Jullie hoeven niet bang te zijn dat dit op mijn 10G gaat lijken. Daarvoor heb ik al alles uitgetypt
En ja, hier heb ik heel veel zin in, en alles tot bijna G2 is al uitgetikt. Alleen de screens ontbreken
Hai,
hier volg je vijf generaties lang de familie van
der Wilg.
Ik twijfel wat ik doen zou. Hier of op mijn Weebly? Ik zie nog wel.
Hier kunnen jullie in iedergeval nu lezen over Anouk van der Wilg
Dit ben ik, een idioot, vrolijk koppig meisje van achttien jaartjes jong. Volwassen dus, ook al zei mijn moeder dat ze dat nooit had gemerkt. Ze zou het ook niet meer meemaken, dat haar kleine Anouk qua karakter ook eindelijk volwassen word.
Twee maanden geleden, een groot ongeluk. Bloed, sirenes, pijn. Dat zijn de woorden die ik zou gebruiken als ik het zou moeten gebruiken. Nu ben ik een wees. Een idioot, vrolijk, koppig weesje dat een idiote challenge gaat volgen; een Vijf G.
Het spijt me echt, maar er is -blijkbaar- iets fout gegaan met de screens.
De screens die ik al had heb ik overtnieuw gedaan, en de andere overgeslagen..
Ik maak nu snel nog de screens die ik nodig heb
Edit: Klaar. Het is een slappe update en het laatste plaatje klopt niet helemaal ( + de screens zijn niet mooi), maar hopelijk gebeurd er later wat spannends.. ( 'k weet al wat )
---
Hoofdstuk 1.1.
Ik ben ik
Zuchtend keek ik naar het huis. Wat een verschrikkelijk huisje, maar meer geld heb ik nu niet.
Ik kijk er nu al tegen op. Een raar gevoel voel ik in mijn buik. Alsof ik in een achtbaan zit, die net te hard naar beneden crost. Die achtbaan, is de challenge. De challenge, die ik, Anouk van der Wilg, ga volgen. Ook al is het alleen, om als ik mijn ouders later weer ontmoet, trots kan melden dat ik iets voltooid heb, als een meisje dat nooit volwassen zou worden.
Langzaam ging ik zitten op de bank. Natuurlijk de meest comfortabelste bank van de SIMSKEA.
Natuurlijk niet. Ik heb een simpele bank gekocht, die je amper een bank noemen kan.
Maar dat interesseert je niet hè? Je snakt naar spanning, verdriet en romantiek. Maar dat kan ik je nu in ieder geval niet bieden. Alleen maar pijn, en geluk. Geen romantiek, geen spanning.
Alles draait om de challenge.
Opeens zie ik wat buiten, opgewonden als een klein meisje ren ik naar buiten. Beteuterd bekijk ik de buurt. Ik had verwacht iets leuks te zien, iets spannends. Niks.
Als ik nu buiten ben, kan ik net zo goed naar het strand gaan, denk ik. Ik ben al lang niet meer op het strand geweest. Ik ben ook niet echt knap ofzo, ik heb ooit één vriendje gehad. Ik ga niet vertellen wanneer dat was. Oké, als je het zo graag wil weten; in groep 1 en 2 heb ik een vriendje gehad. Lach a.u.b. niet te hard..
‘Ama’, hoor ik bij me been. Verbaad kijk ik naar beneden. Daar zie ik een schattig kwijlend meisje.
Mijn idiote, typische kleine kinderen emotie komt naar boven.
‘Hey, klein dametje’, zeg ik glimlachend. Voorzichtig pak ik haar op. ‘Wat doe je hier?’, vraag ik.
‘Noep’, antwoord ze glunderend. Ik lach. ‘Zo zo, ga je snoep kopen?’, ik doe alsof het een wereldprestatie is. Ze knikt enthousiast. Waarom zijn ze allemaal zo schattig?
Na een kwartiertje spelen met het kleine kleutertje ga ik weer naar binnen. Tijd om me op me baan te concentreren. Hoe wil ik anders voor mezelf zorgen?
De bank wil me geen lening meer geven, overal sta ik bekend als het meisje wat nooit volwassen zou worden. Dus ook geen lening zou kunnen aflossen.
Ziekenhuis, te veel bloed. Onderwijs, allemaal gillende kinderen, en geen schattige peuters? Hartelijk bedankt. Zo ging het door, tot dat ik bij de laatste pagina kwam. Ook niks. Dan… euhm.. dan maar..
Ik weet niks te verzinnen. Dan, opeens weet ik het. Ik ga naar de brandweer. Niks voor mij, dus des te leuker. Zolang ik niet levend verbrand lijkt het me leuk om te doen.
Dus vertrek ik vrolijk naar de brandweer kazerne. Helaas, je moet een opleiding doen. En Anouk van der Wilg had vroeger geen idee dat ze überhaupt voor zichzelf moest zorgen.
Verslagen loop ik terug naar huis. Gadver, die mensen hier kunnen wel een make-over gebruiken.
Dat brengt me op een idee. Styliste! Iedereen als paspop gebruiken, dat is toch leuk? Vind ik wel.
Meteen ga ik langs een uitzendbureau. Ze beloven me dat ze me zullen bellen als iemand een styliste nodig heeft. Mij dus. Ik huppel weer naar huis.
Het leven bestaat voor mij uit geluk. Soms is er een tegenslag, maar daar huppel ik altijd weer doorheen. Ik ken het woord depressie niet, evenmin als groot verdriet. Verdrietig ken ik wel, maar de betekenis haat ik.
Thuis bekijk ik mezelf in de spiegel. Een toekomstige styliste moet er natuurlijk ook goed uitzien..
Langzaam glijden mijn ogen over mijn hele lichaam. Ik ben best tevreden met mijn lijf.
Ik ben niet lelijk, maar ook niet superknap. Gewoon mezelf. Ik grinnik, het is wel zo. Gewoon mezelf.
Niet mooier, niet lelijker. Gewoon mezelf.
Weetje hoe je je foto nog leuker krijgt?
Hideheadlineeffects on < Da's een cheat die wel mag. :3
En, gebruik tab toets, wil je het iets leuker? Druk dan op shift A. :3
Elena gilt het uit van de pret als ik haar kietel.
‘Anouk! Ik ga even wat doen, pas jij op Elena?’, hoor ik opeens een stem achter me.
‘Is goed’, antwoord ik zonder om te draaien. Het was de oma van Elena, haar stem herken ik uit duizenden. Elena is net als ik een halfwees ben ik achtergekomen, haar vader woont ergens in Amerika ofzo.
Haar moeder. is omgekomen tijdens werk, ik weet het niet precies.
‘Wat zullen we doen Elena?’, vraag ik terwijl ik haar voorzichtig op de grond zet.
‘Booschappe’, zegt ze vrolijk. Haar kleine handje trekt aan mijn haar.
‘Oké, maar dan geen snoep kopen’, zeg ik streng. Elena kijkt opeens heel beteuterd.
‘Denk je nou echt dat ik je dat aan zou durven doen?’, lach ik als ze weg wil waggelen.
Verbaad kijkt me aan. Dan schatert ze het uit. Ik glimlach, en zet haar aan de buggy.
Onderweg wijst Elena allerlei dingen aan. Maar het meest bijzonders vind ze toch wel de vlinders.
‘Wa zijn da?’, vraagt ze verbaasd. Ze wijst met haar kleine vingertje de vlinders aan.
‘Vlinders. Beestjes die kunnen vliegen’, antwoord ik. ‘Ik hebbe, ik hebbe’, gilt ze opgewonden.
‘Oké. Maar wel goed verzorgen hè?’ lachend parkeer ik haar dicht bij de vlinders, en ga op jacht.
We zijn pas net terug ( met vlinders natuurlijk) als ik een auto hoor. Verbaasd draai ik me om.
De oma van Elena kan het niet zijn, die vind auto’s vervelende, vervuilende machines van de toekomst. Dat vind ze echt.
‘Ga maar snel binnen met je poppenhuis spelen’, fluisterde ik tegen Elena. Voor het geval dat.
Snel kroop/waggelde ze naar binnen.
Met mijn armen over elkaar geslagen wacht ik tot dat iemand naar me toe komt. Er gebeurt niks.
Vals alarm? Of.. zijn ze binnen? Bij Elena.. Paniek overspoeld me. Wat nou als het criminelen zijn..
Net als ik naar binnen wil sprinten om te kijken of alles oké is, voel ik een hand op mijn schouder.
Ik bevries. Langzaam draai ik me om. Ik kijk in twee ogen.
‘Wie bent u?’, vraag ik met overslaande stem. De man kijkt me schamper aan.
‘Mike Deurossen. Aangenaam’, antwoord hij arrogant. Hij steekt een hand uit. Ik schud hem niet.
‘En wat doet u hier?’, vraag ik fronsend. Simcity word steeds gekker.
‘Misschien mijn kind ophalen?’, vraagt hij, alsof ik een debiele vraag stelde. Mijn mond valt open.
Nee.. dit is toch niet wie ik denk dat hij is?
__
Wie denken jullie dat hij is?
