Dit dagboek is gemaakt in de sims 2, sorry voor de plumblobs en de wolkjes..( Hoe krijg ik die weg?)
Ik heb nog nooit een 10G gedaan dus dit word mijn eerste keer.. ik begin ook heel anders dan een normale 10G dus hij is iets aangepast.
Veel plezier met lezen.
Dit ben ik, Noah Parker, een weeskind. Ik ben 13 jaar en ik weet niet waar mijn ouders zijn, ik heb ze nooit gekend en voor zover ik weet zit ik hier al mijn hele leven.
Van links naar rechts:
Dimitri, Donovan, Chelsea, Lily en Noah(ik)
Vriendjes heb ik wel, ik mag nooit naar buiten dus de vriendjes die ik heb zitten ook in het weeshuis.
Er is een groot nadeel, Gorgina, de huisbaas. Ik kan eigenlijk nooit met haar opschieten, ze moet mij altijd hebben en ze is ook nooit aardig tegen de andere kinderen.
Dit is Gorgina.
Meer Lezen??
Lees het allemaal in:
10G Parker,The Orphan.
Laatst gewijzigd door SunShineMimi op za 11 jun 2011, 21:53, 8 keer totaal gewijzigd.
“Noah?! Word wakker!” Fluisterde iemand in me oor.
Ik deed mijn ene oog open en zag een vage schim staan, ik sprong gelijk overeind en wreef in mijn ogen, “Oh jij bent het, Chel laat me niet zo schrikken” Zei ik met een te harde stem.
“ssst!! We moeten stil zijn.”
“Waarom?”Antwoorde ik zachtjes
“Vanacht gaat het gebeuren, we gaan hier weg” fluisterde Chelsea met een trillerige stem.
Dimitri en Donovan zaten al op de rand van hun bed, Lily daar in tegen had veel moeite om wakker te worden.
“Kom we moeten gaan, hebben jullie alles?”Vroeg Donovan die het hele plan had bedacht.
“Ja we hebben alles maar ik ben bang” zei Chelsea met knikkende knieen, “Als ze erachter komt dat wij weg zijn dan hebben we echt de poppen aan het dansen”
“Ja Ja, dat weet ik maar jij wil hier toch ook weg? We moeten hier gewoon weg, we komen later terug voor hun” vertelde Noah terwijl ze de andere aan wees.
Terwijl Dimitri met zijn handen als een zombie voorzich uit liep richting hal, pakte Chelsea en ik de laaste spullen vast, Chibby, mijn teddybeer ging als eerste onder mijn arm en met de andere pakte ik de plastic zak waar mijn kleding in zat vast, die ik stiekem uit de keukenla had gepakt.
Lily stond tegen de muur aan door een kier te kijken hoe Dimitri het er vanaf ging brengen.
Het was doodstil in huis… “Aaahhh!!” Gilde Dimitri vanaf onderaan de trap. We hoorde wat gestommel in de kamer naast ons waar Gorgina sliep en de deur ging open. Gorgina liep in haar piama de gang op en keek om zich heen om zich te herrineren waar het geluid vandaan kwam. Ze stormde de trap af.
“Nu is het jou beurt Lily” zei ik zachtjes tegen haar. “Ik ga je missen Lil, maar we komen terug voor jullie!!” Lily keek nog een keer achterom en rende richting de trap en stormde de trap af.
We hoorden beneden wat gekibbel, “Dimitri!! Wat moet dat!! Waarom lig jij niet in je bed?!!” Schreeuwde Gorgina door het hele huis heen.
Dimitri deed net alsof hij wakker werd en keek verbaast om zich heen, hij keek naar Lily die ook naast hem was gaan staan. “Uuh, ik weet niet wat ik hier doe Mevrouw”
“En Lily, wat doe jij hier beneden? HUP NAAR BOVEN!!” schreeuwde ze.
“Maar maar, ik hoorde Dimitri gillen en ik was net naar de wc geweest dus ik rende jullie achterna om te kijken wat er aan de hand was”zei Lily met een trillerige stem.
“Mogen Lily en ik even een glaasje water pakken, mevrouw?” Voegde Dimitri eraan toe.
“Nou oke! Maar dit is de laatste keer dat je s’nachts water drinkt, straks plas je nog in je bed.” Zei Gorgina met een lacherige stem.
Terwijl Dimitri, Lily en Gorgina de keuken in liepen stonden Donovan, Noah en Chelsea al boven aan de trap, zodra ze de keukendeur dicht hoorden gaan liepen ze zo snel en stil mogelijk de trap af.
Donovan was de slimste uit de hele groep en hij had de huissleutel te pakken zien te krijgen.
De sleutel gleed in het slot en hij draaide zachtjes de deur open.
Chelsea en ik zagen voor het eerst in jaren het gras van dichtbij, de frisse lucht vloog ons tegemoet.
“wat ruikt dat heerlijk he Noah?!”
“jaa echt heerlijk, maar kom we moeten gaan, nu meteen”Zei Noah zachtjes.
We keken nog 1 keer om naar Donovan die zachtjes de deur achter ons dichtdeed.
Is dit echt? Of dromen we nou? Ik wist het verschil even niet meer.
“Kom Noah, we zijn vrij!! We moeten rennen, zo ver als we kunnen”
“Maar waarheen dan? We weten niet eens waar we zijn!” riep ik tegen Chelsea
We begonnen te rennen met onze spulletjes stevig vast, we bleven rennen zo ver mogelijk weg van hier.
“Kuch,Kuch” Ik kan niet meer Noah”
“Oke we stoppen hier, het word toch al bijna licht. We blijven hier bij de boom totdat het licht wordt, dan kunnen we meer zien.”
In het weeshuis ging het er ondertussen vreselijk aan toe, Gorgina was meegelopen naar boven om te zorgen dat ze weer terug in bed kwamen en toen is ze erachter gekomen dat Noah en Chelsea er niet meer waren, ze liep gillend door het huis. “WAAR ZIJN MIJN HULPJES!!”Schreeuwde ze.
We hadden geen buren dus die konden haar geschreeuw niet horen en zo kon niemand ons helpen toen we daar nog zaten.
Ze werd vreselijk boos op Lily, Donovan en Dimitri en sloot ze voor 2 dagen op in hun kamer zonder eten. Gelukkig hadden ze nog wel een eigen wastafel dus water hadden ze altijd wel.
Het werd Licht, Noah en Chelsea waren onder de boom in slaap gevallen.
“Kinderen, wakker worden”Hoorde ik een vage stem zeggen.
“wat doen deze kindjes hier nou, zulke vieze kleding heb ik nog nooit gezien” Zei een lieve stem.
Ik opende mijn ogen langzaam en zag een mooie jonge vrouw voor mij staan. “Chel!! Wakker worden, het is licht!!” Zei ik tegen haar terwijl ik Chelsea een paar keer door elkaar heen schudden.
“Huh wat?!! Waar zijn we?” ze schrok, “wie is dat!!??” Vroeg ze aan mij met een geschrokke stem.
“ Ik ben Bo, wees niet bang, ik doe jullie niks”Klonk de lieve stem. “wat doen jullie hier in hemelsnaam?”
Noah en Chelsea begonnen door elkaar heen te ratelen.
“We zijn…Weeskinderen” “Ontsnapt.. uit een weeshuis” “vreselijk is het daar”
Klonk het over en weer.
“meiden meiden!!, Doe eens rustig, Kom maar mee met mij, hier kunnen jullie niet blijven.”
We liepen met Bo mee en kwamen bij een vrij klein schattig huisje aan. Het was mooi zachtrose van kleur aan de buitenkant met leuke hangbloemen bij de deur, eenmaal binnengekomen zat het er nog schattiger uit dan dat het er buiten uit zag, ik keek om me heen. “wat een mooie kleuren allemaal he Chel?!” zei ik vol enthousiasme,
We hadden nog nooit zulke mooie kleuren gezien, alleen het zwart en rood van het weeshuis dat zo koud en kil was maar hier voelde het fris en warm tegelijkertijd aan.
“Kom kinderen ga toch zitten” zei Bo die ondertussen de thee klaarmaakte.
Noah en Chelsea gingen aan de keukentafel zitten, “Maar vertel eens kinderen en nu rustig deze keer, waar komen jullie nou vandaan en hoe heten jullie?” Vroeg Bo terwijl ze de thee inschonk en op tafel zette.
“wij zijn Noah en Chelsea” zei Noah terwijl ze aanwees wie wie was.
“We zijn vannacht ontsnapt uit het weeshuis, we konden het niet meer aan. Ik zit er onderhand al mijn hele leven en Chelsea zit hier vanaf haar 4e jaar.”vertelde Noah.
“Maar onze vriendjes zitten er nog, Dimitri, Donovan en Lily.!! En die moeten we nog gaan redden”Voegde Chelsea eraan toe.
“Oh zo is dat dus gekomen dat jullie bij die boom zaten, jullie waren gevlucht en hadden zo ver gerend dat jullie dood moet geworden waren.” Zei Bo.
“Jullie kunnen voorlopig wel hier bij mij blijven, ik heb nog wel een logeerkamer boven en daar kunnen jullie wel slapen, loop maar even mee dan kan ik jullie meteen rondleiden.”
Ik nam nog een laatste slok van me thee en we stonden op, liepen achter Bo aan richting de keuken.
“Dit is de keuken en zoals je ziet staat hij dus vrijwel in de woonkamer”
Als je naar rechts keek over aanrecht dan kon je de bank al bijna aanraken, het was heel knus ingericht maar toch vrij ruim.
“Kom we gaan naar boven, dan laat ik jullie mijn kamer en jullie kamer zien.”
Boven aangekomen zag het er erg mooi uit, niet zo’n grote lange gang zoals in het weeshuis.
“Dit is mijn kamer”Vertelde Bo terwijl ze de deur opende en naar binnen liep, voorzichtig liepen we achter haar aan.
“ En hier slapen jullie, dit is de logeer kamer van mijn nichtjes die eens in de tijd hier slapen dus het is prima te doen dacht ik zo” vertelde Bo
Terwijl de monden van Noah en Chelsea openvielen bedankte ze Bo en begonnen rond te kijken in de kamer.
“zo mooi he Noah, prachtig al die kleuren. En dat bed, wauw “ zei Chelsea met grote glunderende ogen.
Terwijl Noah en Chelsea de veren in het bed ondekte was Bo al weer naar benede gegaan en maakte een maaltijd klaar.
“Dat hebben die meiden wel verdient na zo’n lange vermoeiende dag” zei Bo zachtjes in haar zelf terwijl ze een aantal dingen uit de koelkast haalde.
Dankje allemaal voor jullie reacties:D wat vinden jullie trouwens van mijn schrijfstyle?? is dat ook goed? of zitten er nog behoorlijk grote fouten in?
