Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

75 berichten • Pagina 1 van 4

Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Jaylinn's life *story* * kleine update 26 juli *

Heei,,

Ik ga weer een dagboek maken, en ook dit verhaal is waargebeurd. In mijn eerste dagboek kwam dit meisje ook al voor onder de naam "Anna" maar in dit verhaal geef ik haar een andere naam, Jaylinn. Ik vertel nu alvast dat het verhaal niet goed afloopt en er heftige onderwerpen in besproken worden, als iemand vragen heeft mag je die natuurlijk altijd stellen. :)

Afbeelding

Als ik na school thuis kom ga ik zo snel mogelijk naar mijn kamer toe, ik laat mij op mijn bed vallen en barst in tranen uit. Ik laat mijn vinger over de blauw plek op mijn arm glijden en druk er zachtjes op. Het doet pijn, niet omdat het een blauwe plek is maar door de manier waarop ik er aan gekomen ben. In de pauze zat ik alleen in de aula en toen kwam er een groepje mensen naast mij zitten, ze zeiden niks tegen mij tot de bel was gegaan. Ze stonden sneller op dan ik en gingen om mij heen staan en bleven wachten tot de aula leeg was, ik probeerde alles om weg te komen maar het lukte niet. Ze begonnen te schelden, daar ben ik wel aan gewend, maar ze begonnen nu ook te dreigen en één meisje gaf mij een harde klap tegen mijn arm. Toen liepen ze lachend weg. Ik ben er ondertussen wel aan gewend geraakt, maar ik begin het gezeur zat te worden. Elke dag weer: "Jay ga ergens anders zitten we kunnen niks zien door al je vet." "Jay ga weg je stinkt naar vet." "Jay je bent zo zielig, je durft niet eens wat te zeggen." En zo gaat het door. Ik ben inderdaad stil op school want iedere keer als ik wat zeg heeft iemand er wel commentaar op. "JAYLIN IK BEN THUIS!" Ze gaat zich nu eerst omkleden, dan heb ik nog 10 minuten om mijn tranen weg te vegen en proberen wat vrolijker te zijn.

Afbeelding

Ik zit aan tafel en ik kan mezelf niet dwingen om ook maar een hap te eten of om te doen alsof ik vrolijk ben. Mama blijft maar praten over de mensen op het werk en wat er gebeurt was allemaal, normaal gesproken zou ik overal een beetje op reageren maar zelfs dat niet.
"Wat is er aan de hand?" Ze zucht er bij, ik weet nu al dat dit gaat uit lopen tot ruzie.
"Er is wat gebeurt op school."
"Wat dan?"
"Een groepje mensen uit mijn klas hebben mij weer uitgescholden en geslagen."
"Jaylinn.. We hebben het hier al zo vaak over gehad, je weet dat het niet waar is stop daar nou eens mee."
"MAM het is echt waar!"
"Ik ga dit niet gesprek niet weer met je hebben, ik heb meerdere gesprekken gehad op school en niemand heeft iets gezien."
"Ja omdat ze altijd wachten tot er niemand in de buurt is."
"Dat is dan wel apart zeg, vind je niet?"
"Weet je wat, zoek het ook maar uit ik ga naar dansen toe."
"ALS JE NU WEG GAAT HOEF JE VOORLOPIG OOK NIET MEER TERUG TE KOMEN."
"PRIMA!"
Ik ren naar boven toe en pak mijn tas met danskleding en stamp het huis uit. Mijn moeder is de hele tijd aan het schreeuwen maar ik trek mij er niks van aan. De tranen staan in mijn ogen maar ik blijf door lopen.

Afbeelding

Ik ben veel te vroeg weg gegaan dus in plaats van meteen door te fietsen ga ik eerst naar een parkje toe. Ik ga op een bankje zitten en dan kan ik de tranen niet meer tegen houden. Al mijn gedachtes gaan door elkaar heen, ik heb het zelf verpest, het is mijn schuld, iedereen haat mij, ik kan nergens naar toe, ik zou hier niet moeten zijn en dan is het stil. Al mijn gedachtes zijn stil er is helemaal niks meer, en ik vind het het beste gevoel dat ik in een lange tijd heb gehad. Ik blijf een tijdje voor mij uit staren en ik heb niet door dat er iemand naast mij komt zitten.

Afbeelding

"Wat doet zo knappe meid als jij nou zo alleen en verdrietig in het park?" Hij probeert om in mijn ogen te kijken maar ik doe mijn best om niet terug te kijken.
"Ik eh.. Ik heb ruzie gehad."
"Vertel, wat is er gebeurd?" Ik twijfel een beetje, maar waarom ook niet. Ik vertel hem wat er gebeurd is en eindelijk is er iemand die naar mijn verhaal wil luisteren.
"Ik vind het zo vervelend voor je."
"Nou ja.. Ik ga vanavond gewoon naar huis toe en ik zie wel verder.."
"Misschien is dat niet zo goed idee.. Hoe laat ben je klaar met dansen?"
"9uur.. Maar ik denk dat ik maar gewoon naar huis toe ga.."
"Denk je nou echt dat dat het slimste is om te doen, blijf gewoon één avondje bij mij slapen en ga dan naar huis. Misschien is je moeder dan een beetje afgekoeld." Achja.. Wat kan er mis gaan?
"Ja daar heb je wel gelijk in.."
"Ik kom je om 9 uur wel ophalen."
"Oke tot dan."

Uhm ja laat weten of ik door moet gaan. :)

Laatst gewijzigd door zoetje753 op za 26 jul 2014, 22:02, 16 keer totaal gewijzigd.

~RAWR~
Gebruikersavatar
BabyBrowny
Gentherapeut Gentherapeut
Berichten:
1844
Lid geworden op:
za 28 jul 2012, 20:45

Re: Jaylinn *story*

Wat stom dat haar moeder haar niet eens geloofd :o Dan heb je toch ook niemand meer achter je staan :(
Maar ik zou niet zomaar met een vreemde jongen mee naar huis gaan :p

Wel erg mooi geschreven, dus je moet zeker door gaan ;)
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn *story*

Update

Afbeelding

Als ik bij zijn huis kom ben ik een beetje verbaasd. Ik had gedacht dat hij nog bij zijn ouders zou wonen, en niet bij iemand in een kelder. Ik kijk een beetje om mij heen en ik zie overal vieze was of lege flessen staan, alle meubels zien er ook niet al te netjes uit en ik denk dat die vlekken in de vloer geen water is.
"Woon jij hier alleen?" Mijn stem klinkt heel verbaasd, maar dat ben ik ook.
"Ja sinds een jaar ofzo, hoezo?"
"Ik vraag het mij gewoon af, maar hoe oud ben je dan?" Minimaal 18 dat weet ik nu wel zeker.
"Ik ben net 18 geworden."
"Maar hoe kun je hier al zolang wonen dan?"
"Uhm.." Zijn gezicht krijgt een harde uitdrukking, ik wordt er een beetje bang van.
"Mijn ouders hebben mij uit huis gegooid, we hadden veel ruzie en we zijn allemaal tot de conclusie gekomen dat dit het beste is."
"Ooh wat erg.."
"Daarom wou ik ook dat je met mij mee zou gaan, ik wil niet dat nog iemand zoiets overkomt."
"Ah dat zal vast niet gebeuren hoor.." Hij loopt naar de andere kant van de kamer en gaat op de bank zitten. Ik ga een beetje ongemakkelijk op een plastic stoeltje zitten.
"Kom er maar bij zitten hoor, ik bijt niet." Ik ga naast hem zitten maar zo ver mogelijk bij hem vandaan.
"Nogmaals, ik bijt niet hoor." En voor ik het weet zit hij heel dicht bij mij. Hij pakt een sigaret en steekt die op.
"Wil je ook?" Ik twijfel een beetje, roken is hartstikke slecht voor je..
"Oh wacht zo is het beter." Hij pakt een andere sigaret, haalt voorzichtig het witte papiertje er af, doet er iets groens tussen en maakt de sigaret weer netjes dicht.
"Hier neem maar." Een beetje ongemakkelijk neem ik de sigaret over en breng die naar mijn mond, ik steek de sigaret aan en krijg meteen een enorme hoestbui.
"Eerste keer?" Hij lacht, maar op een lieve manier om mij gerust te stellen denk ik.
"Haha ja.. Sorry."
"Maakt niet uit toch, voor alles is er een eerste keer." Ik weet niet precies wat het was, maar door dat groene spul krijg ik naar een tijdje een heel fijn gevoel in mijn hoofd en vind ik het niet eens erg dat hij zijn arm om mij heen doet.

Afbeelding

"Heeft deze mooie dame ook nog een mooie naam?"
"Jaylinn, en heb jij ook nog een naam?" Ik begin heel stom te giechelen. In mijn achterhoofd weet ik dat er iets niet klopt, maar het is niet sterk genoeg om mij zorgen te op dit moment.
"Dylan, en je naam past bij je."
"Hoezo vind je dat?"
"Ze zijn allebei mooi." Het is moeilijk te zien in het donkere licht, maar volgens mij is hij aan het blozen. Ik reageer er verder niet op want ik weet dat hij liegt, ik ben niet mooi en mijn naam ook niet.
"Heb je al wat gegeten of niet?"
"Ehm ja." Dat is niet waar, maar als ik van dat gepest af wil zijn mag ik niet meer eten. Dan zeggen we een hele tijd niks meer en kijkt hij mij steeds in mijn ogen aan.
"Wat voor pillen zijn dat?" Ik zie verschillende potjes en losse pilletjes door de kamer staan.
"Oh dat zijn gewoon wat paracetamol, niks bijzonders."
"Ik moet heel even iemand bellen ik ben zo terug, en voel je vooral thuis."
"Oke, is het goed als ik even ga douchen?"
"Ga je gang." Ik loop naar de kleine badkamer en draai de kraan open. Mijn hoofd is helemaal wazig en ik besef naar een paar minuten pas dat het water gloeiend heet is. Snel doe ik de kraan dicht en droog mezelf af. Als ik de kamer weer binnen loop zit Dylan alweer op de bank. Als hij mij ziet doet hij snel zijn telefoon weg.
"Jezus wat heb jij gedaan, je bent helemaal rood."
"Het water was een beetje te warm."
"Gaat het wel met je?"
"Jawoor niks aan de hand." Dan is het weer een tijdje stil, ik vind het niet eens erg. Beter dan dat geruzie van thuis. Als ik niet met één van mijn ouders ruzie heb, dan hebben zij wel ruzie met elkaar. Ik vraag me echt af waarom ze niet gaan scheiden. Het zal vast wel iets met de familie of vrienden zijn ofzo, maar ook dat interesseert mij eigenlijk vrij weinig op het moment. Alsof Dylan mijn gedachte kan lezen zegt hij ineens iets.
"Heb je wel vaker ruzie met je ouders?"
"Ja, maar je raakt er wel een beetje aan gewend.."
"Ik vind het zo vervelend voor je.. Ik wou maar dat ik iets voor je kan doen.."
"Dat hoeft toch helemaal niet? Het is al super aardig van je dat ik hier een nachtje mag slapen."
"Zo vervelend vind ik het niet hoor, dat er zo mooi meisje als jij hier blijft slapen." Ik begin het een beetje warm te krijgen en doe mijn vest uit.
"Hoe kom je aan die blauwe plek?" Zijn stem klinkt bezorgt en boos tegelijkertijd.
"Dat is van dat ene meisje.."
"Zal ik anders een keertje bij je langs komen, als ze dan weer zo vervelend doen zal ik wel even met ze praten." Hij begint er een beetje vals bij te lachen.
"Haha dat lijkt mij niet zo goed idee, krijg ik alleen maar meer problemen van."
"Ik ga maar eens slapen, kom je ook?" Ik kijk om mij heen en zie maar één bed, ik slaap wel op de bank.
"Nee hoeft niet, ik slaap wel op de bank."
"Die slaapt echt niet lekker hoor."
"Maakt niet uit."

Afbeelding

Na een paar minuten hoor ik zacht gesnurk vanuit het bed komen. Ik heb nog een hele tijd dat fijne gevoel, maar zodra het over is komen er alleen nog maar negatieve gedachtes in mij op. Ik probeer mij zelf echt in te houden maar ik trek het niet langer meer en de tranen lopen langzaam over mijn gezicht. Ik sta op en loop naar de badkamer, ik wil niet dat Dylan mij zo ziet. Als ik in de badkamer ben zie ik een scheermesje liggen. Zonder erbij na te denken pak ik het op. Ik probeer nog tegen mezelf te zeggen dat ik het niet moet doen, maar uit gewoonte rol ik mijn broekspijpen al omhoog en zet het mesje tegen mijn been aan. Ik deed het eerst op mijn arm, maar dat viel te veel op, dus ging ik het vanaf toen op mijn benen doen. De enige manier om van deze ondraaglijke pijn af te komen. Een minuut later zitten er een paar kleine sneetjes op mijn been en het doet pijn, maar lang niet zoveel als de pijn die ik daarvoor had. Ik voel geen tranen meer in mijn ogen en de negatieve gedachtes worden ook minder. Ik schrik mij een ongeluk als er wordt geklopt op de deur.
"Jaylinn gaat het wel? Ik hoorde je huilen."
"Ja het gaat wel ik kom er aan." Ik maak het mesje schoon en dep het natte bloed op mijn been weg met een stukje toiletpapier dat ik meteen weg spoel, rol mijn broekspijp naar beneden en loop de badkamer uit.
"Je ogen zijn helemaal rood, wat is er?"
"Niks hoor.."
"Wel, want anders zou je niet huilen."
"Gewoon alles is mij een beetje teveel nu." Hij loopt naar het aanrecht, pakt een sigaret en doet er weer van dat spul tussen.
"Hier neem maar, wordt je weer wat rustiger van." Zonder erbij na te denken neem ik de sigaret aan, ik weet namelijk dat hij gelijk heeft.

De volgende ochtend wordt ik met barstende hoofdpijn wakker en kijk ik om mij heen. Het duurt even voor ik besef dat ik niet thuis ben, maar zodra ik dat besef voel ik me meteen nog slechter. Een jongen, het duurt even voor ik zijn naam weet, staat naast mij.
"Je moet weer naar huis, je moeder is vast ongerust."
"Denk je?"
"Ja natuurlijk, maar eerst even ontbijten ik wil niet dat je ouders denken dat ik je zou laten verhongeren."
"Nee dat hoeft niet, ik ontbijt thuis wel."

Afbeelding

Zodra ik het huis binnen kom wordt ik meteen omhelst door mijn moeder en ze begint zachtjes te huilen.
"Ik was zo ongerust." Fluistert ze zachtjes.
"Dat hoeft niet." Mijn stem klinkt hard, ik wil dit niet, ik wil niet dat ze aardig doet.
"Waar was je dan?" Ze laat mij eindelijk los en bekijkt mij van top tot teen.
"Ik was bij een vriend, maak je geen zorgen het gaat goed met mij."
"Waarom zijn je ogen zo rood? En je stinkt naar rook, heb je gerookt?" Precies daarom wil ik niet dat ze aardig doet, dan krijg ik het gevoel dat ze niet boos zou worden, maar ik kan er niet verder naast zitten.
"Nee mam natuurlijk niet, die vriend was aan het roken."
"En wie was die vriend dan?"
"Dylan."
"Ik heb je nog nooit over een Dylan gehoord."
"Misschien omdat je er nooit naar vraagt?"
"Nou moet je niet zo bijdehand gaan doen."
"Sorry hoor het is toch zo, jij praat de hele tijd aan één stuk door over je werk en ik krijg er geen woord tussen." Ze is een tijdje stil en zegt dat dat het ontbijt klaar staat.
"Ik heb al ontbeten."
"Niks mee te maken, we gaan gezellig met z'n drieën ontbijten." Ik wil niet, echt niet maar ik kom er niet onderuit. Zodra we klaar zijn met ontbijten zeg ik dat ik ga douchen. Ik zet de douche aan, zodat mijn ouders niks horen, en doe de wc bril omhoog. Ik heb dit wel eens eerder gedaan, maar dat is zolang geleden. Ik moet sterk zijn. Ik doe mijn mond open en breng mijn vinger langzaam naar mijn mond toe. Ik zit een tijd lang te twijfelen en dan denk ik aan alle dingen die gezegd zijn en voor ik het weet ligt mijn ontbijt in de wc.

*vanavond komt er nog een up want ik heb morgen geen tijd i.v.m familie barbecue :thumbdn :thumbdn

Laatst gewijzigd door zoetje753 op za 17 aug 2013, 15:17, 1 keer totaal gewijzigd.

~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn *story* *update 17 augustus*

*Update*

Afbeelding

Ik heb Dylan een paar dagen niet gezien, ik heb hem wel gesproken via de telefoon maar verder heb ik hem niet gezien. Ik sta vandaag zoals gewoonlijk op het schoolplein tijdens de pauze, meestal sta ik hier in de pauze maar als er hier al mensen staan zoek ik het rustigste plekje in de aula op. Dit is de achterkant van de school en hier komt bijna niemand. Maar vandaag ben ik niet alleen. Ik sta muziek te luisteren en een boek te lezen als ik hun al aan hoor komen. Ik probeer mij eigen achter mijn boek te verbergen maar het is te laat, ze zien me al. Nog voordat zij bij mij zijn staat Dylan naast mij.
"Hoelang ben je hier al?" Ik ben stom verbaasd, ik had nooit verwacht dat hij mij hier zou zien.
"Nog niet zo lang, zijn dat de mensen die jou laatst pijn hebben gedaan?"
"Ja.. Maar ze hebben mij sindsdien met rust gelaten."Dat is niet waar, maar ik wil niet in de problemen raken.
"Dan zullen ze daar nu spijt van krijgen."
"Wat ga je doen?"
"Gewoon even praten." Ik snap niet waarom hij dit doet, het is toch mijn eigen schuld dat ze zo tegen mij doen? Trouwens hij kent mij amper, waarom doet hij dit toch? Ik zie hem naar hun toe lopen met gebalde vuisten langs zijn lichaam.
"Zijn jullie de mensen die laatst met z'n zessen dit meisje pijn gedaan hebben?"
"Ja, wat wou je er tegen doen?"
"Laat haar met rust, ze heeft jullie nooit wat misdaan."
"YO GINGER! IS DIT JE NIEUWE VRIENDJE OFZO?" Ik heb er zo hekel aan als dat woord gebruiken..
"Nee ik ben haar "vriendje" niet, maar durven jullie wel met z'n zessen tegen één?"
"Waar maak jij je toch zo druk om? We hebben jou toch nooit pijn gedaan?"
"Niemand verdient het om zo behandeld te worden, en zij al helemaal niet."
"Wat jij wil, ga maar weer lekker terug naar die lelijke vriendin van je." Dylan's gezicht begint steeds roder te worden.
"Hoe noemde jij haar?"
"Je hoorde mij wel goed, ik noemde dat kleine hoertje van je lelijk, probleem mee." Totaal onverwacht geeft Dylan één van de jongens een harde trap tegen zijn been aan. Een andere jongen springt bijna boven op Dylan en dan beginnen ze alle zes op hem in te slaan, je zou verwachten dat Dylan zou opgeven maar dat doet hij niet. Sterker nog, hij heeft als twee van de vier jongens op de grond gekregen, ik weet niet precies hoe hij het gedaan heeft, maar eentje heeft zelfs tranen in zijn ogen. Nog voor hij ook maar één klap kan uitdelen aan één van de andere staat er al een leraar naast.
"ALLEMAAL MEE KOMEN!" We lopen achter de leraar aan, het groepje mensen die mij altijd lopen te lo irriteren kijken mij de hele tijd boos aan. Hier ga ik spijt van krijgen. Ik weet het nu al. Dylan daar in tegen blijft aan één stuk doorvragen of het goed met me gaat. Als we bij de directeur komen mag ik al snel gaan, hij heeft al snel door dat ik er bijna niks mee te maken heb. Als ze naar buiten komen zegt hij tegen ons dat we allemaal naar huis mogen gaan en dat hij onze ouders nog wel gaat bellen.
Ik blijf de hele tijd naar de grond kijken, het is allemaal mijn schuld dat zij nu in de problemen zitten en ik ga daar spijt voor krijgen.
"Ga je met me mee naar mijn huis?" Dylan pakt mijn hand vast en kijkt boos richting het groepje.
"Uhm ga anders met mij me, mijn ouders zijn toch nog niet thuis."

Als we bij mijn thuis zijn gaan we op de bank zitten, we zijn een tijdje stil maar dan probeer ik toch een gesprek te starten.
"Zit je in de problemen?"
"Ja, ik mag niet meer bij jullie op het schoolplein komen en één van die jongens zullen me vast wel aanklagen."
"Sorry.."
"Je hoeft geen sorry te zeggen, het is niet jouw schuld."
"Jawel, je had dat helemaal niet hoeven doen."
"En ze je dan zeker weer pijn laten doen?"
"Maakt niet uit, dat houd vanzelf wel weer op" Hij komt dichter bij mij zitten en pakt mijn hand vast.
"Snap je het dan niet, je bent dat niet waard, je bent veel belangrijker dan je denkt." Net op het moment dat ik weet wat ik moet zeggen komt mijn moeder thuis.

Afbeelding (Ik zie nu pas dat deze foto niet zo goed is :S :S )

"Jaylinn, wie is dit?"
"Dit is Dylan." Dylan staat op en steld zich netjes voor, ik zie aan de blik in mijn moeders ogen dat hij "goedgekeurd" is.
"Leuk je te ontmoeten, en fijn dat je Jaylinn laatst opgevangen heb."
"Ja ik hoorde dat er wat ruzie was ofzo en ik kan haar natuurlijk niet alleen achter laten." Dan gaat de telefoon en mijn moeder loopt naar boven om die te beantwoorden.
"Jay kun je even hier komen?" Ik loop naar haar toe en kijk verbaasd.
"Wat is er?" Ze begint een beetje tegen mij te fluisteren.
"Ik wil niet meer dat je die jongen nog langer ziet."
"Waarom niet?"
"Hij brengt je in de problemen, ik wil het gewoon niet hebben."
"Waar heb je het over?"
"Dat gedoe van vanmiddag, je hoeft niet te uit te leggen wat er gebeurt is, ik weet alles al."
"Maar waarom mag ik hem niet meer zien dan?"
"Ach kom op nou Jaylinn, iemand vertellen dat je "gepest" wordt en die dan voor jou op laten komen? Hij brengt je zo alleen maar in de problemen."
"Maar mam.."
"Niks te maren, ik wil niet meer dat je hem nog langer ziet." Ik voel nu al de tranen in mijn ogen prikken, ik heb geen echte vrienden, nu heb ik er eindelijk één en mag ik hem niet meer zien. Ik loop naar Dylan toe en vraag of hij mee wilt komen.
"Mam ik loop even met Dylan mee."
"Is goed, zo snel mogelijk thuis zijn." Ik loop voor Dylan de deur uit en hij kijkt mij vragend aan.
"Wat is er?"
"Ik mag je niet meer zien van mijn moeder." De er rolt één traan over mijn wang en Dylan veegt hem weg.
"Waarom niet dan?"
"Door dat gedoe van vanmiddag.. Het is mijn schuld, sorry. Het is beter zo."
"Nee dat is het niet, je staat helemaal te trillen. Ben je zo erg geschrokken van je moeder?" Dat ook, maar ik heb al twee dagen niks gegeten en alles draait om mij heen, als ik thuis ben pak ik wel een appel ofzo.
"Ja, maar het maakt niet uit."
"Luister ik bel je vanavond of morgen wel, goed?"
"Ja is goed." Dan pakt hij mijn hand en doet er een klein zakje pilletjes in. Ik kijk hem verbaasd aan.
"Als je weer zo in paniek raakt moet je er gewoon eentje nemen, dan gaat het snel weg." Dan geeft hij mij een knuffel en gaat weg.

Afbeelding

Met nog steeds te tranen in mijn ogen ga ik achter mijn laptop zitten. Ik weet niet precies wat ik wil gaan doen, maar ik weet dat het iets op mijn laptop is. Na een tijdje besef ik dat meer tips nodig heb om af te vallen, ik kom op allemaal sites terecht waar ze op zeggen dat wel moet blijven eten enzo, maar dat wil ik niet. Na lang zoeken kom ik op een site terecht waar ik eerst een waarschuwing van krijg. Ik ga gelijk recht op zitten, dit kon nog wel eens zijn waar ik naar op zoek ben. Als ik de site alsnog aanklik wordt ik meteen overdondert door het plaatje dat op de heel groot op de pagina staat, een mooie dunne vrouw waarbij je bijna al haar botten kan zien. Geïnteresseerd kijk ik verder rond, overal zie ik van die plaatjes allemaal mooi, dun en in één woord: perfect. Dan kom ik op de pagina met "tips en trucs" terecht. Er staan allemaal tips op hoe je het niet eten kan verbergen en hoe je het beste er voor kan zorgen dat niemand je hoort kotsen. Ik blijf maar door klikken en lezen, tips over sporten, eten en verbergen. Tips hoe je het beste kan kotsen, als je moeten eten wat je dan het beste kan eten en zo gaat het maar door. Waarom heb ik dit nooit eerder gezien? Dan kom ik op het forum terecht en ben ik wat met een aantal andere meiden aan het praten. Ze zijn allemaal heel streng voor zichzelf, maar er is één meisje dat ik al meteen aardig vind door de manier hoe ze mij probeert aan te moedigen om ook te gaan afvallen. Haar online naam is xostarvinghunger en we gaan met z'n tweeën in een privé gesprek. Ze verteld dat haar echte naam Serena *Writers note: Dat ben ik, dat is niet mijn echte naam.* is en dat ze nog niet zo heel lang begonnen is met afvallen.
Fatpiggy zegt: maar hoe houd je het dan vol? Denk je nooit bij jezelf, is het zo niet genoeg?
Xostarvinghunger zegt: daar heb ik een trucje voor.
Fatpiggy zegt: wat dan?
Xostarvinghunger zegt: ik ga dan in mijn bikini voor de spiegel staan en ga dan op en neer springen, dan zie ik vanzelf hoeveel vet er nog aan mijn lichaam zit en dan weet ik dat ik door moet gaan.
Fatpiggy zegt: wow daar heb ik nog nooit aan gedacht, en als je een vreetbui voelt opkomen wat doe je dan?
Xostarvinghunger zegt: dan probeer ik mezelf in te houden en als dat niet lukt dan laat ik mezelf gaan, maar ik kots alles daarna uit.
Fatpiggy zegt: krijg je daar geen schuldgevoel van dan?
Xostarvinghunger zegt: jawel maar dan straf ik mezelf. Ik hoef niet eens na te denken over hoe ze dat doet.
Xostarvinghunger zegt: maar ik moet gaan, ik spreek je later nog wel doei x
Fatpiggy zegt: doei
De uren daarna kijk ik op nog wat meer "pro-ana" sites rond. Ik ben zo gefocust dat ik niet door heb dat Dylan meerdere keren gebeld heeft, en als ik het zie voel ik me meteen een beetje schuldig. Ik zit een tijdje rond te kijken en naar wat "thinspiration" te kijken en dan besluit ik dat ik maar eens dat trucje van Serena moet uit proberen.

Afbeelding

Zodra ik voor de spiegel sta heb ik meteen spijt. Iedere negatieve gedachte die ik ooit over mezelf heb gehad komen mijn hoofd binnen, ik hoef niet eens te bewegen om te zien hoeveel vet er van mij af moet. Ik voelde me eerst redelijk, maar in vergelijking met de meisjes die ik net gezien heb stil ik niks voor. Ik ben zo mislukkeling. Mijn hand gaat richting de krassen op mijn linker been, ik voel er even aan maar trek mijn hand snel terug. Veel te vet. Ik begin te huilen en zeg tegen mezelf dat dit niet het moment is om zielig te doen, dit is mijn eigen schuld en ik zal er wat aan gaan doen ook. Ik trek snel wat sport kleding aan en begin met een kleine workout die ik net had gelezen.
Ik ben bijna klaar als mijn telefoon af gaat, het is Dylan.
"Hey." Ik probeer mijn stem opgewekt te laten klinken en de vermoeidheid te verbergen.
"Waarom nam je eerder niet op?"
"Mijn telefoon stond uit sorry."
"Niet meer doen oke? Ik maakte me een beetje zorgen daarna."
"Niks aan de hand hoor, waarom bel je?"
"Nou ik heb binnenkort een belangrijke bespreking en ik wou vragen of jij er bij wilt zijn."
"Ehm ik weet niet.. Wat moet ik daar dan doen?"
"Gewoon er bij zitten en verder niks."
"Dat moet wel lukken, wanneer?"
"Morgen avond, gaat dat lukken?" Morgen moet ik dansen, dan maar een keertje niet.
"Ja is goed, hoe laat?"
"10 uur."
"Oke ik zie je dan."
"Tot morgen."

Als ik een dag later bij hem ben gaat het anders dan ik had verwacht. Nog voor ik de trap naar zijn kelder afloop staat hij me al op te wachten. Hij heeft iets in zijn handen maar ik kan niet goed zien wat het is. Hij omhelst mij en geeft me dan de spullen die hij in zijn handen heeft.
"Wat is dit?" Vraag ik verbaasd.
"Luister dit is heel belangrijk, ik wil dat je dit jurkje aan doet en de andere dingen die in die tas zitten ook omdoet en gebruikt."
"Maar waarom dan?"
"Ik sta op het punt om een hele belangrijke deal met iemand te sluiten, en er moet dan iemand bij mij zitten die er een beetje knap uit ziet zodat hij sneller de deal wilt sluiten." Ik kijk in de tas en zie een paar hoge hakken, make-up, allemaal haar dingen en een BH van kant.
"Waarom moet ik dat aan?" Mijn ogen zijn groot van verbazing, wat gaat er hier precies gebeuren.
"De jurk heeft geen bandjes dus vandaar, het moet natuurlijk wel bij de jurk passen." Hij loopt voor mij uit naar beneden en zegt dat ik mij in de badkamer mag omkleden. Als ik de jurk aan heb zie ik pas hoe kort die is, en ik voel mij er helemaal niet prettig bij. Ik heb alles aan en heb geprobeerd mijn make-up ook een beetje netjes er uit te laten zien. Als ik de badkamer uit kom bekijkt Dylan mij van top tot teen, hij trekt de jurk recht en dan vraagt hij ineens heel fel:
"Hoe kom je aan die krassen?" Hij wijst naar mijn been.
"Dat eh.."
"Maakt niet uit, probeer het een beetje te verbergen."
"Vind je die jurk niet een beetje kort?"
"Dat maakt toch niet zoveel uit? Je zit toch met je benen onder tafel." Dan pakt hij een ketting en een paar oorbellen en doet die bij mij in.
"Zo. Perfect."
"En nu?"
"Jij gaat zomenteen daar zitten en je zegt helemaal niks, je bemoeit je nergens mee en stelt geen vragen. Je kijkt alleen maar naar mij en de man waar ik zomenteen mee ga praten en knipoogt af en toe leuk naar hem. Als hij of ik vraagt om wat te drinken pak jij het voor ons, begrepen?" Ik knik.
"Mooi. Nu wachten tot hij komt. Oh en het belangrijkste, dit is nooit gebeurt alles wat er vanavond gezegd gaat worden, vergeet jij goed?"
"Ja." Mijn stem is helemaal schor, ik vind het allemaal heel spannend en weet niet wat ik moet verwachten.
"Hier heb je een pilletje, je staat helemaal te shaken." Ik neem het pilletje dankbaar aan.

Afbeelding

Tijdens het gesprek gedraag ik mij precies als Dylan mij voorgeschreven heeft, ik zeg niks, ik doe niks. Ik kan ook helemaal niks. Iedere keer als ik op sta om wat te drinken te pakken sta ik op met trillende benen en als ik ga zitten zie ik allemaal sterretjes. De man waar Dylan mee aan het praten is kijkt mij ook de hele na als ik wat te drinken ga pakken, ik voel me er helemaal niet op mijn gemak bij. Maar ik ben het Dylan wel een beetje schuldig, door mij is hij nu zo in de problemen geraakt. Na een tijdje voel ik Dylan's hand over mijn bovenbeen gaan en daar schrik ik van, ik raak een beetje uit mijn "ik zeg helemaal niks rol" en krijg meteen een boze blik toe gekregen van hem. Ik ben meteen stil. Na een tijdje begint alles om mij heen te draaien en zowel Dylan als de andere man vragen aan mij of het goed gaat. Nog voor ik antwoord kan geven helpt Dylan mij overeind en brengt mij naar de bank zodat ik daar even kan liggen. Zodra ik de woorden "Dan hebben we een deal" hoor, gaat de andere man weg en komt Dylan naast mij zitten.
"Waar ging dat allemaal over?" Vraag ik.
"Dat is niet belangrijk, wat belangrijk is is dat jij zo ziek werd ineens, gaat het nu beter met je?"
"Ja het gaat wel weer." Ik ga overeind zitten en ik zie meteen weer allemaal sterretjes.
"Blijf maar liggen ik pak wel wat te eten voor je. Als hij terug komt lopen met een appel trekt hij mij zachtjes tegen hem aan.
"Jay vertel is eerlijk, hoe kom je aan die krassen?" Ik slik moeizaam een stukje appel weg.
"Dat.. Dat kan ik niet vertellen."
"Zorg alsjeblieft dat het niet meer gebeurt.." Ik knik langzaam en kruip wat dichter tegen hem aan.
"Je denkt toch niet dat je zo naar huis toe kan he?"
"Nee, maar wat moet mijn moeder wel niet denken..?"
"Kan je haar niet bellen en zeggen dat je bij iemand slaapt?"
"Dat is wel een goed idee." Ik pak mij telefoon en bel haar op, ze heeft er geen probleem mee.
"En nou gaan slapen, je ziet er hartstikke moe uit." Hij legt mijn hoofd op de bank neer en ik val meteen in slaap.

Ik wil iedereen nog bedanken voor de reacties :$ :$ Ik vind het ontzettend leuk om te schrijven en door de positieve reacties krijg ik alleen maar meer zin om te schrijven. :$
~RAWR~
Gebruikersavatar
zoetje753
Kantoorslaaf Kantoorslaaf
Berichten:
283
Lid geworden op:
do 05 jan 2012, 09:23

Re: Jaylinn's life *story* *update tweede 17 augustus*

*Update*

Afbeelding

Als ik s'ochtends wakker wordt kan ik mij bijna niks meer herinneren van wat er die avond gebeurt is. Ik weet dat ik bij Dylan ben, ik weet dat er nog iemand anders was, maar dat was het. Ik loop naar de badkamer in en kijk in de spiegel. Als ik kijk naar de jurk die ik aan heb herinner ik me wat meer, ik voelde me heel ongemakkelijk in het jurkje, maar door die make-up vind ik wel dat ik er mooier uitzie. Ik doe de jurk en de hakken uit en trek mijn eigen kleding aan. Dylan is nog aan het slapen dus ik ga stil op de bank zitten. Ik staar in gedachte voor mij uit, ik weet dat ik naar school moet maar ik heb geen zin. Het maakt mij verder ook niet meer uit, er zijn wel wat betere dingen om te doen. Voor zolang Dylan slaapt kan ik wel wat sit-ups doen. Ik loop naar de keuken en doe wat kruimels en een paar vlokken op het bord, smeer een beetje boter aan een mes en leg dat er naast. Zo. Nu hoef ik niet met hem te ontbijten.
"Goeiemorgen." Zijn stem klinkt erg chagrijnig, ik probeer wat vrolijker te doen.
"Lekker geslapen?"
"Mwa en jij?"
"Jawel hoor." Hij loopt naar de keuken en kijkt naar het bord.
"Al ontbeten?"
"Ja."
"Waarom zijn er dan geen broodjes weg?" Ik slik en kijk moeilijk.
"Je heb niet ontbeten of wel?" Ik schud mijn hoofd, ontkennen heeft nu geen zin meer. Hij kijkt me heel boos aan en begint te zuchten.
"Waarom niet?"
"Geen zin in."
"Dus je doet al die moeite of te faken dat je een ontbijt heb gemaakt, in plaats van gewoon te ontbijten..?"
"Ja probleem mee?" Hij loopt naar mij toe en pakt mijn pols heel hard vast en er schiet een ondraaglijke pijnscheut door mijn pols.
"Ja eigenlijk wel ja." Hij pakt mijn pols nog harder beet en het begint nog meer pijn te doen.
"Laat los je doet me pijn." Mijn stem piept een beetje en ik voel de tranen al op komen.
"Waarom zou ik?"
"Het doet me pijn."
"Dus?"
"Je geeft toch om mij?" Zijn hoofd komt dichterbij en hij begint in mijn oor te sissen.
"Ik geef niks om zo vieze domme slet als jij." Van alle pijnlijke dingen die gezegd zijn, doet die opmerking verreweg het meest pijn. Hij ziet dat hij te ver is gegaan en laat me los. Ik kijk hem heel even aan en ga dan naar de badkamer. Hij staat op de deur te kloppen en hij klinkt bezorgt. Na een paar minuten neemt het geklop af en loopt hij weg. Ik blijf nog heel even in de badkamer en besluit er dan maar toch uit te komen.

Afbeelding

Zodra ik uit de badkamer kom springt hij op en pakt hij me vast.
"Sorry het spijt mij zo, ik ben gewoon een beetje chagrijnig.."
"Ik zei dat je mij pijn deed en dan nog laat je niet los?"
"Ja sorry het zal niet meer gebeuren, echt niet."
"Ik moet maar eens gaan denk ik."
"Nee wacht blijf alsjeblieft." Hij loopt naar de keuken en pakt weer een pilletje.
"Hier neem maar, om van de schrik bij te komen."
"Ik moet echt gaan sorry." Ik loop de trap op en het gebouw uit, ik hoor Dylan mijn naam nog roepen maar ik reageer er verder niet op.

Onderweg naar huis vraag ik mijzelf steeds meer af waarom ik niet boos werd, ik had er alle recht toe. Deed ik het niet omdat ik me schuldig voel? Omdat ik het gisteravond verpest heb? Deed ik het niet omdat ik bang ben? Omdat ik heb gezien hoe sterk hij is? Of omdat ik te onzeker ben? Ik weet het echt niet. Voor ik het weet ben ik al thuis en mijn ouders zijn allebei niet thuis. Ik pak wat te drinken en loop gelijk door naar mijn kamer, start mijn laptop op en ga weer wat rond kijken op pro-ana sites. Hier voel ik mij echt het meeste thuis, deze meiden begrijpen mij en willen mij helpen. Zij worden niet boos, hooguit als ik teveel gegeten heb maar als ik het dan uit kots of als ik genoeg sport dan is het geen probleem. Ik ben zo jaloers op alle mooie plaatjes die ik hier zie, de quotes helpen mij ook echt om door te zetten en niet op te geven, ik wil perfectie en ik zal dat ook bereiken. Ik ga weer helemaal op in de sites en voor ik het weet ben ik 3uur verder. Ik loop naar mijn raam en zie dat er iemand beneden staat. Is dat?.. Dat kan toch niet. Ik loop naar beneden en doe de deur open.

Afbeelding

"Wat doe je hier, mijn moeder had wel thuis kunnen zijn."
"Ik wist dat ze niet thuis is, maak je geen zorgen."
"Dan nog, wat doe je hier?"
"Ik heb wat voor je." Hij begint te glimlachen en ik laat hem binnen.
"Zullen we maar naar boven gaan?" Ik ga hem voor op de trap en loop mijn kamer in.
"Leuke kamer."
"Dankje."
"Je bent wat vergeten.."
"Wat dan?"
"De jurk enzo mag je houden, onder de voorwaarde dat je het aantrekt als ik het je vraag." Ik begin een beetje te blozen, het is echt een mooie jurk het pas gewoon niet zo goed bij mij.
"Dankje."
"En ik wou je ook nog dit geven." Hij brengt zijn gezicht dichter naar dat van mij en geeft mij een kus. We beginnen allebei een beetje rood te worden en kust hij mij nog een keer. En zo gaat het ongeveer een kwartiertje door, zoenen, blozen en een beetje verlegen lachen.
"Mijn moeder komt zo thuis."
"Oh dan ga ik maar. Heb je zin om vanavond nog langs te komen?"
"uhm ja is goed ik kan kijken of ik weg kan komen."
"Als het lukt.. Wil je dan het jurkje aandoen?"
"Ik denk er even over na goed?"
"Maar je ziet er dan zo mooi uit. Ik vind het echt leuk als je er zo uit ziet."
"Ik denk het wel, je ziet wel."
"Oke tot vanavond."

Mijn moeder en vader zijn allebei nog steeds niet thuis gekomen en ik heb een briefje achter gelaten dat ik nog steeds bij een vriendin aan het slapen ben. Als ik de trap af loop ga ik eerst snel de badkamer in, trek de jurk en de hakken aan en doe de sieraden om. Ik heb het "speciale" ondergoed ook aangetrokken, hij heeft wel gelijk het ziet er mooier uit zo. Ik loop de badkamer uit en sta even stil. Dylan heeft overal kaarsjes neergezet om het wat gezelliger te maken.
"Wat zie je er mooi uit."
"Dankje." Hij geeft mij een drankje en ik neem het dankbaar aan. Ik weet niet precies wat het is, maar het is erg lekker. We zitten een tijdje op de bank en praten wat over van alles en nog wat.
"Je danst toch?"
"Ja dat klopt."
"Zou je nu voor mij willen dansen?"
"Natuurlijk." Ik ben een tijdje bezig tot Dylan opstaat, hij trekt mij naar zich toe en begint mij te zoenen. Hij begint een beetje aan mijn jurk te friemelen en doet het bandje naar beneden.
"Niet doen." Ik kan mij niet verweren en hij blijft maar door gaan. Hij trekt zijn eigen shirt uit en doet de rits aan de achterkant open. Hij drukt mij langzaam zijn bed op en ik probeer te protesteren, maar mijn lichaam is zo slap ik kan hem niet van mij af duwen.
"Kom op Jaylinn, je wil het zelf ook."

Afbeelding

*Verder hoef ik er niet op in te gaan :)*..
~RAWR~

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie