Anne's verhaal: Het laatste hoofdstuk online
Geplaatst: ma 09 jun 2014, 12:26
Mijn eerste dagboek! Tips zijn altijd welkom
Hoofdstuk 1
Ik ben Anne. Ik ben echt de gewoonste persoon die je je maar kunt voorstellen. Ik woon sinds gisteren in Sunset Valley.
Mooi hè? Ja, wat je zegt. Heel... speciaal. Dit was het enige huis dat er te krijgen was. Het is dat ik zo graag wilde verhuizen, want anders had ik dit nooit geaccepteerd. Helaas is de inrichting ongeveer even mooi als de buitenkant.
Een echte designerbank, vind je niet? Maar goed, ik ben verhuisd omdat ik hier een baan kon krijgen. Ik ga dan ook meteen solliciteren.
Een uurtje later is het officieel! Ik heb een baan bij de politie.
Thuis ga ik meteen een boek over inzicht lezen, ik moet natuurlijk wel goed voorbereid op mijn werk verschijnen morgen. ’s Avonds kook ik macaroni met kaas.
Na het eten wordt er aangebeld. Dat is raar. Ik ken nog niemand in de stad. Nieuwsgierig doe ik open.
“Dag lieverd. Dat is lang geleden zeg. Mag ik binnenkomen?” Ik ben zo verbaasd dat ik niks meer kan zeggen. Voor ik het weet staat mijn moeder al in de woonkamer. “Zo. En waar kan ik slapen?” vraagt ze. “Wacht, wat? Logeren?” Opeens ben ik boos. “Mam, wat doe je überhaupt hier?” schreeuw ik.
“Nou kijk. Het zit zo. Gisteren stonden er een deurwaarder en een notaris op de stoep. Ze zijn er kortgeleden achtergekomen dat je vader nog meer schulden had dan we al dachten. De deurwaarder kwam beslag leggen op ons huis. Ik moest vertrekken en mag pas terugkomen als ik alle schulden afbetaald heb. Ik heb geen andere plek om naartoe te gaan.”
“Oké.” zeg ik aarzelend. Haar verhaal klinkt aannemelijk. Maar... “Waarom ga je niet naar een hotel?” vraag ik. “Daar heb ik toch geen geld meer voor, kind.” zegt mijn moeder ongeduldig. Tja. Ik ga haar niet nu wegsturen. “Vooruit dan. Je mag hier vannacht blijven. Slaap maar op de bank.” Zucht. Dat wordt nog wat. “Dankjewel lieverd!” roept mijn moeder. “Heb je toevallig ook nog wat te eten?”
Als ik de volgende ochtend wakker word hoop ik dat mijn moeder een soort vreemde nachtmerrie was. Maar nee hoor, daar ligt ze op mijn designerbankstel.
“Mam!” roep ik. “Ik moet naar mijn werk. Blijf binnen! Ik kom vanmiddag terug, en als ik merk dat je iets gedaan hebt wat ik niet wilde, stuur ik je weg!”
Hoofdstuk 1
Ik ben Anne. Ik ben echt de gewoonste persoon die je je maar kunt voorstellen. Ik woon sinds gisteren in Sunset Valley.
Mooi hè? Ja, wat je zegt. Heel... speciaal. Dit was het enige huis dat er te krijgen was. Het is dat ik zo graag wilde verhuizen, want anders had ik dit nooit geaccepteerd. Helaas is de inrichting ongeveer even mooi als de buitenkant.
Een echte designerbank, vind je niet? Maar goed, ik ben verhuisd omdat ik hier een baan kon krijgen. Ik ga dan ook meteen solliciteren.
Een uurtje later is het officieel! Ik heb een baan bij de politie.
Thuis ga ik meteen een boek over inzicht lezen, ik moet natuurlijk wel goed voorbereid op mijn werk verschijnen morgen. ’s Avonds kook ik macaroni met kaas.
Na het eten wordt er aangebeld. Dat is raar. Ik ken nog niemand in de stad. Nieuwsgierig doe ik open.
“Dag lieverd. Dat is lang geleden zeg. Mag ik binnenkomen?” Ik ben zo verbaasd dat ik niks meer kan zeggen. Voor ik het weet staat mijn moeder al in de woonkamer. “Zo. En waar kan ik slapen?” vraagt ze. “Wacht, wat? Logeren?” Opeens ben ik boos. “Mam, wat doe je überhaupt hier?” schreeuw ik.
“Nou kijk. Het zit zo. Gisteren stonden er een deurwaarder en een notaris op de stoep. Ze zijn er kortgeleden achtergekomen dat je vader nog meer schulden had dan we al dachten. De deurwaarder kwam beslag leggen op ons huis. Ik moest vertrekken en mag pas terugkomen als ik alle schulden afbetaald heb. Ik heb geen andere plek om naartoe te gaan.”
“Oké.” zeg ik aarzelend. Haar verhaal klinkt aannemelijk. Maar... “Waarom ga je niet naar een hotel?” vraag ik. “Daar heb ik toch geen geld meer voor, kind.” zegt mijn moeder ongeduldig. Tja. Ik ga haar niet nu wegsturen. “Vooruit dan. Je mag hier vannacht blijven. Slaap maar op de bank.” Zucht. Dat wordt nog wat. “Dankjewel lieverd!” roept mijn moeder. “Heb je toevallig ook nog wat te eten?”
Als ik de volgende ochtend wakker word hoop ik dat mijn moeder een soort vreemde nachtmerrie was. Maar nee hoor, daar ligt ze op mijn designerbankstel.
“Mam!” roep ik. “Ik moet naar mijn werk. Blijf binnen! Ik kom vanmiddag terug, en als ik merk dat je iets gedaan hebt wat ik niet wilde, stuur ik je weg!”