Ik heb een tijdje geen update kunnen maken vanwege computer problemen
Maar als het goed is moet alles het nu weer doen en kan ik weer gewoon updates maken
“Jaylinn, wordt je wakker?” De stem komt mij bekend voor, maar ik kan deze niet zo 1,2,3 plaatsen.
“Reageer alsjeblieft als je dit kan horen.” Ik knik zachtjes mijn hoofd en merk hoeveel pijn dat doet.
“Oh gelukkig je bent er weer.” Ik wordt stevig omhelst, maar ik weet nog steeds niet wie het is. Ik heb verschrikkelijk veel last van mijn hoofd en ik denk dat enige vorm van licht dat niet veel beter maakt.
“Het spijt me zo, het had niet zo uit de hand mogen lopen.” Het is Dylan, meteen open ik mijn ogen omdat ik mij meteen een stuk prettiger voel.
“Ah kijk daar zijn je mooie ogen weer.” Hij glimlacht lief naar mij en ik probeer ook een beetje te lachen.
“Het spijt me echt heel erg, ik zal er voor zorgen dat het niet meer gebeurd.” Zijn woorden laten mij koud, het enige waar ik aan kan denken is de verschrikkelijke hoofdpijn die ik heb.
“Heb je een aspirine voor mij?” Mijn stem klinkt ongelofelijk raar en ik krijg de neiging om over te geven zodra ik mijn mond open doe.
“Ik heb wel wat beters voor je.” Hij loopt naar de keuken en komt terug met een fel groene pil waar een hartje op staat. Ik neem het dankbaar aan en slik de pil droog door.
“Je moet wel snel opknappen, je zou vanmiddag toch naar Serena gaan?”
“Ja dat klopt.. Maar ik denk niet dat ik dat nog wil..”
“Waarom niet, dat is toch leuk?”
“Jawel maar.. Ik weet niet, misschien is het beter om een andere keer te gaan.”
“Aah kom op joh, die hoofdpijn gaat sneller over dan je denkt.”
“Denk je?”
“Ja natuurlijk, maak je niet zo zorgen.”
“Maar moet jij niet zo naar school toe?” Eigenlijk wel ja, maar ik voel me helemaal niet goed en ik heb het gevoel dat er één grote bult op mijn hoofd zit.
“Ik eh.. Ik voel me echt niet lekker..”
“Jaylinn.. Anders gaan ze je moeder bellen en dan?” Ik spring meteen op, alles behalve dat. Ik wil haar nooit meer zien. Ik loop naar de kledingkast en zie dat mijn eigen kleding verdwenen is.
“Wat is er met mijn kleding gebeurt?”
“Ik was ze aan het wassen maar ik heb de droger iets te warm gezet. Ik heb al andere kleding voor je gehaald hoor.” In de kast liggen alleen maar hele korte jurkjes, broeken en rokjes. De shirtjes die er liggen zijn veel te strak, als ik dit aan heb weet ik zeker dat ik daar gezeur over krijg op school.
“Ik kan dit echt niet aan doen hoor naar school, dit is veel te kort.”
“Je moet toch naar school gaan, en het valt best mee hoor.”
“Maar.. Ik voel me daar echt niet prettig in.”
“Waarom niet?” Ik zucht.
“Daar ben ik veel te dik voor.” Fluister ik zacht, ik hoopte dat hij het niet zou horen maar hij hoorde het wel.
“Hoe vaak moet ik het nog tegen je zeggen Jaylinn, je bent niet dik, echt niet.” Ik knijp wat in mijn buik vet, hij liegt, dat weet ik gewoon. Hoe graag ik het ook zou willen geloven dat het waar is, het is niet waar. Ik heb de vijftig euro van die man nog, ik kan later vandaag misschien nog wat normale kleding halen.. Ik zoek de meest normale kleding die ik kan vinden en trek die met tegenzin aan. Onderweg naar school wordt ik door verschillende jongens nagefloten en roepen vervelende dingen naar mij, ik schaam me eigen kapot. Van alle personen die ik nu zou tegen kunnen komen, kom ik mijn moeder tegen.
“JAYLINN?” Ik begin harder te fietsen maar ze haalt mij in, ze gaat voor mij fietsen en stopt.
“LAAT ME GAAN!”
“ NEE! JIJ GAAT HEEL SNEL WAT NORMALE KLEDING AANTREKKEN!”
“WAT INTERESEERT JOU HET NOU? IK BEN PRAKTISCH DOOD VOOR JOU!” Ik probeer weg te komen maar ze trekt mij naar achter.
“HOE DURF JE DAT TE ZEGGEN?!”
“HET IS TOCH ZO? WAAROM ZOU JE ANDERS GEEN CONTACT MET MIJ OPNEMEN?” Ze spring van haar fiets af en loopt dreigend naar mij toe.
“Jongedame jij zit zo in de problemen.” Ze zegt het op een dreigende manier.
“WAT WOU JE ER TEGEN DOEN?”
“WAT IK ER TEGEN WIL DOEN?!”
“JA, JE KAN NIKS MAKEN TEGEN MIJ! IK BEN VERSTANDIG GENOEG OM MIJN EIGEN LEVEN TE LEIDEN!”
“DENK JE DAT?!”
“JA!”
“DAN ZOU JE HIER OOK MEE MOETEN LEVEN!” Ze slaat mij hard in mijn gezicht en duwt mij op de grond.
“GA VAN ME AF JE DOET ME PIJN!” Ze staat op en geeft me nog een harde trap tegen mijn buik.
“WEET JE WAT, JE BENT NIKS ANDERS DAN EEN VIEZE SLET, IK BEN BLIJ DAT IK VAN JE AF BEN! IK WIL JE NOOIT MEER ZIEN!” De woorden doen pijn, al zou ik willen dat ze mij koud laten. Ik sta op en fiets naar school, ik voel steken in mijn buik en mijn wang moet ook hartstikke rood zijn geworden.
Tijdens Engels zit ik alleen achteraan in de klas ik doe mijn best om op te letten, maar het lukt niet. Ik blijf maar uit het raam staren en denk aan het voorval dat zonet gebeurt was. Waarom begon ze zo te schreeuwen, ze zegt toch dat ze me haat, waarom wil ze dan contact met mij opnemen? Ik blijf maar aan één stuk door piekeren en negeer de vragende blikken die mij toe geworpen worden.
“Jaylinn?” De docent staat naast mij, ik was zo in mijn gedachte bezonken dat ik niet door had dat ze wat aan mij vroeg.
“He wat?”
“Ze vraagt of je de zin die op het bord staat wil vertalen, stomme slet.”
“Waar slaat dat nou weer op?” Ik kijk het meisje dat dat zei boos aan.
“Kijk naar wat je aan heb en die make up van je, je denkt echt dat je heel wat bent.”
“ Chantal wil je alsjeblieft even op je taalgebruik letten?”
“Waarom, het is toch zo en iedereen weet het.” Ze kijkt mij met een glimlach aan.
“Of wou zeggen van niet, Jaylinn?” Ik krijg een rood hoofd van woede en stamp boos de klas uit. Ik gooi de deur achter mij dicht en hoor de klas lachen, en als ik mezelf omdraai zie ik dat ook de docent aan het lachen is. Ik sta in de wc mijn uitgelopen make up van mijn gezicht te wassen en hoor een paar meiden uit mijn klas mijn kant op komen en loop snel één van de hokjes in.
“Wát een kansloze meid is dat zeg!” Ik hoor ze allebei nog harder lachen.
“En ze denkt ook echt dat ze zielig is, met haar “eetstoornis”.” Ik hoor aan de manier waarop ze eetstoornis zegt dat het sarcastisch bedoeld is.
“Dat maakt het zeggen dat ze dik is alleen maar nog leuker.”
“Heb je het gehoord van haar moeder?”
“Nee wat dan?”
“Er wordt gezegd dat haar moeder haar het huis heeft uitgegooid.”
“Als ik haar moeder was had ik ook zo’n vieze junk het huis uitgegooid.” Nu wordt ik boos. Ik stamp de wc uit en nu ben ik de gene die begint met slaan. Ik sla haar op haar neus en begin aan haar haar te trekken.
“LAAT LOS VUILE TRUT!”
“GA JIJ JE BEK EERST MAAR EENS HOUDEN OVER MIJ!” Het andere meisje probeert mij van haar af te trekken en ik begin nog harder te slaan. Ze begint nog harder te schreeuwen dat ik haar los moet maken, er zijn ondertussen nog meer mensen de wc in gekomen en bemoeien zich er ook mee. Dan komt de docent Engels de wc in lopen en haalt ons uitelkaar.
“NAAR DE AFDELINGSLEIDER, ALLE DRIE!”
“Jaylinn, waarom sloeg jij deze twee meiden?” Ik reageer niet, ik krijg er waarschijnlijk problemen mee, maar die had ik toch al. Ze kijken mij allebei met een “wij zijn beter dan jou” glimlach aan en ik kijk boos terug.
“Meneer, ze sloeg zomaar uit het niets er was helemaal geen aanleiding om te slaan.”
“Waar slaat dat nou weer op, je weet wat er was.” Ik reageer fel, ik zou mij eigen gedeisd moeten houden, maar ik ben er nu helemaal klaar mee.
“Wat was er dan?” Ik kan niet zeggen dat ik niet meer naar huis toe kan, en dat weten die twee meiden ook.
“Nou eh.. Ik eh..”
“Ja?”
“Ik zat op de wc en eh..”
“Jezus maak je zinnen nou eens af.”
“Chantal, wil je rustig blijven alsjeblieft.”
“Waarom zou ik, kijk naar mijn haar!” Ik heb er een hele pluk uitgetrokken bij haar, maar ze heeft het zelf nog erger gemaakt dan dat het al was.
“Maar goed, vertel je zat op de wc en wat gebeurde er toen?”
“Nou eh.. Chantal die zei iets en dat maakte mij boos.” Ik zie haar geschrokken kijken
“Wat zei ze dan?”
“Dat eh.. Nouja ze zei vervelende dingen over mij.”
“Wat zei ze dan precies?” Ik begin een beetje te trillen, ook al heb ik het helemaal niet koud, en moet ineens ontzettend nodig naar de wc.
“Ze zeiden dat ik dik ben..” Zeg ik met een zucht.
“En ik weet dat het waar is, maar ik wil er niet constant aan herinnerd worden.” Voeg ik er daarna nog aan toe.
“Ik geloof dat dit al een langere tijd tussen jullie speelt?” Ik knik, de andere twee meiden beginnen meteen hevig te ontkennen. Mijn mentor komt na een paar minuten ook binnen lopen en kijkt een beetje geschrokken.
“Ik hoorde net pas wat er gebeurt is, gaat het wel met jullie?” Chantal begint overdreven te huilen en mij de schuld van alles te geven.
“Vind u het erg als ik even alleen met Jaylinn praat?”
“Natuurlijk niet, ga uw gang.” Chantal, Jennifer en de afdelingsleider lopen het kantoor uit en ik blijf alleen met mijn mentor achter.
“Jaylinn ik wil wat dingen aan je vragen en ik wil dat je eerlijk antwoord goed?”
“Nou nee, ik moet zo weg.”
“Waar moet je heen dan?”
“Ik heb met iemand afgesproken.”
“Met wie?”
“Met een vriendin.”
“Hoe is het nu eigenlijk tussen jou en je vriend?”
“Goed.”
“Oké mooi.” Dan is ze even stil.
“Ik heb vanochtend een verhaal gehoord waar ik best wel van geschrokken ben..”
“Wat dan?”
“Heb jij vanochtend ruzie gehad met je moeder?” Het liefst zou ik de waarheid vertellen, maar dat brengt mij alleen maar in de problemen.
“Nee hoor hoe komt u daar nou bij?”
“Een ruzie die een beetje uit de hand liep?”
“Als u het niet erg vind ga ik naar mijn afspraak toe.”
“Kunnen we een andere keer verder praten?”
“Als het moet..”
“Fijn dan zie ik je morgen wel weer, dan hebben we het ook wel even over de consequenties van je actie.” En dan mag ik eindelijk naar huis.