^Is een optie, maar ja, ik denk dat de leraar dan zegt: 'Oh ja, misschien moet je dan maar niets doen. Maar het zijn jouw SE-cijfers hè, en het is jouw examen.' En dan quasi-onschuldig. Grmbl.

Oké, ik ga nu eerst twee hoofdstukken leren en dan een stukje typen.

Hoofdstuk 2, Deel 1.1: Hoe herinner je een feestje?


Ik tilde mijn bonkende hoofd op om het onbekende geluid op te kunnen sporen. Het was een zacht gesis, alsof er een elektrisch apparaat aanstond. Ik opende met moeite mijn ogen, waar was ik? In de woonkamer. Vandaar dat mijn nek zo stijf aanvoelde, ik had zonder kussen liggen slapen. Het geluid trok weer mijn aandacht, wat was dat toch? Welke kleren droeg ik? Een rood uitgaansjurkje? Ik schudde mijn hoofd om de hoofdpijn weg te werpen maar bleef als een vervelende mantra in mijn hoofd plakken. Vluchtig graaide ik een shirt van de bankleuning en trok het over het jurkje aan.


De tv? Verbaasd ging ik rechtop zitten, waarom stond de tv aan? Mijn hoofd begon te tintelen en ik pakte hem vast met mijn handen. Hoe kwam ik aan die koppijn? Beduusd staarde ik naar de tv. Hé, wacht eens. Dat was een foto, met mij en met… Met wie? En wat deed die tekst daar? ‘Hij zoent vast goed hè? Ik dacht dat je dit wel even wilde weten. Xxx Cher’ Cherise? Ik snapte er niets van.


Ik draaide mijn lichaam een kwartslag en schrok een beetje, mijn hemel wat was het in rotzooi in huis. Overal lagen glazen en lege flessen op de grond. Vroeger had er alcohol in gezeten maar ze waren nu tot op de bodem leeg. Wat was hier gebeurd? En vooral wánneer was het gebeurd? Ik rekte mijn benen uit en ging wiebelig op mijn hakken staan. De hitte overspoelde me en ik gooide het shirtje weer uit. Was ik ziek aan het worden? De koppijn doemde weer op. Wankel begon ik de glazen op te ruimen en waste ze af. Een beetje orde scheppen in de chaos.


Terwijl het water stroomde probeerde ik me te herinneren wat er was gebeurd. Een jongen? Hij moest een naam hebben. Ik probeerde boven te halen welke jongens allemaal bruin haar hadden, dat was op zo’n minst al iets. Wanneer hadden we eigenlijk gezoend? Het zag eruit alsof we al drie weken bij elkaar waren en onafscheidelijk waren. Ik zag er trouwens wel gelukkig uit op die foto. Er schoot een flinterdunne herinnering door mijn hoofd. Een feest?


Ja, een feest. Maar wanneer dan? Gisteren? Eergisteren? Ik sloeg mezelf voor mijn kop. Waarom wist ik niet gewoon meer wat ik gisteren had gedaan? Welke datum was het eigenlijk? Had ik zoveel gedronken? Ik wilde Louise opbellen maar toen ik me realiseerde hoe laat het was – zes uur ’s ochtends – leek me dat geen goed plan. Oké, een feest dus. Beelden van Cherise met een jongen kwamen bovendrijven.


Ik liet me zakken op de bank. Ik hoorde hoe haar stem door mijn geheugen heen gonsde.
“Haha, ja, ik werk in de filmindustrie!” riep ze uitgelaten.
“Al lang?” vroeg de jongen die voor haar stond – ik wist immers zijn naam niet.
“Twee jaar denk ik. Maar ik ben klein begonnen. Als baby werd ik wel eens voor modellenwerk gevraagd maar dat wilde mijn moeder niet. Daar ben ik haar dankbaar voor.” Ik trok mijn wenkbrauwen op en opende mijn ogen, Cherry op de versiertour was een totaal andere Cherry dan ze zelf was.


Het beeld was weer verdwenen. Dit werkte gewoon niet. Als er flarden van de avond naar boven kwamen dan waren ze vast niet in de volgorde zoals ik ze beleefd had. Er spookte nog een vraag door mijn hoofd die ik maar niet beantwoord kreeg. Een vraag die nog veel dringender was dan waarom ik me de jongen die mijn eerste zoen had gekregen niet meer voor de geest wist te halen, behalve zijn gezicht. Maar daarvoor moest ik Louise bellen en dat kon niet om kwart over zes.

___
Sorry voor pp En dit is zoals jullie zien een korte update - school eet mijn tijd op.

v Heel fijn om te horen, doet me goed

Kort maar krachtig zal ik maar zeggen! Het is echt heel leuk. En ja school slokt inderdaad veel te veel tijd op!

Leuk dat je toch nog een update hebt gedaan

Ik vind het jammer dat er veel dagboeken na verloop van tijd niet of nauwelijks meer update
maarja, school gaat voor hé.

Ik zal er echt niet mee stoppen en ga hem echt nog verder uppen hoor, laat daar geen misverstanden over bestaan. Maar ik zit bijna in mijn Se-week en heb voor aanstaande vrijdag al drie dingen staan: dus sorry

^^Jep
Wel leuke up!

Je schrijft echt heel mooi. Ook een erg goed verhaal. Kan niet wachten tot de volgende update.

Hoofdstuk 2, Deel 1.2: Gelukkig ben jij er nog


Ik had Louise aan de lijn, ze zuchtte vermoeid dat ik haar echt om halfzeven op een dinsdagmorgen wakker moest bellen.
"Ja, hoor eens, ik weet helemaal niet meer wat er allemaal met dat feestje gebeurd is. Heb ik zoveel gedronken?" Onderbrak ik haar geklaag en ik kon bijna zien hoe ze haar hoofd zou schudden.
"Je zou gerust kunnen zeggen dat je lam was, ja... Hoe dan ook, je begon de avond met Damian."


"Ja? Ik kan me hem vaag herinneren. Hij was vervelend en opdringerig, of niet? Heb ik met hem staan dansen?"
"In het begin vond je dat geloof ik wel, ja. Maar dankzij al die mixen die je naar binnengooide, kwam je, tja, nogal los. Het leek echt alsof je iemand anders was," Louise gaapte, maar desondanks hoorde ik de bezorgdheid in haar stem.


"Ach, zo erg was het vast niet. Ging ik hem uiteindelijk aardig vinden? Ik weet het niet. Oh, Louis, ik vind het echt verschrikkelijk dat ik niets meer weet!"
"Ja, dat is toch echt je eigen schuld Felice, je hebt jezelf helemaal klem gezopen."
"Hallo! Nu weet ik het wel hoor. Hoe dan ook, heb ik met hem gepraat, of zo?"
"Ik stond te ver weg om jullie te kunnen horen, maar je zag er redelijk... relaxt uit bij hem." Ik slikte, vandaar dat ik de avond zoenend had afgesloten.


"Ja, volgens mij hadden jullie lol." Ik hoorde aan haar stem dat ze inmiddels wat anders aan het doen was, ze vloekte een keer en al snel was duidelijk dat ze zich aan het opmaken was.
"Ja, dat moet wel. Cherry heeft een foto van ons gemaakt toen ik dus blijkbaar met hem zoende. Verrassing," dat laatste zei ik zo sarcastisch dat het er bijna vanaf droop.
"Ik weet het," ik weet niet hoe Louise het voor elkaar kreeg, maar ze was werkelijk áltijd de rust zelve, wat er ook gebeurde, "anders had je me nu waarschijnlijk ook niet gebeld." Ha, daarom sloeg ze de spijker op z'n kop.


"Op een gegeven moment vroeg hij je geloof ik om naar buiten te gaan. Ik ben toen dichterbij gaan staan," ze lachte onschuldig, "want ik vertrouwde het helemaal niet. Hij praatte met allemaal lieve woordjes op je in en heel even dacht ik dat ik jou, zeg maar, weer zag. Want je weigerde. Maar dat duurde maar een minuut en toen had de alcohol weer van je verstand gewonnen." Ik zuchtte diep, me ervan bewust dat ze dit duidelijk zou horen.
"Ik maak echt een puinhoop van mijn leven, hè?" Het was niet echt een vraag, maar toch hoopte ik dat ze het zou ontkennen.
_____
Niet zo'n lange maar meer dan niets (moet namelijk leren).

V
E
R
D
E
R

Als je tijd hebt weer een update!

Weer een leuke update. Hoop dat je snel weer kan updaten, maar school gaat natuurlijk eerst.

Ik hoop het ook! Ik wil vanavond nog even foto's maken, dus wie weet. Vind het jammer dat ik zo weinig reacties heb maar de mensen die wel reageren betekenen daardoor des te meer: dus dankjewel!

Heel erg leuk weer! Die foto's zijn echt gewelidig!!!

Sorry sorry: Had op de laatste gedrukt
Komt omdat ik het niet echt volg, maar ik ga nu alles
-wat ik gemist heb- lezen
Wss krijg je morgen pas een reactie, ik ben brak ^^

V Ja maar ik ben een poging aan het doen om alle dagboeken
te lezen En ik herrinnerde me opeens dat ik jouw dagboek eerst
1 update ofzo gelezen had.. Daarom dus

Zo, ik heb net kunnen spelen en ik heb precies twee screens kunnen maken voor het spel vastliep en uitviel :/ Ik heb nog wel screens maar die zijn eigenlijk voor later bedoelt. Hoe dan ook, ik ga nu slapen en wil morgen uppen máár ik moet veel leren, dus kan niets beloven.

En Marlinde, is oké hoor, ik verplicht niemand tot lezen :3

Wauw, prachtig dagboek !

je kan echt heel mooi schrijven! ben egt fan geworden!! k wil eeen uuup! waaah!

^Ik wil uppen maar ik heb geen screens omdat m'n sims de vorige keer uitviel. Ik ga nu dus zo snel mogelijk weer simmen in de hoop dat het goed gaat.

EDIT: heb weer 30 screens, verwacht dus zeer binnenkort Deel 2 van Hoofdstuk 2!

Hoofdstuk 2, Deel 2: Licht in de duisternis?


"Nee." Louise klonk vastbesloten en het stelde me op de één of andere manier gerust. Dan was er tenminste één iemand op de wereld die wist dat ik mijn verstand niet verloren was. Voor zover dat waar was dan.
"Hm," reageerde ik wat kortaf.
"Maak je er niet zo'n zorgen om, iedereen gaat toch wel een keer buiten de lijntjes?" Behalve zijzelf dan, maar dat zei ze er niet bij. Ze kon het zich alleen simpelweg niet permitteren.


"Ja, maar...-" wilde ik tegen haar in gaan, maar ze kapte me al snel af.
"Ik weet wat je wil zeggen. Zeg het nou maar gewoon niet. Hoeveel mensen weten het nou? Bovendien je was niet gestoord of zo, we hadden allemaal iets op - nou ja, de meesten dan - maar laat het nou maar gewoon varen. Het komt wel goed en wat er is gebeurd komt of wel boven water of niet. Wat misschien beter is?" dat laatste zei ze twijfelend maar ik moest er breed om lachen. Eigenlijk had ze gewoon gelijk, het was de perfecte manier om alles nooit gebeurd te laten lijken.


"Ja, ik vertrouw voor eens maar op je advies dan." Het was nog donker buiten omdat de grote flats in de stad de opkomende zon tegenhielden.
"Weet ik. En dat is helemaal niet de eerste keer, je lijkt Cherry wel, alsof je te goed bent om je fouten toe te geven!" Ze vloekte hardop en ik schoot in de lach.
"Shit, shit, zo bedoelde ik het niet!" riep ze om zich te verontschuldigen.
"Daar kan ze wel tegen hoor," zei ik nog altijd met een glimlach. Ik hing op en bedankte haar, vertelde dat ik een dagje vrij nam van school - alles om mijn verhaal geloofwaardiger te kunnen maken - en vertrok naar mijn werk.


Ik stond voor de winkeldeur te dubben wat ik zou gaan zeggen tegen mevrouw Greens, want als ik de waarheid zou vertellen zou ze me nog persoonlijk linea recta naar school toe brengen. Zo was ze dan ook wel weer. Nee, ik kon beter zeggen dat er een studiedag was voor de leraren en dat ik vrij had en had besloten wat extra te komen werken. Daar nam ze vast wel genoegen mee.


Ze begroette me vanachter de kassa waar ze zat, zodra ze me binnen zag lopen.
"Studiedag?" ze scande een paar producten en ik knikte, de dankbaarheid die op mijn gezicht stond verbergend - ik kon niet zo goed tegen haar liegen.
"Verstandige keuze. We hebben bij het brood nog iemand nodig dus daar kun je aan de slag." Ze hield een paar klanten en ik knikte instemmend. Weer een val overleeft.


Eenmaal thuis gekomen voelde ik hoe de energie langzaam van mijn vingertoppen tot naar mijn tenen zakte en me totaal uitputte. Nog altijd geen spoor van mijn moeder, wat inhield dat ik nog even de tijd voor mezelf had. Normaal had ik mijn vriendinnen uitgenodigd maar ik voelde me zo uitgeteld dat ik daar de puf niet meer voor had. Ik liet de lauwwarme stralen van de douche over mijn lichaam glijden en ontspande een beetje.


Nog steeds dansten er onbeantwoorde vragen in mijn hoofd. Er was ook een vraag die al dagen probeerde mijn hersenen over te nemen maar die ik steeds weg bleef drukken omdat ik er niet geconfronteerd mee wilde worden. Louise zou het me hoe dan ook nog wel vragen, dus waarom zou ik me er dan nu al druk om maken? Stemmetjes in mijn hoofd druisten tegen elkaar in en maakte me duizelig, vlug stapte ik uit de douche.


Ik haalde alle foundation en troep van mijn gezicht na wat flink boenen met de make-up remover. Dikke wallen kwamen te voorschijn en mijn lippen waren eigenlijk maar schraal, mijn ogen maar een vreemde kleur blauw en ik had maar korte wimpers zonder mascara. Ik besteedde er niet veel aandacht meer aan en vlocht mijn haar in een losse vlecht.


Daarna keek ik naar het meisje in de spiegel. Wie was dat? Was ik dat echt? De lege ogen, de emotieloze uitdrukking, dat slappe haar, die mond waar geen lachje vanaf kon? Ja, ik was het echt. Ik wist niet of ik gesloopt was door de gebeurtenissen van afgelopen dagen of gewoon omdat het allemaal een beetje moe was: het gedoe met mijn moeder, het toneelspel en alle maskers die daarbij hoorden, de rol op school, de verwachtingen.


Ik haalde een nieuw pyjamahemdje uit de kast en graaide de broek onder mijn kussen vandaan. Mijn hoofd was leeg, het was net alsof ik niet meer kon denken. Wanneer was ik eigenlijk voor het laatst gelukkig geweest? Wanneer had ik gelachen als een meisje dat genoot van haar leven, dat blij was met haar bestaan?


De onhebbelijke vragen begonnen rondjes te draaien in mijn hoofd, ze leken wel een wervelwind van woorden die me totaal in de war brachten. Morgen had ik school en morgen kon ik met Louise afspreken, dat was het enige waar ik nog houvast aan had. De zinnen begonnen weer te dansen en ik probeerde aan morgen te denken en daarbij te glimlachen. Glimlachend in slaap vallen was immers altijd goed voor je humeur de volgende dag. Maar de letters zwierden weer voor mijn ogen en ik lachte als een boer met kiespijn: afgepeigerd viel ik in slaap.

Leuke up

Ben toch benieuwd wat er die nacht is gebeurt