Leuk verhaal

"Wat is er, lyss?" vroeg Brian aan me. Ik toverde snel een neppe lach op mijn gezicht.
"Niets, hoor."
Brian rolde met zijn ogen, ik kon het voelen. "Oké, oké" gaf ik me over, wetend dat mijn tweelingbroer alles uit me zou kunnen krijgen. "Ik.. ben gewoon bang voor straks, dat is alles."



"Alles komt wel goed," suste Brian. Hij gaf me een knuffel.
Ik glimlachte naar hem, maar was nog steeds niet gerustgesteld. We waren op weg naar school, de aller eerste keer dat ik zonder vermomming naar school ging.. Het maakte me doodsbang.
Wat moest ik nou zeggen? 'Hoi, ik ben Alyssa Auel. Ik heb wit haar en paarse ogen en ben Brian's tweelingzus. En oh, ja. Ik kan alles beter dan elk van jullie.' Ze zouden me uitlachen..



Uiteindelijk kwamen we aan bij de school. Het was niet ver, maar toch had Rosanne erop gestaan om de auto mee te nemen. Brian mocht met haar mee, maar ze wilde niet met mij gezien worden, dus moest ik lopen. En Brian liep zoals gewoonlijk met me mee.
Het was al in de middag, omdat het schoolhoofd gepland had dat we ons 's middags zouden voorstellen, en de dag erop meteen mee zouden gaan met onze nieuwe klas.



Het schoolhoofd stond in de hal van de school op ons te wachten.
"Aah, Alyssa en Brian Auel. Welkom op mijn school!" Ik merkte dat hij vooral tegen míj praatte. Natuurlijk, ik was het wonderkind, en Brian de normale tweelingbroer.
"Ik zal jullie begeleiden naar jullie lokaal. Jullie zus is al naar haar klas gebracht. Ik knikte maar.



Het schoolhoofd, die zich voorstelde als Meneer Ferdinands, begeleidde ons naar het lokaal. Ondertussen hield hij een heel verhaal over hoe oud de school wel niet was - welgeteld 20 jaar - en hij wees ieder lokaal aan. "Dat is het praktijk-scheikundelokaal, daar zit de decaan, daar zijn de kluisjes, en aahh.. Hier moeten jullie zijn."



Het schoolhoofd gaf me een hand en liep toen weg. Brian liep voor mij door de deur, waar ik hem dankbaar voor was. Het was een vrij luide klas, wat te wijten kon zijn aan de docent, die er niet echt ordehoudend uit zag. Één donkere jongen merkte mij op achter mijn broer, en keek me verwonderd aan. "Kijk," fluisterde hij tegen zijn buurvrouw, "een albino." Ik rolde met mijn ogen; dat dachten ze wel vaker.



De leraar merkte ons op. "Klas, wees even stil voor een momentje, zodat we de nieuwkomers kunnen verwelkomen." Hij glimlachte bemoedigend. "Hallo, ik ben meneer Huisman." Ik merkte dat hij naar mij keek, niet naar Brian. Hij had waarschijnlijk al over me gehoord, en was verbaasd dat het echt zo was. "Waarom stellen jullie jezelf niet voor?"



Brian ging als eerste, terwijl ik naast hem stond en probeerde de glimlach op mijn gezicht te houden terwijl de hele klas me aangaapte.
"Hallo, ik ben Brian Auel en dit is mijn tweelingzus Alyssa. We zijn allebei 16 jaar, maar ik ben de oudste." Hij keek even naar mij. "En nu gaat mijn tweelingzus wat vertellen."



"Ga niet weg," fluisterde ik zacht. Hij keek me bemoedigend aan toen meneer Huisman hem naar zijn plaats stuurde. Ik zuchtte diep, terwijl mijn spreken-in-openbaar-kwaliteiten boven kwamen.
"Hallo, ik ben dus Alyssa Auel," sprak ik zonder een spoortje van verlegenheid. "Zoals mijn oudere broer daarnet al zei, ben ik 16 jaar oud. Ik heb wit haar en paarse ogen, en ik hou van dieren," zei ik tussen neus en lippen door. Iedereen lachte, aangezien ze wel merkten wat het belangrijkste van die dingen was. "De dokters denken dat ik een bepaalde soort van albinisme heb."



"Ik wist het, ze is gemuteerd." zei een meisje achterin tegen haar vriendin, niet al te zacht pratend. De hele klas lachte en ik werd een beetje rood.
"Maar ik ben niet echt een normale albino, want ik was pas zo toen ik 3 maanden oud was. De dokters wisten niet wat er aan de hand was, en dat weten ze nogsteeds niet.."



Ondanks dat ze me vreemd vonden, zaten ze toch geïnteresseerd naar mijn verhaal te luisteren. Ik wist dat ik een fijne stem had om naar te luisteren, en dat ik mensen gemakkelijk meesleepte in een verhaal. "En dat was het dus."
De leraar begon te klappen. "Gewéldig." complimenteerde hij me. "Jij zou wel in mijn plaats les kunnen geven, misschien luisteren ze dan een keer," grapte hij. Niemand lachte.



Ik werd een beetje rood toen ik ging zitten en beantwoordde de glimlach van de leraar. Het zou niet zo lang duren tot hij erachter kwam dat ik béter zou zijn als ik op zijn plaats zou staan.
De meisjes achter me die me een mutant hadden genoemd, lachten en keken verwonderd naar mijn witte haar. "Hoe krijgt ze het zo glanzend?" vroeg de één zich af.
"Geen idee, misschien hoort dat bij haar mutatie." ze lachten.

--------------------------------------------------------------------------------------

v hoe doe ik dat?

Leuk ;D

Mss is het handiger om in je eerste post links te zetten naar de hoofdstukken, iig dat vind ik wat makkelijker ik weet niet hoe het met de andere zit

Echt leuk! Ik wacht tot de volgende update!♥

Echt leuk!

Na onze allereerste les, waarin de leraar vanalles vertelde dat ik allang wist, bleven Brian en ik nog eventjes in het lokaal zitten om te praten met de leraar. Toen we uiteindelijk naar buiten liepen, werden we opgewacht door een drietal meisjes in cheerleaderuniform, met één meisje voorop die duidelijk de baas van de andere twee was.



Toen ze ons het lokaal uit zagen komen, liep de voorste recht op mij af, trouw gevolgd door de anderen. Ik zag dat één van de meisjes bij mij in de klas zat, de linkse, die een dommige glimlach op haar gezicht had staan.
"Hallo," begon het voorste meisje arrogant. "Ik weet niet of je mij al kent, maar ik ben Chléo, hoofdcheerleader. Aangenaam kennis met je te maken." Ze sprak alsof ze me niet aardig vond, maar daar was ik al aan gewend.



"Hallo." zei ik rustig, zonder aangestalten te maken om me voor te stellen.
"Juist ja." Chléo had de belediging opgemerkt. "Het gerucht gaat dat jij het perfecte kind bent, of whatever, maar ik wil jou toch maar even duidelijk maken dat ík een perfecter leven leidt dan jij."
"En mag ik je vragen hoe je dat weet?" Ik bleef rustig.
"Nou. Bijvoorbeeld, ik ben niet kletsnat." Chléo pakte een glas met water aan van één van de meiden achter haar, en gooide het in mijn gezicht. Ze begonnen allemaal te lachen.



Ik werd kwaad, en hield Brian tegen die op het punt stond het voor me op te nemen. "Wie denk jij wel niet dat je bent?!" riep ik boos. "Iemand het leven zuur maken omdat hij of zij toevallig ergens goed in is, nou, brávo!"



"Chléo? Wat is er aan de hand?" Een jongen kwam aanlopen. "Wie is dat?"
Ik keek naar de jongen. Hij had donkerblond krulletjes haar en felgroene ogen. Plus, hij was zo ongeveer de knapste jongen die ik ooit had gezien. Ik kon hem eerlijk gezegd alleen maar aanstaren.
Chléo merkte het en er speelde een lachje om haar lippen.



"Oh - Dann!" Riep ze uit, en ze fakete een zielig gezicht. Ze stak haar armen uit alsof ze een knuffel wilde, die de jongen haar ook gaf. Ik moest toegeven, Chléo was een goede actrice.
Terwijl ze hem weer losliet, drukte ze een kus op zijn lippen, en fluisterde iets in zijn oor. Hij knikte en ze liep weg met haar troep. "Ik zie je vanavond nog wel, Chléo!" riep hij haar na.



"Hallo, volgens mij kennen wij elkaar nog niet. Ik ben Daniel Michels - noem me maar Dann. Jij moet Allysa Auel zijn, volgens mij zit je zus bij me in de klas."
"Dat zou wel eens kunnen kloppen. Rosanne is een jaar ouder dan ik en mijn broer."
Dann knikte. "Volgens mijn vriendin heb je haar zwaar beledigd, maar aan je natte haar en uitgelopen make-up te zien overdrijft ze een beetje. Sorry voor dat." Hij grijnsde naar me.



Toen draaide Dann zich naar Brian, tot mijn verbazing - weinig mensen deden dat - maar ik was hem er dankbaar voor.
"En jij bent dan Brian Auel?" vroeg hij zich af. Brian knikte. "Leuk je te ontmoeten." Hij stak zijn hand uit, die Brian aanpakte.



"Nou, eh. Ik moet maar weer eens gaan, volgens mij. Ik zie jullie nog wel eens!"
Dann draaide zich om en liep weg. Toen hij uit zicht was sloeg Brian zijn arm om mijn schouders, en we liepen samen naar huis. Al met al... een vrij aparte eerste schooldag.

Leuk
Neej, super leuk


Gewoon een vraagje hoor;
Waarom speel je eigenlijk op zo'n beetje de laagste kwaliteit ;$
Niet gemeen bedoeld ofzo, maar het valt op (schouders & handen) ;s

^
Omdat ik eerst op hogere kwaliteit speelde, maar toen ging het heeeel langzaam.

(sorry voor pp)

Niet huilen, niet huilen... bleef ik mezelf toefluisteren. Mijn vingers vlogen over het keyboard, waar een verdrietige melodie uitkwam. Dit was de ergste eerste schooldag die ik ooit had gehad, maar dat was al van tevoren duidelijk geweest.



"Alyssa!" riep mijn moeder plotseling. Ze trok de koptelefoon van mijn hoofd en keek me verwijtend aan, wat me deed denken dat ze al een paar keer had geroepen. "Hoi mam," fluisterde ik, hopend dat ze niet zag dat ik gehuild had.



Ik stond op en we stonden even in stilte tegenover elkaar. "Zijn al je cursisten al weg?" vroeg ik toen maar om de stilte te doorbreken.
Mam knikte. "Hoe was het op school?" Vroeg ze toen.
"Het was wel leuk." Ik was een goede actrice, dus meestal geloofde ze me.



"Brian heeft het verteld." meldde ze toen.
Een traan rolde over mijn wang. "Het was vreselijk," fluisterde ik. Ze sloeg haar armen om me heen en probeerde me te troosten. "Shh.. Alles komt goed, ga maar gewoon lekker slapen." Ik knikte en ze liep weg.



De volgende dag besloot ik dat ik niet naar school ging. Ik vertikte het, ik ging gewoonweg niet. En aangezien ik de zwarte band judo had probeerde Brian me ook niet verder over te halen. Heel verstandig van hem.
Ik trok wat gemakkelijks aan en ging naast ons zwembad liggen.



Blijkbaar was ik in slaap gevallen, want toen ik weer wakker werd merkte ik dat er iemand bij me was. Toen ik mijn ogen open deed, zag ik dat Dann daar zat. Hij zat voorover gebogen met zijn armen losjes op zijn broer rustend, een glimlach op zijn gezicht en zijn ogen geamuseerd. Ik bad dat ik niet had gesnurkt in mijn slaap.



"Hallo." zei hij met een stem die net zo klonk als zijn ogen.
"Hoi," zei ik wat verlegen. Ik deed mijn zonnebril af en kwam overeind. "Wat doe jij hier?"
"Brian vertelde me dat je niet daar school kwam en waarom niet. Dus ik besloot hierheen te komen."



Hij stond ook op en keek me verontschuldigend aan. "Het spijt me voor Chléo. Ze zei tegen me dat jij haar had uitgescholden of zo, maar je broer vertelde me wat er echt was gebeurd. Ik snap niet precies waarom ze zo deed, maar ik heb wel zo'n vermoeden."



"In ieder geval moet je daarvoor niet wegblijven van school, nu gaan mensen roddelen." Hij fronste zijn wenkbrauwen. "En je zus helpt je eigenlijk ook niet echt. Maar ik weet wel dat veel mensen nieuwsgierig naar je zijn en je graag willen leren kennen, ondanks dat ze je wat vreemd vinden. En volgens mij ben je een hele leuke meid, dus ik wil je ook wel graag leren kennen." Ik staarde hem gewoon maar aan.



"Dankje." fluisterde ik.
Hij grijnsde. "Graag gedaan. Dus.. Kom je morgen weer naar school?"
Ik knikte en hij grijnsde nog breder.
"Dank je, echt waar." zei ik nog eens.
"Graag gedaan, nog eens." Hij hield zijn armen uit om me een knuffel te geven, en daar zei ik geen nee tegen.

Vet leuk!

Leuheeuuk <3

Ik was erg zenuwachtig toen ik de volgende dag door de gang liep. Iedereen keek me aan, maar het waren niet echt hatelijke blikken. De meesten glimlachten naar me, eigenlijk. Misschien had Dann gelijk.. Over Dann gesproken, hij stond samen met Chléo aan het einde van de gang. Ze keken alsof ze barstende ruzie hadden.



"Ik ga vast naar de les," fluisterde Brian in mijn oor, wetend dat ik met Dann wilde praten. Ik knikte en glimlachte naar hem.
"Hoe kon je dat nou doen, Chléo?!" riep Dann kwaad tegen zijn vriendin.
"Wat boeit het jou?!" gilde Chléo. "Wat dan nog als ik de nieuwe een welkom geef, en haar laat weten wie hier de baas is?" Jep, ze hadden het over mij. Superr.



"Mij boeit het!" ze hadden me nog steeds niet opgemerkt. "Je kunt niet zomaar rondhuppelen en iedereen die je niet mag bedreigen en natgooien!"
"Je hebt nog nooit zo gereageerd.." fluisterde Chléo, opeens verdrietig. "Heeft ze je behekst? Ik ben toch je vriendin, niet zij. Zij was gemeen tegen me, geloof me. Alsjeblieft.."
Dann was stil en keek haar boos aan.



Toen verdween de boze blik uit zijn ogen. Chléo keek hem hoopvol aan.
"Ik wil je niet meer zien. Het is uit, Chléo," zei hij, alsof hij vertelde wat voor weer het vandaag was.
Chléo keek hem ongelovig aan. Toen rende ze snikkend weg.



"Hoi." zei ik zacht. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht toen Dann me eindelijk opmerkte.
"Hee," hij grijnsde naar me. "Je bent op school. Mooi zo."
"Ja." Ik was even stil.



"Ik hoorde je ruziën met Chléo." zei ik zacht.
"O, sorry dat je dat hoorde."
"Het spijt me dat ik je relatie heb verknald.." zei ik nog zachter.



"Maak je een grapje? Jij hebt mijn relatie niet verknald, dat heeft Chléo gedaan. Eigenlijk ben ik je er dankbaar voor dat je me hebt laten zien hoe ze echt is. Ik dacht altijd dat ze het liefste meisje op school was, maar het blijkt van niet."



"Oké, graag gedaan, dan." Ik grijnsde naar hem, en hij grijnsde terug.
Er volgde een ongemakkelijke stilte.
Dann opende zijn mond om de stilte te doorbreken, toen Rosanne opeens aan kwam lopen.



"Haii Dann!" kirde ze.
"O, hoi ... Hoi." Ik kon merken dat hij haar naam vergeten was.
"Ik hoorde dat je weer single bent, is dat waar?" Vroeg ze schalks.
Dann fronste zijn wenkbrauwen. "Is dat nu al bekend?"



"Dus het is waar? Wat jammer!" Haar glimlach vertelde dat ze precies het tegenovergestelde bedoelde.
"Ja, heel jammer."
"Duss.. Nu je vrij bent, dacht ik dat we misschien een keer samen iets konden gaan doen?" Ik moest bijna lachen, mijn zus zette zichzelf zó voor gek.
"Um. Sorry, daar ben ik nog niet helemaal... aan toe.."
"Hmpf." Arrogant draaide Rosanne haar hoofd opzij.



Toen draaide ze zich om en liep weg, naar een meisje dat waarschijnlijk haar nieuw verworven beste vriendin was geworden. Het meisje keek haar vol medelijden aan, maar ik zag dat ze het ook erg grappig vond, en ze keek even hevig knipperend naar Dann.
Dann draaide zich weer naar me om.



"Dat is al het 2e meisje vandaag dat voor me wegloopt," zei hij met zo'n blik van zelfmedelijden, dat ik begon te lachen.
"Je zou je eigen gezicht moeten zien," grinnikte ik.



"Veel succes vandaag, cassanova." grijnsde ik naar hem. "Ik ga naar de les, voor het geval dat er straks een hele horde meiden aan komen rennen om je mee uit te vragen."
Dann keek me even boos aan, en daarna vertwijfeld. "Zou dat echt gebeuren?" zei hij vermoeid.
Ik lachte. "Wie weet."

Leuk!

keii leuk dagboek! ga zeker volgen! je schrijft echt heel fijn.

"HIAAH!" schreeuwde ik terwijl ik de arme boksbal een trap gaf. Ik stond in mijn sportkleding in de trainzaal van de school. De schooldag was voorbij, en ik stond hier om mezelf uit te leven. Thuis had ik veel, maar een professionele trainingsapparatuur had ik niet. Terwijl ik de boksbal verrot sloeg, dacht ik aan mijn dag.



Dann had gelijk gehad. Ik en Brian kwamen de kantine binnen, en meteen werden we bevolen om aan één van de tafeltjes te gaan zitten, door de mensen die daar al zaten. Er waren overigens maar 2 tafeltjes; de school was blijkbaar vrij klein. Maar wat wilde je met zo'n gehucht. Terwijl ik ging zitten kon ik Dann en Chloé aan de andere tafel horen praten.
"Please, vergeef me?" smeekte Chloé.




Dann zei niets terug, en ik kon voelen dat hij naar me keek, terwijl ik deed alsof ik niets merkte. Ik zat heel opzettelijk met mijn rug naar hem toe en mijn hoofd naar mijn tafelgenoten gedraaid. Om mijn gedachten af te leiden hield ik Brian in de gaten, om te zien hoe het met hem ging.



Hij praatte vooral met één iemand; een meisje met bruin haar en bambi-achtige reusachtige ogen. Ik glimlachte even en toen lette ik, misschien onbewust, weer op de conversatie achter me.



"Dann, praat tegen me. Alsjeblieft? Danny..?" fluisterde Chloé zielig. Ik kreeg bijna medelijden met haar, maar ik was zo verstandig dat niet te doen.
In plaats van naar haar luisteren draaide Dann zijn hoofd 180 graden en begon te praten met degene die naast hem zat.



Toevallig was dat Rosanne.
"Dus. Hoe vind je het hier op school?" Ik hoorde aan zijn stem dat hij baalde dat hij met haar moest praten.
"Ohh! Ik vind het hier gewéldig," kirde ze. Toen begon ze te babbelen over vanalles en nog wat en Dann bleef doen alsof hij oplette, alleen maar zodat hij niet met Chloé hoefde te praten. In ieder geval, dat maakte ik ervan. Misschien deed hij niet alsof en ...



Een stem trok me uit mijn gedachten.
"Dat kun je goed." Ik draaide me met een ruk om. Daar stond de jongen waar ik zojuist aan gedacht had.. Jippie.
"O, valt wel mee," zei ik bescheiden, en ik glimlachte.



Hij grijnsde en liep naar me toe. "Dat meen je niet."
Ik haalde mijn schouders maar op. Ik meende het inderdaad niet, maar het klonk arrogant om dat toe te geven.
"Ik heb dit weekend een atletiekwedstrijd, waar ik heel erg voor in vorm moet zijn. Maar dat ben ik nu niet." Hij klonk zo... hopeloos dat ik begon te lachen.



"Dus ik dacht..." zijn stem klonk plotseling heel anders, veel zachter. "... misschien kun jij me lesgeven?" Ik keek in zijn groene ogen en ik kon even geen zinnig antwoord verzinnen.
"Um. O-oké." Stamelde ik.
"Mooi. Vanmiddag 5 uur bij mij thuis?" hij was plotseling heel dichtbij, alsof hij met me flirtte. Misschien deed hij dat ook wel.



Ik haalde diep adem. "Ja, is goed. Dan ben ik er."
"Cool." Hij grijnsde en stapte weer achteruit. "Simlaan 67. Dan zie ik je straks."
Hij liep weg en liet mij daar achter met een gevoel waarvan ik prima wist wat het was, maar dat ik niet toe wilde geven. Je kent die idioot pas 2 dagen, Alyssa. vertelde ik mezelf.
Word alsjeblieft niet verliefd op hem..

------------------------------------------------------------------------------------------------

Waarom zijn er opeens zoveel minder reactie's? Zijn alle mensen die in het begin reageerden nu gestopt met lezen?

Ik lees! =D En het is nog steeds een superleuk verhaal hoor Manon. <3

Hartstikke leuk!

wow.... dit is gwn een geweldig dagboek

Je moet idd niet stoppen, want dit is een super verhaal! Ik post alleen (bij alle dagboeken die ik lees qq) bijna geen reacties, omdat ik nooit zin heb om te typen

"Echt waar, Nao. Het was zo vreemd, alsof hij me versierde."
Ik zat in de keuken en stortte al mijn gedachten uit bij mijn beste vriendin.
Nao was koffie aan het zetten, en ging daarna naast me zitten.



"Begin bij het begin."
"Oké. Nou, het begon gisteren toen zijn vriendin-"
"Hij heeft een vriendin?!"
"Had, geloof ik. Maar luister nou, we lopen voor op het verhaal." Ik vertelde het hele verhaal.



Ik was zojuist bij het stuk aangekomen waar Rosanne zichzelf voor gek zette, toen zijzelf de keuken binnen kwam. Ik hield abrupt mijn mond en Nao zat met een uitgestreken gezicht voor zich uit te kijken.
Mijn lichtelijk gestoorde zus liep naar de koelkast, haalde er drinken uit en liep weer weg zonder ons ook maar een blik waardig te keuren.



"Oké, waar was ik." Begon ik weer zo gauw ze weg was.
Toen ik bij de gebeurtenissen van afgelopen middag was, begon Nao te glimlachen.
"En toen- waarom glimlach je zo verlept?" vroeg ik geïrriteerd.



Nao lachte. "Nou, misschien weet ik niet zoveel van jongens, maar ik zou denken dat hij je leuk vindt."
"Waarom?"
"Nou, weet je. Je bent soort van best wel perfect, eigenlijk." Ze keek me aan met twinkelende oogjes.



"Hoe gaat het met jouw liefdesleven?" vroeg ik om van onderwerp te wisselen.
Ze lachtte. "Heel subtiel." Toen sloot ze haar ogen en zuchtte diep. "Ach, ik weet het niet. Soms denk ik dat hij op het punt staat me ten huwelijk te vragen, maar hij doet het gewoon niet.."



"Hij is een sukkel. Dump die gast." Ik had haar 'vriend' nooit gemogen, hoewel ik hem nooit had ontmoet. Uit de verhalen die ze over hem vertelde, stond hij niet hoog in mijn aanzien.
Nao glimlachte. "Nee."



Ik stond op. "Ik moet gaan. Jij enig idee waar Simlaan 67 is?"
Nao stond ook op. "Ja, het is de straat uit en dan de 2e straat rechts."
"Oke, dank je." Ik omhelsde haar. "Duim voor me."
"Doe ik."