Slimpie Hugo schreef: Maar heb je dit meisje beter leren kennen later, of hoe weet je haar verhaal?

We leerde elkaar eerst kennen via internet, en later gingen we ook samen afspreken. Sindsdien is zij mij steeds meer gaan vertellen en aan de hand van die verhalen en nog wat andere dingen (ik heb haar ouders beloofd dat voor mij te houden) ben ik dit verhaal gaan schrijven. Ik zal eerlijk zijn; het verhaal is voor 99% de waarheid, sommige delen heb ik veranderd omdat het anders te heftig zou kunnen worden.

Update

*Is de foto vergeten, tripple facepalm*

Als ik wakker gemaakt wordt door Dylan kijk ik eerst naar hem en dan naar mezelf, ik besef mij dat allebei in ons ondergoed liggen. Ik draai mijn hoofd snel weg want ik voel dat die rood begint te worden.
"Ik eh.. Ik moet naar school" Ik trek zonder mezelf te wassen mijn shirt aan en wil opstaan, maar Dylan pakt mijn arm vast op dezelfde plek als gister.
"Wacht alsjeblieft."
"Nee ik moet mijn schoolspullen ook nog ophalen, die liggen nog thuis."
"Het maakt toch niet uit als je wat later komt?" Als ik opsta voel ik pas hoeveel pijn mijn benen doen, daar gaat mijn hoop dat er niks gebeurd is. Zodra ik mijn broek aan heb voel ik de pijn die ik tussen mijn benen heb, nu weet ik zeker dat er wat is gebeurt.
"Ik moet echt gaan ik spreek je later wel weer." Hij roept mij naam nog maar ik reageer er niet op.

Op school wordt ik tijdens de lessen de hele tijd gebeld door Dylan, hij stuurt mij ook een eindeloze reeks aan smsjes, ik lees ze wel, maar ik reageer niet op zijn berichten. Het zijn allemaal smsjes waar in staat dat het hem spijt en dat hij mij geen pijn wil doen. Dat hij wil weten wat hij fout heeft gedaan. Dat hij zich zorgen maakt. Neem alsjeblieft op. En zo gaat het door. Ik let totaal niet op tijdens de lessen want ik probeer er alleen maar achter te komen wat er vannacht is gebeurt. Tijdens Engels kijk ik een hele poos uit het raam, en dan begin ik ineens te trillen. Mijn handen zweten en mijn hoofd begint te bonken, ik kijk naar mijn pols als ik zie dat mijn vingers een beetje blauw zijn.
"Gaat het wel goed Jaylinn?" Ineens staren vijfentwintig paar ogen mij aan, sommige medelijdend, andere spottend.
"Kan ik even naar het toilet?"
"Ga maar." Als ik opsta merk ik dat ik amper op mijn benen kan staan en ik besef mij ineens wat ik nodig heb. Als ik bij de wc ben pak ik een flesje water en haal uit mijn etui een pilletje, zo'n pilletje tegen een paniekaanval. Het duurt even, maar dan werkt het wel. Volledig ontspannen loop ik de klas weer in. Ik wordt nog steeds aangestaard maar er is niemand die wat wil zeggen, waarom zouden ze ook? Ik ben het maar.



Na Engels is het grote pauze, ik loop naar mijn standaard plekje op het schoolplein toe. Zo te zien is er niemand in de buurt en ik ga op de grond zitten om nog wat woordjes voor Frans te leren. Ik hoor na een paar minuten iemand mijn naam fluisteren en ik kijk om mij heen.
"Jaylinn! Voor je!" Zijn stem klinkt luid, maar op een gedempte manier. Ik loop naar het hek toe en kijk hem boos aan.
"Ga weg, straks krijg je nog meer problemen."
"Maakt niet uit, we moeten praten."
"Nou ik heb nu geen tijd, en dit gaat toch nooit werken weet je nog? Mijn moeder wordt hartstikke boos als ze hier achter komt."
"Jij snapt het echt niet he?"
"Wat niet?"
"Je moeder wilt gewoon niet dat jij gelukkig bent."
"Hoe bedoel je?"
"Ze geloofd niet dat je gepest wordt, ze gaf jouw de schuld dat die mensen in de problemen zitten en ze wil niet dat wij elkaar zien. Moet ik door gaan?"
"Ze wil mij gewoon beschermen.."
"Door jou niet te geloven?" Hij pakt een pakje sigaretten uit zijn broekzak en begint er weer van dat spul in te doen, ik kan er niks aan doen maar ik verlang er ook naar. Ik kijk de hele tijd naar de sigaret als hij bezig is met het spul er in te doen, dan verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.
"Wil je ook?"
"Ja graag." Er klinkt een spoor van schuld in mijn stem, maar ik heb geen zin om mij daar nu zorgen om te maken. Als hij klaar is geeft hij hem aan mij en ik steek hem gretig op.
"Rustig aan joh straks raak je nog in een coma ofzo."
"Nou en, dat overleef ik heus wel."
"Wat heb je zo?"
"Gym."
"Pf succes, ik had zo hekel aan dat vak."
"Ik ook." We zijn een tijdje stil en dan gaat de bel, ik loop naar mijn kluisje toe en pak mijn gym spullen.

Als ik de kleedkamer binnen kom lopen is het meteen stil en wordt ik voor de derde keer vandaag aangestaard, waar heeft iedereen toch last van? Ik trek mijn shirt uit en dan besef ik dat ik nog het "speciale" ondergoed aan heb en trek beschaamd snel mijn shirt over mijn hoofd. Maar het is al te laat en ik hoor al gefluister en ik hoor meerdere keren mijn naam vallen. Ik probeer om geen rood hoofd te krijgen maar hoe meer ik probeer om het niet te krijgen hoe roder het wordt. Er zijn al wat meiden uit mijn klas naar de gymzaal gegaan en ik probeer om het omkleden uit te stellen tot het laatste moment zodat er niemand meer is, maar dan blijf ik alleen over met die vervelende meiden. Als ik mijn broek uit trek staan ze ineens om mij heen.
"Het lijkt er op dat ze eindelijk de make-up doos van haar moeder heeft gevonden en het begon te smeren op haar gezicht." Een van de meiden trek mijn gym broek uit mijn handen en zwaait die voor mijn gezicht. Als ik uithaal om de broek terug te pakken, pakt één van de andere mijn handen vast.
"LAAT MIJ LOS!" Ze begint nog harder te knijpen en ik voel de pijn van gister avond terug komen.
"Wat is dat nou, je draagt van dat mooie ondergoed, we wisten wel dat je een vieze slet bent."
"Oh kijk, ze heeft allemaal sneetjes op haar benen." Een ander meisje begint zich er nu ook nog mee te bemoeien.
"Haha zo kansloos, als je zo graag pijn wilt kan je dat ook gewoon door ons laten doen hoor." Ze beginnen vals te lachen. Een van hun loopt met de broek naar de douche, doet de douche aan en gooit de broek er onder. Dan komt een meisje heel dicht bij mij met haar hoofd en begint te fluisteren.
"Dit is nog maar het begin, het is jouw schuld dat wij nu in de problemen zitten en wij gaan jouw leven een hel maken." Ze laten mij los en lopen lachend weg. Ik pak snel mijn broek en doe die maar aan, het maakt nu toch niet meer uit.

Ik kom ruim vijf minuten te laat de gymzaal binnen lopen en de leraar komt meteen naar mij toe.
"Waarom ben je zo laat?"
"Ik eh.." Ik zie in mijn ooghoek de meiden van net al lachen.
"Ik kon mijn broek niet vinden en toen kwam ik erachter dat ik die buiten verloren was en die is nat geregend." Ik wijs naar mijn broek als ik zie dat de leraar alleen naar mijn polsen aan het kijken was. Ik heb aan een kant een hele grote blauwe plek zitten en aan beide kanten zitten behoorlijke krassen, hoe ik het ook wend of keer ik zit in de problemen.
"Hoe komen je ogen zo rood, heb je gehuild?"
"Er zijn wat druppels in mijn ogen gekomen en die zijn heel gevoelig." Ik ontwijk zijn blik en loop de zaal in.
"HÉ EMO GA JE JE KRASSEN OP JE VETTE BENEN OOK NOG AAN ONS LATEN ZIEN?! JE KAN OOK OP EEN ANDERE MANIER AANDACHT KRIJGEN HOOR!" Ik krijg een heel rood hoofd en de leraar zegt dat ik even op de gang moet gaan staan wachten, hij wil nog verder met mij praten. Ik zit een tijdje op een stoel als ik besef dat ik nog wel eens heel erg in de problemen kon zitten. Ik begin op en neer te lopen en al mijn gedachtes lopen door elkaar heen, snel ren ik naar de kleedkamer pak mijn flesje water, en een pilletje. Maar als ik in mijn etui kijk kan ik ze niet vinden, ik zoek door mijn hele tas maar ze zijn nergens te bekennen. Als ik mij omdraai staat de gymleraar in de deur opening, hij houd een klein zakje vast en vraagt;
"Zoek je deze?"
"Ja ik heb hoofdpijn, mag ik ze alstublieft?"
"Waarom zitten gewone aspirines in zo'n zakje?"
"Vond ik handig." Ik pak heel brutaal het zakje uit zijn handen en stop het terug in mijn etui.
"Waarom keek u tussen mijn spullen?"
"Ik zag je vanochtend ineens zo ontspannen door de school heen lopen terwijl je eerst nogal in paniek leek."
"Dus?"
"Dus ik dacht dat je misschien drugs gebruikt zou hebben. Ik maakte mij zorgen, ging zoeken in je tas en ik toen vond ik de pilletjes." Ik ben er even stil van.
"Wou u daarom met mij praten?"
"Ook nog over wat anders, maar dat kom een andere keer wel." Hij draait zich om en wil weglopen maar bedenkt zich.
"Oh en Jaylinn, je begrijpt dat ik naar je moeder moet bellen vanwege dit, maar ook omdat je tijdens de pauze stond te roken samen met die jongen die hier niet meer mag komen. Je hoeft van mij niet meer in de les te komen vandaag."



Verbijstert fiets ik naar huis toe, hoe kon hij dit weten? En drugs? Dit zijn toch geen drugs? Het zijn gewoon wat kalmeringstabletten, meer niet. Als ik thuis kom zie ik allebei mijn ouders al op de bank zitten, wat best als een wonder beschouwt mag worden, maar zodra ik de deur open doe besef ik dat het niet leuk en gezellig is.
"WAAR DACHT JIJ MEE BEZIG TE ZIJN?" Ze zijn allebei woedend op mij.
"Waar hebben jullie het over?"
"EEN BEETJE IN JEZELF LOPEN SNIJDEN OM AANDACHT TE KRIJGEN? WAT GAAT ER OM IN DAT DOMME HOOFD VAN JOU! DIE AANDACHT HEB JE NU GEKREGEN, BEN JE BLIJ?"
"Mam blijf rustig, dit slaat nergens op. Ik wil geen aandacht."
"EN DIE DRUGS DAN? WAAG HET NIET OM TEGEN MIJ TE LIEGEN JONGEDAME, WE WETEN ALLES!"
"Definieer alles." Ik merk dat ik het eigenlijk niet eens zo erg vind deze ruzie.
"ALLES, JE ZIET DIE RARE JONGEN NOG STEEDS, JE GEBRUIKT DRUGS EN JE SPIJBELT! WAAROM? WAT HEBBEN WIJ TOCH FOUT GEDAAN?" Mijn moeder is de enige hier die aan het schreeuwen is, en mijn vader knikt alleen maar instemmend. Als ik niet reageer begint mijn moeder verder te schreeuwen.
"EN DAT NIET WILLEN ETEN VAN JE? DOE JE DAT OOK VOOR DE AANDACHT!?"
"Mam besef je niet hoe onredelijk je nu bent?"
"IK ONREDELIJK? HEB JE JEZELF WEL EENS GEZIEN? JE DENKT ALLEEN MAAR AAN JEZELF!"
"Ik denk alleen maar aan mezelf? Zegt degene die haar dochter niet gelooft als ze zegt dat ze gepest wordt!" Dylan had gelijk, ze wil mij gewoon niet gelukkig zien. Ik loop naar boven en pak mijn belangrijkste spullen en wil het huis uit lopen. Mijn moeder staat voor de deur en laat mij er niet langs.
"JIJ GAAT HELEMAAL NERGENS NAAR TOE!" Ik begin haar een beetje aan de kant te duwen als ik een harde klap tegen mijn achterhoofd aan krijg. Ik kan het niet geloven. Mijn vader heeft mij zojuist geslagen. Nu ben ik er helemaal klaar mee. Ik gebruik al mij gewicht en geef een harde duw tegen mijn moeder, ze wankelt een beetje en ik duw haar verder om. Zodra ze op de grond ligt doe ik de deur open en ren weg. Er is maar één iemand die mij gelukkig kan maken. En dat is Dylan. Ik loop naar zijn huis toe en begin onderweg heel hard te huilen.



Als ik bij hem kom vangt hij mij meteen op, ik hoef niet eens uit te leggen wat er gebeurt is.
"Je had gelijk." Fluister ik zacht.
"Ze wil echt niet dat ik gelukkig ben." Hij zucht.
"Maar ik wil wel dat jij dat bent." We zeggen bijna niks, maar ik voel me nu al beter. Ik vertel hem in het kort wat er gebeurt is en hij probeert mij te troosten door lieve dingen te zeggen.
"Ga je wel nog naar school toe of niet?"
"Ik heb geen keus.." Mijn telefoon gaat continu af en ik hoef niet eens te kijken om te weten dat dat mijn moeder is.
"Daar heb ik wel een oplossing voor." Dylan pakt mijn telefoon, haalt de simkaart eruit en knipt die in tweeën. Hij loop naar een kastje en pakt daar een nieuwe telefoon uit.
"Hier neem deze maar, maar beloof dat je hem altijd aan laat."
"Dat kan ik toch niet aannemen? Dat is veel te duur."
"Dat maakt niet uit, ik doe alles om jou gelukkig te maken." Hij slaat zijn arm om mij heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. We zitten samen een hele tijd televisie te kijken en zeggen af en toe iets.
"Ga anders even lekker douchen, misschien voel je je dan wat beter."
"Is goed."



*Vanuit Dylan's perspectief* Spoiler alert!!

"Besef je je nu niet hoeveel wij in de problemen zitten door dat vriendinnetje van je?" De stem klinkt behoorlijk boos, en dat kan ik begrijpen.
"Het spijt, me het zal niet meer gebeuren."
"Ik hoop het voor je, en hoe zit het met die krassen waar je het over had?"
"Voor zover ik weet zijn er niet meer bij gekomen."
"Zorg er voor dat dat ook niet gebeurt, anders kunnen we haar niet meer gebruiken en dat zou zonde zijn."
"Ja dat weet ik."
"Is ze een beetje makkelijk, als het gaat om.. nou ja je weet wel wat ik bedoel."
"Haha er is niet veel voor nodig nee, alleen wat van dat spul en ze doet zo wat je wil."
"Begint ze dan niet te zeuren?"
"Jawel, maar ze is zo zwak dat ze zich niet kan verweren, laat staan als ze van dat spul op heeft."
"Is ze nou eens weg bij haar ouders of niet? De tijd begint een beetje te dringen namelijk." *Writers note: het verhaal speelt zich versneld af, in werkelijkheid heeft dit ongeveer drie maanden geduurd, in het verhaal maar drie weken.*
"Ze is net bij ze weg ge gaan."
"Haha mooi! Heeft ze de nieuwe telefoon al?"
"Ja, maar er is één probleem, ze wilt maar naar die school blijven gaan.."
"Dat gaat vanzelf over."
"Ik hoop het. Maar ik moet gaan, ze komt zo weer terug."
"Oké spreek je later."

*Einde*

Ik wou nog even zeggen dat ik het ontzettend leuk vind om de positieve reacties te lezen, en ik weet dat de uploads veel tekst hebben in verhouding tot het aantal plaatjes maar dat heb ik bewust gedaan omdat ik anders vind dat de plaatjes teveel afleiden. Dat is mijn persoonlijk mening, het is een serieus verhaal en teveel plaatjes halen voor mijn gevoel het serieuze aspect er een beetje van af.

Wow, wat heftig
En die Dylan is echt vreselijk ):

Wow.
Die ouders En die arme meid, heeft ze dan echt geen idee?
Het is echt verschrikkelijk, meer kan ik niet zeggen.
Mooi geschreven, dat wel.

Ik vind eigenlijk vooral die ouders erg, vanaf het begin al. Een kind zou niet tegen je liegen als hij/zij gepest wordt. Je hoort als ouder dan een kind te helpen. Geen wonder dat ze dan steun zoekt bij iemand anders. En daar maakt Dylan mooi gebruik van.

*Update*



De volgende dag, tijdens wiskunde komt mijn gym leraar binnen en vraagt of ik even mee wil komen. Ik sta op en laat mijn tas staan, maar hij zegt dat ik die beter mee kan nemen. Ik krijg het gevoel dat dit nog lang gaat duren..
"Waarom wilt u met mij praten?"
"Ik heb verschillende dingen gehoord en gezien, daar wil ik gewoon even over praten." We lopen naar het kantoor van de afdelingsleider.
"Waarom gaan we daar zitten?"
"Ergens anders is geen plek, dus gaan we hier zitten." Ik probeer een beetje kalm te blijven en laat niet zien dat ik zenuwachtig ben. Als we het kantoor binnen lopen voel ik mijn hele lichaam trillen, en blijkbaar is het ook te zien.
"Je hoeft niet zenuwachtig te zijn, als jij niet wil dat ik aan iemand anders vertel waar wij het nu over gaan hebben komt niemand dit te weten, goed?" Ik pak een flesje water uit mijn tas en neem een pilletje, zo moet het beter gaan.
"Ik heb van verschillende leerlingen wat dingen gehoord over jou, waar ik mij een beetje zorgen over maak."
"Waar heeft u het over, er is niks."
"Gister tijdens de les bijvoorbeeld, je kwam de zaal inlopen en toen werden er een paar vervelende dingen tegen je gezegd."
"Ja, dus? Dat gebeurt zo vaak, maar ik ben er inmiddels wel aan gewend."
"Zou je er een probleem mee hebben om dat jasje uit te doen?"
"Ja, het is hartstikke koud."
"Dat valt wel mee, het is 19 graden binnen."
"Ik wil het gewoon niet."
"Maar als er niks is, dan is het toch ook geen probleem om je jasje uit te doen?" Dan sta ik op en doe mijn jasje uit, wat hij ook gaat zeggen het interesseert me niks. Ik zie dat zijn ogen voor een seconde schokkend kijken maar al snel zijn ze weer normaal.
"Hoe kom je aan die krassen en die blauwe plek?"
"Nou eh.. Een vriend pakte mijn arm vast alleen dat was iets te hard."
"En de krassen dan?"
"Hij had lange nagels." Ik zie aan zijn blik dat hij weet dat er niks van waar is.
"Ah oke, en wat is het dan met de dingen die ik gehoord heb over krassen op je benen?"
"Die zijn er niet."
"14 mede leerlingen zeggen anders van wel."
"Ze liegen allemaal."
"Oh en hoe is het tussen jou en je ouders nu?" Er beginnen tranen in mijn ogen te branden.
"Goed, niks aan de hand."
"En wat zijn de verhalen die ik over jou hoor dat je niet wil eten? En dat verschillende leerlingen jou hebben horen kotsen op het toilet?" Ik begin een rood hoofd te krijgen, hij gaat van onderwerp naar onderwerp, ik kan het niet meer goed bij houden.
"Ook allemaal niet waar, ze willen mij gewoon zwart maken."
"En hoe zit het dan met die rare jongen, die hier nog vaak komt."
"We zijn gewoon vrienden." Dan is het even stil.
"Je weet dat je hier staat te liegen en dat ik dat door heb." Ik zucht, ik heb geen zin om er tegen in te gaan.
"Ik ga je nergens toe dwingen, ik wil je alleen maar helpen."
"Dat hoeft niet.."
"Ik kan ook niet veel voor je doen, ik kan alleen zeggen dat je misschien met iemand er over moet praten." Dan beginnen de tranen over mijn gezicht te stromen. Ik bied de hele tijd excuses aan en dan zegt hij dat dat nergens voor nodig is.
"Jaylinn, jezelf snijden, jezelf uithongeren, drugs gebruiken en ga zo maar door, gaan er echt niet voor zorgen dat het allemaal beter wordt, je krijg er uiteindelijk alleen maar spijt van." De tranen die nu komen zijn nep, ik zeg maar gewoon op alles ja en hoop dat ik zo snel mogelijk weg kan.
"Vind je het niet een goed idee om hulp toe zoeken?" Ik knik.
"Beloof je mij dan ook dat je dat gaat doen?"
"Ja." Dan mag ik gaan, als ik op de klok kijk zie ik dat we al twee uur verder zijn.

(ik zie nu pas dat dit dezelfde pose is als gister )

"Maar wat heb je precies tegen hem gezegd dan?" Toen ik weer "thuis" kwam heb ik Dylan meteen verteld wat er vandaag gebeurt is.
"Bijna niks eigenlijk.."
"Je heb toch niet verteld hoe je er aan gekomen bent he?"
"Nee maak je maar geen zorgen."
"En wat zei je over die blauwe plek?"
"Ik zei dat iemand mijn pols pakte en dat dat perrongeluk te hard ging."
"Oke mooi." Ik zit aan mijn huiswerk te werken als die man van een tijdje terug binnen komt lopen.
"Heei Dustin!" Dustin, dat is zijn naam dus. Misschien is het eerder ook al gezegd maar ben ik het vergeten ofzo.
"Je bent toch niet onze afspraak voor vanavond vergeten toch?"
"Nee natuurlijk niet."
"En gaat je leuke vriendinnetje ook nog met ons mee?"
"Ja." Dan kijk ik op.
"Waar gaan we naar toe dan?"
"Dat zie je vanavond wel. Ga nu maar weer verder aan je huiswerk."
"Je moet niet zo streng voor haar zijn.." Dustin loopt naar mij toe en legt zijn arm om mij heen.
"Wil je die van mij af halen?" Ik weet niet wat het is, maar ik vind het niet fijn als hij bij mij in de buurt komt. Hij loopt samen met Dylan naar de andere kant van de kamer en begint op een gedempte manier te praten.
"Ik dacht dat ze heel makkelijk was?"
"Is ze normaal gesproken ook."
"Heeft ze wat op of niet?"
"Nee nog niet."
"Doe dat dan, ik wil wel eens weten of je gelijk heb."
"Jay wil je wat drinken?"
"Uhm ja is goed."
"Wat wil je?"
"Doe maar water ofzo." Dylan loopt naar de keuken en doet naast het water ook nog een ander soort vloeistof in het glas.
"Alsjeblieft."
"Dankje."
"Zorg je ervoor dat je genoeg spul mee heb vanavond?" Dylan knikt.
"Nou ik moet thuis nog wat dingen doen, ik zie jullie vanavond wel."



Ik wou gewoon in mijn eigen kleding gaan, maar Dylan stond er op dat ik het jurkje aan zou doen. Ik heb er eigenlijk steeds minder een probleem daar mee, ik voel mij er steeds beter in. Dat komt misschien ook door het feit dat ik al 5 kilo ben afgevallen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht bij die gedachte.
"Waarom lach je?"
"Oh gewoon ik ben blij."
Als we eenmaal bij een soort club zijn aangekomen gaan we in het vip gedeelte zitten.
"Mogen we hier wel komen?"
"Dustin heeft zo zijn connecties." Ze beginnen allebei te lachen. We zitten bijna de hele avond aan de bar en er wordt niet veel tegen mij gezegd. Ik krijg wel van alles van hun aangeboden en ik neem alles aan. Ik zie dat de vrouw achter de bar mij soms aan kijkt en dan haar hoofd schud, waarom zou ze dat doen? Zit mijn haar niet goed? Zie ik er raar uit? Na een tijd heb ik geen zin meer om stil te zitten op de barkruk en begin te dansen. Dustin en Dylan geven elkaar een knikje en komen er dan ook bij.
"Waar hadden jullie het net over?"
"Niet naar vragen." Dylans stem klinkt geschrokken, die regel is er dus nog steeds. Ik sta eerst een hele tijd alleen, maar allebei de jongens komen steeds dichter bij mij staan.
"Dustin kun je alsjeblieft een beetje bij mij weg gaan?" Hij kijkt boos naar Dylan en dan vraagt hij of ik nog wat wil drinken. Hij komt terug met een drankje en geeft mij er een pilletje bij.
"Nogmaals, je zei dat ze makkelijk was." Gromt hij. Hij gaat op de bank achter de bar zitten en kijkt verveeld voor zich uit.
"Dustin voelt zich de laatste tijd een beetje alleen, vandaar dat hij zo doet."
"Dus?"
"Dus je moet wat aardiger tegen hem doen."
"Maar.. Ik vind het niet fijn als hij zo dicht bij mij komt."
"Daar kom je vanzelf wel over heen."
"Dus als hij dat weer doet, moet ik het maar gewoon accepteren?"
"Ja." Dylan maakt een gebaar naar Dustin dat hij kan komen, en hij komt meteen weer zo ongemakkelijk dichtbij mij staan. Hij legt zijn handen op mijn heupen en duwt mij dan richting de bank.
"Wat doe je?"
"Niks, ga gewoon zitten." Gelukkig komt Dylan er ook bij zitten. Hij zit helemaal aan de andere kant van de bank en ik ga bij hem zitten.
"Dustin kom er ook bij!" Waarom doet hij dit, ik vind dit helemaal niet fijn. Dustin legt zijn arm weer om mij heen en ik voel meteen de neiging om die van mij af te werpen. Maar ik doe het niet. Ik kijk Dylan aan en hij geeft mij een bemoedigend knikje, en dan voel ik mij wat zelfverzekerder over deze situatie. Er is niks om bang voor te zijn. Ik ga zelf wat dichter tegen hem aan zitten en leg mijn hoofd op zijn borst. Zo. Ik hoop dat het zo goed is. Dustin laat zijn hand verder over mijn lichaam glijden en stopt als hij bij mijn borst is. Ik kijk naar Dylan en hij heeft een harde uitdrukking op zijn gezicht en geeft mij een teken dat ik er niet op moet reageren. Ik probeer zijn arm van mij af te duwen maar ik heb totaal geen kracht in mijn lichaam.
"Laten we maar naar huis toe gaan, ik vind het hier niet veel aan." Zonder op antwoord te wachten staat Dylan op.



Als we thuis zijn gekomen hangt er een ontspannen sfeertje tussen ons. We praten wat over van alles en nog wat. Maar het zijn vooral complimentjes van Dylan en Dustin. Dat ze vinden dat ik er goed uitzie, dat ze mij leuk vinden en grappig. Ze blijven maar door gaan, ik zou het wel willen geloven, maar ik weet dat het niet waar is. Dan pakt Dylan een doosje uit een keuken la en geeft dat aan mij.
"Voor jou, toen ik het zag wist ik dat het bij niemand zo mooi zou staan als bij jou." Hij begint een beetje te blozen en ik maak het doosje open. Er zit een hele mooie ketting in, met allerlei soorten steentjes in verschillende kleuren.
"Oh woow wat mooi." Ik ben met stomheid geslagen, dit moet hartstikke duur zijn geweest, hoe komt hij aan zoveel geld?
"Ja vind je het echt mooi?" Hij doet de ketting bij mij om en ik blijf er maar naar staren.
"Ja zo mooi."
"En ik heb ook nog dit, die ketting kan je natuurlijk niet om naar school." In het volgende doosje zit een armbandje dat er heel goed bij past.
"Ik weet echt niet wat ik moet zeggen, dit is toch veel te duur?"
"Er is niks op deze hele wereld te duur zolang het jou maar goed staat." Heel even hebben we een romantisch momentje met z'n tweeën tot Dustin zich er mee gaat bemoeien.
"Maar Dylan hoe kom je aan zoveel geld dan?"
"Ja ik heb er hard voor moeten werken, maar dat was het het wel waard." Nu voel ik mij schuldig.
"Kan ik iets doen om er voor te zorgen dat je je geld terug krijgt?"
"Tsja ik weet niet.. Dustin heb jij nog genoeg spul?"
"Ja."
"Misschien kan ze daar wat van verkopen?"
"Hmm ja dat is wel een goed idee."
"Wat moet ik verkopen dan?"
"Heb je er problemen mee om wat pillen op je school te verkopen?" Ik weet niet.. Het is wel heel gevaarlijk.
"Alleen als je wilt hoor.."
"Ik doe het wel." Mijn stem klinkt vastbesloten, maar ik wil het niet. Maar als ik het niet doe, stel ik hem misschien teleur.
"Top, dan zal ik even wat pakken." Dustin loopt de kamer uit en Dylan begint meteen tegen mij te praten.
"Luister, je moet de rest van de avond doen wat Dustin zeg of vraagt."
"Waarom?"
"Anders gaat alles misschien niet door en dan moeten we hier weg." Dustin komt terug de kamer inlopen en heeft een zak met allemaal kleine zakjes bij zich.
"Luister, er zitten 3 pillen in een zakje en ze zijn €3.50 per stuk, dus één zakje is €10,50. Ik weet hoeveel zakjes in deze zak zitten, dus denk niet dat je stiekem wat geld voor jezelf kan houden."
"Oké, verder nog iets?"
"Zorg ervoor dat niemand je ziet, en dat niemand zegt dat ze van jou komen. Gebeurt het wel, dan heb je ze niet van mij gekregen."
"Komt goed." Als ik opsta staan Dustin en Dylan allebei naast mij, dan begint Dylan weer aan mijn jurk te trekken..

Een korte up sorry

Zo kort vond ik het niet hoor (;
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.. Echt erg dat ze nu pillen op school gaat verkopen

Nee, niet heel kort, hoor
Maar nu gaat ze nog dealen ook Dit gaat echt helemaal fout...

Best lang hoor Ik vind het erg dat ze dit zichzelf aan doet. Dat ze zich schuldig voelt en het daarom maar doet. Ik hoop echt dat het allemaal goed komt

He jakkie! En wat ze nu gaat doen maakt het dek ik alleen maar erger...

Ik heb vandaag geen tijd om foto’s te maken, die maak ik een andere keer wel, de update is ook wat kleiner

*Update*

De volgende dag loop ik de hele dag met klamme handen door school. Ik weet dat ik aan minstens één iemand wat moet verkopen, al is het alleen al om te bewijzen dat ik dit kan en wil doen. Tijdens de pauze loop ik naar het groepje leerlingen die altijd bij het rokershok staan, daar heb ik het meeste kans. Ik ga er bij staan en pak een sigaret, ik doe net als Dylan het groene spul er tussen en steek de sigaret op.
“Ik wist niet dat jij rookt.”
“Ja normaal gesproken sta ik ergens anders op het schoolplein.” Mijn stem trilt een beetje, gaat dit echt zo makkelijk?
“Oh.. Heb je nog meer van dat spul bij je?” Ik ga wat dichter bij hem staan zodat niemand ons kan horen.
“Ik ga naar de andere kant van het schoolplein, waar bijna niemand komt, en dan zie ik je daar over vijf minuten.” Als ik op “mijn” plek ben kijk ik eerst om zeker te weten dat er niemand in de buurt is. Na vijf minuten komt de jongen deze kant op lopen.
“Nou heb je nog van dat spul of niet?” Zijn stem klinkt behoorlijk ongeduldig.
“Vandaag niet, ik heb alleen pillen.” Ik pak één van de zakjes en laat die aan hem zien.
“Hmm, ik koop het nu van je, maar zorg dat je voortaan ook het andere spul bij je heb.”
“Dat is dan €10,50. “
“Doe mij dan nog maar zo´n zakje. “ Ik pak twee zakjes en kijk nogmaals om mij heen, dan geef ik de zakjes en neem het geld aan.
“Je heb een eerlijke prijs, ik kan wel eens wat mensen naar je toe sturen als je wilt.” Ik geef hem een knikje en hij loopt weg.
“Dat heb je goed gedaan!” Dylan stapt uit de bosjes en komt mijn kant op lopen.
“Maar je moet nu met mij mee komen.” Zijn stem klinkt gehaast.
“Wat is er dan?”
“Kijk eens naar het raam boven je.” Als ik omhoog kijk zie ik dat daar mijn gymleraar staat. Ik ga er van uit dat hij alles gezien heeft. Dylan pakt mijn arm vast en trekt mij mee. Als ik het schoolplein met hem af wil lopen draai ik mij nog één keer om, ik zie dat de leraar weg bij het raam is.
“Hoeveel heb je vandaag verkocht?” We zijn in het park op een bankje gaan zitten, ik snap niet precies waarom ik weg moest van school maar er is vast wel een goede rede voor.
“Twee zakjes.”
“Dat is wel erg weinig, vind je ook niet?”
“Ja hij zou nog wat vrienden naar mij toe sturen maar omdat jij zei dat ik weg moest gaan kreeg ik daar de kans niet voor.” Mijn stem klinkt boos, ik heb in ieder geval iets verkocht, daar kan hij toch al blij mee zijn?
“Luister, er is binnenkort een feest in de stad, maar Dustin en ik kunnen daar niet meer binnen komen daar zijn wij te oud voor. Zou jij daar misschien willen verkopen voor ons?”
“Er gaan daar een hoop van mijn klasgenoten naar toe.. ik weet niet of dat wel zo verstandig is..”
“Maar Jay.. We kunnen daar veel geld verdienen..”
“Ja dat snap ik maar straks herkennen ze mij en straks vertellen ze het aan iemand..” Ik zie iemand aan de overkant van het park lopen en ik moet twee keer kijken om het zeker te weten, maar het is hem echt.
“Fuck.”
“Wat is er?”
“Zie je die man daar?”
“Ja wat is daar mee?”
“Dat is die leraar die net stond te kijken.”
“We moeten hier weg. “
“Ja maar als we gaan staan ziet hij ons zeker weten.” Ieder plan om weg te gaan is al te laat, hij heeft ons gezien en komt onze kant op.
“RENNEN!”
We rennen allebei een andere kant op en de leraar begint nu ook te rennen. Ik weet niet waarom, maar ik dacht dat hij achter Dylan aan zou gaan. Maar ik besef al snel dat die gedachte hartstikke fout was, nog voor ik de tijd heb om te controleren of hij achter hem aan gegaan is pakt hij mijn schouder beet.

Tegen mijn zin in zit ik weer op het kantoor van de afdelingsleider, alleen deze keer zit hij er zelf ook bij samen met mijn moeder. Met een rood hoofd kijk ik de hele tijd naar de grond, ik hoor hier niet te zijn. Ik hoor bij Dylan te zijn.
“Jaylinn, we maken ons alle drie zorgen om jou.” De afdelingsleider klinkt oprecht bezorgd, maar alleen al om het feit dat mijn moeder er bij zit geloof ik er niks van.
“Meneer ik kan u verzekeren dat u zich geen zorgen hoeft te maken om mijn dochter, dit is een fase ze komt er vanzelf wel weer uit.” Daarom dus. Daarom geloof ik het niet.
“Nou sorry mevrouw, er is hier echt wel wat meer aan de hand dan een “fase”.”
“Wel nee joh, ze doet dit gewoon voor aandacht.”
“Prima mam, wat jij wil. Mag ik nu gaan?” Ik sta op, dit gesprek leidt tot niks.
“Jaylinn wil je alsjeblieft weer gaan zitten?”
“Nee ik wil weg. Het is toch duidelijk dat ik én mijn moeder geen zin hebben in dit gesprek?”
“Dat is zeker duidelijk.”
“Nou dan, als wij er verder vrede mee hebben is dit hele gesprek toch niet nodig?”
“Het is en blijft een feit dat jij heb staan dealen op het schoolplein.”
“Dat was geen “deal”, hij wou aspirine, ik had ze toevallig en gaf die aan hem.”
“Dus als wij aan de jongen vragen wat hij van jou gekregen heeft laat hij aspirine zien?”
“Nee, want die heeft hij al gebruikt. Dat lijkt mij vrij logisch.”
“Mevrouw, zou ik u mogen vragen waarom u er helemaal geen probleem mee heeft dat uw dochter niet meer bij u thuis woont?”
“Ik heb zelf gezegd dat ze van mijn part weg mag gaan, ik heb geen zin in al die drama.”
“Maar beseft u zich niet dat het heel slecht met haar gaat?”
“Hoezo slecht? Ze ziet er gezond en blij uit, haalt goede cijfers. Ik zie het punt niet.”
“Maar als het u echt niets zou uitmaken zou u hier ook niet zitten.” Dan kijkt ze mij voor het eerst aan. Ze laat haar ogen over mijn hele lichaam gaan en zucht dan.
“Ik zit hier, omdat ik wil weten hoe zij alweer andere in de problemen brengt.”
“U begrijpt het echt niet, of wel? Zij brengt andere niet in de problemen.”
“Meneer, ziet u de krassen en de blauwe plekken op haar arm? Dat heeft ze zelf gedaan, puur om het feit dat ze aandacht wilt. Ze had een paar weken geleden ruzie met een aantal leerlingen, puur om het feit dat ze aandacht wilt.”
“Maar u snapt ook dat als ze zo door gaat, de kans dat ze dood gaat heel groot wordt?”
“Dat is dan haar eigenschuld. Ik sta daar helemaal los van.” Ik sta op en loop het kantoor uit, het maakt mij niet meer uit wat zij te zeggen heeft, ik wil het niet eens horen, ik weet dat ik net zo goed dood kan zijn voor haar. Misschien is dat wel beter ook.

Zodra ik de school uit ben bel ik meteen naar Dylan. Ik zie dat hij al meerdere keren heeft geprobeerd om mij te bellen, maar ik kon niet opnemen.
“Ik heb nu geen tijd om te praten, ik spreek je zo wel. “ En hij hangt meteen weer op. Ik vind het vreemd, hij is niet gepakt dus zou in principe tijd genoeg moeten hebben. Ik blijf maar rondjes lopen door het park, ik heb geen zin om de rest van de dag in huis te blijven zitten. Dan heb ik ineens ontzettend veel behoefte om er met iemand over te praten, maar er is niemand. Ik besluit om toch maar naar huis te gaan en mijn laptop te halen, ik sta op het punt om weg te gaan als ik een aantal sigaretten en wat kleine zakjes zie liggen. Zonder er bij na te denken of het mag pak ik van ieder drie en loop dan weg. Ik ga naar de bibliotheek en gebruik daar de wifi. Ik kijk weer op wat pro ana sites en kijk of er “ana’s” zijn waar ik mee kan praten. Ik praat wel vaker met een aantal van die meiden, maar het meest met Serena. Na een uurtje rond kijken zie ik dat ze online is gekomen. Wij hebben elkaar ondertussen toegevoegd aan onze vriendenlijst dus ik zie gewoon haar echte naam op mijn scherm.
Jaylinn zegt: Hei
Serena zegt: Heeei hoe is het?
Jaylinn zegt: Kan beter..
Serena zegt: Wat is er dan?
Jaylinn zegt: Ach gewoon gedoe, hoe is het met jou?
Serena zegt: Kan ook beter.. Ik voel mij zo down de laatste tijd. Als ik mij down voel neem ik altijd zo pilletje, misschien is dat ook wel een goed idee voor haar.
Jaylinn zegt: Daar weet ik wel een oplossing voor!
Serena zegt: OOh vertel
Jaylinn zegt: Het zijn een soort pilletjes die ik van mijn vriend heb gekregen, ze werken echt.
Serena zegt: Vertel een andere keer maar verder, ik moet gaan spreek je later!
Jaylinn zegt: Later!
Ik sluit mijn laptop af en ga maar eens richting huis. Onderweg rook ik één van de sigaretten en voel me daarna een stuk vrolijker. Een andere prettig gevoel is de honger die onmiddellijk verdwijnt, ik heb al twee dagen niks gegeten en begin nu echt pijn te krijgen, maar ik doe mijn best om die pijn te negeren.

*Einde*

Ik had een idee om twee soorten van het einde te doen, (dat duurt nog wel even hoor ) ik wil sowieso het einde doen zoals het in werkelijkheid gebeurt is, niet zo goed helaas, of om een ander (goed) einde er bij te doen zodat jullie kunnen kiezen. Laat maar weten wat je er van vind, en ik maak er denk ik nog een poll van.

wow het is allemaal zo spannend en die moeder is egt een @#!@#!#!@$@%@!!
egt heel erg mooi geschreven!

Ik snap echt niet dat haar moeder zo onverschillig kan zijn!

Ik heb eigenlijk gewoon niets meer te zeggen...
Zo erg is het!

Hoe kan die moeder er nu zo raar over doen?! Het is je eigen kind for Gods sake!
Echt super heftig allemaal.

Nog geen tijd voor foto's gehad sorry


*Update*

Als ik weer thuis kom zie ik dat Dustin en Dylan al op de bank zitten, ze hebben allebei een boze uitdrukking op hun gezicht. Als ik er bij kom zitten praten ze alleen tegen elkaar, ik wordt helemaal genegeerd, ze praten zo zacht dat ik niet eens kan horen waar ze over praten.
“Jay wil je even wat drinken voor ons inschenken?” Ik sta op en loop naar de keuken. Ik voel mij ineens heel erg duizelig en moet het aanrecht vast pakken om niet om te vallen.
“Schiet eens op!”
“Sorry ik ben zo duizelig..”
“En dat is ons probleem omdat..?” Wat is er aan de hand? Waarom doet hij zo vervelend tegen mij? Ik probeer de duizeligheid te negeren en loop terug naar de bank.
“Had je daar serieus zoveel moeite mee?”
“Sorry hoor..”
“Je kan ook echt helemaal niks goed doen he.” Nu begint Dustin zich er ook nog mee te bemoeien.
“Waar heb je het over?”
“Je kunt niet eens één goede deal doen, verder kan je ook niks. Besef je niet hoever wij nu in de problemen zitten door die stomme actie van jou?”
“Ik kan er toch ook niks aan doen? Ik wist toch niet dat hij daar stond?”
“Je had beter op je omgeving moeten letten, en daarbij je had laatst nog een gesprek gehad met die vent. Hij zei nog dat hij jullie had gezien bij die plek, en dan nog besluit je om daar naar toe te gaan.” Ik voel de tranen in mijn ogen branden.
“En dan nu natuurlijk een partij gaan lopen janken, ik wist het wel, je bent hier helemaal niet geschikt voor!”
“Dustin heeft wel gelijk Jay, het is niet erg handig hoe je het heb aangepakt. Misschien is het beter als je daar niet meer naar toe gaat.”
“Ik moet wel naar school toe gaan..”
“Jezus wat ben jij een egoïstische slet, Dylan laat je gewoon bij hem wonen, geeft je alles wat je nodig heb en meer, en jij wilt niet eens voor hem werken?”
“Ik heb het toch geprobeerd?”
“Tsja.. We kunnen kijken of we wat anders kunnen regelen? Dustin weet jij nog wat?”
“Ja maar dat wil ze vast niet.”
“Nee vertel, ik doe alles.” Ik heb geen keus, hij heeft gelijk ik was egoïstisch.
“Nee nee, je vind het vast niks..”
“Wat moet ik doen om mij te bewijzen?” Ze kijken elkaar aan en geven een knikje.
“Heb jij er problemen mee om je.. Nou, zou je het erg vinden om je shirt voor ons uit te trekken?” Ik staar hem vol ongeloof aan, meent hij dit serieus?
“Nou eh..”
“Zie je, ik zei het toch!”
“Nee nee.. Ik vind het gewoon een beetje raar..”
“Wat is er zo raar aan?”
“Gewoon, zoiets doe je normaal gesproken toch niet..?”
“Ja maar, er moet toch geld verdient worden en zo kunnen we snel aan geld komen. En dat hebben we echt nodig als je hier wil blijven wonen.”
“Maar ik kan nergens anders naar toe..”
“Ja precies, dus je heb geen keuze.” Als ik zelf niet reageer staan ze allebei op en lopen mijn kant op.
“Ah kom op nou Jay, wij zijn het maar.” Met trillende handen pak ik de onderkant van mijn shirt en trek die over mijn hoofd.
“Zie je nou wel, dat is toch niet zo erg?” Dustin legt zijn handen op mijn borst en knijpt er een beetje in.
“Niet doen.” Ik duw hem van mij af.
“Je heb geen keus.” Hij laat zijn handen over de rest van mijn lichaam glijden.
“Dylan, laat je dit gewoon gebeuren?” Hij laat het niet zomaar gebeuren, hij maakt mijn BH los en laat zijn handen ook over mijn lichaam gaan.
“Laat het gaan Jaylinn, wij zijn het maar. “ Ik begin te protesteren en probeer om mij heen te slaan maar het is allemaal tevergeefs.
“Dat zou ik niet proberen als ik jou was.” Dustin loopt naar de keuken en pakt daar een mes uit de keukenla.
“W-wat ga je doen?” Hij zet het mes tegen mijn keel aan. Er komt een raar piepgeluid uit mijn keel en ik kijk hem bang aan.
“Als je nu niet gaat doen wat wij zeggen zorgen wij ervoor dat je nooit meer wat kan horen.”
“Nou ga je nog wat doen of niet?” Hij drukt het mes wat harder tegen mijn keel aan. Ik reageer nergens meer op en doe wat zij zeggen. Als ze klaar zijn beginnen ze te lachen.
“Nou zie je nou wel, dat was toch nog niet erg? De volgende keer is er nog wel iemand anders bij.”

Ik voel mij vreselijk misbruikt en vies. Ik kan er niks aan doen, maar ik weet dat het moet gebeuren. Als ik school binnen loop wordt ik door een hoop mensen aangestaard. Wat is er nou weer aan de hand? Dan komt er een jongen naar mij toe.
“Is het waar?”
“Is wat waar?”
“Dat jij drugs verslaafd bent?”
“Nee dat is niet waar.” Ik ben met stomheid geslagen door die opmerking.
“Nah iedereen zegt het.”
“Maar waarom dan?”
“Iedereen heeft het erover, dat je gister op het schoolplein betrapt was.” Ik loop snel door. Er komen een aantal leerlingen naar mij toe om te vragen of ik wat wil verkopen. Ik schaam mij eigen dood. Ik snap niet hoe iedereen dat weet. Heeft die jongen het verteld? Of heeft iemand anders het gezien?
Na een paar uur kom ik erachter dat het inderdaad die jongen is geweest. Maar dat is niet het enige wat iedereen weet, tijdens de pauze komt er een jongen naar mij toe gelopen.
“Heei Jaylinn, hoeveel moet ik je betalen om dat shirt van je uit te doen?”
“Waar heb je het over?”
“Geen zorgen, ik hoor bij Dylan en Dustin.” Nu maak ik mij alleen maar meer zorgen.
“Wat doe jij hier?”
“Ze hebben mij naar jou toe gestuurd. “
“Voor wat?”
“Om er voor te zorgen dat jij geen domme dingen meer doet.”
“Dus ze vertrouwen me nu gewoon niet meer?”
“Nee, en ik hou je in de gaten, overal waar jij gaat, ga ik.”
“Maar..”
“Niks te maren. Had ik al gezegd dat je ook alles moet doen wat ik zeg?” En hij doet het, hij volgt mij de hele tijd en kijkt naar alles wat ik doe.

In plaats van naar het huis van Dylan te gaan ga ik naar het huis van mijn ouders. Die jongen zal mij toch niet hier naar toe volgen? Ik loop het huis in en zie tot mijn opluchting dat er niemand thuis is. Ik hoef helemaal niks te doen hier, ik wil hier gewoon weer eens zijn. Ik ga naar boven en laat mij op mijn bed zakken. De laatste keer dat ik hier in tranen zat was een aantal maanden terug, toen die vervelende mensen mij weer aan het pesten waren. Nu zit ik hier in tranen omdat mijn hele leven veranderd is, niet op de positieve manier waar die ik verwacht had. Ik heb helemaal niks, ik heb geen ouders, heb geen toekomst, het enige wat ik nu heb is Dylan, en zelfs daar ben ik niet zo blij mee. Ik hoor beneden de voordeur dicht gaan en weet dat mijn moeder nu thuis is. Als ik naar beneden loop om haar gedag te zeggen, of om zo snel mogelijk weg te gaan, zie ik dat er een andere man bij haar is.
“Mam?”
“Oh eh.. Jaylinn.. Wat doe jij hier?”
“Ik wou je een keertje zien..”
“Dat is nergens voor nodig haha.. Eh kan dat niet een andere keer?” Wat is hier aan de hand?
“Mam, wie is dat?”
“Dit eh.. Dit is eh..”
“Jason, aangenaam.” Hij steekt zijn hand naar mij uit en ik schud die verward.
“En wat bent u precies?”
“Ik ben jouw moeders nieuwe vriend.”
“WAAAAAAT?”
“Jaylinn ik wou het je nog vertellen.. Misschien is het beter dat je gaat, ik zie je morgen op het werk wel.” Als die man weg is is mijn aardige moeder ook meteen weg.
“WAT doe jij hier?”
“Ik wil een keertje met je praten..”
“JE KOMT ZOMAAR MIJN HUIS BINNEN ZONDER TE VRAGEN?”
“WAT IS JOUW PROBLEEM? IK PROBEER HET TENMINSTE GOED TE MAKEN TERWIJL JIJ MET ÉÉN OF ANDERE MAN LOOPT TE..”
“WAAG HET NIET OM DAT SOORT TAALGEBRUIK TEGEN MIJ TE GEBRUIKEN!”
“IK ZEG TOCH HELEMAAL NIKS.”
“EN WAAR SLAAT DIT EIGENLIJK OP? JE KOMT ZOMAAR HIER, ZONDER IETS TE ZEGGEN?”
“JA OMDAT!.. “ Ik wou eigenlijk vertellen wat er gister gebeurt is, maar ik durf het niet.
“NOU VERTEL DAN!”
“NEE LAAT MAAR! HET MAAKT JE TOCH NIKS UIT! JE GEEFT ALLEEN MAAR OM JEZELF!”
“ZEGT DEGENE DIE ALLES DOET OM AANDACHT TE KRIJGEN!”
“WAAR SLAAT DAT NOU WEER OP, JIJ WILT GEWOON NIET ZIEN DAT IK PROBLEMEN HEB!”
“JIJ HEB GEEN PROBLEMEN!”
“DUS HET FEIT DAT IK GISTER DOOR TWEE MENSEN VERKRACHT BEN, IS GEEN PROBLEEM?” Dan is het stil.
“Lieve schat, zie het nou eens in. Het is je eigenschuld.”

die laatste twee zinnen. Die moeder wil het gewoon niet geloven terwijl ze verkracht is Ik vind het echt ellendig voor haar.

Ik kan die moeder echt niet uitstaan gewoon. Alles afschuiven op haar dochter dat het haar eigen schuld is. Ziet ze niet hoe ongelukkig ze is?
En die Dylan en Dustin zijn echt, argh..

heftige update's! Wel ook erg mooi geschrven

Ik dacht al dat Dylan en Dustin zo ver zouden gaan.

En die moeder, daar heb ik geen woorden voor.

Ik lees al een tijdje mee, en ik vind het een heel heftig verhaal!
Meer weet ik er eigenlijk niet over te zeggen... Maar die moeder is gewoon $@%^&