Hoofdstuk 1 : Adrenaline
Een maandag was altijd wel saai, maar vandaag was speciaal. Het was saaiste maandag aller tijden. De hele dag al zat er een brok in mijn keel die ik al slikkend en al zuchtend weg wil hebben. Hij bleef er maar zitten er zat noch beweging in. De grappenmaker was afwezig, de slachtoffer was namiddag ziek geworden en naar huis gegaan, dus had de pestkop even pauze. Geen ambiance in de klas dus. Maar goed dat ik aan het raam zat, kon ik ten minste staren.
Ik had vandaag blijkbaar al drie opmerkingen gekregen om bij de les te blijven. Twee daarvan had ik niet eens gehoord. Waarom gebeurt er nou niets in deze school? Iets spannends waardoor de les onderbroken kon worden en leerlingen er dagenlang over konden napraten. Ik schudde mijn hoofd. Niet te hoge verwachtingen hebben.
Wonder na wonder hoorden we opeens iemand brullen in de gang. Onze idiote leerkracht die zich er niets van aan trok, ging gewoon verder met de les. Het gebrul kwam steeds dichterbij of werd luider. We hoorden ook een paar banken schuiven en wat stoelen vallen. Een serieuze gevecht ginder blijkbaar. Ook al was ik er niet bij en was het een aantal klassen verder steeg de adrenaline lichtjes via mijn hart.
Eindelijk zette dat muffe wijf haar krijtje neer en maakte een gebaar dat we moesten blijven zitten. Ze liep naar de gang, deed de deur achter zich dicht. We zagen dat ze de klink nog even vast hield. Toen we zagen dat ze achter de deur vandaan liep stond iedereen op en ging de deur afluisteren. We hoorden haar stem; “Kalm aan jongen!” Krijste ze als een heks.
Ik sprong nu ook op, wurmde me tussen alle kinders vandaan en opende voorzichtig de deur.
“Psstt Vanessa, wat doe je nou?” Hoorde ik iemand zeggen.
Ik haatte het als iemand me onderbrak op zo'n momenten. Het liefst had ik haar gezegd dat ze haar klep moest houden. Maar dat zei ik niet. Ik draaide me om en zei;
“Ik wil gewoon weten…”
“Waar denk jij dat je naartoe gaat ?” Hoorde ik een stem vlak achter me.
Hoe kon ze nu zo snel terug zijn?
“Gewoon kijken…” Probeerde ik uit de brengen.
“Naar je plaats en de rest ook ! Daar is niets te zien.” Riep ze.
Was ze nou gek ? Dat is exact wat wij willen zien en niet haar saaie les vol onzin.
Ik voelde de brok terugkomen en stampvoette me terug naar mijn plaats. Terwijl ik madam viswijf goed in de gaten hield haalde ik mijn mobiel erbij. Het was een kunst om te kunnen sms’en in haar les. Ik, de pestkop en nog iemand onzichtbaars waren één van de weinigen die dat konden. Ik stuurde niets, ik wachtte gewoon rustig af. Nu zou ik een bericht moeten krijgen.
Bingo: 1 nieuw bericht. Met een lichte glimlach duwde ik op ‘tonen’.
-Heb je dat gehoord?? Kwam dat uit jouw klas?? x- Van Selena
-Kwam niet uit onze klas.- Stuurde ik terug
Na een paar seconden kreeg ik er weer één.
-Ze zeggen dat het Ethan was uit 3H x-
-Wie is dat?- Stuurde ik
-Vertel ik je straks x-
Ik stak mijn mobiel terug. Ik wist wel wie Ethan was, maar dat hoefde zij voorlopig nog niet te weten…