1:
Lianka
Piep.........piep.........piep........piep
Lianka zetten helemaal buiten adem de wekker uit, het was kwart voor zeven in de ochtend en de eerste zonnestralen schenen al door de ruit. Haar bed was nat van het zweet en ze begon na ongeveer 2 minuten eindelijk wat rustiger adem te halen. Ze had wel een misselijk gevoel en was wat duizelig. Toen hoorde ze voetstappen buiten haar kamer, ze kwamen steeds dichterbij en de deur ging krakend open, dit kwam omdat het huis helemaal van hout was en al 50 jaar daar stond.
Ze ging rechtop in haar bed zitten en zag dat het Sabine die haar broertje Mathias vast had was. Sabine vroeg helemaal in paniek "Oma gaat het? Ik hoorde u schreeuwen en Mathias hoorde het ook die begon zelfs te huilen". Lianka wreef nog wat slaap uit er ogen en nog steeds een beetje bijkomend van de schrik zei ze "Ja hoor, ik denk dat het alleen een nachtmerrie was", ze zei het wel twijfelend net of ze er zelf niet helemaal zeker van was. Toen ze eindelijk weer in haar normale ademritme zat en haar hartslag ook weer gedaald was, stapte ze uit bed. Ze wou naar haar kledingkast lopen zodat ze even wat anders aan kon trekken om daar na met een kop koffie bij te komen.
Maar toen ze een klein stukje had gelopen viel ze ineens neer. Ze voelde het eigenlijk al aankomen omdat ze toen ze opstond in een keer licht in haar hoofd werd en de duizeligheid erger werd. Mathias begon te huilen en verstopte zich in het haar van zijn zus. Sabine raakte ook in paniek en wist niet zo goed wat ze moest doen, ze vroeg zich af of het door de hitte zou komen of dat haar oma mischien een ziekte te pakken had. Ze probeerde haar oma wakker te maken door te roepen, haar zachtjes te schudden en wat water in haar gezicht te gooien, maar niets hielp.
Terwijl Mathias zich nog steeds probeerde te verstoppen in zijn zus haar haar, met het idee van, als ik het niet zie gebeurt het niet, belde Sabine 112. "112 Alarmcentrale, kan ik u helpen?" hoorde ze aan de andere kant van de lijn, "Ja, mijn oma is net op de grond gevallen en reageert nergens meer op" zei Sabine angstig. "We sturen zo snel mogelijk een ambulance, kunt u dan uw adres even geven?", Sabine vertelde haar adres en ze hoorde dat de wagen meteen gestuurd werd en dat ze er binnen een kwartier moesten zijn. Toen hing de mevrouw van de alarmdienst op, wat Sabine best wel raar vond want zij had uit een voorlichting op school geleerd dat ze je meestal nog tips geven over wat je in de tussentijd kon doen.
Toen de ambulance haar oma ophaalde kreeg ze te horen dat zij zelf wel mee mocht maar dat Mathias dat niet mocht wegens het feit dat zijn weerstand nog niet volledig is en hij dus vatbaarder is voor ziektes in een ziekenhuis. Omdat Sabine en Mathias alleen samen met hun oma wonen, omdat hun ouders 5 jaar geleden om waar gekomen in een auto-ongeluk, en ze dus geen opvang had voor Mathias, besloot ze thuis te blijven. Toen de ambulance daarna wegreed, zag Sabine haar buurjongen aan komen lopen, ze werd gelijk rood omdat ze eigenlijk al een jaar lang een oogje op hem had, maar dat nooit durfde te vertellen. Ook stond ze nog in haar pyjama waardoor ze dit keer extra rood werd. Mathias was in de tussentijd stil geworden en vond het eigenlijk wel interessant zo'n ambulance.
De buurjongen kwam steeds dichterbij en toen hij vlak bij haar stond vroeg hij "Wat is er gebeurt? Ik zag hier net een ambulance staan.". Sabine, die nog steeds wat ongemakkelijk was vanwege haar pyjama, vertelde het hele verhaal over haar oma en ook waarom ze niet meekon. In de verte hoorde je de sirene van de ambulance ondertussen steeds minder worden, en er kwam een koud windje ineens opzetten. "Maar ik denk dat mijn ouders wel op Mathias willen passen, zolang jij naar het ziekenhuis gaat" zei de buurjongen behulpzaam. "Dat is nu nog niet nodig hoor, maar wel lief van ja dat je het aanbied, mischien dat ik morgen dan wel even op bezoek ga. Oja, wil jij me anders nu even helpen door Mathias eten te geven? Dan kan ik me even opfrissen" zei Sabine blozend. Hij vond het goed en samen liepen ze naar binnen.
Terwijl Mathias door de buurjongen wat onhandig in zijn kinderstoel werd gedaan en hij opzoek ging naar eten voor Mathias, ging Sabine douchen en wat andere kleren aantrekken. Ze sprak met haarzelf af dat ze straks even het ziekenhuis zal bellen om te vragen of alles goed is gegaan en om te vragen hoe het nu met haar oma is. Nadat ze schone kleren aanhad ging ze naar de woonkamer.
Ze ging met de buurjongen aan tafel zitten, terwijl Mathias probeerde uit zijn fles te drinken, maar daar meer mee begon te spelen. De buurjongen probeerde van alles om haar een beetje op te vrolijken, hij vertelde verhalen, hij bedacht moppen, hij vertelde zelfs een paar sappige roddels. Maar het deed Sabine niet veel, het enige wat ze deed was naar haar broertje staren en bedenken wat er nou met haar oma kan zijn. Terwijl de buurjongen druk doorvertelde, zij staarde en de wind zorgde voor een krakend geluid door het hele huis, ging de telefoon van de buurjongen. "Halo?"..."ik ben nu bij Sabine"..."Oke, dan kom ik zo snel mogelijk naar huis"..."Doeg mam". Daarna vertelde hij dat hij nu naar huis moest en nam afscheid van Sabine. Zij legde daarna Mathias in bed en ging op het dak van hun berghuisje staan, omdat ze daar altijd tot rust kwam.
Terwijl ze hier stond, bedacht ze dat ze nu maar is het ziekenhuis moest gaan bellen. Ze pakt haar telefoon, en gelijk kreeg ze een rilling over haar rug, ze bestede er niet zo veel aandacht aan en toetste het nummer van het ziekenhuis in. Ze moest lang wachten totdat er eindelijk iemand opnam "Goedemiddag, ziekenhuis 't Botje, met Bertha." hoorde ze toen er werd opgenomen. "Hallo u spreekt met Sabine Buenta, mijn oma is vanmorgen opgehaald door de ambulance en ik vroeg me af hoe het nu met haar ging" ze hoorde wat geritsel aan de andere kant van de lijn. "Hoe heet uw oma?" hoorde ze uiteindelijk door de telefoon. "Lianka Buenta" zei ze twijfelachtig, alsof ze niet zeker was van haar oma's naam. "Sorry mevrouw, maar er is vandaag niemand binnengekomen met deze naam, er is sowieso bijna niemand binnengekomen vandaag", hoorde ze aarzelend aan de andere kant van de lijn. Sabine slikte...
<-- || -->
Laatst gewijzigd door kaskai op zo 01 aug 2010, 15:15, 2 keer totaal gewijzigd.
