Misschien had ik dan de terugweg wel gevonden.
Peinzend liep ik naar binnen en laat me zakken op de bank. In mijn hoofd maakte ik een lijstje met wat ik vandaag nog zou moeten doen;
• Mijn ouders mailen.
• Een baan zoeken.
Ik liet mijn hoofd in mijn handen zakken, ik kan dit niet. Ik kan dit niet aan.
Zo blijf ik een tijdje zitten, totdat ik bedenk dat ik mijn ouders nog moet mailen. Mijn moeder zou zeker weten hysterisch worden als ik niet zou mailen.
Ik pakte mobiel en zet er wat sleutelwoorden in, dan zou ik die dingen niet vergeten.
Terug gaan - Goed - Pad - Twijfel
Ik staarde naar de woorden op het schermpje, ja, ik twijfelde heel erg. Zou ik het wel kunnen? Zou ik het wel aankunnen? De eerste 2 generaties, of zelfs wel de eerste 3 zou ik wel zien opgroeien, maar daarna? Daarna ben ik dood, lig ik te rotten onder de grond.
Zowiezo, het moeilijkste was nu een man vinden, iemand die het met me eens was. Maja, waar vind je zo iemand?
~~~~~~
Laatst gewijzigd door Simmielove op ma 08 aug 2011, 10:19, 1 keer totaal gewijzigd.
Twijfelend keek ik naar het computer scherm, wat moest ik naar mijn ouders sturen? Lieve pap en mam begon ik; Ik mis jullie heel erg, ik hoop dat jullie mij ook missen. Het liefst wil ik weer terug, ik wil het niet meer. Ik kan het gewoon niet aan, ik ben niet iemand die 10 Generaties kan voorzetten, of zelfs meer. Het is gewoon onmogelijk, onmogelijk voor mij! Tranen brandden in mijn ogen. Ik kan het niet, dat weer ik zeker.
Ik drukte de backspace in, totdat ik weer bij het begin was. Ik stopte mijn mobiel terug in mijn zak. Mijn ouders zouden zich wel zorgen gaan maken als ze zoiets zouden zien.
Na een tijdje was de e-mail af; Lieve pap en mam,
Ik mis jullie heel erg, maar ik ben ook blij dat ik hier ben. Ik hoop snel een man te vinden, trouwen en kinderen krijgen, en zo de volgende generaties voorzetten. Ik heb er echt zo'n zin in!
Het huisje is ook erg mooi, ik ben er heel blij mee. Natuurlijk ga ik het wel een keer verbouwen, zodat er nieuwe spullen in kunnen komen, en meerdere kinderkamers. Ik wil maximaal 5 kinderen, ik denk dat ik er niet meer aankan.
Ik wil wel voor zolang als ik leef in het huis blijven wonen, ik weet dan wel niet alle regels van de 10 generaties legacy, maar ik weet wel zeker dat ik het ga volbrengen.
Ik houd van jullie, kusjes.
Scarlet Jonshen
'Mam...Pap....', mompelde ik schoor. Ik wou dat ik hier nooit aan begonnen was. Waarom doe ik nou zoiets stoms?
Ik sloot de computer af en liep naar buiten. Ik was echt zo stom. Hoe stom kan ik zijn? Nou, blijkbaar heel stom! Ik schudde mijn hoofd, daar peins ik wel over als ik thuis ben, dacht ik.
'Taxi!', riep ik en stak een hand uit, een taxi stopte en ik stapte in. 'Waarheen?', vraagt de chauffeuse, 'euhh. Het zakenkantoor', antwoordde ik afwezig. 'Oké', is haar antwoord.
'We zijn er!', de stem van de chauffeuse brengt me uit mijn gedachte, ik gooi een briefje van §20 op de bijrijders stoel en stap uit.
Voor me stond een reusachtig kantoor, als ik omhoog zou kijken zou ik zeker omvallen. Ik haalde diep adem en maakte mijn hoofd leeg, 'kom aan Scarlet, je kunt het wel', sprak ik mezelf moed in.
Niet veel later liep ik met een glimlach naar buiten, ik was aangenomen. Ik had een baan, er zou nu geld binnen komen.
Ik had voor een carrière in de journalistiek gekozen. Morgen ochtend zou ik beginnen als krantenmeisje.
Nu zou ik naar die 'beroemde' lounge gaan. Lekker drinken, dat was lang geleden!
~~~~~~
Hope you like it ;x
Met grote stappen loop ik de lounge binnen, hij was net open gegaan, ik had al die tijd buiten gestaan. Ik was eigenlijk alleen, op de mixoloog & de uitsmijter na dan. De mixoloog die was niet meer van middelbare leeftijd. Hij was echt oud, een wonder dat hij zo'n baan had zeg. En de uitsmijter, die was.. tja die was eng. Ze had kraaloogjes die me de hele tijd volgde, ik voelde ze in mijn rug prikken, alsof ze uit haar oogkassen waren gesprongen en met een mes in mijn rug aan het prikken waren. En lichte rilling liep over mijn armen, snel liep ik naar de bar.
'Het sterkste drankje wat je hebt', beveelde ik de mixoloog, hij wierp een twijfelende blik naar me, ik staarde nors terug.
Uiteindelijk bewoog hij en schoof het drankje naar me toe, ik rukte het snel weg, 'bedankt', gromde ik en sloeg het drankje achterover.
Onmiddellijk voelde de warme alcohol zich verspreiden in mijn lichaam, het was een warm en prettig gevoel.
'Ahhh', glimlachte ik en zette het glas met een harde klap neer, ik likte mijn lippen af, bang dat er wat druppeltjes zouden vallen, en dat zou zonde zijn.
Inmiddels was het al wat drukker in de lounge, buiten hoorde ik de uitsmijter tegen iemand schreeuwen.
'Ik wil graag een bordje olijven en nog zo'n sterk drankje', de mixoloog keek me even aan, en knikte toen.
'Mixoloog! Vergeet mijn drankje niet!', klonk een schreeuwende stem in mijn oor. Ik siste even, en sloeg mijn handen over mijn oren. Degene die achter me stond, leek behoorlijk dronken, het lichaam leunde zwaar tegen mij aan. 'Hierzo jongen', de mixoloog glimlachte en overhandigde de jongen zijn drankje, 'dankje man!', schreeuwde hij. Hoorde zo'n dronken iemand wel thuis in een lounge? En was zijn arm echt zo gespierd? Zou hij dan ook knap zijn? Ik giechelde even om mijn gedachten.
'Hier meiske', de mixoloog zette het bord en het drankje voor me neer, met een bezorgd gezicht, 'bedankt', mompelde ik, boos dat hij me uit mijn dromen haalde. Ik schrokte het eten naar binnen en klokte even later het drankje naar binnen. Zo ging het een tijdje door todat ik het was benauwd kreeg. Ik stond op en verliet het beste plekje om even naar buiten te gaan en frisselucht te scheppen.
Ik sloot mijn ogen en liet de koude wind mij omhullen, uiteindelijk rilde ik, sloeg mijn armen om me heen en opende mijn ogen. Ik was blijkbaar door de achteringang gegaan, want ik stond bij een paar vuilnisbakken.
'Hey!', schreeuwde plots een stem, ik schrok en deinsde naar achteren, totdat ik met mijn rug tegen het hek stond, 'whahahahahahahaha!', lachte iemand.
'Huh?', zei ik verward, 'wie..wat...ben... doe jij!', ik raakte boos, grotendeels de schuld van de alcohol.
'Ik ben Hunter, en ik laat je schrikken', de stem bulderde van het lachen. Ik de schaduwen zette iemand een stap naar voren, het was een jonge, knappe man. Ik had het gevoel alsof mijn mond openviel, het was niet normaal hoe knap hij was!
Plots stond hij dicht bij me en pakte mijn hand, hij ademde uit in mijn gezicht, zijn zoete adem rook zwaar naar alcohol, ik wilde hem weg duwen, maar mijn lichaam luisterde alleen naar de alcohol. 'Ik ben Scarlet Jonshen', giechelde ik. 'Hmm... Mooie naam', lipte hij, 'd-d-ankje', stotterde ik.
'Geen dank Scarlet Jonshen', zijn lippen leken over mijn wang te aaien. 'Laten we er een gezellige avond, euhh, nacht van maken', grinnikt hij. 'Ja!', riep ik enthousiast.
'Argh!', kreunde ik als ik de volgende ochtend wakker word. Mijn hoofd bonkte als een gek en van gisteren kan ik me niks herinneren.
Als ik naar beneden ga om te douche en te ontbijten merk ik dat ik wat blauwe plekken heb en telkens wat 'herinneringen' van gisteren..
'Geen dank Scarlet Jonshen', zijn lippen leken over mijn wang te aaien.
Ik probeerde voorzichtig de trap af te lopen, elke stap deed pijn aan mijn hoofd, wie is hij?, vroeg ik me af, en wat is er gisteren gebeurd? Ik herinnerde me niks meer. Alleen heel wazig een gezicht, een knap gezicht, een blanke huid, en donker haar. En ogen die alleen in de dromen zou zien.
Terwijl ik aan het ontbijt begon probeerde ik zijn gezicht voor te stellen. Het moest eruit zien als dat van een engel, dat wist ik zeker.
Mijn maag voelde opeens raar aan en ik kreeg een prettig gevoel terwijl ik aan hem dacht. Was ik verliefd? En ik had hem niet eens gezien terwijl ik nuchter was!
'Ughhh, waarom overkomt zoiets nu net mij?', brom ik boos.
Diep denkend at ik mijn eten op. Denkend aan hem, de engel. Als ik alles heb opgeruimd hoor ik iets hard rinkelen. Mijn mobiel?
'Met Scarlet Jonshen', zei ik beleefd, 'hey Scarlet! Ik ben het! Hunter, van gisteravond!', de stem klonk opgewekt.
'o...euhh.hallo..?', mijn stem trilt een beetje, 'Scar! What's up?', Hunter's stem klinkt bezorgt, 'niks, maar ik moet zo werken', dit was geen smoes, ik moest echt zo werken, zenuwachtig keek ik naar de klok. 'Oké... Moet ik je erna ophalen?', Hunter klonk nog steeds opgewekt, 'nee dankje, ik ben erg moe en heb enorme koppijn', en met die woorden hing ik op. Hij heette dus Hunter, jager.... Hmm.. Zou hij op mij jagen?, een ondeugende gedachte kwam in me op, helaas werd die verbroken door een toeter.
Ik wierp een blik uit het raam en zag dat het de auto van mijn werk was, ik schoot in mijn werkkleding en spurtte naar buiten.
Wat was het een zware werkdag, ik heb me kapot gefietst. Ik heb medelijden met iedereen die hetzelfde doet als ik. Kranten bezorgen.
En het was vooral niet handig met een stevige kater. Thuis zou ik maar mijn bed opzoeken en lekker uitrusten tot morgen. Dan zien we wel verder.
~~~~~~
Nieuwe hoofdstukken plaatsen is leuk ;o
Ben benieuwd wat er gaat gebeuren! Mooi geschreven!
