Ik draaide mijn gezicht richting Matthew. We keken elkaar aan. Zijn blik vertelde me dat hij de deur open wilde doen. Ik wist niet goed wat ik wilde. Ik was nieuwsgierig, maar tegelijkertijd bang. Bang dat het toch Ryan was die door had dat ik bij Matthew op zijn kamer sliep. Bang dat hij weer een uitbarsting zou krijgen. Bang voor zijn kwade uitdrukking. Bang dat hij mij of Matthew wat aan wilde doen. Terwijl ik nog aan het nadenken was of ik wel wilde weten wie er aangeklopt had, stapte Matthew uit zijn bed. Langzaam liep hij richting de deur. Zijn witte benen vielen duidelijk op in het donker. Voor de deur van zijn kamer stond hij stil en keek achterom. Ik knikte naar hem dat ik er klaar voor was, al wist ik helemaal niet zeker of ik er wel klaar voor was. Klaar of niet, Matthew draaide de sleutel om in het slot.


Geen geschreeuw, geen scheldwoorden, geen woede-uitbarsting, maar tranen. May’s tranen. Matthew liet haar onmiddellijk binnen en drukte op de schakelaar van het licht. Mijn ogen moesten wennen aan de felle lampen op zijn kamer. Matthew zette May neer op de bank en haalde een glas water. Er werd geen woord gesproken. We wachtten. We wachtten tot May ging vertellen wat er aan de hand was, maar May kon niets uitbrengen. Wat er ook aan de hand was, dit was serieus. Ik wierp een blik op de wekkerradio van Matthew. Half 5 in de ochtend. Zou Ryan al wakker zijn? Ik liep naar de deur en keek door het raampje richting de kamer van Ryan. Geen licht, geen beweging, geen geluid. Ryan sliep nog.


Langzaam maar zeker werd May rustiger. Het huilen ging over tot snikken. Ik nam plaats naast haar op de bank, terwijl Matthew het zich comfortabel maakte op de grond. ‘’Wat is er gebeurd?’’ vroeg hij. Maar nog steeds kon May geen goed lopend verhaal vertellen. Steeds weer barstte ze in tranen uit. Tussendoor waren er een paar woorden verstaanbaar, maar ik kon er geen verhaal van maken. Matthew blijkbaar wel. ''Dus, je computer is ineens weg, terwijl je hem nog hebt zien staan toen je ging slapen?'' zei hij. Ik keek hem vragend aan, alsof ik antwoord zou krijgen hoe hij dit uit May’s woorden had kunnen opmaken. Maar hij had gelijk, want May knikte.


Ik schrok. Alweer iets gestolen. Waarschijnlijk door dezelfde persoon die mijn iPod meegenomen had. Het moest Matthew of Ryan zijn. Andere mogelijkheden waren er niet. Misschien begreep Matthew zo snel wat May wilde zeggen, omdat hij er meer vanaf wist? Het zou kunnen. Opeens wilde ik weg uit zijn kamer. Ik wilde weg bij Matthew. Ik wist niet of ik hem wel kon vertrouwen. Met gebogen hoofd opende ik de deur. Ik realiseerde me ineens dat ik het erg koud had. ''Liz!'' hoorde ik Matthew achter me schreeuwen. Ik keek niet om. Ik keek naar de grond. Naar de vloer, naar mijn voeten, naar een ander paar voeten…


''Er is hier dus een feestje en ik ben niet uitgenodigd?'' Ik keek op en keek recht in het gezicht van Ryan. Een schok ging door me heen. Wat nu? Wat moesten we nu doen? Wat moest ik nu doen? Ryan duwde me hard aan de kant en liep Matthew’s kamer in. ''Ryan! Ga mijn kamer uit!'' schreeuwde Matthew naar hem, maar Ryan luisterde niet. Natuurlijk luisterde Ryan niet. Hij liep recht op Matthew af en bleef vlak voor hem staan. ''Dus je bent leden aan het verzamelen voor een eigen freakshow.'' Zei Ryan kwaad. ''Als jij het zo wilt zien…'' antwoordde Matthew rustig. Vanaf mijn positie kon ik zien dat Ryan zijn handen tot vuisten maakte. Ik moest iets doen, want dit kon weer vreselijk uit de hand gaan lopen.


Oké, wat moest ik doen. Ik moest rustig blijven. Geen paniek. Vooral geen paniek. We konden dit gewoon samen oplossen. We waren immers allemaal volwassen. ''Ryan, ik denk dat het beter is als je gaat.'' Zei ik zo rustig mogelijk. Ik hoorde dat mijn stem trilde. ''Bemoei je er niet mee! Vuile verrader.'' Schreeuwde Ryan terug. Oké, misschien waren we niet allemaal zo volwassen als ik in eerste instantie dacht… Maar misschien had Ryan gelijk, en moest ik me er gewoon niet mee bemoeien. Dus ik zei maar niets meer. ''Wat doen zij hier?'' vroeg Ryan fel aan Matthew. Maar Matthew gaf geen antwoord. Ryan gaf Matthew een duw, zodat hij bijna achterover viel. Moest ik toch ingrijpen? May zou nu niets doen, ze had andere dingen aan haar hoofd. ''Ik vroeg je wat!'' Schreeuwde Ryan in Matthew’s gezicht. ''Zoals je zelf al zei,'' antwoordde Matthew, ''ik ben leden aan het verzamelen voor mijn freakshow.'' Dit kon niet goed gaan. Ryan was gevaarlijk kwaad. Ik bereidde me erop voor dat hij Matthew weer zou aanvliegen. Ryan balde zijn vuist voor Matthew’s gezicht, maar hij haalde niet uit. In plaats daarvan draaide hij zich om en liep zonder nog iets te zeggen de kamer uit…


Stilte. Niemand zei iets. Zelfs May was gestopt met snikken. Ik keek naar Matthew, en op hetzelfde moment keek hij naar mij. Zo stonden we daar enige tijd… We zeiden niets, maar we begrepen elkaar volledig. ''Ik heb het niet gedaan, Liz.'' zei hij uiteindelijk. Ik zuchtte. Het was allemaal zo ingewikkeld. Matthew nam vervolgens weer plaats naast May op de bank. Ze zat stil voor zich uit te staren, alsof ze geen idee had dat Ryan net boos binnen was gekomen. Matthew praatte met haar, om haar gerust te stellen. Ik glimlachte. Matthew was veel te lief om ook maar iets te stelen van iemand anders. Dan bleef er nog maar één verdachte over… Ryan.

Leuke up Arme may ik gebruik echt veel smileys We want more!!

Nicee update! <3
En idd; We want more ;p

Omdat ik jullie zo lang heb laten wachten, heb ik gister en vandaag hard doorgewerkt zodat ik twee updates kon doen vandaag Veel plezier met lezen

-------------------------------------------------------------------------------------------
Het was stil aan tafel. Behalve Taylor was iedereen voor het ontbijt aanwezig, maar er werd geen woord gesproken en werden zelfs geen blikken gewisseld. Snel keek ik even de tafel rond. Matthew keek even op van zijn kom cornflakes, maar at al snel weer verder. Het was alsof iedereen zijn eigen bord met ontbijt interessanter vond dan een gesprek. Ik zuchtte lichtjes en ging vervolgens verder met eten.


Toen Ryan zijn ontbijt op had, stond hij onmiddellijk op en verdween naar boven. Ik keek hem na terwijl hij richting de trap liep. Hij had niet eens de moeite genomen om zijn bord af te wassen. Ik keek naar May, nog steeds was ze erg verdrietig dat haar computer zomaar verdwenen was. Ze had het ding hard nodig voor haar opleiding. Hoe kon ze anders een fatsoenlijk boek schrijven? Ook toen May haar boterham op had stond ze op en liep ze weg. Niet de trap op, maar naar buiten. Waarschijnlijk wilde ze gewoon wat tijd voor haarzelf.


Nog twee mensen aan het ontbijt en nu werden er ook eindelijk woorden gewisseld. ''Kan ze geen goedkope computer kopen? Tweedehands ofzo?'' vroeg ik aan Matthew. Hij schudde zijn hoofd. ''May studeert op kosten van haar ouders en ze is de eerste in het gezin die een studie doet. Haar ouders hebben, voor hun doen, al een fortuin neergelegd om een kamer voor haar te betalen.'' Legde Matthew vervolgens uit. Ik knikte om te laten merken dat ik begrepen had wat er gaande was. Matthew ruimde de tafel af en begon aan de afwas. ''Ik ga douchen.'' Zei ik tegen hem. Hij knikte even en vervolgens liep ik de trap op.


Het warme water had ervoor gezorgd dat ik me beter voelde. Het was alsof met al het vuil ook meteen een deel van mijn zorgen werden weggespoeld. Natuurlijk was dat niet waar. Ik startte mijn laptop op om verder te werken aan het project dat ik samen met Sam deed. We waren al een heel eind gevorderd, maar nog verre van klaar. Ik hoorde de deur beneden dichtslaan. Waarschijnlijk was May weer teruggekomen. Ik had medelijden met haar. Ze werkte altijd keihard en die computer had ze echt nodig en nu was er iemand zo slecht geweest om het toestel van haar af te nemen. Ik keek naar het scherm van mijn eigen laptop. Ik gebruikte het ding eigenlijk niet zoveel…


Met mijn laptop onder mijn arm liep ik de trap op en klopte op de deur van May’s kamer. Ze legde het boek waarin ze aan het lezen was aan de kant en opende de deur. Verbaasd keek ze me aan. ''Ik denk dat jij hem meer nodig hebt dan ik.'' Zei ik terwijl ik de laptop op haar bureau zette. May staarde me aan. ''Ik red het wel zonder, maar heel erg lief dat je het aanbiedt.'' Zei ze. De blik in haar ogen verried echter dat ze het zonder helemaal niet zou redden. ''Ik kan bij Sam thuis aan ons project werken, verder gebruik ik mijn laptop eigenlijk nooit. Als ik af en toe nog een mailtje mag sturen naar mijn ouders ben ik meer dan tevreden.'' Zei ik tegen haar. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze vloog me om de hals. ''Dankjewel.'' zei ze zachtjes.


Die avond was het zo ver. Ik zou met Matthew meegaan naar een van zijn optredens. Van tevoren was ik toch redelijk gespannen, omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Ik trok wat leuke kleren aan, borstelde mijn haar en deed wat make-up op. Om een paar minuten over 8 klopte Matthew op de deur van mijn kamer. ''Ben je er klaar voor?'' vroeg hij met een grijns op zijn gezicht. Ik knikte en sloot de deur van mijn kamer. We liepen naar beneden en zagen de taxi al klaar staan.


Matthew’s optreden vond plaats in een kleine, maar gezellige bar. Vlak voordat ze begonnen met spelen stelde Matthew me voor aan de rest van zijn bandleden. Kyle op het keyboard, Keith was de drummer en Sid als bassist. Met zijn vieren stonden ze beter bekend als 'No Name'. Simpelweg omdat ze geen leuke naam voor hun band konden bedenken. Het was grappig om te zien hoeveel de vier jongens op elkaar leken. Allemaal hadden ze iets aparts, net zoiets als Matthew had. Alleen had Matthew nog wat extras. Hij was perfect. Nee, niet perfect, hij was perfect voor mij.


Het optreden was geweldig geweest, maar het duurde gelukkig niet de hele avond. Ik zat steeds maar in mijn eentje aan de kant. Gelukkig werd er na die tijd ook nog muziek gedraaid en kon ik samen met Matthew nog een beetje dansen. Het was erg gezellig en we keken behoorlijk diep in het glaasje. De bar sloot om 4 uur en we werden verzocht om naar huis te gaan. Matthew belde een taxi en we liepen samen naar buiten. Het was nog een zwoele avond. Wachtend op de taxi praatten we wat en keken we samen naar de sterrenhemel van die avond. ''Ik vond het leuk dat je mee was.'' Zei Matthew. ''Ik vond het leuk dat ik mee mocht.'' Zei ik. Het was stil. We keken elkaar aan. ''Mag ik wat vragen?'' vroeg Matthew ineens. Ik knikte. ''Ik… ehm… nou ja… ehm… wil je…'' stamelde hij. Ik glimlachte naar hem en drukte snel een kus op zijn wang. ''Natuurlijk wil ik dat.'' Zei ik.


Het was alweer lang geleden dat ik echt een vriendje had gehad. Terwijl ik naar bed ging dacht ik nog wat na over wat er die avond gebeurd was. Ik was gelukkig dat ik Matthew als mijn vriendje had, maar aan de andere kant wist ik niet of we dat verborgen moesten houden of niet. Het was ingewikkeld, maar ik kon er niet te lang over nadenken, want al snel viel ik in slaap.

Weer bijgelezen en mijn conclusie is:

Geweldig

Supeer! <3

Hehe! Leuk dat jullie het nog steeds leuk vinden

Super update!!

Helleeeeeu, ik wilde even meedelen dat ik vannacht op vakantie ga en dan ongeveer 2 weken wegblijf. Dat is voor jullie slecht nieuws, dat klopt maarrr... Ik neem mijn kladblok en een pen mee en ga zo verder werken aan het verhaal. Mijn andere verslaving (een ontzettend leuk en gezellig RPG) kan me niet afleiden, want er is geen mogelijkheid dat ik op internet zou kunnen, dus kan ik mijn aandacht volledig hier op richten en ik denk dat dat wel verstandig is ook, want ik laat jullie veel te lang wachten Daarom heb ik dus besloten om, terwijl ik vakantie houd, het verhaal af te maken, en dan kan ik als ik weer kom elke dag wel een paar screens maken, en zo hoop ik over 2 weken (of ietsje langer, ligt eraan wanneer ik precies terugkom) ook de laatste update te kunnen posten!

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte!

Fijne vakantie alvast.. ik ga nu je db verder lezen want ik was een tijdje terug gestopt kmetlezen

Up ?

^ Ik doe mijn uiterste best! Maar er zijn nogal wat problemen... Ten eerste: Universiteit is toch wel wat anders dan de middelbare school en het is ontzettend veel zelf regelen, veel leerwerk en daarbij ben ik ook nog op zoek naar een woonplaats om de reistijd te verkorten en het wil nog allemaal niet zo lukken. De tentamenweken zijn begonnen, dus het is allemaal erg spannend. Ten tweede: Ik ben soms echt een dom kind... Ja, ik meen het Omdat ik zo gek werd van alle bugs in mijn Sims 3 game had ik besloten alles te verwijderen. Alles, dus ook mn saved games... Daarbij had ik even niet nagedacht dat daar natuurlijk ook mn Time of your Life game bij zat (die bestaat uit een hele stad, dus is niet makkelijk na te maken...) Heel erg dom!!! En ik baalde ook ontzettend toen ik erachter kwam. Ik heb nog ergens een back-up van gemaakt, omdat ik mn spel handmatig moest verwijderen, dus hopelijk biedt dat nog uitkomst. Helemaal hetzelfde zal het wel niet zijn, aangezien ik ook veel CC heb gebruikt en dat heb ik op dit moment nog niet geinstalleerd, want dat zorgde juist voor de vervelendste bugs. Het stomme is dat het verhaal klaar is Allang. Het staat op papier, in mn kladblok (dus als je echt niet langer kunt wachten moet je me maar komen beroven...) maar zo kan ik dus geen screens maken. Ik hoop dat die back-up mn save nog redt! Ik ga er na de tentamenweken na kijken (afgelopen op 3 november, dus ergens die week ga ik het uitzoeken). Ten derde: Het is inmiddels al wel duidelijk dat een update per week me gewoon echt niet meer lukt. Ik hoop dat jullie ook een beetje begrip op kunnen brengen voor het feit dat ik nu zoveel andere verplichtingen heb en dat dit er dan wel eens bij in schiet. Ik vind het heel leuk, en ik wil het graag afmaken, zeker weten! Maar een universitaire opleiding vergt veel tijd, discipline en energie. En daar ontbreekt het mij nog wel eens aan.

Kortom: Ik ga proberen mn game weer tevoorschijn te toveren en ik heb eigenlijk wel het stille vermoeden dat dat ook gaat lukken! De updates gaan sowieso niet meer wekelijks gebeuren (maar dat hadden jullie denk ik al door ). Verder doe ik een beroep op jullie geduld en inlevingsvermogen. Ik hoop snel screens te kunnen maken, want dat zou echt tof zijn! Ik wil namelijk ook mijn tweede dagboek starten, maar ik durf het nog niet aan omdat ik het nu zo druk heb en een dagboek tegelijk kan ik al bijna niet bijhouden, haha!