Hoofdstuk 2: Nog erger, het leven gaat toch door!
Denise.
"Lieverd, ik ben thuis!" Riep ik toen ik binnen liep. Ik schrok me dood toen ik Doogie op de grond zag liggen. Ik maakte hem wakker. "Lieverd? Je was toch boodschappen doen?" Antwoorde hij nog suf van het flauwvallen. Ik knikte. "Ik ben dus thuis, maar hoe gaat het met Roselina?" Hij keek me raar aan. "Roselina? Wat is er met haar dan?" Ik zuchtte ik wou tegen hem aan gaan schelden maar het kwam mijn mond niet uit. "Je zou toch met haar naar de dokter?" Hij keek ongelofelijk. "Weetje nog! Omdat ze gevallen was!" Hij was alles vergeten. "JIJ JIJ !" Ik keek verschrikken.
Ik rende snel naar roselina's kamer. Ik zuchtte opgelucht. Ik zag dat ze gewoon met haar voetjes zat te spelen alleen niet met haar linkerarm. Dat vond ik raar. "Roosje? Hoe gaat het met je arm?" Ze pakte haar arm vast en begon te huilen. Ik gaf haar een kusje en troostte haar. "Mama moet even met pappa praten." Met boos gezicht liep ik naar Doogie. "JIJ MAAKT NU EEN AFSPRAAK MET DE DOKTER!" Schreeuwde ik.
Toen we met zijn alle bij de dokter waren schrok ik wel. Zal er iets ergs zijn met Roosje? '" Goedenmorgen, Met Roselina is alles oké, ze heeft nu een drukverbandje om haar arm alleen maar omdat het een beetje gekneusd is." Zei de dokter. Ik schrok gelukkig nog niet. "Alleen Doogie, het is erger dan je had verwacht." Toen schrok ik echt. "Uw leven is niet lang meer. U wordt heel snel oud, dus u gaat heel snel dood." Ik slikte om mijn tranen niet in te houden.
Laatst gewijzigd door xgekkelisa. op ma 28 jun 2010, 17:10, 1 keer totaal gewijzigd.