Het begon allemaal op de ochtend van mijn 29e verjaardag. Mijn moeder belde me op om me te feliciteren, zoals altijd. ''Hartelijk gefeliciteerd liefje, voel je je een beetje jarig?'' Het gebruikelijke zinnetje van mijn moeder. Maar toen kwam er iets achteraan dat ik niet had verwacht; ''Heb je er al over nagedacht waar je nu gaat wonen?'' Verbaasd antwoordde ik: ''Hoe bedoel je? Ik zit hier goed hoor...'', terwijl ik om me heen keek. Mijn verpauperde studentenappartementje kon misschien wel een opknapbeurt of twee gebruiken, en die sneeën brood die overal maar een beetje in de hoekjes lagen mochten ook weleens richting de prullenbak, maar alsnog was ik hier tevreden. ''Lieverd, dit kan echt niet meer! Je bent nu 29 jaar oud, en je woont nog in je studentenwoning! Maar geen zorgen! Je lieve moedertje helpt je natuurlijk weer uit de brand. Ik heb een fantastische kavel voor je gevonden, die je samen met de dochter van een van mijn vriendinnen kan gaan bewonen! Is het niet fantastisch!?'' Hoe ging ik hier onderuit komen? ''Maar mam...'' begon ik. Maar het was al te laat. ''Dat is dan geregeld! Ik zie je morgen met al je spulletjes bij mij zodat ik je nog even gedag kan zeggen. Nou, dag schat!'' Ik kon niets meer zeggen voordat mijn moeder de hoorn erop gooide...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit is de proloog van mijn aankomende dagboek. Ik hoop dat jullie het wat vinden! Als jullie iets van kritiek of een verbeterpunt hebben, hoor ik het graag.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Inhoudsopgave
Proloog
Hoofdstuk 1
- Deel 1
- Deel 2
- Deel 3
- Deel 4
- Deel 5
- Deel 6
- Deel 7

Leeuuk !!

Haha, leuk.
Beetje standaard zo'n verhaaltje en dan bedoel ik "..en ik kon niks meer zeggen.."
Maar goed, we kunnen er wel op uitmaken dat hij er zeker gaat wonen.
En hopelijk is die medebewoonster een bloedige vampier ofzo
Is weer eens wat anders dan dat ze verliefd worden

Refurb schreef:Haha, leuk.
Beetje standaard zo'n verhaaltje en dan bedoel ik "..en ik kon niks meer zeggen.."
Maar goed, we kunnen er wel op uitmaken dat hij er zeker gaat wonen.
En hopelijk is die medebewoonster een bloedige vampier ofzo
Is weer eens wat anders dan dat ze verliefd worden

Haha, ja. Nogal cliché maarja.
Uiteindelijk gebeurt er nog van alles.

klinkt erg leuk, ben benieuwd.

Ik kan niet wachten, het klinkt heel leuk in ieder geval.

Klinkt veelbelovend! Snel meer!

Ben erg benieuwd

Hoofdstuk 1: Deel 1


Even voorstellen: Dit ben ik. Mijn naam is Mike Tiamo, en ik ben 29 jaar. Het is mijn grote droom om de burgemeester van Sunset Valley te worden.

Het was de dag van de grote verhuizing. Na langs te gaan bij mijn moeder was ik bijna bij mijn nieuwe thuis aangekomen. In de taxi zat ik wat te fantaseren over mijn nieuwe huis en huisgenoot. Ik wist zeker dat mijn moeder alles tot in de puntjes geregeld had. Maar wat was dit? Er stond niks op de kavel! Geeneens een bouwval, maar echt helemaal niks (op een brievenbus en prullenbak na). Hoe moest dit verder? Ik kon moeilijk buiten slapen. Wist mijn huisgenoot dit al?


Piekerend ijsbeerde ik rond de kavel, tot ik in mijn ooghoeken iemand op me af zag komen lopen... Was dit de persoon met wie ik ging samenwonen?



Haar naam was Melanie Bobo. Ze was een geweldige kokkin en had een hart van goud. Zij was dus de dochter van een van mijn moeders vriendinnen... Glimlachend kwam ze op me af. ''Hallo daar, vreemdeling!'' zei ze, en ze lachte een beetje. ''Ik ben Melanie. Melanie Bobo. Jij bent Mike?''


Ik knikte. ''Ben je ook gedwongen door je moeder om hier te komen?'' Ik zag Melanie twijfelen voordat ze zei: ''Ehm, ja. Inderdaad. Moeders he?'' Ik lachte en richtte mijn hoofd naar de lege vlakte die ons huis moest voorstellen. ''Wat nu?'' vroeg ik, terwijl ik mijn hoofd weer naar Melanie draaide.


''Er zit maar één ding op.'' antwoordde ze. De nachten daarop verbleven we in hotels, maar geen van de avonden bij mijn moeder. Ik was woedend op haar, omdat ze me technisch gezien dakloos heeft gemaakt. Ze nam haar telefoon niet op en ze was ook al een paar dagen niet meer thuis geweest, volgens buren. Ook kon ik niet meer mijn oude apartement binnen, omdat het al verkocht was.

Na een een paar weken stond ons nieuwe huis dan eindelijk rechtop. We waren zowat door ons spaargeld heen, maar we hadden ook wat. Ik vond het een prachtig huis, en Melanie ook.



De weken daarop werden maanden, en Melanie en ik werden steeds betere vrienden. We gingen naar vele locaties in de stad, zoals de bistro of het theater.

We hadden een fantastische tijd samen.

Haha, leuke update. Wat een maffe naamgenoot heb ik toch ;o

^
Haha ;p

Leuk

Ik wil meer.

Leuk ;D

Supervet

Leuk!

Leuk !

Je hebt me verrast.
Ik had me toch een andere vriendin voorgesteld.
Niettemin zal ik dit verhaal blijven volgen.

leuke en vrolijke up
Ik vind Melanie nu al leuk ^^

Hoofdstuk 1: Deel 2


Melanie en ik begonnen als een soort ''gezinnetje'' te leven. We hadden misschien geen kind in het huis, maar ik merkte dat we wel hetzelfde rtueel hadden. Ik ging overdag naar een van mijn vele part-time banen, en Melanie had eten klaarstaan als ik thuiskwam.


Op een dag begon Melanie na het eten: ''Ehm, Mike? Zou je zin hebben om in het weekend uit eten te gaan bij de bistro?'' Ik lachte en antwoordde: ''Tuurlijk!'' Melanie keek opgelucht en bracht de borden naar de wasbak. Ik liep naar de kamer om mijn mail te checken.

Ik hoorde hoe de kraan uitging en zag Melanie om de hoek verschijnen. Ze liep op de radio af en drukte op een knop. Het apparaat ging aan en Melanie keek me aan. ''Heb je zin om te dansen?'' vroeg ze met grote verwachting. ''Ja hoor.'' zei ik, terwijl ik de computer op slaapstand zette. Ik stond op en Melanie en ik begonnen te dansen.


Ik zag aan Melanie dat er wat met haar was. Ze bleef me maar aankijken en ze lachte telkens.


De avond daarop besloot ik naar het park te gaan. Daar ontmoette ik Blair Wainwright. Ze was de dochter van een twee wetenschappers. Ik vertelde haar over mijn dromen en interesses.



Het werd aardig donker, en Blair en ik bleven maar praten. Ze was aardig, en ik zag haar dus wel zitten. Ik geloof dat zij mij ook wel leuk vond. Ik besloot een poging te wagen een stap verder te gaan. Ik flirtte erop los, toen ik Melanie in mijn ooghoeken stond staan. Toen ik omkeek holde ze weg, richting huis.


Toen ik thuiskwam zag ik Melanie op de bank zitten. Ik liep op haar af en ging naast haar zitten. ''Hey.'' begroette ik haar. ''Hoi Mike.'' reageerde ze een beetje somber. ''Is er iets?'' ''Nee hoor, ik vraag me alleen wel af wie dat meisje was...'' antwoordde Melanie. Ze keek me recht aan, en ik zag dat ze natte ogen had. Wat was dit nou? Hoezo is Melanie verdrietig? Blijkbaar komt het door Blair, maar ik snap het niet. ''Waarom wil je dat weten?'' ''Gewoon...''

Melanie stond op en probeerde naar de keuken te lopen. ''Wacht eens!'' riep ik, terwijl ik achter haar aan ging. ''Waarom loop je nou weg?'' vroeg ik op luide toon. ''Ik mag toch wel weg als ik dat wil?'' antwoordde ze boos. We schreeuwde nog wat tegen elkaar, over hoe ze me niet mocht bespioneren, voordat we naar bed gingen.


Die avond sliep ik goed, al hoorde ik Melanie snikken in haar slaap. Ik snapte niet waarom ze zo overdreven reageerde. Ik was gewoon single, dus ik mocht flirten met wie ik zou willen...

Spaaanneeend