Volg Je Hart ["All My Wishes" Legacy]
Geplaatst: wo 22 jun 2011, 22:13
Welkomspraatje
Hoi iedereen, leuk dat jullie een bezoek brengen aan mijn sims 3 dagboek. Hier ben ik van plan een sims 3 uitdaging uit te gaan werken in verhaal-stijl. De uitdaging heet de “All My Wishes Legacy”, en de regels hier te vinden: Klik
Volgens de regels zou ik mogen beginnen met een voorgeprogrammeerde familie, waar ik dan ook dankbaar gebruik van ga maken. Al sinds de sims 1 is Cora van de Kerkhof mijn favoriete sim geweest en haar mysterieuze verdwijning in de sims 2 heeft daar niet veel verandering in gebracht. Cora zal in mijn verhaal dan ook de eerste stamhoudster worden.
Proloog
Cora schrok wakker van het geluid van slecht geoliede machines en de stank van chemicaliën. Na al die jaren in ruimtebasis XR901 was ze er nog steeds niet aan gewend geraakt. Gelukkig zou ze er na vandaag voorgoed vanaf zijn. Over een krappe twee uur zou ze terugkeren naar huis, naar haar gezin, naar Christiaan, haar man. Haar gezicht vertrok even toen ze aan hem terugdacht. Zou hij wel blij zijn om haar te zien, of zou hij haar enkel zien als een obstakel in zijn affaire met Dina? Dina, zijn “supersecretaresse”, met haar veel te korte rokjes en decolletés waar de Grand Canyon jaloers van zou worden. Ze probeerde het misselijkmakende stel uit haar gedachten te bannen door aan haar dochter te denken. Alexandra zou nu twintig zijn, een mooie jonge vrouw die aan het begin stond van een prachtig leven. Toch? Of zou ze nog steeds verkering hebben met die gladjak van een Stefano, die haar liever dom hield, van wie ze niet mocht gaan studeren en wie al zeker drie keer vreemd was gegaan in de tijd dat hij en Alexandra met elkaar gingen? Alexandra had altijd gezworen dat Stefano de ware voor haar was, en waar was Cora geweest om dat belachelijke idee uit haar hoofd te praten? Inderdaad, ze was er niet. Ze zat in de ruimte, bezig met een onderzoek naar tijdreizen. Wat zou er van haar kinderen geworden zijn? Zou kleine Alexander nog steeds zo onzeker zijn? Zou hij nog steeds gepest worden, omdat Christiaan hem in belachelijke, zogenaamd hippe kleding naar school liet gaan? Zij was er niet geweest om hem tegen bullebakken of het afgrijselijke modegevoel van haar man te beschermen. Ze had het opgroeien van haar kinderen gemist door aan haar eigen, egoïstische carrière te denken. Kon ze dat maar terugdraaien. Kon ze de laatste vijf jaar maar opnieuw doen, dan had ze haar hart gevolgd, in plaats van de belachelijk hoge sommen geld die ze eens per maand naar het thuisfront stuurde. Een maandloon van €10.000 leek misschien aantrekkelijk, maar nu zag ze in dat het in goede banen leiden van haar gezin minstens het dubbele waard was.
Vlug kleedde ze zich aan. Haar ruimtepak moest vandaag plaatsmaken voor de aardsere rode jurk waarin ze hier gekomen was. Op kousenvoeten liep ze door de verlaten gang naar de vertrekhal, waar vandaan haar shuttle zou vertrekken. Er was niemand in de vertrekhal, zelfs niet Pascal, met wie ze de afgelopen jaren veel had samengewerkt. Pascal Aagje was een ijverige, nieuwsgierige man, wiens diensttijd er, net als voor haar, vandaag op zat. Wat ze wel zag staan, was de grote tijdmachine, die de twee mee naar de aarde zouden nemen, zodat oorlogen voortaan voorkomen konden worden. De machine bracht de inzittenden niet alleen terug in de tijd, maar wiste ook het geheugen tot aan het moment dat de persoon weer uitstapte. Alsof er niets gebeurd was dus. Zou ze…? Nee, dat was een belachelijke gedachte. Ze kon zichzelf toch niet terug in de tijd sturen om haar gezin te redden. Of…wel soms? De machine was nog niet geheel stabiel en tijdsschommelingen traden af en toe op. Het was veel te gevaarlijk om zomaar, zonder hulp van experts, aan die machine te gaan zitten. Aan de andere kant, was zij de expert. Ze had jarenlang met haar neus bovenop het onderzoek gezeten, ze had alle wijzigingen en nieuwe functies helpen ontwikkelen en bovendien was ze heus niet dom. Ze was een wijze vrouw van achtenvijftig met verstand van zaken, een gezin dat gered moest worden en een tijdmachine tot haar beschikking. Toeval? Nee, dit was voorbestemd; ze moest terug in de tijd gaan en haar hart volgen, dat was alles. Om deze boodschap niet te vergeten krabbelde ze deze snel op een briefje.
De machine was gelukkig geen luidruchtige, anders had ze vast en zeker nieuwsgierige pottenkijkers op bezoek gehad. En dat kon ze nu echt niet gebruiken. Het kleine briefje werd op zenuwachtige wijze verfrommeld in Cora’s trillende hand, terwijl ze wachtte tot het apparaat opgewarmd was. Twee minuten duurden nog nooit zo lang. Wat als er iemand binnen zou komen? Ze wist dat wat ze deed streng verboden was en dat het haar heel wat meer jaren in de ruimte kon kosten, maar dan in een cel. Eindelijk knipperden de groene lampjes, eerst wat weifelend, maar al gauw baadde de kamer in een groenige gloed. Knoppen werden ingedrukt en hendels overgehaald. Vijf jaar maar, zo moeilijk was dat toch niet? Toch gierden de zenuwen door Cora’s lijf, genoeg om haar in een oogwenk te laten vergeten welke knoppen ingedrukt moesten worden en welke ze zojuist had ingedrukt. Voor de zekerheid drukte ze een extra keer op “ok”, voordat ze instapte, dat kon vast geen kwaad. Een flits verblindde haar.
Een achtjarig meisje knipperde met haar lichtbruine ogen. Wat een vreemde droom zeg! Ze rekte zich uit en besefte dat ze in één van haar vuisten een klein, verfrommeld briefje zat. Ze kon zich niet herinneren dat ze deze had geschreven, maar het priegelige handschrift overtuigde haar dat het echt haar eigen werk was. De zwarte inkt vormde een boodschap, onderstreept, omcirkeld en met een uitroepteken erachter, alsof ze het kostte wat het kost moest onthouden.
“Wat je ook doet, volg je hart!”
Hoi iedereen, leuk dat jullie een bezoek brengen aan mijn sims 3 dagboek. Hier ben ik van plan een sims 3 uitdaging uit te gaan werken in verhaal-stijl. De uitdaging heet de “All My Wishes Legacy”, en de regels hier te vinden: Klik
Volgens de regels zou ik mogen beginnen met een voorgeprogrammeerde familie, waar ik dan ook dankbaar gebruik van ga maken. Al sinds de sims 1 is Cora van de Kerkhof mijn favoriete sim geweest en haar mysterieuze verdwijning in de sims 2 heeft daar niet veel verandering in gebracht. Cora zal in mijn verhaal dan ook de eerste stamhoudster worden.
Proloog
Cora schrok wakker van het geluid van slecht geoliede machines en de stank van chemicaliën. Na al die jaren in ruimtebasis XR901 was ze er nog steeds niet aan gewend geraakt. Gelukkig zou ze er na vandaag voorgoed vanaf zijn. Over een krappe twee uur zou ze terugkeren naar huis, naar haar gezin, naar Christiaan, haar man. Haar gezicht vertrok even toen ze aan hem terugdacht. Zou hij wel blij zijn om haar te zien, of zou hij haar enkel zien als een obstakel in zijn affaire met Dina? Dina, zijn “supersecretaresse”, met haar veel te korte rokjes en decolletés waar de Grand Canyon jaloers van zou worden. Ze probeerde het misselijkmakende stel uit haar gedachten te bannen door aan haar dochter te denken. Alexandra zou nu twintig zijn, een mooie jonge vrouw die aan het begin stond van een prachtig leven. Toch? Of zou ze nog steeds verkering hebben met die gladjak van een Stefano, die haar liever dom hield, van wie ze niet mocht gaan studeren en wie al zeker drie keer vreemd was gegaan in de tijd dat hij en Alexandra met elkaar gingen? Alexandra had altijd gezworen dat Stefano de ware voor haar was, en waar was Cora geweest om dat belachelijke idee uit haar hoofd te praten? Inderdaad, ze was er niet. Ze zat in de ruimte, bezig met een onderzoek naar tijdreizen. Wat zou er van haar kinderen geworden zijn? Zou kleine Alexander nog steeds zo onzeker zijn? Zou hij nog steeds gepest worden, omdat Christiaan hem in belachelijke, zogenaamd hippe kleding naar school liet gaan? Zij was er niet geweest om hem tegen bullebakken of het afgrijselijke modegevoel van haar man te beschermen. Ze had het opgroeien van haar kinderen gemist door aan haar eigen, egoïstische carrière te denken. Kon ze dat maar terugdraaien. Kon ze de laatste vijf jaar maar opnieuw doen, dan had ze haar hart gevolgd, in plaats van de belachelijk hoge sommen geld die ze eens per maand naar het thuisfront stuurde. Een maandloon van €10.000 leek misschien aantrekkelijk, maar nu zag ze in dat het in goede banen leiden van haar gezin minstens het dubbele waard was.
Vlug kleedde ze zich aan. Haar ruimtepak moest vandaag plaatsmaken voor de aardsere rode jurk waarin ze hier gekomen was. Op kousenvoeten liep ze door de verlaten gang naar de vertrekhal, waar vandaan haar shuttle zou vertrekken. Er was niemand in de vertrekhal, zelfs niet Pascal, met wie ze de afgelopen jaren veel had samengewerkt. Pascal Aagje was een ijverige, nieuwsgierige man, wiens diensttijd er, net als voor haar, vandaag op zat. Wat ze wel zag staan, was de grote tijdmachine, die de twee mee naar de aarde zouden nemen, zodat oorlogen voortaan voorkomen konden worden. De machine bracht de inzittenden niet alleen terug in de tijd, maar wiste ook het geheugen tot aan het moment dat de persoon weer uitstapte. Alsof er niets gebeurd was dus. Zou ze…? Nee, dat was een belachelijke gedachte. Ze kon zichzelf toch niet terug in de tijd sturen om haar gezin te redden. Of…wel soms? De machine was nog niet geheel stabiel en tijdsschommelingen traden af en toe op. Het was veel te gevaarlijk om zomaar, zonder hulp van experts, aan die machine te gaan zitten. Aan de andere kant, was zij de expert. Ze had jarenlang met haar neus bovenop het onderzoek gezeten, ze had alle wijzigingen en nieuwe functies helpen ontwikkelen en bovendien was ze heus niet dom. Ze was een wijze vrouw van achtenvijftig met verstand van zaken, een gezin dat gered moest worden en een tijdmachine tot haar beschikking. Toeval? Nee, dit was voorbestemd; ze moest terug in de tijd gaan en haar hart volgen, dat was alles. Om deze boodschap niet te vergeten krabbelde ze deze snel op een briefje.
De machine was gelukkig geen luidruchtige, anders had ze vast en zeker nieuwsgierige pottenkijkers op bezoek gehad. En dat kon ze nu echt niet gebruiken. Het kleine briefje werd op zenuwachtige wijze verfrommeld in Cora’s trillende hand, terwijl ze wachtte tot het apparaat opgewarmd was. Twee minuten duurden nog nooit zo lang. Wat als er iemand binnen zou komen? Ze wist dat wat ze deed streng verboden was en dat het haar heel wat meer jaren in de ruimte kon kosten, maar dan in een cel. Eindelijk knipperden de groene lampjes, eerst wat weifelend, maar al gauw baadde de kamer in een groenige gloed. Knoppen werden ingedrukt en hendels overgehaald. Vijf jaar maar, zo moeilijk was dat toch niet? Toch gierden de zenuwen door Cora’s lijf, genoeg om haar in een oogwenk te laten vergeten welke knoppen ingedrukt moesten worden en welke ze zojuist had ingedrukt. Voor de zekerheid drukte ze een extra keer op “ok”, voordat ze instapte, dat kon vast geen kwaad. Een flits verblindde haar.
Een achtjarig meisje knipperde met haar lichtbruine ogen. Wat een vreemde droom zeg! Ze rekte zich uit en besefte dat ze in één van haar vuisten een klein, verfrommeld briefje zat. Ze kon zich niet herinneren dat ze deze had geschreven, maar het priegelige handschrift overtuigde haar dat het echt haar eigen werk was. De zwarte inkt vormde een boodschap, onderstreept, omcirkeld en met een uitroepteken erachter, alsof ze het kostte wat het kost moest onthouden.
“Wat je ook doet, volg je hart!”