Hoi, dit dagboek wordt een verhaal over mijzelf. Dit is waargebeurd en bevat petsen, depressie, pesten, snijden en zelfhaat. Géén happy ending story.

Ik ben Robin, studente aan de middelbare en opleiding op vmbo. Ik ben een tweedejaars en ben niet een van de populaire meiden. Ik val vooral in de categorie Nerdy of Buitenbeentje. De ergste van allemaal zijn de barbies Emily en Roxanne. Ze mogen mij niet zonder enige reden.. ik moet er maar mee leven.


Shit, de bel is al gegaan en we staan nog bij onze kluisjes. Vlug kijk ik op mijn rooster dat in mijn kluis hangt en grijp mijn boeken voor Engels, Natuurkunde en Duits. Niet de meest interessante vakken maar toch blijft de Duitse taal indrukwekkend voor mij.




De lessen verlopen vrij rustig en in de pauze ga ik nog snel even naar het toilet waar ik Emily aantref. Alleen haar chagrijnige gezicht doet me al schrikken. Ze pakt me bij mijn arm en geeft me een harde duw achteruit. "raar kind" sis ik en meteen voel ik haar vlakke hand in mijn gezicht. Boos blijf ik haar aankijken en haal een hand over mijn pijnlijke wang. "Kijk naar jezelf lelijke nerd" kaatst ze boos terug en gaat verder met slaan en schoppen. Tranen lopen over mijn gezicht en ik probeer mezelf te verdedigen maar ik beland alsnel op de harde grond. Ik haat haar..





Ik hoop dat jullie het wat vinden

ben erg benieuwd! ik vind het nu al spannend!

O.O
Waargebeurd en over jezelf. Ik vind het heel erg moedig van je dat je dit met ons wil delen
Een leuke simself Ze is echt mooi

mooi en erg begin

Ik ga écht doorzetten maar door gezeik met me oudrs, ben ik tot zondag mijn sims 3 kwijt.
Ik heb wel nog een voorraadje screen dus kan gelukkig verder


Daar zit ik dan, het is pauze en zoals altijd ben ik weer eens alleen. Het is gelukkig hartje zomer dus kan ik nog wel buiten zitten. De meeste jongens spelen een partijtje voetbal en de meiden kletsen over van alles en nog wat. Ook hebben de meeste kinderen een relatie maar dat zit er voor mij niet in. Zelfs heb ik nog nooit gekust. Dat komt nog wel, ooit.


Net toen ik opstond om binnen wat te gaan drinken, staat Roxanne plots achter me en pakt me bij mijn schouders waardoor ik schrik. "Wat moet je? "vraag ik kortaf omdat ik al weet dat ze gaat klooien. "Dat mag wel wat aardiger nerdy, je zit altijd maar met je neus in de saaie boeken, koop eens een normaal tijdschrift ofzo, niemand mag jou." Daar gaan we weer.. Voordat ik erop kan antwoorden, begint ze alweer met schelden op me en ik voel de tranen al aankomen. Ik trek me los uit haar greep en ren de school binnen naar de kluisjes. Daar gooi ik al mijn boeken in mijn kluis en meld me ziek bij mijn mentor. Ongezien vlucht ik de school uit, vlug naar huis want daar is het veilig.






Bedankt voor het lezen.

Mooi geschreven!

Moest wachten tot vandaag want heb nu mijn sims weer terug & ben druk aan het spelen.

Gisteravond zat ik laat nog achter mijn laptop te surfen over het internet. Emily had me gesmst dat het geen nut had om weg te rennen en dat ik altijd dat lelijke dik wijf zal blijven. Ik had huilend op mijn kamer gezeten. Eenzaam en veilig. Ik besloot om te gaan afvallen en vond wat sites over afvallen.



Ik had lang nagedacht maar het stond vast. Ik zou afvallen, hoe dan ook! Ik had de fiets gepakt in plaats van de schoolbus. We hadden vandaag het eerste uur Geschiedenis en Roxanne was aan de beurt om een presentatie. Toen ze een 9.5 kreeg, keek ze gemeen mijn kant op en ik negeerde het. Ooit zal het anders zijn, ooit..


Emily wachtte me na de les op in de gang en duwde me tegen de muur. "Je krijgt nog problemen van gisteren, je mag pas weg als wij dat willen. Begrepen?!"siste ze en spuugde in mijn gezicht. Met een zacht haalde ik een hand over mijn natte wang en zuchtte. Ze gaf me een klap in mijn gezicht en kneep daarna in mijn zij. "Auw!'gilde ik en ze sloeg haar hand voor mijn mond. "Bek dicht oifant, je zou eens wat aan dat vet moeten doen, niemand zou ooit jou vriendje willen zijn!'kaatst ze terug en verdwijnt weer. Ik laat mezelf tegen de muur zakken en begin weer te huilen. Waarom moeten ze mij altijd op?!

Er zijn 2 soorten zulke mensen: degene die je een knuffel moet geven omdat ze gewoon eenzaam zijn en die die gewoon een groot ego hebben en me lichtjes doen denken aan robots die zijn ingesteld op:beledig mensen

gitte2001 schreef:Er zijn 2 soorten zulke mensen: degene die je een knuffel moet geven omdat ze gewoon eenzaam zijn en die die gewoon een groot ego hebben en me lichtjes doen denken aan robots die zijn ingesteld op:beledig mensen

Haha, mee eens

^idd Gitte.
Wat een vreselijk meiden zijn dat >:(

Wat een pakkend verhaal. Ik ben benieuwd hoe dit allemaal afloopt. Mooi geschreven

Froos schreef:Wat een pakkend verhaal. Ik ben benieuwd hoe dit allemaal afloopt. Mooi geschreven

Dankjewel, ik dacht echt dat mensen het zo'n dramatisch verhaal zouden vinden die al snel te voorspellend zou zijn maar ben echt blij met de reacties .

's Avonds besloot ik dat het wel een leuk idee zou zijn als ik een diertje zou adopteren. Alsnel had ik dé perfecte kitten gevonden en belde gelijk op. Het was een schatje, zijn naam was Olly en ik nam hem mee naar binnen. Van tevoren had ik alvast wat dingen gekocht en binnen een paar minuten was Olly vertrokken naar dromenland.



De volgende ochtend was het weekend dus hoefde ik gelukkig niet naar school. Mijn ouders waren al weken op zakenreis en vonden dat ik wel oud genoeg was om alleen te blijven. Ik maakte mijn kamer netjes en vulde meteen de voerbak van Olly, zodat ik wat cardio-oefeningen kon doen en hij rustig kon gaan eten.





Sorry voor het wat korte, saaiere hoofdstukje maar kon echt niks beters krijgen en had niet super veel tijd.

Vind het leuk dat ze Olly heeft Mooi verhaal