Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

33 berichten • Pagina 2 van 2

Gebruikersavatar
Simmielove
Peuterdynamo Peuterdynamo
Berichten:
14312
Lid geworden op:
wo 17 feb 2010, 14:14

Re: Anne's verhaal: Hfst 7 nu online

Alles even gelezen, het is een ontzettend leuk verhaal. Ga zo door! :thumbsup
Afbeelding
Afscheid nemen wordt telkens moeilijker~
“You either die a hero or you live long enough to see yourself become the villain.” - Harvey Dent in The Dark Knight
Klik hier voor mijn site met boekenrecensies
Gebruikersavatar
Ravia
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
477
Lid geworden op:
ma 28 mei 2012, 10:10

Re: Anne's verhaal: Hfst 7 nu online

Wow, ik heb echt al lang niks meer met dit dagboek gedaan :O Maar Anne is terug :D
Dankjewel nog voor de reacties :knuffel En charlotte, ik heb idd zoiets gedaan, maar dan met picmonkey

Hoofdstuk 8

Ik ben zo moe... Morgen kan ik nadenken over mijn droom of visioen of wat het ook was, maar eerst lekker slap.... Oh nee toch! Dat meen je niet! Brandweersirenes! Ik stap snel uit bed om te kijken waar ze heen gaan. En ja hoor, ze gaan richting het park. Dan ga ik er toch maar achteraan.
Afbeelding
Er zijn twee branden! De brandweer gaat eerst naar de grotere, maar ik loop door naar de kleine waar ik mijn moeder zie staan. Het gras is zo droog dat het vuur heel snel kan verspreiden. En al die mensen blijven er maar bij staan gillen. Nou, dan zal ik maar weer eens een brand gaan blussen. Gelukkig staan er altijd brandblussers bij de barbecues in het park.
Afbeelding
Het blussen duurt eeuwen. Als al het vuur eindelijk uit is ben ik doodop. Het is midden in de nacht, en mijn moeder zie ik nergens meer. Misschien maar goed ook, anders has ik haar ter plekke vermoord! Het is puur geluk dat niemand ernstig gewond is geraakt. En het is haar schuld, dat weet ik zeker.
Als ik thuis kom is mijn moeder er niet. Ik merk nu dat ik honger heb, en ik haal wat eten uit de koelkast. Als ik mijn lege bord op het aanrecht zet komt mijn moeder binnenrennen. Haar kleren stinken naar rook.
Afbeelding
“Hallo Anne.” zegt ze vrolijk. “Hou je mond.” zeg ik. “Ik kan je door de schulden niet het huis uit schoppen, maar ik wil niet meer met je praten.”
Afbeelding
Het lijkt alsof mijn moeder iets wil gaan zeggen, maar ik draai me om en loop naar mijn kamer om eindelijk eens te gaan slapen.
Het eerste wat ik de volgende morgen doe is mijn baas bellen om een dag vrij te vragen.
Afbeelding
Dan kleed ik me aan, pak mijn toverstaf en ga oefenen. Ik herinner me een spreuk waarmee je brand kan blussen, dus ik ga proberen of ik die nog kan.
Afbeelding
Ik hoor mijn moeder opstaan, ontbijten en de deur uit gaan, maar ik besteed er geen aandacht aan.
De dagen daarna verlopen allemaal hetzelfde. Ik werk en daarna oefen ik met toveren of ga ik schaken in het park. Mijn moeder en ik negeren elkaar. David en mijn andere vrienden heb ik al lang niet meer gezien. Mijn leven is zo saai dat ik zodra ik in bed lig al bijna vergeten ben wat ik die dag heb gedaan. Maar ik kan niet alles vergeten: de dingen die Yelena me verteld heeft blijven door mijn hoofd spoken.
Op een dag, ik geloof dat het vandaag woensdag is, zit ik weer eens in het park te schaken en na te denken over alles wat ik gehoord heb.
Afbeelding
Ik weet dat het waarschijnlijk niets meer was dan een vreemde droom, maar toch blijf ik het gevoel hebben dat ik naar Moonlight Falls zou moeten gaan. Ik heb hard gewerkt en best wat geld verdiend. Het zou moeten kunnen. Maar dan moet ik mijn moeder meenemen en daar heb ik geen zin in. Zou ik niet gewoon alleen kunnen gaan? Zodra ik dat denk word ik heel duizelig. Het hele park draait rond, alsof ik in een supersnelle zweefmolen zit. “Jij bent niet de enige die hulp nodig heeft.” zegt een stem die verdacht veel klinkt als die van Yelena. Gelukkig stopt de wereld daarna met draaien. Ik zit nog steeds in het park en er zijn ook geen mysterieuze groene heksen opgedoken. Zucht. Kan ik mijn moeder niet gewoon een zelfhulpboek geven? Er schijnen hele goede te zijn tegenwoordig. Het park begint weer te draaien. “Oké! Oké! Boodschap overgekomen! Ik ga niet alleen naar Moonlight Falls!” roep ik tegen niemand. De zwerver op het bankje kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. Wie weet. Een beetje wankelend sta ik op om naar huis te gaan en met mijn moeder te praten.
Afbeelding
ik ga naast mijn moeder op de bank zitten. Ze negeert me en leest verder in haar krant. “Ahum.” kuch ik. De krant wordt opgevouwen. “Ben je verkouden?” vraagt ze. Ik negeer haar flauwe opmerking. “Ik wil met je praten.” Ik haal diep adem en vertel haar over mijn droom en wat Yelena gezegd heeft.
Afbeelding
“... Dus ik denk dat we zo snel mogelijk naar Moonlight Falls moeten vertrekken.” zeg ik. Mijn moeder knikt. “Oké. Heb je al vliegtickets gekocht?” “Je vindt het goed? Zomaar?” Dat ik verbaasd ben is een understatement. Met stomheid geslagen komt dichter in de buurt. “Jazeker. Een bevel van de hoofdmagiërs negeer je niet. Wat sta je daar nou te kijken? Ga je tas inpakken.”
Gebruikersavatar
Ravia
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
477
Lid geworden op:
ma 28 mei 2012, 10:10

Re: Anne's verhaal: Hfst 8 nu online

Hoofdstuk 9

En dus is het besloten. We gaan naar Moonlight Falls. Hoera... Wonder boven wonder waren er nog last-minute vliegtickets beschikbaar. Het lijkt echt of er een hogere macht aan het werk is om deze reis te laten gebeuren.
(Tussen twee haakjes, voor degenen die zich afvragen waarom mijn allerliefste moeder niet per bezemsteel gaat: Dat kan ze niet, want jaren geleden heeft ze haar bezem in de fik gestoken en is daarmee tegen een vervelende collega aangevlogen. Toen heeft het Ministerie van Magische Wetten haar vliegbewijs ingenomen. En sindsdien gaat ze per Ryanair.)
Na een lange reis komen we aan in Moonlight Falls. Het is al avond, dus we gaan snel op zoek naar de Herberg van de Twee Broers. We hebben het snel gevonden, want het is het enige “hotel” in de stad.
Afbeelding
Dit ziet er minder verschrikkelijk uit dan ik had verwacht. Het lijkt er zowaar gezellig. Zoals gebruikelijk hier is het koud en mistig, dus we gaan snel naar binnen. De benedenverdieping van de Herberg is een grote ruimte met tafels en een bar. Een gelagkamer uit een ouderwets verhaal.
Afbeelding
Niemand besteedt enige aandacht aan onze binnenkomst. “Waar kunnen we hier onze kamersleutels krijgen?” vraagt mijn moeder en ze klinkt een beetje zenuwachtig. Dat is nieuw. Achterin de gelagkamer spot ik een soort aanrecht dat eruitziet alsof het gebruikt wordt als balie. “Volgens mij daar.” wijs ik en ik loop erheen.
Afbeelding
De dame in de schommelstoel staat meteen op als we bij de balie komen. “Hallo!” zegt ze vrolijk. “Jullie zijn vast Anne en Gertrude Wicca. Mijn naam is Rosmerta. Welkom in de Herberg van de Twee Broers.” “De beste herberg van de stad!” roept de man met de witte cowboyhoed die aan de bar zit. Zijn vriend naast hem lacht. “Met de beste kokkin van de stad!” roept hij. “Stelletje charmeurs.” lacht Rosmerta. “Maar als jullie denken dat je zo een gratis drankje kunt krijgen heb je het mis hoor.” “Dat is balen!” zegt cowboy 1. Dan richten de cowboys hun aandacht weer op hun drinken en Rosmerta geeft me nog wat praktische informatie.
Afbeelding
Gelukkig kunnen we hier ook eten krijgen. We besluiten om daar meteen gebruik van te maken. We gaan aan een tafeltje bij het raam zitten en krijgen een bord vol heerlijke herfstsalade. Om niet naar mijn moeder te hoeven kijken, staar ik in plaats daarvan uit het raam. Iets wat ik me nog goed kan herinneren van vroeger. Buiten kronkelt de witte mist over straat. Ook dat weet ik nog precies. Als je ’s avonds naar buiten ging werd je helemaal nat en koud.
Afbeelding
Het is al erg laat, dus de meeste gasten gaan naar huis of naar bed. Maar ik ben veel te hyper van de jetlag om te kunnen slapen. Daarom besluit ik om te kijken of die oude grammofoonplatenspeler (wat een lang woord!) het doet. En jawel, er komt hele behoorlijke muziek uit.
Afbeelding

Afbeelding
Dan wordt de grammofoonplatenspeler (het is nog steeds een lang woord!) opeens uitgezet. Driemaal raden door wie. Natuurlijk. Mijn moeder komt de pret weer eens verpesten. Ze staat haar gemene heksenlachje te lachen. “Ahahahaha! Je had jezelf moeten zien. De kip van de buren heeft nog meer ritmegevoel! Had ik dit maar opgenomen en naar Funniest Sims Videos gestuurd. Ik was rijk geworden!”
Afbeelding
Maar dat pik ik niet. “Nou moet je eens even heel goed naar mij luisteren.” schreeuw ik. “Ik weet dat wij geen normale moeder-dochterrelatie gebaseerd op wederzijdse liefde kunnen hebben. Want wij voelen geen liefde voor elkaar. Dat is oké. Daar heb ik mee leren leven. Maar jij zou ook kunnen proberen om mij een beetje met rust te laten, in plaats van me te beledigen. Dat heb je toen ik klein was al vaak genoeg gedaan.”
Afbeelding
Mijn moeder stopt heel kinderachtig haar vingers in haar oren. Maar dat kan me niks schelen, ik ben net lekker op dreef. “En nu zitten we weer met elkaar opgescheept. Dat vind jij verschrikkelijk. Maar je moet je eens een keer realiseren dat ik het even afschuwelijk vind dat je in mijn huis bivakkeert. Maar ik heb je niet op straat gezet. Want we zijn toch familie. En dat moet jij je eens wat vaker bedenken.”
Afbeelding
Zo. Dat lucht op. Ik ga naar bed.
Afbeelding
Gebruikersavatar
Ravia
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
477
Lid geworden op:
ma 28 mei 2012, 10:10

Re: Anne's verhaal: Hfst 9 nu online

Dankjulliewel voor de reacties allebei :knuffel

Hoofdstuk 10

Verdrietig stapt het meisje uit de schoolbus. School was vandaag weer eens verschrikkelijk. Alle kinderen hadden binnen een week groepjes gevormd, maar het meisje hoort nergens bij. Ze houdt van lezen en schaken, maar die hobby’s zijn niet echt populair op school. De feeën halen aan een stuk door grappen uit, de weerwolven doen niks anders dan basketballen, de heksen zitten alleen maar te roddelen en wat de vampiers uitspoken weet niemand. De enige aardige persoon op school is een geestmeisje uit 1937, maar die kan alleen in de zomer naar school komen. Ze kan niet tegen kou. Andere kinderen zouden na een dag als dit graag naar huis gaan, maar het meisje voelt zich ook daar niet op haar plek. Haar zus is een van de populairste meisjes van het heksengroepje, en dus gaat het geroddel en gegiebel thuis vaak gewoon door. Maar ja, het is te koud om op straat te staan en dus loopt het meisje de verandatrap op.
Afbeelding
Het meisje pakt een boek en gaat boven zitten, vlak naast de nieuwe televisie die haar vader gisteren gekocht heeft en die haar moeder morgen stuk gaat maken. Maar daar denkt het meisje nu niet aan. Ze is met haar gedachten in een middeleeuws koninkrijk. Daar woont een dappere jonge ridder, die een lange reis moet maken om een gevaarlijke opdracht te voltooien.
Afbeelding
De ridder wordt achternagezeten door de vijanden, zijn vriend is al gevangen genomen. Hoe moet hij ooit nog de geheime brief bezorgen? “Anastasia!” Het meisje schrikt op. Waarom moet haar zus haar altijd komen storen als het spannend is?
Afbeelding
“Anastasia! Je moet hier weg. De meiden kunnen hier elk moment zijn. Ik wil ze de nieuwe televisie laten zien.”
Afbeelding
Het meisje heeft geen zin om ruzie te maken, dus pakt ze haar boek en loopt naar beneden. Ze gaat in de woonkamer zitten, al loopt ze daar het risico dat ze haar moeder tegenkomt. En inderdaad, nog voor ze haar boek weer gepakt heeft komt haar moeder naast haar zitten.
Afbeelding
Haar moeder zit ook een boek te lezen, maar dat stopt ze al snel weg. “Zeg Anastasia, gaat het wel met je?” vraagt ze opeens. “Je mag het best vertellen als er wat is.” Ze klinkt heel lief, als een echte moeder. En het meisje vertelt over de groepjes op school, en over hoe vervelend haar zus doet.
Afbeelding
“Wat verschrikkelijk.” zegt haar moeder, en het klinkt alsof ze het echt meent. “Op school kan ik je niet helpen, maar als je vaak met kinderen probeert te praten vind je vanzelf wel vriendinnen. En als het kinderprogramma op tv afgelopen is, zal ik Esmeralda en haar vriendinnen naar haar kamer sturen.” Dan roept de vader van het meisje vanuit de serre. “Anne? Heb je zin om een potje te schaken?”
Afbeelding
Als het meisje nadenkt over haar volgende zet, voelt ze zich even een kind uit een heel gewoon gezin.

Het is nog donker buiten als ik wakker schrik. Het lijkt erop dat ik weer over mijn jeugd heb gedroomd, maar het kan niet echt gebeurd zijn. Mijn moeder die aardig doet? En lief is voor haar jongste dochter? Ondenkbaar. Ik ben klaarwakker, dus ik loop mijn kamer uit. Het valt me nu pas op dat er in de gang op de bovenverdieping precies zo’n schaakbord staat als vroeger thuis.
Afbeelding
Ik schaakte vroeger heel veel met mijn vader. Ik verloor meestal, omdat hij me altijd grappige verhalen vertelde. Dan moest ik zo hard lachen dat ik niet meer logisch na kon denken. Tot hij ging gokken, toen ook nog aan de drank raakte en uiteindelijk zijn veel te dure auto tegen een boom knalde. Eigen schuld, vond ik. Maar ik mis hem wel. Hij kortte mijn naam altijd af tot Anne, daarom wilde ik zo heten toen ik verhuisd was. Ik blijf in mijn eentje herinneringen ophalen tot het licht wordt. Dan kleed ik me aan en ga ik ontbijten.
Afbeelding
“Goedemorgen Anne!” roept iemand opeens. Ik kijk om me heen. De gelagkamer lijkt leeg, maar is het niet. Een persoon die ik helaas heel goed herken zit in een van de stoelen bij het haardvuur. “Ook goedemorgen Yelena.” zeg ik wantrouwig. Haar komst kan nooit veel goeds betekenen. “Kom zitten.” nodigt ze me uit. Nog voor ik dat gedaan heb, begint ze al te praten. “Ik heb nog eens in een paar oude boeken gekeken, en ik heb wat meer informatie over die schat gevonden. Hij was van een of andere graaf Griesensteijn, dat is een achterneef van de familie Van Gould. Zij hebben er altijd om bekend gestaan dat ze veel gouden munten en dergelijke bezitten.” Interessant. Zo interessant dat ik nu pas opmerk dat er al een tijd je iemand achter ons staat.
Afbeelding
“Geweldig!” roept mijn moeder. “Kom op, we gaan meteen schatzoeken.”
Gebruikersavatar
Ravia
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
477
Lid geworden op:
ma 28 mei 2012, 10:10

Re: Anne's verhaal: Hfst 10 nu online

Wow, ik had het zo druk met school dat ik helemaal geen tijd meer had voor mijn dagboek. Maar het is vakantie dus hier is het nieuwe hoofdstuk eindelijk :)

Hoofdstuk 11

Een kwartier later lopen mijn moeder en ik naar de vijver. “Wow!” roep ik. “Nou ja, zo mooi is het hier nou ook weer niet.” zegt mijn moeder enigszins verbaasd. “Dat bedoel ik niet. Het is echt dezelfde plek als die waarover ik gedroomd heb.” “Ja natuurlijk.” zegt mijn moeder, niet onder de indruk. “Heb je toevallig ook gedroomd waar dat goud ligt?”
Afbeelding
Dat heb ik niet, en dat weet mijn moeder best. Maar in plaats van een sarcastische opmerking te maken, zeg ik alleen: “We zullen moeten zoeken.” We lopen een paar keer rond de vijver en kijken onder de struiken en in het water, maar we vinden niks. Ik ben bijna klaar om het op te geven, als ik opeens iets vreemds in een bosje zie. Bij nadere inspectie blijkt het een wenteltrap te zijn. Zo te zien zit er een soort kelder onder deze plek. Ik roep mijn moeder en samen gaan we de trap af.
Afbeelding
Ik weet niet wat ik precies verwachtte te vinden hier beneden, maar niet dit. De ruimte lijkt nog het meest op de hal van een ouderwets landhuis. Er hangt zelfs een kroonluchter aan het plafond! Het is hier wel vrij krap, dus we kunnen geen andere kant op dan de trap af.
Afbeelding
De hal beneden is precies hetzelfde als die waar we vandaan kwamen. Maar hier is wel een deur. We gaan erdoorheen en staan opeens in een studeerkamer.
Afbeelding
Alle meubels zijn in zo’n goede conditie dat ik elk moment verwacht dat er een oude heer opduikt die een boek wil lezen. Of een butler of zoiets. Ik zou zelf ook wel lekker in een stoel willen gaan zitten met een goed boek. Maar dat kan niet, want we hebben een probleem: er is hier geen doorgang, behalve de deur waardoor we gekomen zijn. “Hoe komen we nou verder?” jammert mijn moeder. “Alles is mislukt! Die Helena of hoe ze ook heet heeft ons gewoon iets wijs gemaakt!” “Stil nou even!” roep ik. “Ik heb een ideetje.” In de boeken die ik vroeger las zaten er altijd geheime deuren in de boekenkasten. Op goed geluk stap ik naar de linker kast toe. En ja!
Afbeelding

Afbeelding
De kamer achter de boekenkast is helemaal leeg, behalve een ladder in de hoek. We lopen erheen. Er komt een koude luchtstroom uit het gat. Het ruikt er muf. “Nou, op hoop van zegen.” zegt mijn moeder en ze klimt naar beneden.
Afbeelding
Hierbeneden is het niet meer mooi ingericht. Alles is van steen en er is bijna geen licht. Langs de muren druipt groenig vocht naar beneden. “Jakkes.” fluister ik, maar door de echo klinkt het of ik luid schreeuw. “Zeg dat wel.” fluistert mijn moeder terug. We kijken rond. “Er zit een deur in die hoek.” zegt mijn moeder opgewonden, maar nog steeds zachtjes. Ze duwt hem enthousiast open en stapt erdoorheen.
Afbeelding
De deur valt weer dicht. Dan hoor ik mijn moeder gillen. “Help!!! Ik kan er niet uit!!!!! Help me!!!!” Ik ren naar de deur. “Mam!” roep ik. “Word je aangevallen?” “Nee, maar ik kan er niet UIT!” “Nou doe rustig dan!” gil ik terug. Voorzichtig maak ik de deur open. Ik stap er niet door, zodat de deur open blijft. Precies wat ik dacht. Mijn moeder is gewoon een dramaqueen. De deur komt uit in een smalle ruimte zonder licht, maar er is verder niks engs. Er is ook gewoon een tweede deur waarachter licht schijnt. “Mam. Wil je niet meer zo schreeuwen? Ik schrok me kapot.” zeg ik. Mijn moeder kijkt zelf ook een beetje beduusd over haar uitbarsting. “Ja. Is goed.” zegt ze. Dan draaien we ons allebei om en kijken naar de ruimte waarin we terechtgekomen zijn. Dit is bepaald geen klein kelderkamertje.
Afbeelding
Wow. Dit had ik niet verwacht. Nou ja, we kunnen moeilijk teruggaan. En dus lopen we met z’n tweeën door het ondergrondse doolhof. Voor mijn gevoel duurt het eeuwen, ook omdat ik het steeds kouder begin te krijgen. Maar eindelijk, eindelijk staan we bij de deur aan de andere kant van het doolhof. We stappen erdoorheen. In de kamer aan de andere kant staat een oude stenen kist op de grond. “De schat!” fluister ik opgewonden.
Afbeelding
Ik kijk in de kist. Ik wrijf in mijn ogen en kijk nog eens. “Hij is leeg!” roept mijn moeder boos. “Ja.” zucht ik. “Of wacht eens, hier ligt iets.” Op de bodem van de kist ligt een opgerold stuk perkament. Ik pak het eruit en vouw het open. Er staat niks op. “Wat een mooie schat.” zeg ik sarcastisch.
Gebruikersavatar
Ravia
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
477
Lid geworden op:
ma 28 mei 2012, 10:10

Re: Anne's verhaal: Hfst 11 (eindelijk) online

Ik was dit dagboek bijna vergeten, maar nu kwam ik het weer tegen. Dus heb ik nu toch nog een kort laatste hoofdstuk gemaakt.

Hoofdstuk 12
“Wat deden we hier ook alweer?” vraagt mijn moeder chagrijnig. “Schatzoeken mam. Dat weet je toch.” “Het zal vast wel weer niks worden.” Wat een pessimist is mijn moeder toch. Vorige week dachten we echt dat er geen schat was en dat er alleen een leeg papiertje in de schatkist had gezeten. Maar dat was niet waar. Volgens Yelena gebruiken tovenaars vaak een soort geheime inkt die alleen leesbaar is onder het licht van de maan. Voornamelijk mijn moeder had de hoop alweer opgegeven, maar ik heb haar overgehaald om in Moonlight Falls te blijven tot er een keer een heldere nacht was en we het briefje konden lezen. Gisteravond was het eindelijk zover. En jawel, in het maanlicht kon je duidelijk zien dat er coördinaten op het briefje stonden. Ze wezen naar deze plek. De villa van de familie van Gould.
Afbeelding
Dat is logisch, want de schat die we zoeken was van een voorouder van de bewoners van de villa. Onder de coördinaten stond één woord: zolder. Dus daarom worden we nu inbrekers. De familie van Gould is niet thuis, dus wij kunnen ongestoord op hun zolder gaan zoeken. Nu maar hopen dat ze lang genoeg wegblijven.
Yelena heeft ons geholpen door de voordeur van het slot te toveren, maar daarna is ze vertrokken. Wat een vreemde vrouw is ze toch. Nu sluipen mijn moeder en ik de trap op.
Afbeelding
Wat een rommel is het hier. Het gaat eeuwen duren voor we die schat hebben. Als hij al bestaat.
Een paar uur later...
“Gevonden!” roep ik. “Echt waar?” Mijn moeder komt snel aanlopen. “Ja! Nou ja, ik heb een oude kist gevonden.”
Afbeelding
Met z’n tweeën doen we de kist open. En ja! Hij zit helemaal vol met gouden munten!
We hebben meteen alle schulden afbetaald. Daarna hebben we het geld dat nog over was verdeeld. Mijn moeder heeft van haar helft een nieuw huis in Moonlight Falls gekocht en ik heb een groter huis in Sunset Valley gevonden. Misschien ga ik ooit nog wel eens bij mijn moeder op bezoek. Misschien.

Einde van dit dagboek :D

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie