Sunset Valley is verwikkeld in een machtstrijd. De familie Landgraaf is haar fortuin al lang geleden kwijtgeraakt en ook Alex van de Kerkhof zit aan de grond. Een nieuwe familie heeft de macht gewonnen, maar lijkt hem niet lang te houden. In de familie Koopman heersen een heleboel conflicten. De relatie tussen de zusjes Babette en Dian loopt stuk en Arnoud en James werken samen om de hele familie te overheersen. De strijd gaat verder met de komst van Claire van de Kerkhof, die haar broer Alex erbovenop helpt. Dan komt er ook nog een oude macht terug naar Sunset Valley. La Chase heeft plaatsgenomen in het gerestaureerde landhuis. Wie komt er uit deze strijd als winnaar naar voren? Wie zal plaats nemen op de troon van Sunset Valley?
Word het een glorieuze strijd met een duidelijke winnaar of word het een Pyrrhus overwinning?
Proloog:
De Familie van de Kerkhof.
1. Hoe had het zo ver kunnen komen?
2. Een vergeten status en een vervallen ruine.
3. De eerste indruk.
De Familie Koopman.
1. Veel namen, veel problemen. Halen ze het einde?
2. Vast in de herinnering.
3. Vijand & Vriend.
4. Diamanten van nu.
5. Diamanten van vroeger.
De Familie la Chase
1. Sneak in.
2. Glinsterend Verlangen.
3. Sneak Out.
4. Een gevaarlijke liefde.
Hoofdstuk 1:
De Familie van de Kerkhof.
1. Een herstart.
2. Het diner.
3. Goedemorgen! Wat een prachtige dag, nietwaar?
4. Een frisse opknapbeurt.
5. Bezoek bij 't ontbijt.
6. Ruzie bij het water.
7. Kantoor perikelen.
8. Consequenties.
De Familie Koopman.
1. De vergadering.
2. Het wekelijkse theekransje.
3. Thee & Koffie.
4. Een dag in het park.
5. Een namiddag in het tuinhuis.
6. Babette's verantwoording.
7. Eerste scheurtjes
8. Het meer, de bomen en de verdwijning.
9. De voorbereiding
10. Verloren voor altijd
11. De diefstal
De Familie la Chase.
1. Broer en zus.
2. Het zwangerschapsetentje.
3. Wat zij willen, willen wij ook.
4. Romantiek bij de Bistro.
5. De bibliotheek.
6. Een koude kermis.
7. Nu al resultaat?
8. Caught in the act.
9. Jeans plan.
10. Zwanger, of niet?
De Hoofdpersonages.
Laatst gewijzigd door Adoror op vr 18 dec 2009, 18:47, 40 keer totaal gewijzigd.
Proloog
Familie van de Kerkhof
Hoe had het zo ver kunnen komen?
Het is een oud, leeg huis. Villa van de Kerkhof was ooit een prachtig victoriaans huis waar alle inwoners van Sunset Valley jaloers op waren. Die tijd is voorbij, en dat realiseerde Alex van de Kerkhof zich meer dan goed. Alex van de Kerkhof, zoon van Alexander en kleinzoon van Christiaan van de Kerkhof, bewoonde nu al sinds zijn geboorte het oude huis dat al generaties lang door de familie van de Kerkhof wordt bewoont. Maar nu, nu is het geld op. Bijna alle spullen zijn verkocht, inclusief kostbare erfstukken als het victoriaanse klokje op de schoorsteenmantel en de oude piano die het huis had gevuld met prachtige klanken. Alex kon maar net de salade die hij aan het eten was betalen. Het zou niet lang meer duren voor de rekeningen zich zo hoog hadden opgestapeld dat er een deurwaarde zou langskomen. En als dat niet zou gebeuren, dan zou het huis wel instorten. Het was in een erg slechte staat.
“Hier is het mevrouw.” De taxichauffeur nam het geld aan en stapte uit, om de koffers van zijn twee passagiers uit de kofferbak te halen. “Alstublieft en..” hij tilde een zware koffer op “Alstublieft. Nog een prettig verblijf in Sunset Valley” zei hij met een brede glimlach en liet moeder een zoon achter. In zijn auto kreeg hij medelijden met de mensen die hij zojuist had afgezet bij Villa van de Kerkhof.
“Kom lieverd, de voordeur is aan de andere kant” zei Claire met haar zachte en lieve stem. Ze tilde de zwaarste koffer op, waar haar kleren in zaten, en sleepte die mee naar de voorkant van het huis. Haar zoon, Chester, liep een eind achter haar en keek chagrijnig.
Ze belde aan en wachtte geduldig. Chester keek naar het dorp waar hij de komende maanden zou doorbrengen. “Mam, waarom heb je me hier gebracht?”
Zijn vraag bleef onbeantwoord, Alex kwam de hoek omgelopen en kreeg direct een grote glimlach op zijn gezicht toen hij zag wie er voor de deur stonden. “Claire! Chester! Leuk jullie te zien!”
„Alex!“ Claire was blij hem te zien, maar minder blij om te zien hoe hij eraan toe was. Het was haar al opgevallen dat het huis enkele mankementen vertoonde en dat de binnentuin aan de achterkant van het huis was ingestort. Maar aan Alex kon ze zien dat het erger was dan ze had verwacht. Hij zag er slecht uit. “Lieverd, gaat het met je?” ze vergat de reden van haar komst en omhelsde haar broer. “Ja Claire, het gaat. Komen jullie mee naar binnen? Er is vast nog wel genoeg salade voor jullie en dan gaan we even gezellig dineren en bijpraten, oké?” stelde Alex voor met een vriendelijke glimlach. Zijn neef beantwoorde die glimlach niet. Alex nam Claire en Chester mee naar binnen en schepte twee borden op, om vervolgens het hele diner over ditjes en datjes te gaan praten. De echte confrontatie kwam later die avond.
„Ga zitten“ zei Alex toen ze later even samen waren in een lege woonkamer. “Alex, wat is dit? Waarom staat hier een bed en deze.. deze bank?” vroeg Claire achterdochtig. “Claire ga even zitten” probeerde Alex weer. Claire schoot uit haar slof. “Denk je dat ik niet weet wat er aan de hand is! Je hebt het familiefortuin vergokt en verspeelt! Waar is alles! Waar zijn de meubels en… waar is de piano, mijn piano!” Alex wist dat Claire alle reden had om boos te zijn. “Ik kan het uitleggen” probeerde hij. Hij faalde, Claire spaarde hem niet. “Ik wilde mijn zoon het fantastische dorp laten zien waar ik ben opgegroeid! Ik wilde hem laten zien in wat voor paleis ik vroeger woonde en.. en dan krijg je dit!” Claire liep van hem weg. “Claire ik…” Alex wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Claire wist hoe het zat, hij wist hoe het zat en ze wisten allebei dat het op Claire en haar geld aan zou komen wilden ze de familie weer op de kaart zetten. En dat was Alex plan. “Ik…” Claire probeerde iets te zeggen. Het was niet nodig, ze viel stil toen er voetstappen de trap af kwamen en Chester een seconde later in de kamer stond.
„Mam, Alex? Waar maken jullie ruzie over?“ vroeg hij op een onschuldige, kinderlijke manier. “Niets lieverd, helemaal niets” zei Claire zwak. “Ik wil niet dat jullie ruzie maken, ik wil niet dat jij ruzie maakt mama. Je maakt altijd alles kapot, net als met papa. Je maakt altijd ruzie”
“Lieverd ik…” Claire was sprakeloos. Alex had nog nooit gezien dat Claire sprakeloos was en hij vroeg zich af wat Chester bedoelde. Hij had altijd gedacht dat Nicolas Debussy, Chesters vader, omgekomen was in een auto-ongeluk en dat het huwelijk van zijn zus en Nicolas erg gelukkig was tot het ongeluk. Hij begon te vermoeden dat er een reden was waarom zijn zus zo hals over kop was vertrokken. “Claire, we kunnen maar beter gaan slapen,” zei hij, “Jullie kunnen het bed nemen, ik slaap wel op de bank”
Laatst gewijzigd door Adoror op wo 23 sep 2009, 22:05, 3 keer totaal gewijzigd.
Proloog
Familie Koopman
Veel namen, veel problemen. Halen ze het einde?
De avond was gevallen in Sunset Valley. Op het landgoed van de familie Koopman is het stil. Enkel het zachte geluid van krekels en het geluid van een uil op jacht. Het geluid van de nacht werd verstoord door een zacht gesnik. Het gesnik van een oude vrouw. Een oude weduwe huilend bij het graf van haar pas overleden man. Een man met wie ze haar leven deelde, waarmee ze kinderen had en waarmee ze alles had meegemaakt. Maar nu was hij weg. Voor altijd en hij kwam nooit meer terug. Ze snikte nogmaals en droogde haar tranen met een witte zakdoek. Hij zat enkel in haar herinneringen en zelfs die waren aan het verdwijnen. Dat had ze dondersgoed door. In de verte klonk het geroep van een vrouw. De klokkentoren van Sunset Valley begon te slaan. Na de 10de slag draaide Mary Ann Koopman zich om en gaf gehoor aan het geroep van de dienstmeid, Geralda Huijdekoper.
Mary Ann liep zacht het pad af naar de voorkant van het huis. Eén van de nadelen van het oude huis was dat het enkel een voordeur had. Ze had het al zo vaak willen veranderen, maar… De gedachte bracht haar weer terug bij haar man. Ze werd er echter ruw uitgehaald door een bellende vrouw. Voorzichtig bleef ze achter de bosjes stilstaan. Ze spitste haar oren. “Dian… Dian luister!” het klonk kwaad, ze herkende de stem. Het was haar oudste dochter, Babette. En ze belde met haar jongste dochter, Dian. “Ik denk niet dat dat een goed idee is..” Ze zag Babette verdwijnen achter het hek. Snel stapte ze naar voren. “Ja dan moet je die man maar uitnodigen morgen… Nee daar wil ik niet bij zijn… Ja dat moet je maar alleen doen ja” Mary Ann hoorde een piepje en ze dook weg achter de struiken. Babette had opgehangen en liep terug naar het huis.
De volgende morgen
„Dian, ik kan het niet halen. Je zult het gesprek alleen moeten doen… Ja ik heb het gecheckt, het land is verkocht. Ze willen me niet vertellen aan wie maar daar kom ik nog wel achter… Ja ik ga nu naar kantoor, de vergadering begint zo.” James had opgehangen. Terwijl hij het gemeentehuis verliet stond er een gemene grijns op zijn gezicht. Hij had zojuist een afspraak gemaakt met Arnoud en zou hem later vandaag thuis treffen. Nu moest hij zo snel mogelijk naar kantoor gaan en de vergadering doorstaan. Binnenkort zou hij het bedrijf overnemen, en hij moest weten wat er omging in het bedrijf.
„Komt u binnen“ was het eerste wat Dian had gezegd tegen de man die had aangebeld. Het was de boekhouder met verontrustend nieuws. “Oke, geen tijd voor chitchat. To the point” was het tweede wat ze tegen hem zei, zodra ze was gaan zitten in de huiskamer. De man was to the point gekomen. Hij begon meteen te praten, over de winst van afgelopen jaren en hoe die vervloekte Jean la Chase de helft van hun winst vorig jaar had gekost. Over hoe ze dit jaar in een neerwaartse spiraal waren terecht gekomen en nu op weg waren naar een faillissement. “Sorry?” vroeg Dian, die het laatste niet goed had verstaan. “Als we niet snel iets doen dan zullen we eind dit jaar faillissement moeten aanvragen, mevrouw Koopman. Er zit niets anders op.” Dian keek de man aan, nam een slok van haar kop koffie en hield het schoteltje vast. “Ik denk niet dat je verder nog iets te zeggen hebt. Je kunt gaan.” De man stond op en liep naar de deur. “O ja, nog één ding. Je bent ontslagen.” Gracieus zette ze haar kop en schoteltje weg, terwijl ze het protesteren van de man negeerde.
Laatst gewijzigd door Adoror op wo 16 sep 2009, 23:50, 2 keer totaal gewijzigd.
Proloog
Familie van de Kerkhof
Vergeten status en vervallen ruïne.
Claire had ontdekt dat het huis leger was dan ze had gedacht. Chester moest het bezuren. Hier buiten, waar ooit de binnentuin was. Hij wist dat zometeen zijn gedachten zouden afdwalen naar de avond waarop zijn geliefde Suzie de dood vond. Het werd nu echter nog tegengehouden door het geschreeuw van Claire. Iets over “Hier blijven” en “Nog heel lang.” Hij had een vermoeden waar het over ging. Hij hoorde Chester enkele obscene woorden roepen. Het werd langzaam stiller en hij hoorde de hakken van Claire zich een weg naar boven tikken. Hij wist dat het nu ging komen.
Hij naderde het einde van de smalle richel. Enkele palen staan er, ooit hadden ze het plafond omhoog gehouden, na de brand. Dat was echter toch ingestort en nu, nu stonden ze er nog maar, gewoon omdat ze niet vergaan waren. Hij keek naar het lege gat in de tuin, waar het zwembad ooit zat. Een zucht ontsnapte hem en hij sloot zijn ogen. De avond kwam weer helder terug, het deed hem nog steeds pijn. Een stekend gevoel in zijn hart dat hem herinnerde aan zijn schuld.
De herinnering:
Ik had er eventjes genoeg van. Al die drukte buiten. Antoine en Mary Ann waren er met hun kinderen Dian, Babette en Arnoud. Dian had zelfs haar vriend James meegenomen. En dan was die familie van Suzie er ook nog. Haar broer Kenjj en haar ouders Morgan en Wu Fey. Hij was blij dat Suzie een van de Kerkhof was geworden. Hij hoorde duidelijk de schaterlach van Menno Landgraaf III, wat een irritante man was dat zeg. En maar denken dat hij rijk was. Suzie had echt de hele top van Sunset Valley uitgenodigd, leek het wel. En daar wilde ik juist niet mee te maken hebben. Ik wilde het liefst verhuizen uit dit huis. Dit vervloekte huis.
Er kwam iemand aan, ik hoorde het. En ik hoorde ook wie het was. Suzie deed de deur open, ik hoefde me niet eens om te draaien om te weten dat zij het was. “Claire en Nicolas zijn aangekomen. Ze willen je hun zoon laten zien.” Hij scheen een echt schatje te zijn. Ik had mijn neefje nog niet gezien, ook al was het een maand geleden dat hij geboren werd. Ik was toen niet in de buurt, helaas. “Ik kom eraan” zei ik zonder me om te draaien. “Lieverd” zei ze klagend en ze kwam naar me toegelopen. Suzie gaf niet makkelijk op.
„Ik wil dat je nu mee gaat, ik wil niet dat je hier zielig achterblijft. Het is een feest Alex, een feest ter ere van ons” Dat dwingende toontje van haar. Ze had het duidelijk van haar moeder, die vrouw domineerde iedereen. “Ik pas niet in deze wereld Suzie, ik ben niet zoals zij, niet zo’n snob” zei ik eerlijk. “Noem je mij een snob?” vroeg Suzie geamuseerd. “Pak me niet op m’n woorden, ik kom eraan, oké” “Oké, dat is goed schat. Ik ga Claire, Nicolas en Chester voorstellen en vragen aan Carola of ze de logeerkamers klaar wil maken.”
Ik hoorde Suzie weer weglopen. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer goed. Er klonk plots een hoop gegil van buiten. Eén gil hoor ik nog steeds in mijn nachtmerries. Dian Koopman kwam boven iedereen uit. Ik haatte die stem, die verschrikkelijke gil. Sinds die dag haatte ik alles aan de Koopmans, in het bijzonder Dian.
Dit beeld is het einige wat ik nog heb. Suzie en ik kochten het op een antiekbeurs, een week voor het feest. Het gegil dat ik hoorde, was het gegil van angst, het gegil van mensen aan het eind van hun leven. Er was een brand ontdekt en tot de dag van vandaag weet ik niet hoe hij is ontstaan. Ik ken alleen de gevolgen. Suzie werd een week later op het landgoed begraven, sinds dien ben ik er blijven wonen. Carola en Hector, mijn butler, werden in dezelfde week op de begraafplaats van Sunset Valley begraven.
De tegenslagen hielden niet op. Een maand later kwam er een bericht van Claire, Nicolas was omgekomen bij een auto-ongeluk. Drie maanden later ging mijn bedrijf, VDK & Partners, failliet. En nu zit ik hier, op een groot omslagpunt in mijn leven. Het kan nu beter worden, maar ook veel, heel veel slechter.
Laatst gewijzigd door Adoror op ma 05 okt 2009, 21:12, 3 keer totaal gewijzigd.
Het was een heerlijke dag. De fruitbomen in de moestuin stonden prachtig in bloei en de vogels zongen hun mooiste lied. Het water van de vijver was mooi helder en de bladeren aan de bomen zorgden voor een prachtige zee aan groen. Door een nog verlaten huis klonken de stappen van Geralda. “Waar bent u nou” mompelde ze in zichzelf en via de huiskamer ging ze van de keuken naar de bibliotheek. “Aha” zei ze opgelucht, toen ze mevrouw Koopman buiten zag zitten. Snel liep ze naar buiten toe via de voordeur.
„Mevrouw Koopman, wilt u dit nooit meer doen!” Geralda beende over het tuinpad naar de vijver toe, zwaaiend om Mary Anns aandacht te trekken. “Mevrouw Koopman!” Er kwam geen reactie. Pas toen ze door de opening van de heg kwam keek ze op. “Ach hallo Geralda, zeg, zou je mij en Antione thee willen brengen in het tuinhuis? We gaan er zo heen, hé lieverd” ze keek glimlachend naar de lege plek naast haar. Geralda keek vol medelijden toe. “Mevrouw Koopman, Antione is niet meer” zei ze voorzichtig en ze naderde de oude, fragiele vrouw. “Mevrouw Koopman, gaat het wel?” Mary Ann leek in een geestenwereld te leven.
Geralda kwam dichter bij Mary Ann staan. “Mevrouw Koopman?” ze legde een hand op de schouder van haar bazin. “Mevrouw Koopman?” Eindelijk kreeg ze een reactie, maar niet de reactie waar ze op gehoopt had. “Antoine wil dat je zorgt dat het tuinhuis wordt gerestaureerd. Het is in een vervallen staat Geralda. Kleine Dian heeft zichzelf er zich juist verwond. En het huis mag ook wel een opknapbeurt krijgen. Kun jij de paarden voor de koets inspannend, dan rijden Antione en ik naar het dorp om daar een restauratie te regelen.” Mary Ann wilde opstaan. Geralda hield haar tegen. “Blijf eens even zitten, mevrouw” zei ze en daarna nam ze plaats naast Mary Ann.
„Wat is er met me aan de hand, Geralda?” vroeg Mary Ann klagend. Ze had de dunne sluimerwand van de geestenwereld weer overgestoken om eventjes aanwezig te zijn in de echte wereld. “Ik kan niet in het heden blijven, mijn gedachten drijven terug. Terug naar de tijd met de kleine Babette en Dian, en de eerste stapjes van Arnoud. De tijd dat ik gelukkig was met Antione, nog voor zijn ruzie met die vervloekte Alexander” Bij zijn naam balde Mary Ann haar vuisten, met haar weinige kracht. Geralda kalmeerde haar door zacht haar hand weer op de hand van Mary Ann te leggen. “Rustig aan Mary Ann, het komt allemaal nog wel goed” fluisterde ze. Maar beiden wisten ze beter, de tijd zou niet lang op zich laten wachten.
Een aantal minuten eerder was er een auto voor het huis gereden. Een parelwitte limousine, die was doorgereden nadat hij de passagier had afgezet. De vrouw die was uitgestapt was het huis ingegaan en was op weg naar haar kantoor toen haar oog viel op een tafereel dat zich buiten afspeelde. Ze was bij het raam gaan staan en had een deel gevolgd.
Buiten stopte nog een auto. Deze reed het landgoed op en stopte bij de voordeur. Er stapte een jonge vrouw uit, in een zwart pakje gekleed. Ook zij volgde de weg als de vrouw in het witte mantelpakje.
Die vrouw hoorde haar naar boven komen. Ze kon het gesprek niet meer verder afluisteren. De voetstappen naderde…
Laatst gewijzigd door Adoror op ma 21 sep 2009, 20:05, 4 keer totaal gewijzigd.
Babette had haar auto netjes op de oprijlaan geparkeerd en was het huis ingelopen. Nadat ze eerst had gekeken of er iemand in de huiskamer was, liep ze door naar boven, om Dian te spreken. Ze verwachtte dat die in haar kantoor zou zitten. Het gesprek dat ze zouden gaan voeren zou niet aangenaam worden. De nalatenschap van Antione en het aankomende verlies van hun moeder zou moeten worden besproken. Het familiebedrijf dat nu van haar en Dian was, was gesticht door hun vader. Maar ze moesten hun best doen om het te houden. Alles stond op wankelen en als er niet snel wat zou gebeuren, Babette zuchtte bij de gedachte. “Ah, je bent hier” zei ze direct toen ze haar zus bovenaan de trap had zien staan. “Zusje?” Babette kreeg geen reactie, maar toen ze uiteindelijk bovenaan de trap stil stond kreeg ze een teken van leven. “Babette, ik heb niet zo’n behoefte om te praten op dit moment, ik ben grieperig,” klonk het klagend.
„Ga even liggen, dan praten we later“ zei Babette zacht. Hoewel de relatie tussen haar en haar zus niet zo goed was als vroeger, had ze nog steeds een zwak voor Dian. “Zou je Geralda, als ze klaar is met moeder, willen vragen om soep voor me te maken?” vroeg Dian terwijl ze al richting haar kamer wilde lopen. Babette pakte haar nog even zacht vast. “Ik zal het doen, maar…” Ze wachtte even. “Ik heb nieuws, nieuws dat je wel zou willen horen denk ik. Vanmiddag ben ik iemand in de stad tegengekomen…” Babette probeerde de woorden eerst in haar hoofd te formuleren. “Dat is heel leuk, lieverd” Dian verstoorde Babettes gedachte. “Maar ik wil nu echt even liggen. Ga je nog terug naar kantoor?” Babette knikte. “Zou je dan mijn koffer mee terug willen nemen?” Weer knikte Babette en Dian liep nu weg. “Welterusten” fluisterde Babette en ze keek haar na.
“Arnoud? Dian? Babette? Moeder?” James sloop door het huis. Hij had nog niets te verbergen, maar hij moest er zeker van zijn dat elk vertrek in het huis leeg was. En hij moest Arnoud vinden, natuurlijk. “Arnoud?” Hij liep de bibliotheek in. Door het raam zag hij dat Geralda en Mary Ann, zijn schoonmoeder, buiten zaten. “Dian? Lieverd?” hij probeerde de salon nog kort en liep daarna naar de deur van de huiskamer. Het laatste vertrek wat hij moest controleren. Hij hoopte, en verwachtte, dat Arnoud daar zou zitten. Dan kreeg hij het nieuws eindelijk te horen en kon hij weer orders uitdelen.
Arnoud zat rustig in de woonkamer te lezen. Hij had de voordeur al een aantal keren gehoord. Het was een zwaar geluid dat over de gehele benedenverdieping was te horen. Hij hoorde ook James’ stem en wist dus dat het moment daar zou zijn. Gelukkig had hij goed nieuws, hoewel… James pakte alles op zoals hij er zin in had. Hij hoorde het geluid van James’ stem en het geluid van zijn schoenen dichterbij komen. Het verwachtte geluid van de deur die openging hoorde hij ook en hij deed het boek in zijn handen alvast dicht. “Ah, hier ben je. Leg dat boek weg, we moeten praten” zei James en hij liep naar de haard. Daar fatsoeneerde hij zijn haar in de spiegel. Arnoud legde zijn boek opzij. “Ik heb goed, en ik heb slecht nieuws. Beide zijn ze even interessant.”
Laatst gewijzigd door Adoror op di 22 sep 2009, 15:30, 1 keer totaal gewijzigd.
„Begin met het slechte. Als het goede dan beter is hoef je niet te vrezen voor je leven“ zei James kil. Hij mocht zijn zwager niet, en dat was wederzijds. Maar beide hadden ze elkaar nodig. Arnoud voor het geld, James voor de macht. En, had James bedacht, als hij Arnoud moe zou zijn, zou hij met die macht hem makkelijk uit de weg kunnen ruimen. “Het slechte nieuws dus…” zei Arnoud en hij stond op. “Jean la Chase heeft besloten om de diamanten te verkopen aan het museum. Daarnaast wil hij het museum ook nog omdopen tot het Museum de la Chase. Zijn plannen zijn om kunstschatten vanuit landen als Egypte en Frankrijk over te laten komen om ze hier tentoon te stellen. Dat betekent dat het museum zo zwaar bewaakt gaat worden dat we geen kans maken”
James wilde reageren, maar besloot zich in te houden. Arnoud zou hem zoiets niet vertellen als er meer was. “Oké, oké, dat goede nieuws, wat is dat?” vroeg hij, met de grootste moeite om zichzelf kalm te houden. Arnoud ging weer zitten. “Jean realiseert zich dat hij pas echt een complete kunstschat kan tonen als hij onze juwelen ook heeft. Daarom bied hij aan ze te kopen. De curator van het museum wil waarschijnlijk ook pas een deal maken als het zeker is dat het een complete set is. Hij schijnt een autoriteit op het gebied te zijn van de plaatselijke schatten, al heeft hij nog maar weinig over deze gelezen.” James keek opzij en dacht na. De schat, deze schat. Een set van acht juwelen waarvan de herkomst niet bekent is. Ze zijn met een prachtig vakmanschap geslepen, vier in een briljant en vier in een hart. Zij hadden er drie, de familie la Chase had er twee. Waar de andere drie waren wist niemand zeker, maar er gingen sterke geruchten dat ze ergens op het landgoed van Alex van de Kerkhof moesten zijn. “Ik wil dat je ze steelt, alle drie. Zo snel mogelijk” James klonk kil. Arnoud kreeg het idee dat als James zijn zin niet kreeg, er bloed ging vloeien.
In de keuken
„Mevrouw is weer ziek dus ik mag weer soep maken“ zuchtte Geralda vermoeid. Ze werd gek van Dian. Ze dacht zeker dat ze alles kon eisen. Ze begon de groente steeds fijner te hakken. Het was wel zo, Dian kon alles eisen. Dat deed ze al jaren. “Pappie dit, Pappie dat” mompelde Geralda op een pieptoon. Ze had er soms schoon genoeg van. “Au! Vervloekt” gromde ze toen ze per ongeluk in haar vinger sneed. Snel hield ze het onder het water en toen het bloed weg was droogde ze het af. “complete kunstschat…” haar aandacht was meteen getrokken toen ze dat hoorde. “onze juwelen ook heeft” hoorde ze verder. Ze sloop naar de deur, dit was veel interessanter. “Ik wil dat je ze steelt.” Geralda had genoeg gehoord. Snel deze soep afmaken en dan moest ze iemand spreken. James was iets heel slechts van plan. En ze moest of zijn vrouw, of mevrouw Babette waarschuwen.
“Stelen?” vroeg Arnoud. Hij stond op en liep naar het raam. “Ik weet het niet hoor, James. Het lijkt me te riskant. Ze weten wie ik ben.” In Arnouds stem klonk aarzeling. “Niets mee te maken. Ik wil dat je ze steelt. Het liefst vannacht nog. Zodra we er 5 hebben kunnen we Alex uitkopen en op zijn landgoed opgravingen starten.” Arnoud keek naar de juwelen. “Oké, maar dit is het laatste was ik voor jou doe. Daarna zijn we partners!” James wilde antwoord geven, maar spitste zijn oren. Hij hoorde iemand de trap afkomen. “Stil, stil” siste hij naar Arnoud.
“Oh, hoi jongens” zei Babette. Ze vond het opvallend dat het stil was, Arnoud bij het raam stond en James op een aparte manier naar hem keek. “Is er iets?” vroeg ze. Arnoud draaide zich om. “Nee Babs, er is niets… Ga je naar buiten?” Hij bekeek haar kleding. “Ja, in de tuin werken. Zeg, jullie hebben niet toevallig Geralda gezien? Ze zou me gaan helpen.” Babette keek hen vragend aan. “Nee, niet gezien. Misschien in de keuken” zei James. Babette glimlachte en liep door. “Babette?” “Ja?” ze bleef staan bij de deur en keek naar James. “Weet je waar Dian is?”
“Ja, ze ligt boven te slapen. Ze is ziek” antwoordde Babette en met een glimlach liep ze de keuken in. James stond gelijk op. “Jij gaat iets regelen, ik ga naar boven” zei James en hij verdween naar de bibliotheek. Arnoud bleef staan. “Natuurlijk” zuchtte hij.
Babette was in de tuin gaan werken. In de schaduw van de grote en hoge bomen deed ze een poging om weer wat groentes te verbouwen. Hoewel de schaduw niet ideaal was, stond hier toch wel wat zon, meestal wat eerder op de dag. Ze hoopte dat het zou lukken, want dan zou ze wat meer van haar eigen groentes en fruit kunnen kweken.
Geralda had de soep naar Dian gebracht, die lag diep te slapen. Geërgerd had ze het dienblad op haar bureau achtergelaten en was Babette gaan zoeken. Toen kwam ze er gelijk achter dat ze was vergeten dat ze samen in de tuin zouden werken. Snel had ze zich gehaast en achterin de tuin vond ze eindelijk Babette. “Mevrouw Babette, mevrouw Babette!” hijgend kwam ze tot stilstand. “Mevrouw…” even kon ze geen woord uitbrengen. Babette stond op. “Ja lieve Geralda” zei ze met een bezorgde glimlach. “Ik… James… Meneer James hij…” Babette pakte haar vast, “Kom, dan gaan we even zitten en dan vertel je rustig wat er met James aan de hand is” zei ze vriendelijk en ze bracht Geralda naar het bankje dat verderop stond. Daar vertelde ze alles wat ze had gehoord. Babette was geschokt, maar ze spraken af nog even erover te zwijgen.
Laatst gewijzigd door Adoror op di 22 sep 2009, 16:07, 4 keer totaal gewijzigd.
Het landgoed la Chase lag er open bij. Enkel een rij oude coniferen sierde de oprit, die omheind was door een lage struik. De tuin was verder nog helemaal leeg. Nog wel.
Het huis echter was een plaatje opzicht. De architectuur straalde klasse uit. Het huis werd bewoont door Jean la Chase en zijn twee kinderen, Jaques en Mirelle. Jaques was getrouwd met Asuka Sukara en die had haar tante, Morgan, en haar moeder, Yasmijn, mee naar het huis genomen. Jean was daar eerst niet blij mee, maar nu hij Morgan beter had leren kennen, juist wel. En hij werd steeds blijer.
„Volg me, de kust is veilig“ zei Asuka, die enkel een gedempt gesprek uit de salon hoorde komen. Ze leidde haar neef Kenji naar binnen. Niemand mocht weten dat hij er was, want dan kon hij meteen weer vertrekken. “Ik weet niet wat je hebt…” Asuka probeerde zacht kwaad op hem te zijn, maar ze schrok toen ze plots het geluid van keukengerei uit de keuken hoorde komen. “Shit, er is daar iemand. Kenji!” ze was zenuwachtig. Als haar vermoeden zou kloppen zou alles meteen over zijn. Voor haar en voor Kenji.
„Mirelle!“ zei ze. Ze schrok er nog erger van, maar ze was opgelucht. Het was niet haar man Jaques, die ze eigenlijk had verwacht. “Mirelle was… oh natuurlijk” Asuka glimlachte. Haar schoonzusje hield van koken en vanavond zou er een soiree gehouden worden, waar ze nu voorbereidingen voor trof. “Wat is er Asuka, slecht geweten?” vroeg ze. Mirelle had een heldere stem, soms klonk het best eng. “Nee, nee, ik dacht aan Jaques” ze glimlachte “Hij is nu in de stad om de papieren te tekenen, weet je wel. Zeg heb je mijn moeder gezien?” Mirelle schudde haar hoofd “Nee, misschien zit ze buiten op de veranda, maar anders weet ik het ook niet. Maar ik ga verder met koken!” en ze verdween snel de keuken in, er klonk gepruttel van eten en een kookwekkertje dat afliep. “Godzijdank, kom” flusiterde ze naar Kenji, die de eetkamer was ingevlucht.
“WAT!” riep Asuka kwaad. Ze had Kenji veilig naar het gastenverblijf gebracht. Daar had hij verteld waarom hij precies hier was en hoe hij het land uit was gekomen. “Waarom! Hoe haal je het in je hoofd om juist hier… Ik weet niet wat ik!” Asuka was razend. Ze kon hem wel slaan. Kenji stond er maar bij. Hij liet Asuka uitrazen. Hij wist dat ze gauw zou bijdraaien, haar excuses zou aanbieden. Dan zou het weer goed zijn. Dan zou hij weer verder met z’n leven komen. “Kenji, je doet maar wat je wilt, maar ik help je niet meer” zei Asuka boos en ze draaide zich om. “Asuka, lieve nicht van me” fluisterde Kenji “het is niet mijn schuld, dat weet je toch wel. Ik heb alleen maar gedaan wat mij het logische leek.” Asuka draaide zich niet om en keek kwaad naar buiten. “Ik zie je morgen wel weer” zei ze boos.
Jaques hoorde Asuka’s ‘Wat!’ vanaf de trap. Hij was de gang ingeslopen en bij de deur van het gastenverblijf was hij blijven staan en had hij geluisterd. Hij glimlachte geheimzinnig. “Zo, we hebben een mysterieuze gast” mompelde hij en hij rechtte zijn rug weer. Hij had niet zo veel gehoord en wist niet dat het om Kenji ging. Maar hij vond het leuker om te wachten tot Asuka hem zou vertellen wie de gast was en wat hij, of zij, hier deed. Snel liep hij terug en liep hij de keuken binnen. “Mirelle, hier ben je. Zeg, wat is het menu voor vanavond?” hij zette zijn gedachte gemakkelijk naar iets anders.
Laatst gewijzigd door Adoror op di 22 sep 2009, 16:41, 3 keer totaal gewijzigd.
De namiddag kwam snel. Het gesprek van Morgan en Jean had hen beide nieuwe inzichten gegeven in de situatie waarin ze nu zaten. Het viel echter gauw stil toen Yasmijn het huis binnenkwam. “Is er iets?” vroeg de oude dame met haar zachte, lieve stem. “Nee zus, ga maar naar je kamer. Doe iets moois aan voor het feest vanavond,” zei Morgan met een strenge ondertoon. Yasmijn deed wat haar gezegd werd en verdween de salon uit.
“Dus” zei Jean, die in een vloeiende beweging opstond. “Als we Jaques en Asuka dat huis aanbieden, Mirelle naar Frankrijk vertrekt voor een carrière als professionele kok en Yasmijn snel sterft hebben we het huis en de stad voor ons twee?” hij was sceptisch, het plan van Morgan klonk als waanzin in zijn oren. Hij pakte de pook en stopte hem in het vuur.
Na een aantal flinke porren laaide het vuur weer fel. “Onderschat mijn plannen niet, Jean” zei Morgan op een sluwe wijze. “Het gerucht dat we het museum opkopen om er een persoonlijke vitrine van te maken heeft zich snel verspreid. De Koopmannetjes zullen het vuur onder hun voeten voelen, ze zullen gauw de juwelen willen hebben en wij,” ze glimlachte, “Wij zijn voorbereid, als jij tenminste doet wat je hebt beloofd”
Jean zette de pook terug in z’n houder. “Ik weet het niet, ik moet erover nadenken” zei hij. Op dat moment ging de bel. “Ah, de tuinarchitect. Vanavond is dan wel de viering van het einde van de bouw van het huis, morgen beginnen we vol goede moed aan de tuin.” Hij liet Morgan alleen achter in de salon en liep naar de voordeur om de beste man te begroeten.
Yasmijn kwam ondertussen terug uit haar slaapkamer. “Je hoeft niet te denken dat ik dom ben hoor” zei ze. Ze klonk erg oud en ze moest de bank vasthouden om niet om te vallen. “Ga zitten” zei Morgan. Yasmijn luisterde, zoals ze al haar hele leven luisterde naar haar oudere zus.
“Ik vind het gewoon oneerlijk, Morgan. Ik moet je overal mee naar toe slepen, het is dankzij mij dat je hier mag wonen!” Morgan was niet geïnteresseerd, ze keek weg. “Morgan! Ik wens dit gedrag tegen mij! We zijn zusjes!” klaagde Yasmijn. Vanuit de gang klonk druk gepraat. Het waren de stemmen van Mirelle, Jean en een man van wie ze de stem niet herkende. “Zijn de gasten er al? Het feest begint toch pas over een paar uur?” Yasmijn keek haar zus vragend aan. “Het is de tuinarchitect. Die heb ik geregeld. Geloof me zus, zonder mij zouden jij en Asuka het hier niet lang uit hebben gehouden.”
Het gesprek werd afgesloten met de komst van Jean. “De tuinarchitect is er. Jaques, Mirelle, Asuka en hij zitten al in de ontbijtzaal. Of jullie mee willen komen.” Hij leek niet blij te zijn, alsof er net iets was gezegd wat hem niet beviel. Yasmijn verliet als laatste de salon en het was haar heel duidelijk opgevallen dat Morgan en Yasmijn een blik hadden uitgewisseld. Yasmijn liep langzaam verder, er was iets aan de hand en ze wilde weten was. Ze kuchte, Morgan draaide zich om. “Kom je nog?” vroeg ze.
Laatst gewijzigd door Adoror op wo 23 sep 2009, 22:02, 4 keer totaal gewijzigd.
Het was avond geworden. De vogels zwegen, de zon had plaats gemaakt voor de maan en er heerste een kalme stilte op landgoed Koopman. Het gekraak van de deur verraadde dat niet iedereen in slaap was. Dian was het huis uitgeslopen. James lag al op bed, maar zij moest iets rechtzetten. Ze had te horen gekregen dat Claire terug was in de stad. “Claire” zei ze zacht, terwijl ze over het pad het landgoed af liep. Het was een eind lopen, maar ze kon de auto nu niet gebruiken. “Claire” fluisterde ze nogmaals en ze wierp een valse blik richting het huis van van de Kerkhof.
“Wat doe je hier?” vroeg Claire. Ze had Dian al zien aankomen en was naar beneden geslopen. Ze moest dat valse kreng verrassen en het gesprek naar haar hand zetten. Dian draaide zich om. “Ach, lieverd,” zei ze zoet, “Hoe is het met je? Waarom ben je nog niet langs geweest?” Claire schoot meteen in de aanval. “Je weet waarom ik niet ben langs geweest Dian! Kijk dan achter je! Deze ruïne, deze bouwval! Allemaal dankzij jou!” zei ze kwaad en ze liep het trapje op. “Nee lieve Claire, dankzij je broer. Alex is geen businessman, hij had zijn zaakjes niet op orde. Dat is de reden van dit zielige excuus voor een huis.” Claire moest zich inhouden haar niet aan te vliegen. “Dian, ik wil dat je gaat. En dat je hier nooit meer terug komt!”
Dian liep langs Claire het trapje af, naar de poort toe. “Natuurlijk ga ik” ze draaide zich om, “Maar onthoud, ik had je hulp aan willen bieden. Nu is je kans voorbij. De Koopman familie is geen vriend meer van jullie uitschot.” Hooghartig liep ze weg.
Claire keek haar na. Dian, ooit haar beste vriendin. Samen gestudeerd, achter dezelfde jongens aangezeten. En daar was zo abrupt een einde aangekomen. De komst van Chester, het gestook van James. Arnoud die zich er mee had bemoeid. De vriendschap barstte uit elkaar. En nu waren ze gezworen vijanden. “Wat jij kan, kan ik beter” zei Claire tegen de nacht. Ze draaide zich om en ging haar huis binnen. “Alex, we moeten praten!” riep ze.
Laatst gewijzigd door Adoror op di 22 sep 2009, 22:44, 2 keer totaal gewijzigd.
“Ik wist het wel” fluisterde Asuka, terwijl ze door het raam naar buiten staarde. Wat ze zag was geen verrassing. Kenji was ter tussenuit geslopen om iemand te bezoeken. Asuka had al het idee dat hij hier niet was omdat hij ruzie had met haar oom en dat hij China was uitgevlucht omdat hij voor zijn leven vreesde. Kenji speelde met zijn leven. “Waar ga je naar toe” fluisterde ze zacht. Ze had hem dolgraag willen volgen, maar dat kon niet. Ze had verplichtingen waar ze zich aan moest houden. Zo meteen moest ze zich weer voegen bij het gezelschap dat in de salon bij elkaar was gekomen. De Landgraafjes, noemde ze hen spottend. De familie Landgraaf bewoonde het huis schuin tegenover hen, en hoewel ze geen geld meer hadden, konden ze toch in het huis blijven wonen. Dankzij haar schoonvader, natuurlijk. Asuka zuchtte, maar voordat ze zich om kon draaien hoorde ze een stem zeggen: “Wat is er te zien?”
Kenji rende over het pad. Via moeilijke manoeuvres wist hij de uitgang van het landgoed te bereiken zonder het gevoel te hebben dat hij was gezien. En nu stel door het dorpcentrum naar de andere kant van het stadje, om de liefde van zijn leven te ontmoeten.
Het centrum bereikte hij sneller dan hij had gedacht. Hij rende langs het theater, waar het geluid uit kwam van mensen. De laatste voorstelling was duidelijk afgelopen en hij maakte nog meer haast. Hij mocht niet gezien worden door iemand die hij misschien zou kennen.
“Kenji Fey” siste Chester. In de schaduw van het theater had hij de man zien langs rennen. “Kenji... wat doe je hier” Hij volgde hem met zijn ogen tot Kenji de hoek om was. Chester kende Kenji van erg lang geleden. Hij hield hem verantwoordelijk voor de dood van zijn vader. “Als jij hier blijft, moet ik je maar eens een bezoekje gaan brengen.” Chester leek plots erg volwassen. Snel veranderde dat meer in een soort gestoordheid. En in zijn ogen blonk maar één ding: Wraak
“Wat zie je?” herhaalde Jaques nogmaals. “Niets lieverd, ik keek naar het dorpje. Het ziet er mooi uit, in de avond, vind je niet?” ze draaide zich om en gaf haar man een kus op zijn mond. “We moeten denk ik maar naar de salon toe. Volgens mij wilde Morgan een toast uitbrengen op de samenwerking tussen… Tussen ons en de familie Landgraaf” ze glimlachte nep lief. “Kom, voordat we te laat zijn, we willen geen slechte indruk maken.” Ze greep Jaques bij zijn arm en liep met hem de eetkamer uit. Als het kon had ze opgelucht gezucht. Jaques had hem nog niet gezien en zolang Kenji zich onzichtbaar zou gedragen zou er niets aan de hand zijn en hoefde ze hem niet te bedreigen. Maar ze twijfelde, Kenji hield zich nooit aan de regels en kende geen fatsoenlijk gedrag.
Eindelijk had hij het huis bereikt. Via e-mails had ze hem de locatie doorgegeven en op zijn weg naar het huis van zijn nichtje was hij het al tegengekomen. Een prachtig, oud huis aan de rand van Sunset Valley. Zachtjes sloop hij de oprijlaan op. Hij had haar al ge-sms’t, dat hij zou komen. De deur ging open.
Kenji’s hart klopte sneller en harder dan ooit. Het was niet Babette, die hij had verwacht, die naar buiten kwam, maar haar zus, Dian. Hij had net, echt net, genoeg tijd om weg te duiken achter struiken. Dian leek te gefocust om iets op te merken en liep strak op haar doel af.
Kenji wachtte gespannen af, maar niet veel later was het dan zover. In een kort, oranje topje en een kort oranje rokje kwam ze naar buiten. Eigenlijk veel te koud voor ’s avonds, maar ze zag er prachtig uit, in het maanlicht. Kenji stond op “psst” fluisterde hij en hij kwam overeind. Babette glimlachte gelukkig. “Kom met me mee” fluisterde Kenji en hij wenkte haar.
Laatst gewijzigd door Adoror op wo 23 sep 2009, 21:59, 2 keer totaal gewijzigd.
Mary Ann zat in haar favoriete stoel in de woonkamer. Het vuur brandde lekker en ze genoot van de zachte klassieke muziek van haar lievelings componist Debussim. Ze werd uit haar trance gehaald toen ze de voordeur hoorde dichtslaan. Ze had het gevoel dat dat een van haar dochters was, die de deur iets te hard liet dichtvallen. Mary Ann stond op en op de maat van de muziek liep ze naar de tafel toe. Drie prachtige edelstenen schitterde daar. Ze lagen daar al jaren en ze herinnerde zich nog precies, precies hoe ze daar allemaal terecht waren gekomen. Haar gedachten werden weer verstoord. De deur viel nogmaals dicht. Niet het geluid van iemand die terug naar binnen kwam, maar nog iemand verliet het huis. “Antione, wat gaan ze doen?” fluisterde ze zacht.
“Kijk lieverd, eindelijk een witte diamant” zei Antione vol trots. Ik stond achter hem en keek toe. Naast haar stond Alexander, met een voldane lach op zijn gezicht. “Ja dat hebben we goed gedaan kameraad” zei Alexander vol trots. “Mary Ann, lieverd. Zou jij Gerard willen vragen om het diner klaar te maken. Een diner voor drie, in de tuin. Het is prachtig weer,” zei Antione “Ik wil nog even iets met Alexander bespreken.” Zo trouw als ik was knikte ik en verliet de kamer, om op zoek te gaan naar Gerard, onze butler. De diamant, Antione was er zo blij mee. Hij en Alexander hadden er al jaren naar gezocht, het had hen veel geld gekost. Maar Antione had me verzekerd dat als het avontuur was afgelopen, ze rijker en machtiger waren dan ook. Niet dat het mij veel kon schelen, maar het maakte Antione gelukkig en hun kinderen zouden er een goede toekomst hebben. Ik wreef over mijn buik, binnenkort kwam de derde. Ik moest het hem echter nog vertellen.
Met medelijden stond Geralda toe te kijken. Mary Ann leefde in haar eigen wereld. Haar herinneringen. En ze zat nu diep, erg diep. “Mevrouw?” zei ze voorzichtig en zacht, terwijl ze dichtbij kwam. Buiten hoorde ze niets meer, Geralda had de mensen zien vertrekken, eerst Dian, toen Babette. James was al op zijn kamer en Arnoud had ze sinds het avondeten niet meer gezien. Geralda mocht de kinderen niet, ze besteedden zo weinig aandacht aan mevrouw Koopman. Het maakte haar verdrietig. “Mevrouw Koopman?” Geralda legde een hand op haar schouder en eindelijk kreeg ze reactie. “Oh Geralda, wat ben je oud geworden. Ik zag net je vader nog, die lieve schat. Het gaat goed met hem, niet waar?”
“Oh Mary Ann” Geralda sloot haar armen om de oude vrouw heen. “Kalm maar, we zijn weer in het heden, het komt allemaal weer goed lieve schat.” Zei ze zacht. Diep van binnen was ze verdrietig, haar vader was al een lange tijd geleden gestorven, maar Geralda kon hem niet uit zijn hoofd krijgen. “Lieve schat, het is tijd om te gaan slapen” fluisterde ze in het oor van Mary Ann “Kom, ik breng je naar boven, naar je kamer.” Mary Ann was stil, maar zwijgend volgde ze Geralda. “Geralda, ik ben zwanger” fluisterde ze “Maar Antione mag het niet weten”
Laatst gewijzigd door Adoror op wo 23 sep 2009, 21:30, 2 keer totaal gewijzigd.
